Οδός Πατησίων !

Πατησίων. Ένας μεγάλος δρόμος, με γκρι χρώμα, που ακόμη και όταν έρχεται η άνοιξη, τίποτα δεν φαίνεται ικανό να τον ομορφύνει. Η Πατησίων την άνοιξη, παραμένει Πατησίων.
Είναι, τελικά, τόσο παράξενο που οι ακτίνες του ήλιου μένουν αδύναμες, παθητικές και ασθενικές, μπροστά στο σάπιο καυσαέριο και στη δυσκολία των ανθρώπων της πόλης;
Τρία κλικ αριστερά και στο μυαλό μου έρχεται η Κατερίνα Γώγου: 

Η ζωή μας είναι σουγιαδιές

σε βρώμικα αδιέξοδα

σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα

μπάσσο βεστιάριο

μυρουδιές από κάτουρα αντισηπτικά

και χαλασμένα σπέρματα. Ξεσκισμένες αφίσσες.

Πάνω κάτω. Πάνω κάτω, η Πατησίων.

Η ζωή μας είναι η Πατησίων.

Βρε, λες η Πατησίων να είναι η ζωή μας; Αναρωτήθηκα, όταν διάβασα το ποίημα της Κατερίνας Γώγου, και άφησα τα χρόνια να περνούν, έχοντας την κρυφή ελπίδα πως το γκρίζο θα φύγει και κάτω από το σπίτι μου οι εικόνες θα ομορφύνουν.

Μα, η Πατησίων όσα χρόνια και αν περάσουν, φαίνεται να μένει Πατησίων. Βρώμικη, φτωχική, γκρίζα. Βρώμικη από καυσαέριο, όπως άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος των μεγαλουπόλεων, γκρίζα από τις σκυθρωπές και αγέλαστες εκφράσεις των ανθρώπων, φτωχική γιατί πέρα από την Ανθέων με τα λουλούδια, στην Πατησίων δεν καρποφορούν άνθη.

Τουλάχιστον, υπάρχει το πάρκο Δράκοπουλου και δύο-τρία ακόμη, που κάνουν εμάς τους μόνιμους κάτοικους να γελιόμαστε, πως και εμείς στο κέντρο, κάτι κάνουμε από πρασινάδα.

Εμείς εκεί.

Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε

την ίδια διαδρομή.

Ξεφτίλα μοναξιά απελπισία. Κι ανάποδα.

Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.

Μονάχα όταν βρέχει

βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.

Και η Γώγου επαληθεύεται και εμείς αναρωτιόμαστε, να βγω να κάνω το τσιγάρο στο πάρκο; Τώρα, ήρθε η άνοιξη, θα έχει κόσμο έξω, και έχει και μια γλυκιά μέρα. Και βγαίνεις να το κάνεις το αναθεματισμένο, και ευτυχώς που όλοι οι Πατησσιώτες δεν θα σε παρεξηγήσουν αν σε δουν με την παντόφλα.

Μα, η Πατησίων, όσες εποχές και αν αλλάξουν φαίνεται να παραμένει Πατησίων. Και όταν σκοτεινιάζει, σαν καλά κρυμμένο μυστικό κανείς δεν μιλά για αυτήν. Και όμως, αν τύχει και περάσουμε τα βράδια από εκεί, θα δούμε πως γυναίκες από άλλες χώρες, εξωτικές, στέκονται στα πεζοδρόμια για ένα χαρτζιλίκι.
Αλλά, σαν παιδί του κέντρου, ξέρω πότε να μιλάω και πότε να σιωπώ... Κάμερα δεν μπόρεσα να βγάλω. Να φωτογραφίσω τι;

Η ζωή μας είναι

άσκοπα λαχανητά

σε κανονισμένες απεργίες

ρουφιάνους και περιπολικά.

Γι' αυτό σου λέω.

Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε

να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.

Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.

Μη. Βρέχει. Δωσ' μου τσιγάρο.

Άνοιξη, και η Πατησίων παραμένει Πατησίων.

* Στίχοι: "Πάνω Κάτω η Πατησίων", Κατερίνα Γώγου
*Φωτογραφίες: Μαρία Πιτσιδήμου