Η ένοχη σιωπή των "σκληρών" της ροκ μουσικής...
Προσπαθώντας να τακτοποιήσω την δισκοθήκη μου, μιας και αδυνατώ πλέον να
την ανανεώσω με τους παλιούς καλούς ρυθμούς ελέω μνημονίου και
μισθολογικών περικοπών και όποτε μου το επιτρέπει η διάθεση μου,
σκαλίζω...
τα βινύλια και τα cd που διαθέτω κάνοντας ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο και στις αναμνήσεις μου.
Έτσι λοιπόν έπιασα ξανά στα χέρια μου το υπέροχο album, “Victims of the Future” (1983) του μακαρίτη Ιρλανδού κιθαρίστα Gary Moore όπου περιέχεται ένα εκρηκτικό άσμα με τον τίτλο “Murder in the Sky” και αναφερόταν στην πτώση ενός κορεάτικου επιβατικού αεροπλάνου από την τότε Σοβιετική Ένωση.
Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν έκανε καμιά σκληρή κριτική στο αποτρόπαιο γεγονός αλλά υπήρχε θέμα μόνο και μόνο που έκανε αναφορά και εξέθετε την τότε κυβέρνηση Γιούρι Αντρόπωφ.
Συνεχίζοντας την σκέψη μου και μπαίνοντας στην χρονομηχανή ταξιδεύω τρεις δεκαετίες πίσω όπου υπήρχαν μόνο τα δύο κρατικά κανάλια και διαπιστώνω μετά λύπης, ότι και τότε η ειδησεογραφία πάλι για πολέμους και σφαγές μίλαγε μιας και εκείνη την εποχή είχαν την τιμητικής τους, ο πόλεμος σ το Αφγανιστάν, οι χυδαίες αμερικανικές εισβολές, οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε πρεσβείες, η αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ ΙRA και Θάτσερ, η απόβαση στα Φώκλαντ και πολλά άλλα γεγονότα όπου το αθώο αίμα χυνόταν άδικα.
Βλέποντας λοιπόν με απάθεια ο υπόλοιπος πλανήτης τις γενοκτονίες χριστιανών και μουσουλμάνων σε Συρία και στο Ιράκ από τους τζιχαντιστές και την αναγκαστική μετανάστευση χιλιάδων προσφύγων η παγκόσμια ροκ κοινότητα παρακολουθεί αδιάφορα και με δηλωσούλες συμπάθειας προσπαθούν να το παίξουν αρεστοί στο ευρύ κοινό. Κανένα σημαντικό ροκ ή μέταλ σχήμα δεν αναφέρεται στην σφαγή που συντελείται όλα αυτά τα χρόνια στη Μέση Ανατολή και στη Συρία
Καμία δυνατή κίνηση συμπαράστασης δεν έχει γίνει για όλους αυτούς τους βασανισμένους πρόσφυγες από τους δήθεν ευαισθητοποιημένους αμερικανούς και ευρωπαίους μουσικούς και συγκροτήματα.
Mόνο η παλιά καραβάνα που λέγεται Roger Waters (Pink Floyd) τιμά την ιστορία του και βγαίνει με επιθετικό ύφος και λέει σκληρές αλήθειες σε σημείο να ζητά να γίνει πολιτιστικό μποϋκοτάζ στην χώρα που σκοτώνει τα παιδιά των παλαιστινίων ενώ και στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε ο σπουδαίος τραγουδιστής Serj Tankian των System of a Down όπου μαζί με την μπάντα του τίμησε τα εκατομμύρια των νεκρών συμπατριωτών του (γενοκτονία των Αρμενίων) με μία μεγάλη συναυλία χωρίς κομπασμούς υπενθυμίζοντας τον δολοφονικό ρόλο της τότε Οθωμανικης Αυτοκρατορίας.
Είναι σε τέτοιο βαθμό η αδιαφορία των υποτιθέμενων εκπροσώπων της πιο «επαναστατικής» μουσικής του πλανήτη που δειλιάζουν να βγουν ανοικτά και τολμηρά και να καταδικάσουν αυτήν την παράνοια που επικρατεί στην ανατολική πλευρά της υφηλίου όπου αποκεφαλίζιζονται και σκοτώνονται μικρά παιδιά και ανήμπορες γυναίκες για απίστευτους λόγους.
