Ανασκόπηση 2014: Classic / Jam / Southern / Blues Rock

Το rock πέθανε» ή «Νεκρός και μ' αρέσει»;

Ανασκόπηση 2014: Classic / Jam / Southern / Blues Rock
Μπορεί ο Gene Simmons να θυμίζει ποδοσφαιριστή που στο ναδίρ της καριέρας του μιλάει περισσότερο παρά παίζει μπάλα, ωστόσο η δήλωσή του «το rock πέθανε» κατάφερε να δημιουργήσει συζητήσεις και φυσικά απαντήσεις. Στην αντίπερα όχθη άνθρωποι όπως ο Dee Snider παραδέχτηκαν πως απλώς το μοντέλο που έκανε τους Kiss και τους Twisted Sister πλούσιους έχει πεθάνει αλλά η αγάπη για τη μουσική συνεχίζει να ζει.

Και ενώ τα περισσότερα παππούδια πιο πολύ μίλησαν παρά δημιούργησαν φέτος  -με εξαίρεση γνωστούς εργάτες  σαν τους Neil Young και Bruce Springsteen- ήρθε η έκπληξη από τους Pink Floyd και ο νέος δίσκος των AC/DC για να ανανεώσουν το ενδιαφέρον για τα μεγάλα συγκροτήματα. Οι Led Zeppelin δεν επανενώθηκαν ούτε φέτος και έτσι ο Jimmy Page αποφάσισε να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στους νεαρούς Royal Blood, χαρακτηρίζοντας τους ως το μέλλον του rock. Τελικά, μερικοί δεινόσαυροι του rock τη βρίσκουν πιο πολύ με τις δηλώσεις παρά με τη δημιουργία. Το rock λοιπόν δεν πέθανε, οι ίδιοι μάλλον απολαμβάνουν το «θάνατό» τους. Τους προσπερνάμε με σεβασμό και πάμε να ακολουθήσουμε τα νιάτα, ωσάν τον Jimmy Page, μιας και αυτά ήταν που ξεχώρισαν και φέτος στον κλασικό ήχο.



♦ Stairway to (a new) heaven

Blues Pills

1. Blues Pills - "Blues Pills": Ένας κλασικός rock δίσκος, με τη λέξη «κλασικός» συνώνυμη του εξαιρετικού και όχι του χαρακτηριστικού δείγματος. Εδώ το παίξιμο είναι ουσιαστικό, το τζαμάρισμα δεν ξεφεύγει εις το διηνεκές και η ισορροπία μεταξύ ρετρό αναπόλησης και rock ενέργειας είναι πραγματικά ζηλευτή.
2. Rival Sons - "Great Western Valkyrie": Ο συνδυασμός της σωστής φιλοσοφίας, των συνθέσεων που σε πάνε πίσω στον χρόνο χωρίς να αντιγράφουν φτηνά, των παθιασμένων ερμηνειών και του εξαιρετικού παιξίματος είναι που κάνει τους Rival Sons ξεχωριστούς. Παραμένουν τίμιοι και badass, μακριά από παραγωγούς «σωτήρες», πάντα κοντά στην «ψύχη» της μουσικής και στις μαύρες καταβολές που κάνουν το rock σέξι και ξεσηκωτικό.
3. The Soulbreaker Company - "Graceless": Μια υπέροχη φθινοπωρινή ψυχεδέλεια που έρχεται από την χώρα των Βάσκων για να χωθεί στις πιο τσακισμένες μεριές της ψυχής μας. Είτε μιλούν για την παγκόσμια πείνα είτε για τον χαμένο έρωτα, το αποτέλεσμα είναι να σε συγκινούν θυμίζοντάς σου ακόμα και αυτά που δεν έχεις ζήσει. Αυτή όμως δεν είναι η μεγάλη τέχνη;
4. Jeremy Irons & The Ratgang Malibus - "Spirit Knife": Το "Spirit Knife" είναι ολόφρεσκο μέσα στην παλαιότητά του, πρόσφατη και μη, είναι ιδανικό από πλευράς διάρκειας, κάργα anti-hipster παρόλα τα στεγανά που θα συγκινήσουν κάθε έναν άσχετο, κυρίως όμως έχει ένα μεγάλο προτέρημα: Είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες rock δίσκους των τελευταίων ετών, που εξελίσσεται από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του.
5. The Socks - "The Socks": Έχουμε ξανακούσει την μουσική των The Socks με άλλες μελωδίες και άλλα λόγια. Το σίγουρο είναι πως τους αρέσει το hard rock / blues με ψυχεδέλεια και οι ίδιοι αρέσουν σε όσους λατρεύουν τους Witchcraft. Διαλύθηκαν λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους για να δημιουργήσουν τους Sunder. Αναμένουμε τα καλύτερα, με οποιοδήποτε όνομα στην μαρκίζα.



