Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΛΕΓΚΑΝΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΑΚΑΔΗΜΙΩΝ
H επιστολή της Λεγκανές προς τους γονείς των παιδιών των ακαδημιών
Η Λεγκανές πρωτοτυπεί ευχάριστα μέσω ανοικτής επιστολής, η οποία φιγουράρει στις εγκαταστάσεις των ακαδημιών.
Η ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΛΕΓΚΑΝΕΣ:
"Μαμά, μπαμπά τι κάνετε;
Δεν ξέρω πώς να σας το πω. Ίσως να σκέφτεστε ότι κάνετε το καλύτερο για εμένα, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω να σας πω ότι αισθάνομαι περίεργα, άσχημα, ενοχλημένος.
Μου κάνατε δώρο μια μπάλα όταν ξεκίνησα να περπατώ. Ακόμη δεν πήγαινα σχολείο, όταν με βάλατε στην ομάδα. Μου αρέσει να προπονούμαι όλη την εβδομάδα, να κάνω πλάκα με τους συμπαίκτες μου και να παίζω την Κυριακή όπως όλα τα αστέρια. Αλλά, όταν πηγαίνετε στα ματς... δεν ξέρω. Δεν είναι όπως πριν.
Τώρα δεν με χειροκροτάτε όταν τελειώνει το ματς, ούτε με προσκαλείτε να φάμε κάτι. Πηγαίνετε στο γήπεδο σκεπτόμενοι ότι όλοι είναι εχθροί, προσβάλλετε τους διαιτητές, τους προπονητές, τους παίκτες, τους άλλους γονείς... γιατί αλλάξατε;
Ξέρω ότι υποφέρετε και δεν το καταλαβαίνω. Μου επαναλαμβάνετε ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν τίποτα μπροστά μου, ότι όποιος λέει το αντίθετο είναι λάθος, ότι μόνο αξίζει να νικάς.
Αυτός ο προπονητής που αποκαλέσατε ανίκανο, είναι φίλος μου. Μου έμαθε να διασκεδάζω, παίζοντας. Το παιδί που μπήκε στη θέση μου τις προάλλες... τον θυμάστε; Ναι, αυτός για τον οποίον όλο το απόγευμα λέγατε ότι δεν αξίζει ούτε να μου φέρνει τα παπούτσια. Αυτό το παιδί είναι στην ίδια ομάδα.
Όταν τον είδα τη Δευτέρα, ντράπηκα. Δεν θέλω να σας απογοητεύσω. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν έχω την επαρκή ποιότητα. Ότι δεν θα γίνω επαγγελματίας και δεν θα βγάλω εκατομμύρια, όπως θέλετε. Με αγχώνετε. Μέχρι που σκέφτομαι να σταματήσω να παίζω. Αλλά, μου αρέσει το ποδόσφαιρο! Σας παρακαλώ μην με υποχρεώνετε να σας πω να μην ξανάρθετε να με δείτε".
"Μαμά, μπαμπά τι κάνετε;
Δεν ξέρω πώς να σας το πω. Ίσως να σκέφτεστε ότι κάνετε το καλύτερο για εμένα, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω να σας πω ότι αισθάνομαι περίεργα, άσχημα, ενοχλημένος.
Μου κάνατε δώρο μια μπάλα όταν ξεκίνησα να περπατώ. Ακόμη δεν πήγαινα σχολείο, όταν με βάλατε στην ομάδα. Μου αρέσει να προπονούμαι όλη την εβδομάδα, να κάνω πλάκα με τους συμπαίκτες μου και να παίζω την Κυριακή όπως όλα τα αστέρια. Αλλά, όταν πηγαίνετε στα ματς... δεν ξέρω. Δεν είναι όπως πριν.
Τώρα δεν με χειροκροτάτε όταν τελειώνει το ματς, ούτε με προσκαλείτε να φάμε κάτι. Πηγαίνετε στο γήπεδο σκεπτόμενοι ότι όλοι είναι εχθροί, προσβάλλετε τους διαιτητές, τους προπονητές, τους παίκτες, τους άλλους γονείς... γιατί αλλάξατε;
Ξέρω ότι υποφέρετε και δεν το καταλαβαίνω. Μου επαναλαμβάνετε ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν τίποτα μπροστά μου, ότι όποιος λέει το αντίθετο είναι λάθος, ότι μόνο αξίζει να νικάς.
Αυτός ο προπονητής που αποκαλέσατε ανίκανο, είναι φίλος μου. Μου έμαθε να διασκεδάζω, παίζοντας. Το παιδί που μπήκε στη θέση μου τις προάλλες... τον θυμάστε; Ναι, αυτός για τον οποίον όλο το απόγευμα λέγατε ότι δεν αξίζει ούτε να μου φέρνει τα παπούτσια. Αυτό το παιδί είναι στην ίδια ομάδα.
Όταν τον είδα τη Δευτέρα, ντράπηκα. Δεν θέλω να σας απογοητεύσω. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν έχω την επαρκή ποιότητα. Ότι δεν θα γίνω επαγγελματίας και δεν θα βγάλω εκατομμύρια, όπως θέλετε. Με αγχώνετε. Μέχρι που σκέφτομαι να σταματήσω να παίζω. Αλλά, μου αρέσει το ποδόσφαιρο! Σας παρακαλώ μην με υποχρεώνετε να σας πω να μην ξανάρθετε να με δείτε".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου