ΚΡΑΤΟΣ Ληστής - κλέφτης και βιαστής

Κατ’ αρχήν, επειδή είναι σύνηθες το φαινόμενο της κοινωνικής και δημοσιογραφικής παρανόησης και παρεκφοράς των λέξεων και των εννοιών τους, ας αρχίσουμε με τους ορισμούς:

Κράτος¹: Είναι η οργανωμένη κοινωνία σε πολιτική οντότητα που έχει προορισμό να εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη και εύρυθμη λειτουργία της, τόσο εντός της γεωγραφικής περιοχής που καταλαμβάνει, όσο και σε σχέση με τ’ άλλα κράτη. Αυτό προϋποθέτει δύναμη επιβολής, δηλαδή («νόμιμη») βία. Εκφράζει δε τα συμφέροντα της κρατούσας κοινωνικής τάξης.

Είναι ένας περιεκτικός, ατελής βεβαίως, ορισμός, για τις ανάγκες του παρόντος.

Ληστεία – κλοπή: Εκείνο που συνδέει αυτά τα δύο ποινικά αδικήματα είναι η αφαίρεση ξένων κινητών πραγμάτων που ευρίσκονται στην κατοχή κάποιων άλλων, με σκοπό την ιδιοποίηση. Η διαφορά της ληστείας από την κλοπή, που την καθιστά απεχθέστερη πράξη – και νομικά χαρακτηρίζεται ως κακούργημα η δε δεύτερη ως πλημμέλημα – είναι η χρήση ή η απειλή χρήσης βίας.

Βιασμός: Ο όρος χρησιμοποιείται, κατά κύριο λόγο, στον εξαναγκασμό κάποιας (ων), συνήθως γυναίκας, σε γενετήσια πράξη (sex), παρά τη θέλησή της. Κατ’ επέκταση και κυριολεκτικά ο εξαναγκασμός κάποιου να πράξει ή να υποστεί κάτι, χωρίς να το θέλει ή να το δέχεται.

Ε, μετά τους ορισμούς που διατυπώσαμε, μπορούμε να πούμε απερίφραστα και, φαντάζομαι, κατά γενική παραδοχή – ότι το κράτος μας – χωρίς να σημαίνει ότι τ’ άλλα, λίγο - πολύ, πάνε πίσω – είναι κράτος ληστής, κλέφτης και βιαστής. Περιττό να θυμίσουμε ότι το «κράτος» εκφράζεται, εκδηλώνεται από ανθρώπους.

Οι δε πολιτικοί έχουν αποδειχθεί, με τις εξαιρέσεις τους πάντα, που βαίνουν συνεχώς μειούμενες, ψευδόμενοι ασύστολα και εξαπατούντες τους ψηφοφόρους τους.

Εκείνος δε που ψεύδεται συστηματικά κι εκείνος που ομοίως, εκ συστήματος εξαπατά, λέγεται κατά περίπτωση, ψεύτης και απατεώνας. Και βέβαια, πρέπει να δώσει λόγο για τις πράξεις του αυτές, οπότε καθίσταται δοσίλογος.

Υπάρχουν αμφιβολίες περί τούτων; Ας φέρουμε κάποια γνωστά και γενικά παραδείγματα:

Ασφαλώς και πρέπει να εισπράττονται φόροι και ειδικά τέλη για τις παρεχόμενες κατά περίπτωση, υπηρεσίες από το κράτος. Το θέμα είναι πόσα, από ποιούς, πώς και για ποιό σκοπό.

Οταν το κράτος εισπράττει, στην κυριολεξία αρπάζει «νόμιμα» (αφού δημοσίευσε νόμους), στύβει έναν άνεργο, έναν χαμηλόμισθο, έναν χαμηλοσυνταξιούχο, ή έναν εναγωνίως παλεύοντα επαγγελματία – βιοπαλαιστή κυριολεκτικά – με υπερβολική, άδικη και αυθαίρετη φορολογία «αντικειμενικών» κριτηρίων, ΕΝΦΙΑ, «κοινωνική αλληλεγγύη», κ.λπ. και μάλιστα κατ’ ουσίαν αντισυνταγματικά, με όπλα:

α) τους νόμους που ψηφίζει μια πειθαρχημένη ιδιοτελής «πλειοψηφία» του κοινοβουλίου,

β) τον εκτελεστικό δημόσιο μηχανισμό, υπηρεσίες (εφορίες κ.λπ.) και

γ) τη δικαστική εξουσία, την Αστυνομία και τις φυλακές,

τότε το κράτος διαπράττει ληστεία!

Ενοπλη ληστεία. Όσοι δε συμπράττουν σε τούτο, είναι συνεργοί.

Κι όταν ισχυρίζομαι ότι οι νόμοι και κατ’ ακολουθία, οι πράξεις εφαρμογής τους, είναι «αντισυνταγματικά», δεν αναφέρομαι μόνο στα διαδικαστικά, αλλά και κυρίως στην ουσία. Το βασικό άρθρο του Συντάγματος που αναφέρεται στην υποχρέωση καταβολής φόρων ( 4§ 5) λέει ρητά: «οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν (...) στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Και βέβαια “υπέρ του λαού και του έθνους” (αρθ. 1 § 3).