First cut is the deepest

Benjamin Booker

1. Benjamin Booker - "Benjamin Booker": Εντυπωσιακός ο τρόπος που ο Booker  ενσωματώνει και αναπαράγει τη μουσική, από τα blues και τη soul στο classic rock και το rock 'n' roll, το garage, το indie, μετατρέποντας τον εαυτό του από καταιγιστικό rocker σε ευαίσθητο singer/songwriter κατά βούληση.
2. Handsome Jack - "Do What Comes Naturally": Με ρίζες στο garage αλλά ψυχή που παραπέμπει στο Memphis και καρδιά ταγμένη στο Μισισιπή, ετούτοι  εδώ οι Νεουορκέζοι γκρουβάρουν με επιτυχία και ονομάζουν οι ίδιοι αυτό που παίζουν boogie soul. Καμία αντίρρηση από μέρους μας.
3. Cold Roses - "No Silence In The City": Οι φάτσες και η ηλικία τους δεν το προδίδουν αλλά αυτοί οι Φιλαδελφειώτες από τις ΗΠΑ γνωρίζουν την παράδοση του country rock και μπορούν και το παρουσιάζουν και ευχάριστα και μοντέρνα, αποφεύγοντας τις συνηθισμένες pop παγίδες.
4. Hozier - "Hozier": Η βαθιά ιρλανδέζικη φωνή, που τραγουδά πολιτικά και ερωτικά πάνω σε folk,  soul, r 'n' b και blues μελωδίες, έχει ήδη κατακτήσει τα ραδιοκύματα με το "Take Me To Church". Ένα σπάνιο ντεμπούτο από - όπως φαίνεται- ένα μονάκριβο και ολοκληρωμένο ταλέντο.
5. Mount Carmel - "Get Pure": Θυμηθείτε τους Federal Charm και τους Temperance Movement από μόλις πέρυσι και θα μπείτε στο νόημα. Οι Mount Carmel είναι μία ακόμα προσθήκη στην κατηγορία των νέων παιδιών που βρίσκουν τις μουσικές τους ρίζες στο blues και το hard rock των '70s χωρίς όμως να ξεχνούν ότι ζουν στο σήμερα.

Check Also: The Golden Grass - "The Golden Grass": Παίζουν μουσική που έκανε ντόρο και πωλήσεις μεταξύ του 1965 και του 1970. Στο μεταίχμιο μεταξύ single και long play, στα τέλη του psychedelic και στις αρχές του hard και του progressive. Για όσους γουστάρουν μπασαδούρες και σόλο τύπου Ten Years After.



