ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Το να έχεις «κόψει» επαφή με τον κόσμο, ή το να λαμβάνεις πληροφόρηση και ερεθίσματα μόνο από τον κύκλο σου και τους χώρους που συνήθως ζεις, είναι λογικό.

Δεν σου διασφαλίζει όμως αντικειμενική γνώση και πληροφόρηση.

Και στις περιπτώσεις που η αναφορά γίνεται σε "απλούς" πολίτες, μπορεί να δείξεις υπομονή και κατανόηση για την άγνοια ή την παραπληροφόρησή τους.

Όταν όμως μιλάνε πολιτικά πρόσωπα, "εντεταλμένα" να διαχειρίζονται τις τύχες των πολιτών, τότε οι απαιτήσεις ανεβαίνουν κατακόρυφα.

Κάθε λάθος μετράει πολλαπλάσια, κάθε κουβέντα έχει ειδικό βάρος, κάθε εκφρασμένη άποψη πρέπει να βασίζεται νομοτελειακά στην βιωμένη πραγματικότητα.

Του κόσμου όμως και όχι την προσωπική.

Και να εκφράζεται με σύνεση και συστολή.

Ιδιαίτερα δε, όταν η πρόσβαση στην πληροφορία και η δυνατότητα άμεσης κριτικής είναι ταχύτατες πια, και τυχόν "αστοχίες υλικού" (για να το πω κομψά), δεν περνούν απαρατήρητες.

Άλλωστε, υπάρχουν πολυπληθή επιτελεία συμβούλων που πληρώνονται ακριβώς γι' αυτό, για να "καλύψουν" το κενό ενός πολιτικού προσώπου, με την τρέχουσα πραγματικότητα σε διάφορα θέματα. Να προστατεύουν δηλαδή από γκάφες και επικοινωνιακά επιζήμιες κινήσεις.

Ας πάρει λοιπόν κάποιος σύμβουλος την Κα Κουντουρά (αλλά και αρκετούς άλλους καρεκλοκένταυρους - ναι, μην ενοχλεί η λέξη, τέτοιοι αποδείχτηκαν αρκετοί) να την πάει σε καμία λαϊκή αγορά όταν τελειώνει και μαζεύουν τους πάγκους.

Σε κανέναν συνοικιακό φούρνο

Σε κάποιο χασάπικο

Σε κάδους έξω από σουπερμάρκετ

Ας μιλήσει ιγκόγνιτο με κανένα υπάλληλο αλυσίδων καφέ

Με κανένα παιδί από τα ντελίβερι

Με καμία πωλήτρια ή πωλητή "αλυσίδων" καταστημάτων

Με κάποιους εργαζομένους έστω, του τομέα που το υπουργείο "της" επιβλέπει, συντονίζει και διαχειρίζεται. Τι έχουν να πουν από το «χαράκωμα»;

Ας ρωτήσει ίσως, γιατί οι ξενοδόχοι των οποίων "προΐσταται" δεν δίνουν λύση στην στέγαση των αναπληρωτών καθηγητών στα νησιά.

Ας ρωτήσει και σε κανένα νηπιαγωγείο ή σε δημόσιο σχολείο, τι μαθαίνουν δάσκαλοι και νηπιαγωγοί για τις συνθήκες διαβίωσης μαθητών και γονέων.

Ας κάνει μια επιτόπια έρευνα μικρού πεδίου σε άτομα που περιμένουν την σειρά τους σε ΟΑΕΔ.

Προτείνονται περιοχές όπως Νίκαια, Κορυδαλλός, Περιστέρι, Αιγάλεω, Πέραμα, Δραπετσώνα, Καμίνια, Κυψέλη, Νέα Ιωνία, Παγκράτι, Βύρωνας, Ταύρος, Αγία Βαρβάρα...

... κάπου τέλος πάντων που δεν στρίβουν εύκολα τα υπουργικά αυτοκίνητα και το life style Εγώ τους

Επειδή, πέρα από το (σιχαμένο) επικοινωνιακό παιχνίδι και τις τεχνικές προπαγάνδας (που ατσούμπαλα χρησιμοποιεί ΟΛΟΚΛΗΡΟ το πολιτικό φάσμα κάθε πολιτικής και "κριτικής" τοποθέτησης), υπάρχει ΜΙΑ «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ» πραγματικότητα που τσακίζει ζωές, ψυχές, άτομα, κοινωνικές ομάδες, το μέλλον των παιδιών μας, ισοπεδώνει το δικαίωμα στο όνειρο (Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για την «ελπίδα» και που πήγε…).

Μια βιωμένη πραγματικότητα λοιπόν, που την ζούνε χιλιάδες άνθρωποι. Σήμερα. Τώρα. Και δεν τους ρωτάει κανείς, δεν τους ακούει κανείς. Πως περνάνε, πως επιβιώνουν, τι σκέφτονται, πως αντέχουν…

Γιατί, ναι μεν στα νοσοκομεία και στα χειρουργεία η "αποστείρωση" είναι μια επιθυμητή κατάσταση που διασφαλίζει την "επιτυχή ανάνηψη", στην πολιτική ζωή όμως, είναι ακριβώς το αντίθετο.

Και είναι πολλοί πολίτες πια που αισθάνονται ως ασθενείς σε χειρουργικό τραπέζι, να σκάνε οβίδες δίπλα και πάνω τους στο πεδίο μάχης και χωρίς στάλα αναισθητικό. Και το δικό τους, προσωπικό απόθεμα σε βαμβάκι και γάζες, σώθηκε εδώ και καιρό.

Για να υποστούν μια «αναγκαία» και διαρκή εγχείρηση που άλλοι αποφάσισαν.

Και αισθάνονται να συμμετέχουν σε ανθρωποθυσία.

Στην δικιά τους

Και καρφάκι δεν καίγεται στο «ιατρικό team»

Να τον ξεπετάξουν αυτόν σαν παραγγελία φασόν και να αναλάβουν άλλον «ασθενή»

… και στον πόνο τους επάνω, ακούνε και τους γιατρούς να τραγουδάνε Καρβέλα...

Φάλτσα...

Ας ψηφιστεί τουλάχιστον ο νόμος για την ευθανασία...

*(Με αφορμή το άρθρο: Κουντουρά: Φέραμε ανάπτυξη, ο κόσμος δεν τρώει από τα σκουπίδια )


Σπύρος Σιάτρας
Πηγή: artinews.gr