Βέβαια μία δήλωση για το θάνατο του αδικοχαμένου Robin Williams, του κάθε μεταλλοπατέρα ή ψευτοροκά διανοούμενου πουλά καλύτερα για εκείνους και όλοι μαζικά κάνουν tweet για να δείξουν την θλίψη τους, λες και καταθέτουν στεφάνι στο μνήμα του νεκρού .
Φυσικά και θλίβει όλους, το γεγονός του θανάτου ενός μεγάλου ηθοποιού και πολύ καλώς έγιναν οι συλλυπητήριες δηλώσεις αλλά παράλληλα υπάρχουν και άλλα πολύ πιο τραγικά γεγονότα στο πλανήτη και όταν θέλεις να λέγεσαι original ροκ ή μέταλ μουσικός με αδένες, οφείλεις να κατακρίνεις πρωτίστως με τα τραγούδια σου αυτές τις καταστροφικές πολιτικές όπου υπάρχουν και μετά τουλάχιστον φρόντισε να μιμηθείς εκείνα τα συναρπαστικά κινήματα στη δεκαετία του ‘60 και ‘70 που καταδίκαζαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ και ξεσήκωναν τις μάζες (δυστυχώς εκείνους τους έφαγε η μαριχουάνα).
Καλλιτέχνες και δημιουργοί σαν τον John Lennon και τον Frank Zappa τολμούσαν και τα έβαζαν μέχρι και με την CIA!
Ολόκληρα φεστιβάλ (Woodstock) για την ειρήνη διοργανωνόντουσαν χωρίς μάλιστα το κέρδος και οι χορηγίες να είναι στη πρώτη γραμμή αλλά η αγωνία για ένα καλύτερο κόσμο ήταν το κυρίαρχο μήνυμα και το εξέπεμπαν με πάθος οι μουσικοί του εκείνων των δεκαετιών.
Αντί λοιπόν οι δημοφιλείς ροκ μουσικοί και τα ευρέως γνωστά συγκροτήματα της δήθεν πολιτισμένης δύσης και της προοδευτικής Αμερικής να ξεσηκωθούν ενάντια στην δολοφονία ολόκληρων λαών που γίνεται συστηματικά με την ανοχή του ΟΗΕ και να αφυπνίσει τους πολίτες όλης της υφηλίου με εκδηλώσεις, με άλμπουμ, με συναυλίες, με πολιτιστικά φεστιβάλ, αυτοί προτιμούν τον λήθαργό τους και αρέσκονται στο να μετρούν τα δολάρια των πωλήσεων. Όσο φίλοι μου «συνωμοτικό» και τετριμμένο και να ακούγεται: η νέα τάξη πραγμάτων, οι τραπεζίτες και οι υποτακτικοί τους επιτίθενται στην ανατολή με πραγματικά πολεμικά μέσα και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Νότιας Ευρώπης με ξεπουλημένους οικονομικούς δολοφόνους.
Οπότε αν περιμένουμε τον Bono να μας σώσει ή να γράψει κάνα τραγουδάκι για να ξυπνήσει ο βολεμένος οπαδός τότε ζήτω που καήκαμε.
Τι είναι άραγε οι πέντε χιλιάδες νεκροί από αυτοκτονίες στη χώρα μας, δεν είναι ένα έμμεσος πόλεμος και εξόντωσης του πληθυσμού.
Γιατί άραγε τα καλύτερα και πιο μορφωμένα μυαλά ψάχνουν την τύχη τους στο εξωτερικό και δεν φροντίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες να λάβουν μέτρα ώστε να μείνει η νέα γενιά στην χώρα της και να θριαμβεύσει με την γνώση και την επιστήμη της στην χώρα που γέννησε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια.
Μην μιλήσουμε για τους ντόπιους μουσικούς και καλλιτέχνες για το τι έπραξαν τόσο με το μνημόνιο όσο και με αυτά που γίνονται στον υπόλοιπό κόσμο, γιατί θα έχουμε σωρεία μηνύσεων…
Τα ερωτήματα όσο πλατειάζω την σκέψη μου μεγαλώνουν όπως και ο θυμός μου οπότε για να πάω και εγώ στον καναπέ μου (κάνοντας την αυτοκριτική μου) και να ασχοληθώ με τον πόλεμο των “like”...
