Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΠΑΡΣΩΝ

Είναι Κυριακή. Ξυπνάω το πρωί δίχως ξυπνητήρι και αυτό μόνο του αποτελεί ένα είδος ευτυχίας. Αμέσως το χέρι μου πηγαίνει στο κινητό μου χωρίς προφανή λόγο. Ανοίγω μηχανικά το wi-fi και μπαίνω στο πολυφημισμένο facebook. Αρχίζω να κατεβαίνω κάτω στην αρχική σελίδα ενώ ταυτόχρονα απαντάω σε μηνύματα φίλων.

Ξάφνου νιώθω ένα έντονο βάρος στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου, μάλλον πρέπει να πάω τουαλέτα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, πάντα με το κινητό στο χέρι, και πηγαίνω τουαλέτα, ενώ ύστερα αποφασίζω να φτιάξω έναν καφέ μαζί με τοστ. Στα ενδιάμεσα έχω προλάβει να απαντήσω στα σχόλια των φίλων μου στο facebook, να δω τις ειδοποιήσεις μου και τα νέα αιτήματα ακολούθησης στο Instagram, ενώ ακόμα δε γνωρίζω τι καιρό έχει έξω.

Ανοίγω τα παράθυρα και ο ήλιος με τυφλώνει, κάθομαι στο καναπέ και αρχίζω να βλέπω τις ιστορίες των φίλων μου στο Instagram. Η συντριπτική πλειοψηφία κρατούσε ενήμερο το κοινό της όλο το βράδυ για το πως περνούσε, τι έπινε, τι φορούσε και όλοι έδειχναν τόσο ευτυχισμένοι. Αρχικά με πιάνουν τύψεις που πέρασα το σαββατόβραδο με το να κάνω βόλτες εδώ και εκεί δίχως να διασκεδάζω όσο οι υπόλοιποι και παρατηρώ πως δεν έχω ανεβάσει καμία φωτογραφία εδώ και είκοσι τέσσερις ώρες. Σκέφτομαι αναδρομικά πως ήταν η μέρα μου από χθες το πρωί. Ψώνια, φαγητό, σπίτι, καφές, βόλτα στην ανθισμένη πόλη, ταινία, ύπνος. Μα πως είναι δυνατόν να μοιάζω χαρούμενη; Το Instagram μου είναι πραγματικά άδειο. Μένω να αναρωτιέμαι τι πάει λάθος…

Βγαίνω στο μπαλκόνι· είναι άνοιξη και ο καιρός προοικονομεί καλοκαίρι. Στο χέρι μου κρατάω μόνο τον καφέ μου και απλά κάθομαι και παρατηρώ τη φύση, μα σαν μαγικό μένω τελικά να πληκτρολογώ στο laptop μου»…

Είμαστε η γενιά των κομπάρσων. Ζούμε τις ζωές άλλων μόνο και μόνο επειδή έτσι κάνουν όλοι. Είμαστε η γενιά των σκλάβων σε μια χώρα θεωρητικά απελευθερωμένη και οι δυνάστες μας δεν είναι άλλοι από τα υλικά που δημιουργήθηκαν για να μας διευκολύνουν τη ζωή. Αν κάποιος πάει για λίγο να παρεκκλίνει από το πλήθος του κολλάμε τη ταμπέλα του διαφορετικού, του σνομπ, ακόμα και του ηλίθιου, επειδή τάχα δε συμμορφώνεται σε αυτά που προτάσσει η εποχή, επειδή τόλμησε να σκεφτεί λίγο παραπάνω.

Στην πραγματικότητα, είμαστε η γενιά της ανασφάλειας, εγκλωβισμένη στα likes, τα views και τα follows. Βασίζουμε τη διάθεση μας στη γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμάς δείχνοντας έτσι όχι μόνο τη χαμηλή μας αυτοπεποίθηση αλλά και μια παράλληλη τάση ναρκισσισμού που φτάνει το σημείο ωραιοπάθειας, ειδικεύοντας συνεχώς το καλοφτιαγμένο μας πρόσωπο ή τα νέα μας ρούχα, παπούτσια κτλ.

Πολλές έρευνες έχουν πραγματοποιηθεί για την επιρροή των social media δείχνοντας πως το φαινόμενο δεν περνά απαρατήρητο από τον επιστημονικό κόσμο. Προσφάτως το περιοδικό «Royal Society for Public Health» δημοσίευσε μια έρευνα σύμφωνα με την οποία αποδεικνύεται πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι υπεύθυνα για την ενίσχυση νοητικών διαταραχών. Μάλιστα, υποστηρίζεται πως η αγαπημένη εφαρμογή πολλών, το Instagram, είναι η πλείστων επιβλαβής εφαρμογή για την νοητική μας υγεία. Εκείνο που φαίνεται να πιέζει τους νέους που χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη εφαρμογή, είναι το όμορφο και ευτυχισμένο τρόπο ζωής που ‘πρέπει’ να προβάλλουν, ώστε να είναι αρεστοί και αποδεκτοί στο διαδικτυακό τους περίγυρο. Βέβαια, όλο αυτό πρόκειται για μια πραγματικότητα που είναι κάθε άλλο παρά αυθεντική. Αυτό ακριβώς τους γεμίζει με άγχος και τους οδηγεί σε συνθήκες σύγκρισης της ζωής τους με τις ζωές άλλων.

Εν κατακλείδι, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν καταφέρει να εισβάλουν όχι μόνο στη ζωή μας αλλά και στη ψυχολογία μας. Διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο για την αυτό-εικόνα πολλών νέων επηρεάζοντας έμμεσα τη συμπεριφορά και τα συναισθήματα τους. Ίσως και να χρειαζόμαστε όλοι ένα διάλειμμα. Ίσως πρέπει να αφήσουμε το κινητό στο σπίτι και να βγούμε εκεί έξω ξεγυμνωμένοι από ό,τι μας συνδέει με το διαδίκτυο και τον κυβερνοχώρο. Κι ας νιώθουμε τη τσέπη μας ελαφρύτερη κι ας χάσουμε την επαφή με τους ‘ακολούθους μας’. Ίσως έτσι καταφέρουμε να συνδεθούμε, επιτέλους, με τη πραγματικότητα και αυτό αξίζει τη ‘θυσία’.

***

Πηγή: baktoblog