 Rock Of Ages

Tom Petty

1. Tom Petty - "Hypnotic Eye": Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το "Hypnotic Eye" ήταν ο δίσκος που φανταζόμασταν ή ελπίζαμε ότι θα κυκλοφορούσε στα «γεράματά» του όταν από τα τέλη των 70s και σε όλη τη δεκαετία του '80 κυκλοφορούσε τη μία επιτυχία μετά την άλλη. Επανέρχεται σε μία φόρμα αμερικάνικης τραγουδοποιίας που έχει εδώ και καιρό τελειοποιήσει, αλλά προφανώς όχι και εξαντλήσει.
2. Brian Setzer - "Rockabilly Riot! All Original": Ένας από τους καλύτερους σύγχρονους κιθαρίστες σε ένα όχι πολύ δημοφιλές είδος, προσφέρει μουσική που δημιουργεί καταστάσεις πάρτι αυτοστιγμεί. Πατάει το γκάζι από την αρχή και εν μέσω στίχων που κατά βάση επενδύουν στο χιούμορ και τη διασκέδαση παραδίδει 12 συνθέσεις που παρότι όπως λέει ο τίτλος είναι όλες πρωτότυπες έχουν την αυθεντικότητα που σπάνια συναντάς σε revival συγκροτήματα.
3. Pink Floyd - "The Endless River": Κανονικά το ότι ΔΕΝ είναι ο χειρότερος δίσκος των Pink Floyd θα έπρεπε να αποτελεί παράσημο από μόνο του. Όμως οι ποιοτικοί, συναισθηματικοί και συμβολικοί παράγοντες που βαρύνουν το έργο αυτό είναι τόσοι πολλοί που μία γραμμική προσέγγιση στην αξιολογική τοποθέτησή του στη δισκογραφία των Pink Floyd είναι πρακτικά αδύνατη. Το αποτέλεσμα είναι ότι η τολμηρή από κάθε άποψη επιλογή να κλείσουν την καριέρα τους με ένα δίσκο που ισορροπεί ανάμεσα στα outtakes και την κανονική κυκλοφορία, δικαιώνεται.
4. Wilko Johnson & Roger Daltrey - "Going Back Home": Αν περιελάμβανε πρωτότυπες συνθέσεις θα μιλάγαμε για έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Ακόμα κι έτσι όμως, μία συνεργασία βγαλμένη από τις χρυσές σελίδες τις Ροκ Ιστορίας που ενώνει δύο θρυλικά συγκροτήματα, το καθένα στην εποχή του, όπως οι Who και οι Dr. Feelgood δίνει νέα ζωή στις παλιότερες συνθέσεις του Johnson με την ωμή απόδοση όλων και τη γρέζα φωνή του Johnson.
5. John Mayall - "A Special Life": Παρότι συνδυάζει και πάλι τις δικές του συνθέσεις με τα blues standards, είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και στην ηλικία αυτή οι πρώτες κλέβουν τις εντυπώσεις. Μιλά για το σήμερα με τη φωνή του ανθρώπου που ζει, κινείται και αφουγκράζεται και όχι του αποτραβηγμένου γέροντα φιλόσοφου. Κατατάσσοντας το άλμπουμ ανάμεσα στα καλύτερα της καριέρας του δεν μπορείς να μην αναφωνήσεις «Μουσικοί, ιδού το πρότυπό σας».



 Highway to hell

Ian Anderson

1. Ian Anderson - "Homo Erraticus": Η δεύτερη συνέχεια του "Thick As A Brick" έχει μαστοριά αλλά όχι έμπνευση. Πρόκειται για μία αποτυχημένη απόπειρα του Anderson να παίξει folk prog metal -όπως ο ίδιος χαρακτήρισε την δουλειά αυτή- μιας και ούτε progressive είναι το αποτέλεσμα, ούτε κατά διάνοια metal. Και κυρίως δεν είναι μουσική του σήμερα και του αύριο.
2. Nazareth - "Rock 'N' Roll Telephone": Το κύκνειο άσμα του McCafferty είναι ένας κακός δίσκος, δημιουργημένος για όλους τους σωστούς λόγους. Όπου τα τραγούδια δεν είναι τόσο βαρετά τυπικά, είναι απλά αποτυχημένοι υφολογικοί πειραματισμοί. Παρότι συνήθως πάσχουν πρωταρχικά συνθετικά, είναι φορές που πιστεύεις ότι είναι ο McCafferty που προδίδει τις συνθέσεις.
3. Uriah Heep - "The Outsider": Υπάρχουν δίσκοι που είναι  κακοί γιατί έχουν κακές συνθέσεις και υπάρχουν άλλοι που είναι κακοί γιατί αλλάζουν την ταυτότητα ενός συγκροτήματος και μάλιστα προς μία πιο εύπεπτη κατεύθυνση. Κάπως έτσι το "Outsider" βρίσκει τους Uriah Heep να (ξανα) προσπαθούν να γίνουν AOR στυλοβάτες. Κανείς μάλλον δε θέλει να το δει αυτό, αλλά από την άλλη αυτό που κάνουν το κάνουν καλά.
4. Joe Bonamassa - "Different Shades Of Blue": O Joe Bo πήγε μέχρι το Nashville για να αγοράσει αυθεντικότητα, συνθέσεις και ατμόσφαιρα αλλά γύρισε πίσω με άδειες πλαστικές βαλίτσες. Παρότι προσπαθεί σε κάθε δίσκο του να δίνει κάτι το διαφορετικό, ο γυαλισμένος ήχος του Kevin Shirley τελικά εξομοιώνει όλους τους δίσκους του με αποτέλεσμα να νιώθει κανείς ότι πέρασε από την διαρκή άνοδο στην πτώση χωρίς ποτέ να αγγίξει την κορυφή, το άριστο.
5. AC/DC - "Rock Or Bust": Η απουσία του Malcolm είναι καταλυτική ειδικά στην ενορχήστρωση. Ομολογουμένως οι AC/DC έχουν την εμπειρία και την προσωπική σφραγίδα να μην κυκλοφορήσουν πλέον κακό άλμπουμ. Από την άλλη όμως το εξαιρετικό "Black Ice" μας εμποδίζει να συμβιβαζόμαστε με έναν απλώς διασκεδαστικό δίσκο. Ή έστω συμβιβαζόμαστε αναγνωρίζοντας όμως την πραγματικότητα.