Ποιά δύναμη έχει ο άνεργος, ο πτωχός, ο άνθρωπος που πρέπει να ζήσει με ένα πεντακοσάρικο και κάτι το μήνα; Επειδή έχει ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο από τον καιρό των παχιών αγελάδων; Να τα πουλήσει, δηλαδή να τα χαρίσει με την κατρακύλα των τιμών, για να πληρώσει τί; Ποιούς; τους βουλευτές που ψηφίζουν αυτούς τους νόμους και το κομματικό ασκέρι του βολέματος; Και βέβαια, τον αστυνόμο και το δικαστή που στηρίζει αυτό το σύστημα για να εξασφαλίσει το ψωμάκι του ή την άνεσή του;

Αλλά λέω ότι διαπράττει και κλοπή. Ναι, αυτό γίνεται κυρίως με τους έμμεσους φόρους (ΦΠΑ) και με τα διάφορα τέλη, πρόστιμα δήθεν... κλπ. “έμμεσα”.

Ναίαιαι, τα κάνουμε τώρα (εδώ και εφτά χρόνια) – τί τώρα; Τώρα πια αγριέψανε – «για να πληρώσουμε τους δανειστές»! Ν’ ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας «για να ξαναβγούμε στις αγορές!»

Τί να ξαναβγούμε, μωρέ; Να ξαναπάρουμε, δηλαδή, δανεικά με 7%, εννέα και 11%; Να ξαναπάμε στους μεγαλο-τοκογλύφους; Δεν ζεις με δανεικά, ας το καταλάβουμε, επιτέλους: «Το δανείζεσθαι της εσχάτης αφροσύνης και μαλακίας εστί»². Τα δάνεια κάνουν τους ανθρώπους δούλους³. Πάλι τα ίδια; Μυαλό δεν βάλαμε! Κι όταν είμαστε άβουλα και φοβισμένα ανθρωπάκια καλά να πάθουμε! Χωρίς δική μας οικονομική πολιτική, χωρίς δικό μας νόμισμα, ΔΕΝ γίνεται ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν είναι μόνον αυτά, όμως. Εχουμε και μια ιδιαίτερη αδυναμία στην επιτραπέζια αντισφαίριση (το πινγκ-πονγκ). Για την ακρίβεια, μας αρέσει να είμαστε το μπαλάκι του. Από τη μια ρακέτα στην άλλη. Από το ΠΑΣΟΚ στη Ν.Δ. ή από τη Ν.Δ. στον ΣΥΡΙΖΑ κι από τον ΣΥΡΙΖΑ στη Ν.Δ. Κολλημένοι στα ίδια νερά, στο έλος... Αυτό είναι ζαλάδα! (από το πολύ πήγαινε – έλα). Πάντως, σαφώς είναι ανοησία. Δεν περιμένεις απ’ αυτούς που σου δημιούργησαν το πρόβλημα να στο λύσουν.

Ίδιες επιλογές, φέρνουν το ίδιο αποτέλεσμα. Φόρους, φόρους και Μνημόνια.

Πριν δυο χρόνια κάναμε μια διαφορετική επιλογή – ορθώς – αλλά οι άθλιοι μάς εξαπάτησαν!

Την ξανακάναμε εξαπατούμενοι με το δημοψήφισμα και μας αγνόησαν παράνομα και ανεπίτρεπτα, με τις πιο ανίερες συμπράξεις. Οι συμπράττοντες, καμώνονται σήμερα ότι διαφωνούν! Τί υπόσχονται; Ευτυχώς τίποτα. Απλά, ότι θα τα κάνουν καλύτερα!!! Ποιά, Τις επικύψεις; Τα δανεικά; τις διαπλοκές, τα ρουσφέτια; Ποιά θα κάνουν «καλύτερα».

Αν έπαιρναν οι αιρετοί το ανώτερο, μέχρι επτά φορές το βασικό του ανειδίκευτου εργάτη, δηλαδή μέχρι 4.000 ευρώ το μήνα ο ψηλότερος, κι αυτό, ανάλογα με το οικογενειακό τους εισόδημα και την προσοδοφόρα περιουσιακή τους κατάσταση, όπως ψήφισαν αυτοί, για το επίδομα ανεργίας κι ακόμα,

αν επρόκειτο να λογοδοτήσουν πραγματικά, με κίνδυνο δήμευσης της περιουσίας τους, να δούμε πόσοι θα τρέχανε να ζητήσουν την ψήφο σου «για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην πατρίδα!» Για να προσφέρουν τη γνώση τους και την ανικανότητά τους.

Ντροπή!

Ντροπή αισθάνομαι και οργή, όχι μόνο για τους πολιτικούς, αλλά και για μεγάλη μερίδα των πολιτών.

---

1. Κράτος: Ισχύς, δύναμη. Διακυβέρνηση, εξουσία, δημοσ. Διοίκηση / Μυθολ. Παιδί του Πάλλαντος και της Στυγός. Αδελφός της Νίκης, του Ζήλου και της Βίας, με την οποία αποτελεί ιδιαίτερο ζεύγος θεοτήτων, στις οποίες ο Δίας αναθέτει την πρόσδεση του Προμηθέα στον Καύκασο (Αισχύλος).

2. Πλούταρχος: «Περί του μη δειν δανείζεσθαι»

3. Μένανδρος! «Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιείν»

Κώστας Βενετσάνος

 http://www.ebdomi.com