Έτσι λοιπόν έπιασα ξανά στα χέρια μου το υπέροχο album, “Victims of the Future” (1983) του μακαρίτη Ιρλανδού κιθαρίστα Gary Moore όπου περιέχεται ένα εκρηκτικό άσμα με τον τίτλο “Murder in the Sky” και αναφερόταν στην πτώση ενός κορεάτικου επιβατικού αεροπλάνου από την τότε Σοβιετική Ένωση.
Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν έκανε καμιά σκληρή κριτική στο αποτρόπαιο γεγονός αλλά υπήρχε θέμα μόνο και μόνο που έκανε αναφορά και εξέθετε την τότε κυβέρνηση Γιούρι Αντρόπωφ.
Συνεχίζοντας την σκέψη μου και μπαίνοντας στην χρονομηχανή ταξιδεύω τρεις δεκαετίες πίσω όπου υπήρχαν μόνο τα δύο κρατικά κανάλια και διαπιστώνω μετά λύπης, ότι και τότε η ειδησεογραφία πάλι για πολέμους και σφαγές μίλαγε μιας και εκείνη την εποχή είχαν την τιμητικής τους, ο πόλεμος σ το Αφγανιστάν, οι χυδαίες αμερικανικές εισβολές, οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε πρεσβείες, η αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ ΙRA και Θάτσερ, η απόβαση στα Φώκλαντ και πολλά άλλα γεγονότα όπου το αθώο αίμα χυνόταν άδικα.
Βλέποντας λοιπόν με απάθεια ο υπόλοιπος πλανήτης τις γενοκτονίες χριστιανών και μουσουλμάνων σε Συρία και στο Ιράκ από τους τζιχαντιστές και την αναγκαστική μετανάστευση χιλιάδων προσφύγων η παγκόσμια ροκ κοινότητα παρακολουθεί αδιάφορα και με δηλωσούλες συμπάθειας προσπαθούν να το παίξουν αρεστοί στο ευρύ κοινό. Κανένα σημαντικό ροκ ή μέταλ σχήμα δεν αναφέρεται στην σφαγή που συντελείται όλα αυτά τα χρόνια στη Μέση Ανατολή και στη Συρία
Καμία δυνατή κίνηση συμπαράστασης δεν έχει γίνει για όλους αυτούς τους βασανισμένους πρόσφυγες από τους δήθεν ευαισθητοποιημένους αμερικανούς και ευρωπαίους μουσικούς και συγκροτήματα.
Mόνο η παλιά καραβάνα που λέγεται Roger Waters (Pink Floyd) τιμά την ιστορία του και βγαίνει με επιθετικό ύφος και λέει σκληρές αλήθειες σε σημείο να ζητά να γίνει πολιτιστικό μποϋκοτάζ στην χώρα που σκοτώνει τα παιδιά των παλαιστινίων ενώ και στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε ο σπουδαίος τραγουδιστής Serj Tankian των System of a Down όπου μαζί με την μπάντα του τίμησε τα εκατομμύρια των νεκρών συμπατριωτών του (γενοκτονία των Αρμενίων) με μία μεγάλη συναυλία χωρίς κομπασμούς υπενθυμίζοντας τον δολοφονικό ρόλο της τότε Οθωμανικης Αυτοκρατορίας.
Είναι σε τέτοιο βαθμό η αδιαφορία των υποτιθέμενων εκπροσώπων της πιο «επαναστατικής» μουσικής του πλανήτη που δειλιάζουν να βγουν ανοικτά και τολμηρά και να καταδικάσουν αυτήν την παράνοια που επικρατεί στην ανατολική πλευρά της υφηλίου όπου αποκεφαλίζιζονται και σκοτώνονται μικρά παιδιά και ανήμπορες γυναίκες για απίστευτους λόγους.