 A bigger bang

Pink Floyd

1. Η επιστροφή των Pink Floyd: Κάθε χρόνο οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν για επανενώσεις και αρχειακό υλικό μεγάλων καλλιτεχνών. Φέτος την ανανέωση στο ενδιαφέρον του κοινού  έφερε η αναπάντεχη είδηση του νέου -και αξιόλογου- άλμπουμ των Pink Floyd, το οποίο βασίστηκε σε ηχογραφήσεις του 1994.
2. To νέο άλμπουμ των AC/DC και τα προβλήματα των Malcom Young και Phil Rudd: Με τον Malcolm Young παροπλισμένο λόγω άνοιας και τον Phil Rudd να ηχογραφεί με το συγκρότημα λίγο πριν μπλέξει με τα δικαστήρια (κατηγορία για ηθική αυτουργία σε απόπειρα δολοφονίας) , οι AC/DC επέστρεψαν με ένα τελικά μέτριο δίσκο ο οποίος θα οδηγήσει -αναμενόμενα- σε παγκόσμια περιοδεία. Ας μην γελιόμαστε, οι περισσότεροι νοιάζονται μόνο για την τελευταία.
3. H διάλυση των Allman Brothers: Στην χώρα μας δεν ακούστηκε και πολύ αλλά το σπουδαιότερο και αρχετυπικό southern rock συγκρότημα των Allman Brothers σταμάτησε φέτος να περιοδεύει μετά από 45 χρόνια. Το τι συνέβη ακριβώς μας αποκάλυψε ο επί 25χρόνια κιθαρίστας και τραγουδιστής Warren Haynes στη σχετική συνέντευξη.
4. Ο blues κόσμος σώζει τον Walter Trout: Ο σημαντικός bluesman ενημερώθηκε μέσα στην χρονιά πως αν δεν αλλάξει συκώτι δεν θα απολαύσει πάνω από τρεις μήνες ζωής. Η καμπάνια που ξεκίνησε από την οικογένειά του μάζεψε 240.000 δολάρια και ο Trout συνεχίζει να είναι κοντά μας μετά από την πετυχημένη μεταμόσχευση.
5. Η συζήτηση για την επανένωση των Led Zeppelin: Κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια. Ο Robert Plant δημιουργεί την μουσική που γουστάρει τώρα, ενώ ταυτόχρονα θεωρεί γελοίο να παριστάνει τον 25άρη περιοδεύοντας σε στάδια. Ο Jimmy Page από την άλλη βαριέται να γράψει καινούργια μουσική, είτε γιατί το έχει χάσει είτε γιατί ξέρει πως δεν πρόκειται να βγάλει και πολλά λεφτά από αυτή, και προκαλεί τον Plant συνεχώς για να βγάλουν μερικά εύκολα εκατομμύρια. Ευτυχώς διάφορες αστείες ιδέες για αντικατάσταση του εμβληματικού τραγουδιστή δεν προχώρησαν ποτέ.



