Συμπτώματα στο Internet

Στο Internet μπορούμε να ψάξουμε και να βρούμε λίγο-πολύ τα πάντα, για οποιοδήποτε θέμα. Όμως το να κάνουμε αναζητήσεις για ιατρικά συμπτώματα, προσπαθώντας να διαγνώσουμε μόνοι μας κάποιο πρόβλημα υγείας, είναι μια πρακτική η οποία όχι μόνο δεν έχει νόημα, αλλά μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά επικίνδυνη!

Δεν πρόκειται να ηθικολογήσω εκ του ασφαλούς. Έχει τύχει και σε εμένα να έχω κάποια ενόχληση ή κάποιο πόνο που να επιμένει, και μία από τις πρώτες μου σκέψεις να είναι να το ψάξω στο Internet, για να δω που οφείλεται, ίσως και πως αντιμετωπίζεται.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως αυτό δεν είναι ΠΟΤΕ καλή ιδέα, για τους παρακάτω 6 λόγους:

Λόγος 1ος: Το Internet Υπερβάλλει

Το ξέρατε πως o πονόλαιμος μπορεί να είναι σύμπτωμα τόσο του καρκίνου όσο και του AIDS? Και πως το να τρώμε περισσότερο και να παίρνουμε βάρος ή, αντίθετα, να τρώμε λιγότερο και να χάνουμε βάρος είναι και τα δύο συμπτώματα σε περιπτώσεις μανιοκατάθλιψης?
Οι ιστοσελίδες που δημοσιεύουν λίστες ασθενειών και συμπτωμάτων, θέλοντας να είναι περιεκτικές, αναφέρουν τα πάντα, από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σοβαρά.
Το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν συμπτώματα και συνδυασμοί συμπτωμάτων που εμφανίζονται με παρόμοιο τρόπο και στα ασήμαντα και στα σοβαρά. Και στο κοινό κρυολόγημα, και στην πυώδη βρογχοπνευμονία. Και στη δυσπεψία, και στο έλκος στομάχου. Και στο να φάγαμε κάτι που μας πείραξε, και στον καρκίνο.

Πραγματικά αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένα σύμπτωμα που να μην μπορεί να αντιστοιχηθεί τουλάχιστον σε μια τρομακτική/εξωτική και εν δυνάμει ανίατη ασθένεια.
Ακόμα χειρότερα είναι αν συχνάζουμε σε forum σχετικά με ασθένειες, όπου όλο και κάποιος καλοθελητής θα πεταχτεί λέγοντας πως ο πέμπτος του ξάδερφος νόμιζε πως είχε ένα απλό συνάχι και τελικά χρειάστηκε μεταμόσχευση πνεύμονα.
Όταν λοιπόν βλέπουμε αυτό που νιώθουμε να ανήκει και σε αυτές τις κατηγορίες, μπορεί να μας πιάσει από απλό άγχος μέχρι πανικός, αναλόγως της προσωπικότητάς μας. Άνθρωποι έχουν χάσει τον ύπνο τους και μόνο στην υποψία πως έχουν κάτι σοβαρό, ακόμα κι αν τελικά αποδειχθεί πως ήταν κάτι ασήμαντο.

Και, το χειρότερο είναι πως, ακόμα κι αν πέσουμε μέσα όσον αφορά την ασθένεια…

Λόγος 2ος: Δεν βοηθάμε καθόλου (μα καθόλου) το γιατρό

Πολλοί έχουμε την αίσθηση πως αν μπουκάρουμε στο γραφείο του γιατρού και του ανακοινώσουμε «έχω την τάδε ασθένεια», τον βοηθάμε εξαιρετικά στη δουλειά του.
Στο κάτω-κάτω, έχουμε ήδη κάνει τη μισή δουλειά για αυτόν, οπότε το μόνο που έχει να κάνει είναι να μας γράψει μια συνταγή και να τσεπώσει μια εύκολη αμοιβή.