Βέβαια μία δήλωση για το θάνατο του αδικοχαμένου Robin Williams, του κάθε μεταλλοπατέρα ή ψευτοροκά διανοούμενου πουλά καλύτερα για εκείνους και όλοι μαζικά κάνουν tweet για να δείξουν την θλίψη τους, λες και καταθέτουν στεφάνι στο μνήμα του νεκρού .
Φυσικά και θλίβει όλους, το γεγονός του θανάτου ενός μεγάλου ηθοποιού και πολύ καλώς έγιναν οι συλλυπητήριες δηλώσεις αλλά παράλληλα υπάρχουν και άλλα πολύ πιο τραγικά γεγονότα στο πλανήτη και όταν θέλεις να λέγεσαι original ροκ ή μέταλ μουσικός με αδένες, οφείλεις να κατακρίνεις πρωτίστως με τα τραγούδια σου αυτές τις καταστροφικές πολιτικές όπου υπάρχουν και μετά τουλάχιστον φρόντισε να μιμηθείς εκείνα τα συναρπαστικά κινήματα στη δεκαετία του ‘60 και ‘70 που καταδίκαζαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ και ξεσήκωναν τις μάζες (δυστυχώς εκείνους τους έφαγε η μαριχουάνα).
Καλλιτέχνες και δημιουργοί σαν τον John Lennon και τον Frank Zappa τολμούσαν και τα έβαζαν μέχρι και με την CIA!
Ολόκληρα φεστιβάλ (Woodstock) για την ειρήνη διοργανωνόντουσαν χωρίς μάλιστα το κέρδος και οι χορηγίες να είναι στη πρώτη γραμμή αλλά η αγωνία για ένα καλύτερο κόσμο ήταν το κυρίαρχο μήνυμα και το εξέπεμπαν με πάθος οι μουσικοί του εκείνων των δεκαετιών.
Αντί λοιπόν οι δημοφιλείς ροκ μουσικοί και τα ευρέως γνωστά συγκροτήματα της δήθεν πολιτισμένης δύσης και της προοδευτικής Αμερικής να ξεσηκωθούν ενάντια στην δολοφονία ολόκληρων λαών που γίνεται συστηματικά με την ανοχή του ΟΗΕ και να αφυπνίσει τους πολίτες όλης της υφηλίου με εκδηλώσεις, με άλμπουμ, με συναυλίες, με πολιτιστικά φεστιβάλ, αυτοί προτιμούν τον λήθαργό τους και αρέσκονται στο να μετρούν τα δολάρια των πωλήσεων. Όσο φίλοι μου «συνωμοτικό» και τετριμμένο και να ακούγεται: η νέα τάξη πραγμάτων, οι τραπεζίτες και οι υποτακτικοί τους επιτίθενται στην ανατολή με πραγματικά πολεμικά μέσα και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Νότιας Ευρώπης με ξεπουλημένους οικονομικούς δολοφόνους.
Οπότε αν περιμένουμε τον Bono να μας σώσει ή να γράψει κάνα τραγουδάκι για να ξυπνήσει ο βολεμένος οπαδός τότε ζήτω που καήκαμε.
Τι είναι άραγε οι πέντε χιλιάδες νεκροί από αυτοκτονίες στη χώρα μας, δεν είναι ένα έμμεσος πόλεμος και εξόντωσης του πληθυσμού.
Γιατί άραγε τα καλύτερα και πιο μορφωμένα μυαλά ψάχνουν την τύχη τους στο εξωτερικό και δεν φροντίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες να λάβουν μέτρα ώστε να μείνει η νέα γενιά στην χώρα της και να θριαμβεύσει με την γνώση και την επιστήμη της στην χώρα που γέννησε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια.
Μην μιλήσουμε για τους ντόπιους μουσικούς και καλλιτέχνες για το τι έπραξαν τόσο με το μνημόνιο όσο και με αυτά που γίνονται στον υπόλοιπό κόσμο, γιατί θα έχουμε σωρεία μηνύσεων…
Τα ερωτήματα όσο πλατειάζω την σκέψη μου μεγαλώνουν όπως και ο θυμός μου οπότε για να πάω και εγώ στον καναπέ μου (κάνοντας την αυτοκριτική μου) και να ασχοληθώ με τον πόλεμο των “like”...
Φώτης Μελέτης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου