ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ
τα φαράγγια, τα ποτάμια και τις βουνοκορφές έχεις μετά και μια ιστορία να διηγείσαι. Άσε που έχουν περισσότερη δροσιά. Αν αυτό το καλοκαίρι σκέφτεσαι να κάνεις κάτι πιο ενδιαφέρον από ηλιοθεραπεία, εδώ είσαι.
Το φαράγγι της Σαμαριάς
Δεν είναι εύκολο –αλλά αυτή δεν είναι όλη η ουσία της περιπέτειας; Θα χρειαστεί να ξυπνήσεις αξημέρωτα, και να έχεις αντοχές τόσο στο περπάτημα όσο και στον μεσημεριανό ήλιο, που ό,τι και αν κάνεις δε γίνεται να μη σε πετύχει στο χειρότερο σημείο –εκείνο στο τέλος, που δεν έχει σχεδόν καθόλου σκιά.
Τώρα που τα βγάλαμε από τη μέση τα αρνητικά, να πούμε και πως η Σαμαριά είναι το επικότερο, ωραιότερο, και πιο μεγαλειώδες φαράγγι της Ελλάδας –και γι’ αυτό αξίζει τον κόπο. Τα δεκαέξι συνολικά χιλιόμετρά της διασχίζουν βαθιές, επιβλητικές χαράδρες, πηγές με τρεχούμενα νερά και ειδυλλιακές ρεματιές. Όλο αυτό το φαντασμαγορικό σκηνικό καταλήγει σε μια αναζωογονητική βουτιά στα νερά του Λιβυκού, στην παραλία της Αγίας Ρούμελης, απ’ όπου σε μαζεύει ημιλιπόθυμο αλλά πανευτυχή το καραβάκι για να σε γυρίσει στη Σούγια, στη Χώρα Σφακίων ή στην Παλαιόχωρα. Συνολικά, η διαδρομή διαρκεί μίνιμουμ έξι ώρες –αναλόγως τη φυσική σου κατάσταση και τις στάσεις που θα κάνεις, μπορεί να φτάσει πολύ παραπάνω.
Η ανάβαση στη Δρακόλιμνη
Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν υπάρχει μία μόνο Δρακόλιμνη –συνολικά είναι πέντε, αλλά η πιο γνωστή, ίσως η ομορφότερη, και σίγουρα αυτή στην οποία αναφερόμαστε εδώ είναι εκείνη στην κορυφή της Τύμφης (ή Γκαμήλα), στα 2.497 μέτρα υψόμετρο. Οι δρακόλιμνες, που λες, είναι επισημότερα γνωστές ως «αλπικές λίμνες», βρίσκονται στις κορυφές της Πίνδου και κάνουν ακόμα εντυπωσιακότερο ένα τοπίο τόσο παραμυθένιο όσο και το όνομά τους.
Η διαδρομή ως εκεί πάνω είναι προφανώς απαιτητική, και η μισή χαρά του ταξιδιού είναι η διανυκτέρευση με σκηνές στις όχθες της –καθότι δύσκολα προλαβαίνεις να πας και να γυρίσεις σε μια μέρα− κάτω από τον πιο γεμάτο με αστέρια ουρανό που θα μπορούσες ποτέ να ονειρευτείς. Αν όλο αυτό σου ακούγεται κομμάτι τρομακτικό για να το κάνεις μόνος, υπάρχουν οργανωμένες εκδρομές .
Η κατάβαση του Νέστου με κανό
Σε αντίθεση με τα περισσότερα ποτάμια που το καλοκαίρι στερεύουν από νερό, και την άνοιξη έχουν τόσο πολύ που «κατεβαίνονται» μόνο με τις βάρκες του συναρπαστικού μεν, πολύ-γρήγορου-για-να-δεις-οτιδήποτε δε ράφτινγκ, ο Νέστος έχει χάρη στο φράγμα του σταθερή ροή νερού όλο τον χρόνο.
