Πώς μπορείς αλήθεια και κοιμάσαι τα βράδια;

Πώς μπορείς αλήθεια και κοιμάσαι τα βράδια;

Μια κουβέρτα ξεφτισμένη για το κρύο, δυο-τρία χαρτόκουτα απλωμένα στο πεζοδρόμιο για μόνωση, ένα τσίγκινο τενεκεδάκι για χρηματοκιβώτιο και ένα σακίδιο της κακιάς ώρας δίχως φερμουάρ...
Πρόσωπο χαραγμένο από το χρόνο και τη σκληρότητα του κόσμου, ένα ζευγάρι γυάλινα μάτια που κοιτάζουν δίχως να βλέπουν, άδεια από δάκρυα και συναισθήματα και απλά περιμένεις να πεθάνεις. Το άγριο πρόσωπο του καπιταλισμού αποτυπωμένο στους χειρότερους εφιάλτες του ανθρώπου.


Είναι, βλέπεις, φορές που ο θάνατος μπορεί να γίνει η λύτρωση από το μαρτύριο, είναι φορές που η ζωή δεν αντέχεται η ρημάδα...
Έχεις σκεφτεί αλήθεια πως είναι να ζεις στο δρόμο; Έχεις σκεφτεί πως είναι να μην έχεις καμία διαφορά από τα σκουπίδια της πολιτισμένης κοινωνίας μας, πεταμένος στο περιθώριο της ίδιας της ζωής;


Σου μιλάνε για ανάπτυξη, για επενδύσεις, για χρήματα και δόσεις που αν δεν έρθουν θα χρεοκοπήσει η χώρα μας. Μα πρώτη απ’ όλα χρεοκόπησε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Οι άνθρωποι μετατράπηκαν σε αριθμούς κι όλοι όσοι δε χωράνε στα πλάνα των ισχυρών πετιούνται απλά στα σκουπίδια...
Άνθρωποι που ζούσαν ανάμεσα μας, άνθρωποι που δούλευαν μαζί μας. Άνθρωποι που μπορεί και να τα ‘πιναν στο διπλανό τραπέζι κάποιου club της παραλιακής λίγα χρόνια πριν. Και που τώρα ζούνε πίσω από τα φώτα, στη σκοτεινή πλευρά ενός πολιτισμού που λάτρεψε το χρήμα σαν Θεό του.

Εσύ... Εγώ... Εμείς όλοι! Ποιος αλήθεια μπορεί να βγάλει τον εαυτό του απ’ έξω; Ποιος μπορεί να νιώθει σίγουρος πως δεν θα βρεθεί μια μέρα κι εκείνος στα σκουπίδια;
Κλείνεις τα μάτια κι η εικόνα τους δε φεύγει. Ο Νίκος, η Μαρία, ο Αριστείδης... Έχουν ονόματα, ξέρεις... Μη διστάζεις, φώναξε τα ονόματα τους! Δεν είναι αριθμοί, δεν είναι μια ακόμα στατιστική. Είναι ο Βαγγέλης, ο Στέφανος, η Σταυρούλα...
Πως μπορείς αλήθεια και κοιμάσαι τα βράδια;

Στέφανος Μαντζαρίδης