ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ .... ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ!

Μάριος και Γιαννούλα.

Δύο παιδιά.

Δύο μικρά παιδιά που είχαν την τύχη να πέσουν πάνω σε αδέσποτες σφαίρες!

Και τι θα πει αδέσποτες σφαίρες; Τι όρος είναι αυτός; Σαν να έχουν λόγο και άποψη η σφαίρες και λειτούργησαν αυτόνομα.

Όχι αγαπητέ! κάποιος είχε τον έλεγχο τους.

Δεν έφυγαν για να ανεξαρτητοποιηθούν.

Χώθηκαν σε παιδικά σπλάχνα!!!

Και τι με ενδιαφέρει εμένα τι χρώμα είχαν τα παιδάκια αυτά;

Και τι με ενδιαφέρει εμένα τι φυλή ήταν;

Μάνα η μία που σπαράζει μάνα και η άλλη!!!

Και δεν καταλαβαίνω μα την αλήθεια την επισήμανση τούτη !!!

Της φυλής.

Πονάει λιγότερο αν το ένα παιδάκι είναι τσιγγανάκι, πακιστανάκι, αλβανάκι, ελληνάκι;;;

Στον κύκλο της ζωής τα δύο άκρα τείνουν να συγκλίνουν. Μαθηματικά επιβεβαιωμένο ξέρεις.

Αντιρατσιστές και ρατσιστές έχουν πιάσει από μία μεριά και ξέχασαν να είναι δίκαιοι.

Ξέχασαν να είναι άνθρωποι , ή μάλλον είναι αλλά μεροληπτικά.

Τα παιδιά τούτα που τα βρήκαν οι «αδέσποτες σφαίρες» δεν σκοτώθηκαν από ρατσισμό αλλά λόγω εγκληματικότητας και παραβατικότητας.

Το ποιος φταίει είναι φανερό. Οι ποιοι φταίνε…

Είναι έγκλημα!!! Καταλαβαίνεις;

Για αυτό το προσδιοριστικό δίπλα στο όνομα εμένα μου βρωμάει.

Δεν είναι στηλίτευση είναι ξορκισμός κρυφών φόβων.

Δεν είναι η Γιαννούλα το τσιγγανάκι.

Δεν είναι ο Μάριος το ελληνάκι.

Είναι ο Μάριος και η Γιαννούλα. Τέλος!

Είναι δυο παιδιά. Ήταν δύο παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ!!!

Λίλα Μήτσουρα 

http://sioualtec.blogspot.com