Γιατί πιστεύουμε στο θαύμα της Ανάστασης;

Η αναγκη να πιστευουμε στα θαυματα

 

Η Julia Kristeva, σύγχρονη φιλόσοφος, στο βιβλίο της This incredible need to believe, περιγράφει ότι "η αδυσώπητη ώθηση προς την πίστη βρίσκεται στην καρδιά της ψυχής και της ιστορίας της ανθρώπινης κοινωνίας". Και άλλοι πολλοί επιχείρησαν να αποκωδικοποιήσουν την τάση των ανθρώπων να πιστεύουν. Βλέπουμε τις εξηγήσεις τους, αλλά διερωτόμαστε: χρειάζεται, τελικά, ανάλυση το θέμα;

Η πλειονότητα των Ελλήνων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Κάτι που σημαίνει ότι, πιθανότατα, πιστεύουν στα θαύματα - εκείνα που περιγράφονται στις γραφές, αλλά, ενδεχομένως, και εκείνα που υποτίθεται ότι συμβαίνουν, στις μέρες μας. Όπως, για παράδειγμα, τις εικόνες που δακρύζουν ή τους ανθρώπους που γιατρεύονται λόγω της πίστης τους.
Στα μάτια κάποιων άλλων συνανθρώπων μας, ίσως, τα παραπάνω να ακούγονται περίεργα, αλλά, ακόμα και οι ειδικοί επιστήμονες, λένε ότι δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι οι άνθρωποι δείχνουν τόσο ισχυρή πίστη σε πράγματα που, σε πρώτο άκουσμα, φαντάζουν παράλογα ή υπερφυσικά.

Προσανατολισμένοι να πιστεύουμε

Για την ακρίβεια, λένε ότι, από γνωστική άποψη, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι αρχικά προσανατολισμένος με τέτοιον τρόπο, ώστε να έχουμε την τάση να πιστεύουμε σε μία πραγματικότητα που δεν κατανοούμε με τους όρους του φυσικού κόσμου. Να πιστεύουμε ότι η γνώση μέσα από την παρατήρηση δεν είναι η μοναδική γνώση.
Μπορούμε, δηλαδή, να πούμε ότι ερχόμαστε στη ζωή, με τις πεποιθήσεις για την ύπαρξη θαυμάτων ή δυνάμεων που καταστρατηγούν τους νόμους της φύσης, γραμμένες στο μυαλό μας, σαν τον φυσικό μας προσανατολισμό.

Η πίστη ως υποπροϊόν της Θεωρίας του Νου

Μάλιστα, το 2013, μία μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Perspectives on Psychological Science, πρότεινε πως το γεγονός ότι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ύπαρξη ενός υπερφυσικού Θεού είναι υποπροϊόν της λεγόμενης Θεωρίας του Νου, της ικανότητάς μας να φανταζόμαστε ότι άλλοι/άλλα έχουν το δικό τους μυαλό.

Άλλοι πιστεύουν στα θάυματα του Θεού

Πολλοί πιστεύουν σε έναν Θεό ή στα θαύματα, λόγω αυτής της ικανότητας του εγκεφάλου μας. "Όταν ακούμε έναν ήχο, υποθέτουμε ότι κάτι τον παρήγαγε. Αν τίποτα δεν είναι εκεί, έχουμε την ικανότητα να συμπεράνουμε ότι μπορεί να ήταν ο άνεμος ή μια μυστήρια δύναμη", εξηγεί ο νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Baylor του Τέξας, Wade Rowatt.
Επιπρόσθετα, οι άνθρωποι έχουν, κατά κάποιο τρόπο, ενσωματωμένη τη γνωστική τάση να πιστεύουν ότι μυαλό και σώμα είναι διαχωρίσιμα. Αυτή η πεποίθηση, ίσως, προέρχεται από τα χωριστά γνωστικά συστήματα που έχουμε για την "πλοήγηση" στον φυσικό κόσμο και στον κοινωνικό κόσμο, σύμφωνα με άλλη μελέτη του 2007.

Ο ρόλος του χρόνου και του τέλους

Ακόμα, έχουμε μία φυσική τάση να αντιμετωπίζουμε τις μεταφορές και τους συμβολισμούς πιο κυριολεκτικά, με την πάροδο του χρόνου, υποστηρίζουν αρκετοί. Έτσι, κάποιες ιστορίες που δημιουργήθηκαν για να συμβολίζουν κάτι, κατέληξαν να θεωρούνται, μετά από το πέρασμα τόσων αιώνων, αληθινά ιστορικά γεγονότα.
Και είναι και άλλοι που υποστηρίζουν ότι η ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει στα θαύματα - και κατ' επέκταση στη μετά θάνατο ζωή ή στην Ανάσταση, εν προκειμένω - είναι υπαρκτή, για να αντισταθμίζεται το αίσθημα της ματαιότητας της ύπαρξής μας. Ή ως άμυνα απέναντι στον φόβο του τέλους, του θανάτου.

Δύο τρόποι για να ζεις

Τελικά, ποια είναι η αλήθεια; Ο καθένας απαντά στον και για τον εαυτό του. Όσο και να προσπαθεί ο οποιοσδήποτε να αλλάξει γνώμη στους άλλους, σε τελική ανάλυση, ό,τι είναι εκείνο που κάνει τον κάθε άνθρωπο να πορεύεται σε αυτή τη ζωή ήρεμος και ευτυχισμένος είναι η δική του αλήθεια. Και πρέπει να είναι σεβαστή από όλους.
Άλλωστε το τι εστί θαύμα, ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Και κατά τα λόγια του Άλμπερτ Αϊνστάιν: "Υπάρχουν δύο τρόποι να ζεις τη ζωή σου. Ο ένας είναι πιστεύοντας ότι τίποτα δεν είναι θαύμα. Ο άλλος είναι λες και τα πάντα είναι θαύμα". Κάπου εκεί, ανάμεσα, κρύβεται το μυστικό.
Καλό Πάσχα σε όλους!

 http://www.pathfinder.gr