Τώρα, η αλήθεια είναι πως δεν έχω υπάρξει γιατρός, ούτε πρόκειται. Έχω εργαστεί όμως για πολλά χρόνια ως τεχνικός υπολογιστών. Και οι εργασίες οι οποίες αποδείχτηκαν μακράν οι πιο δύσκολες ήταν σε εκείνες τις περιπτώσεις που ο πελάτης «ήξερε» πως είχε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα.
Αν ο πελάτης ήταν πεπεισμένος πως είχε ιό, και πως πρέπει να γίνει έλεγχος με antivirus, είναι πολύ πιο δύσκολο να τον πείσεις ό,τι π.χ. είχε ένα hardware πρόβλημα. Θα σε βάλει να κάνεις ένα πολύωρο virus check «για παν ενδεχόμενο».
Ο τεχνικός υπολογιστών, όπως φαντάζομαι και ο γιατρός, το μόνο που θέλει είναι τα ακριβή συμπτώματα. Δεν θέλει κανέναν να του δώσει μια έτοιμη διάγνωση. Η διάγνωση είναι κάτι που θα κάνει ο ίδιος, αξιοποιώντας τα χρόνια σπουδών και την εμπειρία του με χιλιάδες προηγούμενους ασθενείς.
Κάντε λοιπόν τη χάρη στο γιατρό σας, και μην ρωτήσετε καν αν πρόκειται για την τάδε ή τη δείνα ασθένεια που διαβάσατε στο Internet. Μην αναφέρετε καν το Internet. Πείτε του τα συμπτώματα, και αφήστε τον να κάνει τη δουλειά του σαν άνθρωπος.

Αυτό φυσικά με την προϋπόθεση πως θα πάτε στο γιατρό, διότι…

Λόγος 3ος: Εκεί που αναφέρονται συμπτώματα, αναφέρονται συχνά και «θεραπείες»

Ο μεγάλος ένοχος σε αυτή την περίπτωση είναι τα forum σχετικά με θέματα υγείας, αλλά ακόμα περισσότερο τα forum σχετικά με εναλλακτικές θεραπείες.

Είναι πολύ απλό, ψάχνοντας συγκεκριμένα συμπτώματα, να βρούμε μια δημοσίευση που κάποιος να λέει «Πήρα το τάδε φάρμακο» ή «έβρασα τσουκνίδες και τις έκανα κλύσμα» και πως τον βοήθησε με τα συμπτώματά του.

Κάποιος άλλος, λοιπόν, που ψάχνει τα συμπτώματά του, και έχει ενδεχομένως καταλήξει αυθαίρετα στην ασθένεια που πιστεύει πως έχει, μπορεί να μπει στον πειρασμό να παρακάμψει τον γιατρό (και την αμοιβή του) και να δοκιμάσει άμεσα την συγκεκριμένη θεραπεία.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν θα έπρεπε καν να μπω στον κόπο να περιγράψω πόσο κακή ιδέα είναι αυτό.
Όμως ζούμε σε έναν κόσμο όπου υπάρχουν ιστοσελίδες (με -ες, πληθυντικός) που περιγράφουν το πώς να κάνεις περιτομή μόνος σου, στην άνεση του σπιτιού σου.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως: Είναι η χειρότερη ιδέα στον κόσμο, ΜΗΝ το κάνετε. Γιατί, αν μη τι άλλο…

Λόγος 4ος: Καμία σοβαρή διάγνωση δεν μπορεί να γίνει θεωρητικά

Όταν επισκέπτεστε ένα γιατρό, με την υποψία πως έχετε κάτι σοβαρό, τι είναι το πιθανότερο? Να σας πει κατευθείαν «έχεις αυτό» και να γράψει μια συνταγή, ή να ζητήσει πρώτα μια ή περισσότερες εξετάσεις?

Μπορεί να έχουμε την αίσθηση πως οι εξετάσεις αυτές (ακτινογραφίες, αξονικές/μαγνητικές τομογραφίες, αιματολογικές κλπ) είναι ένα μέσον να μας παίρνουν χρήματα – ειδικά αν ο γιατρός, όλως τυχαίως, μας συστήνει ένα ιδιωτικό εργαστήριο με το οποίο τυχαίνει να συνεργάζεται.
Παρ” όλα αυτά, ο ανθρώπινος οργανισμός είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη μηχανή. Και, όπως είπαμε, παρόμοια συμπτώματα μπορεί να ανήκουν σε εντελώς διαφορετικές ασθένειες.
Όταν λοιπόν ένας έμπειρος γιατρός χρειάζεται επιβεβαίωση, είναι φανερό το ότι μια λίστα συμπτωμάτων έχει τη χαμηλότερη δυνατή διαγνωστική βαρύτητα.

Λόγος 5ος: Ακόμα και οι γιατροί δεν παραμένουν στην αυτοδιάγνωση

Θεωρητικά, ένας γιατρός που νιώθει ο ίδιος κάποια συμπτώματα, είναι ο πλέον κατάλληλος για να κάνει τη διάγνωση, σωστά? Έχει όλη την σχετική γνώση, έχει όλη την πληροφορία σχετικά με τα συμπτώματα, και έχει όλη την εμπειρία για να τα ερμηνεύσει.
Αυτό όμως που δεν μπορεί να έχει ακόμα και ο καλύτερος γιατρός, όσον αφορά την αυτοδιάγνωση, είναι η αντικειμενικότητα. Ένας τρίτος παρατηρητής είναι πάντοτε πιο ψύχραιμος, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε πιο σοβαρά συμπτώματα, και άρα σε πιο κατάλληλη θέση να κάνει μια διάγνωση ακριβείας.

Όταν λοιπόν ακόμα και ο γιατρός θα ζητήσει τη γνώμη ενός άλλου γιατρού, ποιοί είμαστε εμείς για να παραμείνουμε σε αυτό που μας λέει το Internet?

Λόγος 6ος: Εν τέλει, πόσο αξιόπιστη είναι η πηγή?

Μέχρι στιγμής, όλα τα παραπάνω ισχύουν ακόμα και για τις πλέον αξιόπιστες ιστοσελίδες σχετικές με ιατρικά θέματα και συμπτώματα.
Αυτό όμως που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως, ρεαλιστικά, θα μπορούσα μέσα στις επόμενες λίγες ημέρες, να στήσω ένα site που να ονομάζεται DRsteps.gr και να αρχίσω να μοιράζω ιατρικές συμβουλές, κι ας μην έχω την παραμικρή ιδέα για ζητήματα υγείας.

Πόσοι νομίζετε θα έμπαιναν στον κόπο να ελέγξουν την αξιοπιστία αυτού του site?

Συνοψίζοντας: ΠΟΤΕ δεν ψάχνουμε για συμπτώματα στο Internet

Αν κάνουμε τακτικό check up, με βάση τις προτάσεις του προσωπικού μας γιατρού μας, και ακολουθούμε τις συμβουλές του, είναι υπέρ αρκετό για να προστατεύσουμε την υγεία μας.
Ίσως έρθει μια ημέρα που, με τα κατάλληλα συστήματα, να μπορέσουμε να κάνουμε εξετάσεις στο σπίτι, και κατάλληλες ιστοσελίδες να μπορούν να δώσουν μια ακριβή διάγνωση.
Βλέποντας όμως το πόσο δύσκολο είναι να γίνει μια ακριβής διάγνωση σε προβλήματα του υπολογιστή, που είναι απείρως απλούστερος και πιο κατανοητός όσον αφορά τη λειτουργία του σε σχέση με έναν ανθρώπινο οργανισμό, πιστεύω πως έχουμε πολλές, πολλές δεκαετίες μπροστά μας μέχρι την ακριβή ιατρική διάγνωση στο σπίτι.

http://www.pcsteps.gr