Από τη στιγμή που περνά ο Δεκαπενταύγουστος, αρχίζει να σώνεται το καλοκαίρι

Αν και τα τζιτζίκια τραγουδούν ακόμα εκεί έξω, μόνο ημερολογιακά μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι έχουμε ακόμα καλοκαίρι. Το θέρος αγνοείται – Silver alert.

«Από τη στιγμή που περνά ο Δεκαπενταύγουστος, αρχίζει να σώνεται το καλοκαίρι», έλεγε η γιαγιά μου. Όπου «σώνεται», να «τελειώνει», δηλαδή. Το κακό με το φετινό καλοκαίρι είναι πως η διάθεσή μας δεν σώζεται με τίποτα.

«Το καλοκαίρι πέρασε, κουτσά-στραβά», θα ακούσεις από πολλά στόματα γύρω σου, που αποτελούν την προέκταση ξέξασπρων σωμάτων που δεν τα άγγιξε ακτίνα ηλίου - αφού δεν πήγαν πουθενά φέτος για διακοπές. Από όσους, δηλαδή, μπορούσαν να λείψουν για κάποιες ημέρες από τη δουλειά, για να μην ξεχνάμε και τους πολυάριθμους ανέργους. Το λένε, επίσης, εκείνοι που ήταν τυχεροί και κατάφεραν να πάνε κάπου -έστω, για λίγες ημέρες- αλλά «φέτος δεν ήταν όπως άλλες χρονιές».

Δεν χρειάζεται να κάνουμε αναδρομή και να θυμηθούμε ξανά τα γεγονότα που προηγήθηκαν των (όποιων) διακοπών. Το φετινό καλοκαίρι δεν χρήζει υπερανάλυσης για να καταλήξουμε ότι όλα αυτά που προηγήθηκαν -με τα βασανιστικά Eurogroup, τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις, την απειλή Grexit, τα «Νόχι», την ΑΤΜόσφαιρα στην ουρά- στέρησαν κάθε ικμάδα χαράς από τις ψυχές μας. Μας ξενέρωσαν, πώς το λένε; Όπως και να αποδίδεται αυτό το συναίσθημα, το σίγουρο είναι ότι μας έκλεψαν το καλοκαίρι μας. Το τσουβάλιασαν, το απήγαγαν και το παράτησαν σε μια έρημο αβεβαιότητας να τριγυρνά, μέχρι να χάσει τις αισθήσεις του, άνυδρο από χαρά και ξεγνοιασιά. Το καλοκαίρι ακριβώς αυτό ήταν, ειδικά εδώ στην Ελλάδα: Μια περίοδος όπου κατεβάζει ρολά οτιδήποτε θυμίζει την κανονικότητα των υπόλοιπων εποχών. Μια εποχή όπου όλα είναι πιο εύκολα, όλα γίνονται πιο εύκολα, με κέφια. Μια χρονική στιγμή όπου μεταλλασσόμαστε από σκληρά εργαζόμενα μυρμήγκια σε ανέμελους τζίτζικες, φορτίζοντας τις μπαταρίες μας για τις επόμενες τρεις εποχές που έπονται.

Οι μπαταρίες μας, όμως, φέτος έμειναν αφόρτιστες, πρόλαβαν και τράβηξαν το καλώδιο οι δανειστές μας – ενώ η Μέρκελ και ο Σόιμπλε είχαν στα χέρια τους τον γενικό διακόπτη παροχής ενέργειας. Και κοίτα να δεις που, κάποτε, και οι μπαταρίες ήθελαν τον Γερμανό τους.

Ο Άντον Τσέχωφ είχε πει πως «Οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, όταν είναι ευτυχισμένοι». Στην περίπτωσή μας, η γενικευμένη ευτυχία του λαού αγνοείται. Ναι, φέτος το καλοκαίρι, προφανώς και υπήρξαν κάποιοι που σκέφτηκαν «μας περιμένει δύσκολος χειμώνας, ας περάσουμε καλά, τώρα που μπορούμε». Η άποψή μου είναι πως αυτή είναι μια ζηλευτή αντίδραση, αλλά πόσοι μπόρεσαν να αντιπαρέλθουν την ενατένιση του ζόρικου χειμερινού μέλλοντός μας και να περάσουν πραγματικά καλά; Πόσοι μπόρεσαν να κοιτάξουν με μάτια που λαμπυρίζουν από αισιοδοξία τα όσα θα έρθουν ή δεν θα έρθουν, στο επόμενο διάστημα; Ναι, μπορεί να πάρουμε κανονικά τις χρηματικές δόσεις μας μένοντας στην Ευρώπη, αλλά ποιος είναι βέβαιος ότι θα γίνει κάτι και θα συνέλθει από το διαρκές κώμα η καθημερινότητα και η πραγματικότητά μας; Ποιος είναι βέβαιος ότι περνώντας καλά αυτό το απόν-κλεμμένο καλοκαίρι θα βιώσει, προσεχώς, την ευμάρεια στη ζωή του;

Αλλά τι κάθομαι και γράφω περί χαμένου καλοκαιριού; Το βασικό είναι να έρθει η άνοιξη. Μέσα μας – εννοείται...

_____________

   ~ Σπύρος Σεραφείμ

    Πηγή: protagon.gr