Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΑΓΙΟΣΥΝΗΣ

Ο κόσμος προχωράει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τις προόδους και τα πισωγυρίσματά του, αλλά δεν σταματά ποτέ να διέπεται από μύθους. Οι μύθοι δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Κάποιοι πρέπει να πιστεύουν σ’ έναν θεό για ν’ αντέξουν το βάρος της ύπαρξης και το παράλογό της, κάποιοι πιστεύουν σε εξωφρενικές συνωμοσίες για να μη χρειαστεί να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα, κάποιοι άλλοι εφευρίσκουν θετικές ενέργειες και αύρες για να ξορκίσουν την ασχήμια της καθημερινότητας. Μέσα στον κυκεώνα της ανθρώπινης μυθολογίας, προσωπικής και συλλογικής, υπάρχει και ο μύθος της παιδικής αγιοσύνης. Επειδή κάποιος τον έχει ανάγκη κι αυτόν.

Η παράλογη αντίληψη ότι τα παιδιά είναι πανάγαθα και αγγελικά πλασμένα, είναι ένα παγιωμένο τέχνασμα που αφορά περισσότερο τους ενήλικες παρά τα ίδια τα παιδιά. Είναι μια προσπάθεια αυτοκάθαρσης και εξωραϊσμού του κόσμου μας. Μια θετική προκατάληψη. Προβάλλουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε να διανοηθούμε πάνω σε λευκούς, ανεπίληπτους καμβάδες, κι εμμέσως κερδίζουμε κι εμείς μερικούς κόκκους αγνότητας διά του συσχετισμού. Με τον ίδιο τρόπο που νιώθουμε σημαντικότεροι όταν περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους με κύρος, νιώθουμε και το “αμαρτωλό σαρκίο” μας λίγο ελαφρύτερο όταν το θέτουμε υπό την επιρροή της θεοποιημένης παιδικότητας. Και το τέχνασμα πιάνει! Στο κάτω κάτω, δεν μπορείς να προσάψεις τίποτα σ’ ένα παιδί.

Όμως τα παιδιά δεν είναι άγια. Έχουν απλώς λευκό ποινικό μητρώο και το ακαταλόγιστο της απειρίας τους. Δεν είναι κακά ούτε όμως είναι και de facto καλά. Είναι μικροί άνθρωποι που δέχονται άπειρα ερεθίσματα και με φτωχά εργαλεία προσπαθούν να τα επεξεργαστούν. Διαμορφώνονται μέσα σ’ ένα πρωτεϊκό πλαίσιο και πασχίζουν να καταλάβουν τι στο καλό συμβαίνει στον εξαιρετικά περίπλοκο κόσμο που μας περιβάλλει και που ούτε καν εμείς οι ίδιοι μπορούμε να εξηγήσουμε. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, τα παιδιά ζουν ένα διαρκές θρίλερ. Νεοσσοί σ’ ένα σύμπαν δράκων, καλούνται να προσαρμοστούν σ’ ένα μυστήριο γεμάτο κινδύνους κι αντιφάσεις. Η μόνη τους ελπίδα είμαστε εμείς. Και όλοι καταλαβαίνουμε πόσο δυσοίωνο είναι κάτι τέτοιο, αν λάβουμε υπ’ όψιν πόσο κακοί είμαστε στα πάντα.

Το bullying μεταξύ παιδιών δεν είναι μια ουρανοκατέβατη κατάσταση που αντικρίζουμε έντρομοι κι ανήξεροι, όπως οι προϊστορικοί άνθρωποι παρακολουθούν τον κεραυνό να σκίζει στα δύο ένα δέντρο στο δάσος. Ούτε, βέβαια, είναι δείγμα σατανικότητας. Είναι η πιο ακριβής αποτύπωση του πόσο επικίνδυνη διαδικασία είναι το να μεγαλώνεις, ειδικά χωρίς ικανοποιητική καθοδήγηση.

Μας αρέσει να φανταζόμαστε τα παιδιά ως ρομαντικά σύμβολα μιας παραδεισένιας διάστασης από την οποία εμείς εκπέσαμε μεγαλώνοντας, αλλά η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά από αυτόν τον ευσεβή πόθο. Η κοινωνική αρμονία είναι πολιτισμική κατάκτηση, δεν γεννιέσαι με αυτήν. Εύλογα, λοιπόν, τα παιδιά δεν διαθέτουν τους ηθικούς κώδικες, τις αναστολές, την αυτοσυγκράτηση και όλους εκείνους τους μηχανισμούς που με πολύ κόπο καλλιεργούν -στοιχειωδώς έστω- οι ενήλικες προκειμένου να συνυπάρχουν. Μιμούνται απερίσκεπτα και αντιγράφουν σπασμωδικά, ξεσηκώνουν συνήθειες χωρίς φιλτράρισμα, δρουν κι αντιδρούν παράλογα κι όταν δεν καταλαβαίνουν, φοβούνται. Κι όταν φοβούνται, επιτίθενται, νομίζοντας ότι αμύνονται ή και χωρίς να το νομίζουν. Άλλωστε όταν δεν κατανοείς τη νοσηρότητα της βίας, η επίθεση δεν έχει κάτι το μεμπτό. Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μπορούν να γίνουν αδυσώπητα.

Ο εκφοβισμός του διαφορετικού είναι η τακτική επιβίωσης του αδαούς που νιώθει ασφαλής μόνο μέσα στην ομοιογένεια. Η παραφωνία της μειοψηφίας, η ετερότητα, του προκαλεί ανασφάλεια γιατί συνεπάγεται περαιτέρω επεξεργασία ενός κόσμου για τον οποίο διαθέτει έτσι κι αλλιώς ισχνά μέσα εξερεύνησης. Ο απόλυτος κανόνας είναι μια εύκολη συνθήκη μες στην απλοϊκότητά του. Οι εξαιρέσεις είναι επικίνδυνες επειδή εγείρουν νέες, πιο σύνθετες απαιτήσεις σκέψης. Όταν ξεβολεύονται, τα παιδιά αντιδρούν. Και βλέπουν τον εχθρό σε ό,τι τα ξεβολεύει. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω το σύνηθες πρότυπο του ενήλικα που δυσανασχετεί απροκάλυπτα με τους γκέι, τους κοντούς, τους χοντρούς, τους αλλοδαπούς κ.ο.κ., μη διστάζοντας να μεταγγίσει την απέχθεια αυτή στα παιδιά του ως διδαχή και άποψη, δεν είναι να απορούμε πώς τα τελευταία εχθρεύονται αντανακλαστικά ό,τι αγγίζει το μειονοτικό φάσμα. Είναι να απορούμε πώς το bullying δεν έχει πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.

Προφανώς δεν υπάρχει συνταγή που βγάζει ιδανικούς ανθρώπους, το τρένο της ανατροφής μπορεί να εκτροχιαστεί με χίλιους δυο τρόπους. Δεν χρειάζεται να είσαι γονιός για να καταλάβεις ότι ο άνθρωπος δεν χαλιναγωγείται ποτέ απολύτως. Υπάρχει όμως κάτι εύκολο που δεν γίνεται, ενώ θα μπορούσε. Μια στροφή των παιδιών προς τα έξω. Όχι άλλη ενθάρρυνση στον ναρκισσισμό τους, όχι άλλες κατασκευές αδιαπέραστων κανονικοτήτων. Τα παιδιά εκφοβίζουν επειδή ερεθίζονται από τη διαφορετικότητα. Καιρός να μάθουν ότι η διαφορετικότητα είναι το κανονικό που τόσα χρόνια τους κρύβαμε. Δεν υπάρχει ένας δρόμος, υπάρχουν πολλοί.

Λίγα έγκαιρα λόγια υπέρ της ποικιλομορφίας και η απαραίτητη, χωρίς προκαταλήψεις, έκθεση σ’ αυτήν δεν θα τους μάθει μόνο ότι το να είσαι παχουλή, λεσβία, με σπυριά ή γυαλιά είναι απλώς οk. Θα τους μάθει αυτό που είναι στην πραγματικότητα: παντελώς αδιάφορο. Κι έτσι, ίσως ηρεμήσουν κάπως. Και ποιος ξέρει, μπορεί μ’ αυτόν τον τρόπο να εξελιχθούν και σε πολιτισμένους ενήλικες που θα ανατρέφουν, με τη σειρά τους, πολιτισμένους μέλλοντες ενήλικες, και όχι μικρούς τραμπούκους παραδομένους σε πρωτόγονα ένστικτα.

***

Πηγή: thecurlysue
Αντικλείδι , https://antikleidi.com