Κάνει, επίσης, ζιγκ-ζαγκ (τους γνωστούς μαιανδρισμούς του) μέσα στα φαντασμαγορικά πράσινα τοπία της Θράκης, που δε μοιάζουν με οτιδήποτε έχεις δει στην Ελλάδα, και συναντά στη διαδρομή του ζαρκάδια να πίνουν νερό στις όχθες του, μαυροπελεκάνους να ακολουθούν πετώντας τη ροή του, και μπλε ελεκτρίκ λιβελούλες να πλησιάζουν περίεργες τα κανό που τον διασχίζουν. Η κατάβαση διαρκεί γύρω στις 5 ώρες (με στάσεις για χάζεμα, βουτιές και πικνίκ φτάνει περί τις 8) .
Η πεζοπορία στον Αχέροντα
Αν το κανό είναι πιο αργό, και άρα πιο απολαυστικό, από το ράφτινγκ, τότε το περπάτημα τι είναι; Την απάντηση μάλλον την μαντεύετε, και σίγουρα θα την επιβεβαιώσετε, στο μοναδικό ελληνικό ποτάμι που περπατιέται σχεδόν στο σύνολό του –χρειάζεται ένα πρώτο δεκάλεπτο να συνηθίσουν τα πόδια στα εξωφρενικά παγωμένα νερά του, αλλά μετά γίνεται.
Ο Αχέροντας κυλά σε ένα τοπίο συγκλονιστικό, ανάμεσα σε ολόλευκα βράχια που μοιάζουν να υψώνονται ως τον ουρανό, αιωνόβια πλατάνια που απλώνουν τις ρίζες τους και φυτρώνουν στα πιο παράξενα τοπία, και μικρά καταρρακτάκια που αναβλύζουν από τις σχισμές των βράχων. Όλο αυτό έχει για soundtrack ένα απόκοσμο βουητό, τον ήχο που κάνει το ποτάμι στα σημεία που κυλά πίσω από τα βράχια –λογικά αυτό ήταν που έκανε τους αρχαίους ημών να αποφανθούν ότι εδώ ήταν η πύλη του κάτω κόσμου. Συνολικά, το φαράγγι διασχίζεται σε περίπου έξι ώρες που δεν θα θέλεις να τελειώσουν –σε λίγα σημεία οι πιο κοντοί θα χρειαστεί λίγο να κολυμπήσουν, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό του το ποτάμι είναι αυτό που λέμε «περπατήσιμο».
Οι βουτιές στους καταρράκτες του Πολυλίμνιου
Τριάντα τρία χιλιόμετρα έξω από την Καλαμάτα, κοντά στο χωριό Χαραυγή, βρίσκεσαι να περπατάς σε ένα τοπίο μαγικό, βγαλμένο από την φαντασία των ζωγράφων της Αναγέννησης: Δεκαπέντε διαδοχικές λίμνες, με σούπερ παράξενα ονόματα (Κάδη, Kαδούλα, Μαυρολίμνα, του Τυχερού, του Ιταλού, του Πανάγου, της Σταθούλας…), άλλες πλαισιωμένες από μεγάλους καταρράκτες, άλλες μικρές πισίνες στις οποίες καταλήγουν τα νερά των ποταμιών που ακολουθούν το χωμάτινο μονοπάτι, όλες τους το τέλειο αντίδοτο στους καύσωνες του νότου.
Η συνολική διαδρομή από λίμνη σε λίμνη έχει μήκος τριών χιλιομέτρων, με κάποια σημεία να απαιτούν σκαρφάλωμα και ιδιαίτερη προσοχή –ευκολότερες στην πρόσβασή τους από το μονοπάτι είναι η Κάδη με τον 25 μέτρων καταρράκτη της, η Καδούλα και η λίμνη του Ιταλού.
Ηρώ Κουνάδη Πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου