Πάσχα: Το τελευταίο μας καταφύγιο

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας. Της γρήγορης κατανάλωσης, του γρήγορου ίντερνετ, της γρήγορης πληροφορίας. Του "έναν καφέ στα γρήγορα". Της βιαστικής καλημέρας, της ξεχασμένης καληνύχτας. Όλοι τρέχουμε. Να προλάβουμε το τρένο, το λεωφορείο, το μετρό. Τον χρόνο. Και συνεχίζουμε να επιταχύνουμε τους ρυθμούς της ζωής. Είναι το Πάσχα το τελευταίο μας καταφύγιο, για ένα διάλειμμα από το τρέξιμο;

Πριν έναν χρόνο, περίπου, ο Michael Litman, σε συνέντευξή του στο Marketing Week, έλεγε πολλά ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά, αλλά, συνάμα, και λίγο ανησυχητικά. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο εν λόγω κύριος είναι εκ των ιδρυτών του Brands on Vine - μίας πλατφόρμας που παρουσιάζει τις καλύτερες καμπάνιες των εταιρειών που χρησιμοποιούν τη δημοφιλή εφαρμογή Vine.
Πολύ περιληπτικά, ο Litman, με τη μεγάλη εμπειρία στον χώρο του marketing, υποστήριζε ότι η νέα γενιά, μεγαλωμένη στους ρυθμούς που επιβάλλουν εφαρμογές όπως το Vine και το Ιnstagram, απαιτεί να παίρνει την όποια πληροφορία στη μορφή "μπουκιάς". Χαρακτηριστικά, ανέφερε ότι, πλέον, "αν δεν μπορείς να περάσεις το μήνυμά σου σε 6 δευτερόλεπτα, τότε δεν θα γίνει καν αντιληπτό από μια μεγάλη μερίδα του κοινού".
Έξι δευτερόλεπτα! Λόγια που αφήνουν τον αναγνώστη εντυπωσιασμένο. Από την ικανότητα των νέων να επεξεργάζονται πληροφορίες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά και από τις ικανότητες που, μάλλον, θα απαιτείται να έχει ο διαφημιστής, ο δημοσιογράφος, ο δημιουργός του σήμερα και του αύριο, για να περάσει ένα μήνυμα, κυριολεκτικά, μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου.
Αργότερα, έρχεται η απορία. Και τελικά, η ανησυχία.
Το ερώτημα που κυριαρχεί είναι το "γιατί;". Γιατί τόση ανάγκη για ταχύτητα; Τι κρύβεται από πίσω; Η ανάγκη για πιο πολλά πράγματα; Η επιθυμία για μεγαλύτερη κατανάλωση; Μπορεί κανείς να το δει θετικά. Σαν μία δίψα των νέων ανθρώπων να μάθουν όσο γίνεται περισσότερα από αυτόν τον κόσμο. Και ένας τρόπος για να το πετύχουν είναι να συμπιέζουν την πληροφορία, σε πολλά μικρά, άμεσα καταναλώσιμα κομμάτια.

Και πάλι, όμως, υπάρχει ένα αλλά. Ενοχλεί, λίγο, που είναι αυτή η διαδρομή που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε. Μπορεί να φταίνε τα "κολλημένα" μας μυαλά. Αλλά, δεν μπορούμε να μη συλλογιστούμε πόσα θυσιάζουμε, στην προσπάθεια να νικήσουμε στην κούρσα με τον χρόνο. Πολλές φορές, η ομορφιά είναι κρυμμένη κάπου στα "φλύαρα", στα "περιττά". Και την αξία της γνώσης την αντιλαμβάνεσαι καλύτερα, όταν καταφέρεις να μείνεις ακίνητος όσο οι άλλοι τρέχουν.
Μία από αυτές τις φορές είναι, συνήθως, για εμάς στην Ελλάδα, η γιορτή του Πάσχα. Τότε που μοιάζει λες και είμαστε ένα σταθερό σημείο, γύρω από το οποίο περιστρέφεται ένας πλανήτης που αγκομαχά από το κυνηγητό με τους δείκτες του ρολογιού. Μαζευόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, μιλάμε, γελάμε, τρώμε και πίνουμε. Πάνω από όλα; Ξεχνάμε την αγωνία και το άγχος. Κάνουμε παύση. Σταματάμε.
Και είναι τότε, πάνω από το πασχαλινό τραπέζι, που νικάμε τον χρόνο. Με το αρνί να γυρίζει, τα κόκκινα αυγά να σπάνε, το ποτό να τρέχει στα ποτήρια που τσουγκρίζουμε, τα χαμόγελα και τις φωνές μας να σηκώνονται και να ενώνονται, σαν μία. Ας μπορούσαμε να σταματούμε και με άλλες αφορμές. Και ας συνεχίζαμε τη ζωή των 6 δευτερολέπτων, αργότερα. Μέχρι τότε, ας είναι καλά το Πάσχα, που ακόμα αντιστέκεται. Χριστός Ανέστη!
Αντί επιλόγου:

Προσπάθησε να φανταστείς τη ζωή, χωρίς την τήρηση του χρόνου.

Πιθανότατα, δεν μπορείς. Ξέρεις τον μήνα, τον χρόνο, τη μέρα της εβδομάδας.

Υπάρχει ένα ρολόι στον τοίχο σου ή στο ταμπλό του αυτοκινήτου σου.

Έχεις ένα πρόγραμμα, ένα ημερολόγιο, συγκεκριμένη ώρα για δείπνο ή μία ταινία.

Και όμως, παντού γύρω σου, η τήρηση του χρόνου αγνοείται.

Τα πουλιά δεν αργούν. Ένας σκύλος δεν ελέγχει το ρολόι του.

Τα ελάφια δεν στεναχωριούνται για τα γενέθλια που περνούν.

Μόνο ο άνθρωπος μετρά τον χρόνο.

Μόνο ο άνθρωπος αναγγέλλει την ώρα.

Και εξαιτίας αυτού, μόνο ο άνθρωπος υποφέρει από τον παραλυτικό φόβο που κανένα άλλο ον δεν γνωρίζει:

Τον φόβο του χρόνου που τελειώνει.

(The Time Keeper - Mitch Albom)

http://www.pathfinder.gr/