 Big Mouth Strikes Again

Gene Simmons

1. Gene Simmons: «To Rock πέθανε»: Ή αλλιώς «Γιατί μαμά δεν βγάζω πια τα εκατομμύρια που έβγαζα παλιά;». Ο Simmons γκρινιάζει για το ότι δεν μπορεί πια να βγάζει πολλά λεφτά από την μουσική του. Όλοι οι ενεργοί καλλιτέχνες που βρήκαν την όρεξη να του απαντήσουν (οι πραγματικά μεγάλοι ούτε καν έδωσαν σημασία, πάντα δεύτερο τον θεωρούσαν) του την είπαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η άποψή μας: Σταμάτα τις δηλώσεις και βγάλε μουσική που είναι και η δουλειά σου.
2. Jimmy Page: «Οι Royal Blood είναι το μέλλον του rock»: Κατά καιρούς μεγάλοι καλλιτέχνες υποστηρίζουν ή ακόμα παίρνουν υπό την προστασία τους νεότερους καλλιτέχνες. Ο Jimmy Page εδώ φαίνεται να στηρίζει τους νεαρούς Royal Blood (διαβάστε για αυτούς στην Alternative ανασκόπηση) οι οποίοι έχουν κάνει ήδη αίσθηση στην Αγγλία, με το ντεμπούτο τους να φιγουράρει στο Νο1 των charts.
3. Ozzy: «Ένα Rock N' Roll σόου είναι καλύτερο από το σεξ»: O Ozzy είναι ο Ozzy και μια δήλωση το χρόνο θα μας την προσφέρει. Στα χνάρια του Charles Barkley αλλά και άλλων που κατά καιρούς συνέκριναν κάτι σπουδαίο στον τομέα τους με το σεξ, απλά επιβεβαίωσε ξανά αυτό που όλοι ξέρουν. Η ερωτική πράξη αποτελεί το μέτρο σύγκρισης για όλες τις απολαύσεις άρα είναι και η μεγαλύτερη απόλαυση.
4. Ο Axl για το playback των Red Hot Chili Peppers: Οι Peppers -ένα κατά τα άλλα σπουδαίο συγκρότημα που τα δίνει όλα στις συναυλίες του- έπαιξαν με τους όρους του Superbowl όπου και εμφανίστηκαν μαϊμουδίζοντας (εκτός της φωνής που ήταν ζωντανή) το "Give It Away". O Axl Rose τους περιποιήθηκε δεόντως και άνοιξε ξανά την κουβέντα για το κατά πόσο πρέπει να υποχωρεί ο καλλιτέχνης στα πρέπει και στα μη. Η αποψή μας: Αν έχεις αρχές, μείνε σε αυτές. Αν όχι, δεν μας νοιάζει και πολύ.
5. Sharon Osbourne: «U2 είστε μεγιστάνες στο marketing, αλλά δεν είστε πια μουσικοί. Δεν προκαλεί απορία που δίνετε δωρεάν την μέτρια μουσική σας, γιατί κανείς δεν θέλει να την αγοράσει.»: Η Sharon τα είπε όπως τα σκέφτηκαν οι περισσότεροι. Η ιδέα του «Καλημέρα σας, σήμερα θα ακούσετε και U2 στην playlist σας με το έτσι θέλω» έφερε αντιδράσεις όπως ήταν φυσιολογικό. Η μεγαλομανία του Bono δεν έχει όρια ενώ η γενναιοδωρία του (επικαλέστηκε και τις δύο στη συγγνώμη του) θα μετρούσε περισσότερο αν η κίνηση γινόταν την προ Napster εποχή.



 So sad / Ένα αντίο

Pete Seeger

1. Pete Seeger: Είναι τόσο συνδεδεμένος με την ιστορία των ΗΠΑ (μουσικής και όχι μόνο) που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις  ότι ήταν ακόμα ζωντανός. Δεδηλωμένος ακτιβιστής κομμουνιστής που πέρασε μέσα από εποχές σκληρής λογοκρισίας (Μακάρθυ κτλ) αποτέλεσε αρχετυπικό δείγμα folk τραγουδοποιού.
2. Jack Bruce: Ο μπασίστας, τραγουδιστής και συνθέτης των Cream άλλαξε μαζί με τους Clapton, Baker τον ήχο ολόκληρου του ροκ πριν καν ο Hendrix εμφανιστεί στη σκηνή. Παρότι η συνέχεια στην καριέρα του δεν είχε τα ίδια ύψη και κινήθηκε κατά βάση στη σκιά του ίδιου μοντέλου μουσικής, υπήρξε μέχρι και τον φετινό του δίσκο, τουλάχιστον αξιοπρεπής.
3. Johnny Winter: Ο όρος progressive blues που δημιουργήθηκε ειδικά για να περιγράψει τον ήχο του και την εξέλιξη που έφερε στο ύφος τα λέει όλα. Εξαιρετικός κιθαρίστας, αναβίωσε τα blues όχι μόνο με τη δικιά του μουσική αλλά φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο και τον «ξεχασμένο» Muddy Waters. Η υγεία του τα τελευταία χρόνια ήταν εύθραυστη αλλά δεν τον είχε εμποδίσει από το να παίζει και να ηχογραφεί.
4. Bobby Womack: Ένας από τους τελευταίους της μεγάλης soul παράδοσης πέρα από μία από τις μεγάλες επιτυχίες της soul με το "Across 110th Street" και μία εκτεταμένη δισκογραφία γεμάτη κορυφές, είχε καταφέρει να εντυπωσιάσει και μόλις δύο χρόνια πριν, με το πολύ σύγχρονο "The Bravest Man In The Universe".
5. Paco De Lucia: Δεν ήταν ποτέ rock αλλά ως κιθαρίστας και μάλιστα από τους καλύτερους στο είδος του, επηρέασε και διέδωσε την flamenco κιθάρα σε όλους τους μουσικόφιλους όσο κανένας άλλος προηγουμένως. Οι συνεργασίες του με τον Al Di Meola και τον John McLaughlin έχουν μείνει ιστορικές.



