ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΤΙΠΥΡΙΚΩΝ ΖΩΝΩΝ ΣΤΑ ΔΑΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΑΣ
Να πούμε, επιτέλους, την αλήθεια. Έχουμε ανάγκη αντιπυρικών ζωνών, έξω και μέσα. Στα δάση αλλά και στα μυαλά μας, στην αυτοχειριαστική νοοτροπία μας, στην αντίληψη ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι γείτονες, οι ξένοι, γενικά οι Άλλοι αλλά όχι εμείς. Επιτέλους, υπάρχει η ευθύνη των «πάνω» αλλά και των «κάτω». Πόσες ψήφοι, αλήθεια, πουλήθηκαν (εκτός εισαγωγικών) για την τακτοποίηση των αυθαίρετων; Ποιος θα μιλήσει γι’ αυτή τη «διαπλοκή»; Γι’ αυτή την αυτοκτονική παθογένεια που είναι εμποτισμένη στο πολιτικό αλλά και στο κοινωνικό μας σύστημα; Ποιος άκουσε την Μαργαρίτα Καραβασίλη, την υπεύθυνη για τον πολεοδομικό σχεδιασμό της πληγείσας περιοχής τη δεκαετία του 1990; Επειδή το Μάτι δεν υπάρχει πια, αλλά «Μάτια» υπάρχουν παντού, και για να μη θρηνήσουμε ξανά, παρακαλώ Ακούστε:
«Είχα τότε δεχτεί τεράστιες πιέσεις και απειλές για να συμπεριλάβω στο σχέδιο και τους δασικούς θύλακες, μεταξύ των οποίων και της περιοχής στο Μάτι κάτι που προφανώς δεν έκανα», λέει η πολεοδόμος Μαργαρίτα Καραβασίλη και συνεχίζει. «Θυμάμαι ότι το ΓΠΣ Ν. Μάκρης εγκρίθηκε από το ΣτΕ μετά επαίνων… Σήμερα αναρωτιέμαι πόσες τροποποιήσεις του ΓΠΣ έγιναν έκτοτε… αν και πότε εντάχθηκε στο σχέδιο το Μάτι. Και αν έχει ενταχθεί άραγε με ποιες προϋποθέσεις και ποιες θυσίες έγινε…». Θέλετε να αναζητήσετε ευθύνες; Ιδού ο «δρόμος»!
Και καταλήγει η κυρία Καραβασίλη: «Σήμερα αναρωτιέμαι πώς χρησιμοποιήθηκαν οι διάφοροι νόμοι περί τακτοποίησης ή και νομιμοποίησης αυθαίρετων σε περιοχές σαν το Μάτι όπου, εκτός των άλλων, δεν έχει υλοποιηθεί πολεοδομικός σχεδιασμός ακόμη κι αν υπάρχει καθώς πράξεις εφαρμογής σπάνια έχουν προχωρήσει και εγκριθεί. Αναρωτιέμαι σήμερα γιατί σωπαίνουμε τελικά όταν αυθαίρετες κατοικίες και παντός είδους κατασκευές κτίζονται πάνω στο κύμα και αποκόπτουν την επικοινωνία με την ακτή…». Ποιος θα απαντήσει παρακαλώ; Ποιοι έκλεισαν με μάντρες την έξοδο στη θάλασσα;
Ας κάνουμε, λοιπόν, μία «αποψίλωση» στον σάπιο εγωτισμό, στη σάπια μαγκιά, που μας στέλνει στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης, που αφήνει το ξεχορτάριασμα για τους δήθεν «αγαθούς» και τουλάχιστον «περιέργους» οικολόγους, στην φονική, πελατειακή λογική να «τακτοποιήσουμε» την παρανομία μας μέσω της πρόσβασής μας στον πολιτικό, τον υπουργό, τον βουλευτή, τον αντιπεριφερειάρχη, τον δήμαρχο, τον σύμβουλο. Οι τελευταίοι γνωρίζουν ότι η επόμενη εκλογή τους εξαρτάται από αυτή την διεφθαρμένη και τελικά αυτοχειριαστική πολιτική νοοτροπία. Και συμμορφώνονται με αυτή. Ναι, μ’ αυτή τη βάρβαρη, την προνεωτερική νοοτροπία που θέλει να σωθούμε ή να «τακτοποιηθούμε» εμείς, και οι άλλοι «ας καούν ή πνιγούν».
Η όποια αντιπαράθεση με αυτή την βαθιά και μακροχρόνια –από δημιουργίας του ελληνικού κράτους- εδραιωμένη πολιτική κουλτούρα της πλειονότητας της κοινωνίας έχει ως κόστος την πολιτική εξαφάνιση του πολιτευτή (από τον βουλευτή μέχρι τον δημοτικό σύμβουλο).
Αν, λοιπόν, κάτι πρέπει να χρεωθεί στους πολιτικούς –όλους τους πολιτικούς- είναι ότι εξέφρασαν αυτή τη σάπια, ατομοκεντρική, ου μην και φιλοτομαριστική, αντίληψη. Ότι δεν τόλμησαν να πάνε κόντρα της. Ότι δεν τόλμησαν να διαπαιδαγωγήσουν σε μία άλλη κουλτούρα συλλογικότητας και ατομικής ευθύνης. Βέβαια, εδώ –για να μη τα χρεώνουμε όλα στους πολιτικούς- ευθύνη έχει και η οικογένεια, το σχολείο, οι κοινωνικοί θεσμοί, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης(τηλεοπτικά και διαδικτυακά). Τα τελευταία, είναι αυτά –με ελάχιστες εξαιρέσεις- που αναπαράγουν ότι πιο σάπιο έχει αυτή η κοινωνία. Ώσπου έρχεται η «εκπύρωση» και εξαφανίζει τα πάντα. Τα πάντα; Δυστυχώς όχι. Το σάπιο συνεχίζει να αντιστέκεται.
Αλλά να, η ελπίδα φυτρώνει μέσα στα αποκαΐδια. Είναι η ελπίδα που έρχεται με τους νέους, αυτά τα ωραία παιδιά, που στέκονται με τα βιβλία στο χέρι στις ουρές έξω από τα κέντρα αιμοδοσίας. Δείτε τους στα κέντρα συγκέντρωσης βοήθειας. Ας κάνουμε, λοιπόν, χώρο για να περάσουν. Ας μην τα «πνίξουμε» πάλι. Ας δώσουμε ανάσα στην ελπίδα. Να κάνουμε στην άκρη. Είναι ό,τι πιο χρήσιμο μπορούμε να κάνουμε εμείς οι «παλιοί»…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου