2nd Blues-Rock Festival

 
Το ελληνικό κοινό αγαπά διαχρονικά τον συνδυασμό του blues με το rock και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι από πολύ παλιά η εγχώρια σκηνή έχει αναδείξει αρκετούς άξιους μουσικούς υπηρέτες του. Μερικοί εκ των σημαντικότερων θα βρεθούν σε λίγες ημέρες στην σκηνή του Κυττάρου, στα πλαίσια του δεύτερου Blues-Rock Festival, οπότε αρπάξαμε την ευκαιρία και συνομιλήσαμε μαζί τους.
Πιο συγκεκριμένα, ο Johnny Βαβούρας των Vavoura Band, ο Ζωρζ Πιλαλί, ο Ηλίας Ζάικος των Blues Wire και ο Νίκος Ντουνούσης (Nick And The Back Bone), θημήθηκαν πως γνωρίστηκαν, πως ο καθένας ήρθε σε επαφή με τις μουσικές και τις εμφανίσεις του άλλου και ποιες συνεργασίες τους ξεχωρίζουν, εκμυστηρεύτηκαν τί έχουν στα σκαριά, και τέλος αποκάλυψαν τι θέλουν να τζαμάρουν μαζί στη σκηνή. Η συνέχεια στις οθόνες σας και κυρίως στο Κύτταρο!

Johnny Βαβούρας (Vavoura Band)
Ακούσαμε πρώτη φορά υλικό των υπολοίπων καλλιτεχνών προς το τέλος της δεκαετίας του '80.  Με τον Ζωρζ γνωριστήκαμε σε συναυλία στο "Σινέ Ελευθερία" το 1979, με τους Blues Wire αρκετά αργότερα στη Θεσσαλονίκη. Είχαμε παίξει μαζί με τους Blues Wire ως Cadillacs στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, αρχές του 1990, και είχαμε τρομερή χημεία και στο παίξιμο, αλλά και σαν άτομα, ήταν πολύ καλά παιδιά, άνετοι.

Θα θέλαμε να παίξουμε το δικό μας "Park House Blues" μαζί με τους Blues Wire και τον Ζωρζ!

Ξεχωριστή συνεύρεση σε live ήταν με τον Tom Robinson και τους Steve Harley & Τhe Cockney Rebel, και φυσικά με τους δικούς μας Villagers Of Ioannina City στην Tεχνόπολη τον Σεπτέμβριο του '15.

Στο πρόγραμμα έχουμε να τελειώσουμε (επιτέλους!) το νέο μας άλμπουμ στα πλαίσια των 40 χρόνων συνεχούς παρουσίας των Vavoura Band στην ελληνική σκηνή και live, πολλά live!

Ζωρζ Πιλαλί
Γνωριζόμαστε παιδιόθεν. Στα 1984 γνωρίστηκα με τον Ζάικο και με τον Νίκο αργότερα, όταν συμμετείχε στους Blues Wire. Οι Vavoura Βand εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '70.

Όσον αφορά το τζαμάρισμα, εάν ο μουσικός έχει ενδιαφέρον, προτιμώ να τον ακούω παρά να τον διακόπτω. Η περιττολογία και ο ακκισμός των οργανοπαικτών υποδηλώνει απρέπεια και μουσική απαιδεία.

Πιο ξεχωριστές θεωρώ τις συνεργασίες με τον Bob Brozman, τον Louisiana Red και την Big Time Sara, καθώς και την πιο πρόσφατη συνεργασία στην θεατροποιημένη απόδοση του "Red Ηouse Βlues" του Jimi Hendrix, ιδιαιτέρως με την μέτζο σοπράνο Ανδρονίκη Σκουλά, τραγουδίστρια και στιχουργό των Chaostar.
Για το άμεσο μέλλον έχει προγραμματιστεί η έκδοση ενός νέου CD. Μετά τιμής, Ζωρζ.

Ηλίας Ζάικος (Blues Wire)
Τους Vavoura Band τους έβλεπα στην Πλάκα, εκεί γύρω στο '78 με '79 αν θυμάμαι καλά. Τότε ήμουν στην Αθήνα για κάποιο διάστημα - και μάλιστα δεν είχα καν αρχίσει να παίζω κιθάρα. Πολύ αργότερα είχα την χαρά να τους γνωρίσω έναν προς έναν προσωπικά. Είναι στιγμές πολύτιμες που κουβαλάω στη ζωή μου αυτές, και δεν τις ξεχνάω ποτέ.
Τον Ζωρζ τον γνώρισα λίγα χρόνια αργότερα μέσα από blues τζαμαρίσματα, όπου και εντυπωσιάστηκα από την ικανότητα και το συναίσθημά του σαν κιθαρίστα. Πιο μετά, άκουσα και τα σουρεαλιστικά του ταξίδια που συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Για τον Νίκο δεν μπορώ να πω πολλά, έχουμε φιλία και συνεργασία δεκαετιών. Αυτό από μόνο του νομίζω λέει όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κάποιος για τη σχέση μας.

Θα 'θελα να τζαμάρουμε το "Who Do You Love" όλοι μαζί!

Όσον αφορά τις συνεργασίες, αν έπρεπε να διαλέξω, μάλλον θα έλεγα τις στιγμές που έχουμε μοιραστεί επί πάλκου με επιφανείς αυθεντικούς καλλιτέχνες των blues από Αμερική και Αγγλία. Eίναι δύσκολο να αποδώσω με λόγια τα συναισθήματα αυτά, λειτουργούν σαν ένας δεσμός που σε οδηγεί στις βαθύτερες γενεσιουργές στιγμές των blues, κάτι μαγικό, κατακλυσμικό και ζωογόνο.

Η ζωή μας είναι η μουσική, οι συναυλίες και τα ταξίδια. Όσο ζω, ευελπιστώ πως δεν θα τελειώσουν πότε.

Σε επίπεδο ηχογραφήσεων, έχουμε έτοιμη μια δουλειά που την θεωρώ ενδιαφέρουσα - όσο και προκλητική. Είναι ένας δίσκος με πρόβες που κάναμε τα 2-3 τελευταία χρόνια, ηχογραφήσεις αληθινές και «γυμνές», χωρίς φτιασιδώματα και εκ των υστέρων διορθώσεις, με φρέσκες ιδέες και «αμόλυντη» διαδικασία. Πιστεύω να κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες.

Νίκος Ντουνούσης
Τους Vavoura Band τους άκουσα πρώτη φορά ζωντανά στο Κατμαντού, ένα μπαράκι που έβαζε συγκροτήματα απ' όλη την Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του '70 με αρχές του '80. Ίσως και σε κάνα δυό ακόμη ζωντανές εμφανίσεις τους σε φεστιβάλ εκείνης της εποχής στη Θεσσαλονίκη. Πιτσιρικάς εγώ τότε, έφηβος ακόμη, θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί με την ποιότητα των κιθαριστών και των ντράμερ της μπάντας. Δεν θυμάμαι να τους ξαναείδα ποτέ ζωντανά από τότε, πάρα μόνο σε κάποιες εμφανίσεις τους στην τηλεόραση. Ούτε και έτυχε να βρεθούμε σε κάποια εκδήλωση παρέα - αν θυμάμαι καλά, γιατί περνάνε και τα χρόνια βλέπετε! Με τον Ζωρζ Πιλαλί είχαμε πιο στενή σχέση, αφού πρωτογνωριστήκαμε κατά την θητεία μου στους Blues Wire, κάπου στα τέλη '80 με αρχές '90, τζαμάραμε συχνά μαζί επί πάλκου, κυρίως στις εμφανίσεις μας στο An Club, στα Eξάρχεια.

Ομολογώ ότι αν ήθελε κανείς να ακούσει το παίξιμο του Albert King ή του Β.Β. King από ελληνικά χέρια, δεν υπήρχε καλύτερη περίπτωση από τον Ζωρζ.

Είχε πραγματικά αυτόν τον ήχο στα χέρια του. Ακούγαμε βέβαια και από πριν τις περίφημες χιουμοριστικές κασέτες του, το γέλιο που μας δημιουργούσε τότε ήταν επίσης αξεπέραστο.
Τα δικά μου τραγούδια δεν τα πολυγνωρίζουν, ούτε ο κόσμος ούτε και οι άλλοι μουσικοί, μιας και κυκλοφόρησαν σε μια μικρή παραγωγή και σε λίγες ποσότητες. Μου αρκεί όμως που τρία από αυτά είναι ηχογραφημένα με την χαρισματική φωνή του Νίκου Γκραβενίτη, που έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στη ζωή μου και στην όποια καριέρα μου. Όσο για διασκευές, είναι τόσο μεγάλος ο κόσμος του blues που καθιστά αδύνατο να επιλέξεις κάτι μεμονωμένο. Όλα τα παιδιά στις μπάντες είναι καταξιωμένοι μουσικοί και είμαι σίγουρος ότι -ανάλογα με την εκάστοστε χημεία- αν βρεθούμε επί πάλκου, σίγουρα θα βρούμε κοινό έδαφος και γνωστά τραγούδια στη στιγμή. Έτσι συμβαίνει πάντα με αξιόλογους καλλιτέχνες. Προτιμώ λοιπόν να αφήνω τις επιλογές στο αυθόρμητο της τελευταίας στιγμής. Εκεί ανήκει και η μαγεία του πάλκου.

Ξεχωρίζω όλες μου τις συνεργασίες με τους Blues Wire και τους Backbone, πρώτα και κύρια.

Και στις δύο τάξεις ανήκαν εξαιρετικοί μουσικοί ,αναπτύχθηκαν σχέσεις ζωής που με κάνουν περήφανο. Το ίδιο ισχύει και για τον φίλο μου Βασίλη Παπαδόπουλο με τον οποίο κλείνουμε 20ετία σαν ντουέτο. Σαφώς σημαντική είναι και η σχέση μου με τον Γκραβενίτη που κράτησε κι αυτή τουλάχιστον μία 20ετία, όπως και εκείνες με τον John Hammond και τον Johhny Nicolas, οι οποίες, εκτός των άλλων, εμπεριείχαν πολλά στοιχεία φιλίας.
Φέτος (2017) κλείνω 40 χρόνια ασχολίας με την μουσική. Πρωτοέπιασα κιθάρα στα χεριά μου το 1977. Αν και ηχογραφικά και παραγωγικά δεν έχω κανένα αποτέλεσμα που να ακούγεται αντίστοιχα εντυπωσιακό, αυτοί που μας παρακολουθούν και μας γνωρίζουν, ξέρουν ότι όλα αυτά τα χρόνια έγινε πολλή δουλειά underground, στα κλαμπάκια, στα φεστιβάλ και στις κοινότητες του rock/blues κόσμου στην Ελλάδα. Αυτοί ξέρουν και τι πετύχαμε με την καθημερινή μας υποταγή και αφοσίωση στο είδος. Τα σχέδια μου είναι απλά και καθημερινά. Συνεχίζω και εμφανίζομαι όπου μου το ζητάνε και ελπίζω ότι θα μπορώ να ανταποδίδω την πρόσκληση με χαρά και αφοσίωση στην μουσική επί πάλκου. Σκοπεύω επίσης να μεγαλώσω τον γιο μου μεταφέροντάς του, αν μπορέσω, σπιρτάδα, έμπνευση και αγάπη για την ζωή, και κάποια στιγμή ίσως, να αποσυρθώ αξιοπρεπώς. Βαριέμαι βλέπετε την διαδικασία της γήρανσης και από μια στιγμή και πέρα τα σχέδια και οι προγραμματισμοί αρχίζουν να ακούγονται υπερβολικά πληκτικά.

Πιστεύω ότι μαζί με φίλους και συνεργάτες, έβαλα ένα λιθαράκι στον τοίχο αυτής  της τέχνης στη χώρα μας, ας έρθουν τώρα οι νεότεροι να τον σηκώσουν πιο ψηλά. Προσωπικά σκοπεύω να παίζω κιθάρα μέχρι να κουραστούν τα χέρια μου.

Μετά μπορεί να βάλω την παλιά βάρκα του πάτερα μου στη θάλασσα και να βγάζω καμιά μουρμούρα. Δεν αποκλείεται καθόλου να το διασκεδάζω κιόλας. Αν τσιμπάει βέβαια...

 Από τον Θοδωρή Ξουρίδα
 http://www.rocking.gr