 Live & Dangerous

Royal Southern Brotherhood

1. Royal Southern Brotherhood @ Stage Volume1: Ελάχιστοι οι μάρτυρες στην μεγαλύτερη εμφάνιση southern / blues rock σχήματος που έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας. Η απόδοσή του συγκροτήματος ήταν καταπληκτική, ένας ζηλευτός συνδυασμός groove και ακρίβειας. Κολλημένοι με κόλλα στιγμής αλλά ταυτόχρονα ελεύθεροι να τραβήξουν όσο θέλουν τη σύνθεση με τζαμάρισμα, μας προσέφεραν φοβερό κέφι και ευχαρίστηση.
2. Eric Burdon @ Terravibe: Στο Half Note το 2013 η εμπειρία μας ήταν θετική, με τον Eric Burdon σε καλή κατάσταση να προσφέρει τρεις ζεστές βραδιές σε έναν μικρό και φιλόξενο χώρο. Σίγουρα δεν περιμέναμε την καταπληκτική εμφάνιση που απολαύσαμε μαζί με ελάχιστους ανθρώπους στη Μαλακάσα το 2014. Με τη γεμάτη ενέργεια καινούργια προσέγγιση στα κλασικά τραγούδια του ρεπερτορίου του, το συγκρότημα μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Οι μουσικοί έβγαλαν ενέργεια και παρέσυραν τον Eric Burdon σε παθιασμένες ερμηνείες που μας έκαναν να χορεύουμε ενθουσιασμένοι.
3. Bob Dylan @ Terravibe: Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι παρακολουθήσαμε μια πραγματικά ζωντανή εμφάνιση ενός καλλιτέχνη που έχει κερδίσει προ πολλού το δικαίωμα να αποκαλείται έτσι. Πολύ ανώτεροι από το 2010, ο Bob Dylan και το συγκρότημά του κέρδισαν το χειροκρότημα όχι γιατί έπαιξαν ιστορικά τραγούδια αλλά γιατί τα έπαιξαν όμορφα και με πάθος. Απέδειξαν, δε, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο όταν είσαι καλλιτέχνης. Ούτε το τι θα παίξεις ούτε το πώς.
4. Fleshtones @ Gagarin205: Γιατί οι Fleshtones είναι ένα από τα καλύτερα live συγκροτήματα που έχουμε δει; Γιατί «ανεβάζουν» το υλικό τους στις συναυλίες τους, γιατί οι θεατές περνάμε καλά, έντονα και ευχάριστα, γιατί συμμετέχουμε μαζικά  και γιατί είναι τελικά αδιάφορο το αν έχουμε γνώση της δισκογραφίας τους ή όχι. Για όλα αυτά ευχαριστούμε τους Fleshtones και είθε να έρθει η στιγμή που θα παίξουν και ποσοτικά στο κοινό που τους αξίζει.
5. Medeski, Scofield, Martin & Wood @ Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών: Τους μάθαμε και να τους αγαπήσαμε ως τρίο αλλά το παρόν τούς βρίσκει ως κουαρτέτο με τον κιθαρίστα John Scofield να έχει γίνει ισότιμο μέλος της ομάδας και ίσως και κάτι παραπάνω. Μας προσέφεραν μία παράσταση που ήταν εντυπωσιακά ουσιαστική και υπεράνω μουσικών ειδών.

Και εκεί περάσαμε καλά:
Blue Oyster Cult @ Gagarin205: Άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση των Blue Oyster Cult και ένα απωθημένο που επιτέλους εκπληρώθηκε αφού ακούσαμε ζωντανά το "Astronomy".
Federal Charm @ Σταυρός του Νότου Club: Ευτυχώς υπάρχουν συναυλίες καλλιτεχνών κλασικού rock εκτός των δεινοσαύρων και των tribute αρπαχτών. Δυστυχώς οι ανεξάρτητοι από μεγάλες κλίκες στηρίζονται μόνο από site όπως το Rocking.
 
http://www.rocking.gr

Από τους , Επιμέλεια: Αντώνης Μουστάκας

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις