Το κοριτσάκι που παραδίνεται στο φωτογράφο ......

Ψυχούλα... οι γονείς μας παιδιά των πολέμων κι αυτοί. Τα παιδιά μας, άραγε;;; Η γειτονιά παραδομένη στους σατανάδες μιλιταριστές. Λεφούσια φεύγουν οι κυνηγημένοι κι έρχονται εδώ να γλυτώσουν τα παιδιά τους. Και η Ελλάδα στην εντατική να της τραβάνε τα σωληνάκια οι κορυφαίοι των πολεμοχαρών... ό,τι έχει και δεν έχει, να το δώσει. Ν' αγοράσει κι άλλα ευρωπαικά, ρώσσικα κι αμερικάνικα εξοπλιστικά. Να 'χουν λεφτά τα γερμανάκια και τα γαλλάκια για πολύχρωμα σχολεία και φουτουριστικές οικολογικές παιδικές χαρές... κι εμείς να αλληλοβριζόμαστε αν οι εταίροι είναι φίλοι μας ή αν μας έχουν καταντήσει την εταίρα της ευρώπης... D. Gouziotis.

Το κορίτσι που νόμιζε πως ο φωτογράφος

κρατούσε όπλο και "παραδόθηκε

Στη Συρία του εμφυλίου, ένα μικρό κορίτσι παραδίδει μαθήματα ζωής. Η φωτογραφία της σαρώνει τις τελευταίες ώρες το διαδίκτυο. Και συγκλονίζει.
Καμιά φορά οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν μια εικόνα. Μια σοκαριστική εικόνα. Δεν έχει αίματα. Δεν έχει διαμελισμένα πτώματα. Δεν έχει συντρίμμια. Έχει μόνο ένα παιδικό πρόσωπο, δυο τεράστια μάτια γεμάτα αθωότητα και απορία και δυο χέρια σηκωμένα, σαν σε παράδοση.
Είναι μια φωτογραφία που κάνει όποιον τη βλέπει να ντρέπεται. Να ντρέπεται που δεν μπορεί να προστατεύσει αυτή (και όχι μόνο αυτή) την αθώα ψυχή. Να νιώθει ντροπή για ένα παιδί που ζει σε έναν κόσμο πολέμου και μίσους.
Η φωτογραφία κάνει το γύρο του κόσμου τις τελευταίες μέρες μέσω του διαδικτύου. Δείχνει ένα μικρό κορίτσι από τη Συρία. Δεν είναι το πρώτο, θα σκεφτεί κανείς. Γεγονός. Είναι όμως η μικρή ιστορία πίσω από τη φωτογραφία που κάνει τη διαφορά.
Το κορίτσι της φωτογραφίας ζει στη Συρία. Στη Συρία του εμφυλίου, του αίματος, του πολέμου. Όταν είδε μπροστά της έναν φωτογράφο να σηκώνει τη φωτογραφική του μηχανή για να την φωτογραφίσει, νόμιζε πως η κάμερα ήταν όπλο. Και σήκωσε τα χεράκια της. Ήθελε να δείξει πως παραδίνεται. Ήθελε να γλιτώσει τη ζωή της. Μπορεί πολλά να μην ξέρει, αλλά ο πόλεμος την ανάγκασε να μάθει αυτό: μπροστά στα όπλα, σηκώνουμε τα χέρια, παραδινόμαστε χωρίς να προβάλουμε αντίσταση.

Κόμπος στο στομάχι. Θλίψη; Δεν της αξίζει γιατί είναι μαχήτρια. Οίκτος; Σε καμία περίπτωση. Ντροπή. Μόνο αυτή μας αξίζει. Σε εκείνη, αξίζει μόνο θαυμασμός.

Πηγή Φωτογραφίας: imgur.com