ΤΟΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ ΜΗΝ ΤΟΝ ΦΟΒΑΣΑΙ.....

Καμμία Τάξη Πραγμάτων δεν ήταν ρόδινη!

Όλες οι Τάξεις των Πραγμάτων είναι φασιστικές!

Κάθε Παλιά και Νέα Τάξη Πραγμάτων πάσχισε με διαφορετικό τρόπο να κληροδοτήσει μία Εκκλησία-ένα Σχολείο-ένα Δίκαιο-έναν λογοτεχνικό κλοιό που θα περιβάλλει με «τρυφερότητα» τα προλεγόμενα…

Κάθε Παλιά και Νέα Τάξη Πραγμάτων θεωρείται προηγμένη!

Υπερμάχεται της Ειρήνης-διατρανώνει τη φιλειρηνική δράση της-προάγει τις στρατιωτικές δαπάνες στα έδρανα…

Κάθε Παλιά και Νέα Τάξη Πραγμάτων επαφίεται στο Τίποτα!

Απολλύει την αθωότητά της-προδίδεται απ’ τους εραστές της-αποκαθηλώνει τους Θεούς της-καταρρίπτει τις θεωρίες της - λανθάνοντας επανειλημμένως εγείρει την οργή…

Κάθε Παλιά και Νέα Τάξη Πραγμάτων αυταπατάται για τη διαφορετικότητά της!

Αυθαδιάζει για ανάκτηση της πολιτειακής συλλογικότητάς της - αλλοτριώνει τον χαρακτήρα της - ευνουχίζει τους πολίτες της - αναιρεί την αξιοθρήνητη ενοχή της…

Τον φοβισμένο μην τον φοβάσαι…

Κάνει συλλαλητήρια ενάντια σε ονοματοδοσίες Κρατών που υποστήριξε δια μέσω της ψήφου και της ανοχής του.

Κρύβει μέσα σε καβούκι το Πνεύμα και το πετά σε θάλασσα ιδεοληψιών, οι οποίες τον προσανατολίζουν να φλυαρεί με όμοιους - να είναι ανατρεπτικός απ’ τον καναπέ του - να ανακουφίζεται κάθε που ενδύεται το κορμί του.

Επιθυμεί να μετατρέπει την Τέχνη σε αντικείμενα ιδιοποίησής του για να μπορεί να συνειδητοποιεί την κανονιστική πραγματικότητά του.

Καταπιέζει το σύστημα που τον θέτει ως στόχο του για να προεπιλέξει την υποταγή του - απεμπολεί την κοινωνική προσδοκία για να εξασφαλίσει τη συμμόρφωσή του - φοράει ανόμοια ρούχα για να ενημερώνει τη συνέπεια παραβιασμένης συνθήκης του.

Γράφει την Ιστορία σε τόμους - τη μελετά και τη διδάσκει αδιάκοπα για να την πιστέψει κι ο ίδιος.

Συντηρεί το χαμηλό βιοτικό του επίπεδο για να ονειρεύεται την αυτονομία του.

Επωάζει τη ζηλοφθονία για να προσδίδει αναφαίρετα δικαιώματα στο σύστημα.

Κατ’ επέκταση:

«Πιστοί» γκρέμισαν τον κόκκινο φύλακα στο Παλαιό Φάληρο.

Έπειτα από σειρά διαπραγματεύσεων, οι οποίες επικύρωσαν το όνομα των Σκοπίων και την αφομοίωση της αντιστροφής του ΝΑΤΟ στην περιοχή, «άφοβοι» βγαίνουν ειρηνικά στους δρόμους.

Το ΤΑΙΠΕΔ συνεχίζει την απρόσκοπτη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αλλά άτρομοι «πλιατσικολογούν» στα λεκτικά των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.

Η «αριστερή Κυβέρνηση» πονοκεφαλιάζει με το τέλος σακούλας, για το Περιβάλλον ρε γαμώτο.

Οι Πόλεμοι μαίνονται ανά την Υφήλιο, βραδύνους και πανέξυπνοι παρακολουθούν όλο αγωνία τις εξελίξεις.

Οι Τραπεζικοί ασκούν ανελέητη παραφιλολογία, επειδή άλλο να δομείς τα ομόλογα απ’ τη θέση με νομοτυπία εις βάρος άλλων Ταμείων κι άλλο να υπόκεισαι στη νομοτυπία που ο ίδιος δόμησες και στήριξες επί σειρά ετών.

Πρεσβείες και παρατρεχάμενοι αισθάνονται όπως ακριβώς είναι, μια συμμαχία ευπόρων που κινδυνεύει ανά πάσα ώρα και στιγμή απ’ τον ξεσηκωμό των απόρων, οι οποίοι κατά περίεργο τρόπο δεν ξεσηκώνονται.

Στις Μεγάλες Εταιρείες είμαστε όλοι μια οικογένεια αλλά όταν απολύεται ένας οι άλλοι σκύβουμε την κεφαλή και συνεχίζουμε να εργαζόμαστε, επειδή φοβόμαστε μην μείνουμε χωρίς τα ψίχουλα που παίρνουμε. Σίγουρα βρίσκουμε και μία δικαιολογία καλή για τον εαυτό μας. Αλήθεια ωστόσο όσο το σκέφτομαι υπάρχει και μία καλή δικαιολογία μέσα στην κανιβαλιστική Κοινωνία, αφού ο διπλανός δεν νοιάζεται και καλύτερα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Κι αν ψοφήσει κι ο γείτονας, ακόμη καλύτερα. Μην κοιτάς που νοιάζονται όλοι για την αδικία στα πέρατα, στο εγγύς είναι το πρόβλημα. Και μην κοιτάς που όλοι μιλούν για ανοιχτές πόρτες, περίκλειστα όλα με μαντρόσκυλα.

Δουλειά=Δουλεία

Ανεργία=Ομηρία

«Να σκοτώνονται οι Θνητοί για τ’ αφέντη το ψωμί».

Για να κατανοήσεις μια Κοινωνία, καθίσταται σαφές πως πρέπει να κατανοήσεις και τα σκάνδαλά της. Το κάθε σκάνδαλο αναταράσσει λίγο την πράσινη πέτσα στον βάλτο, ίσα που τα ψάρια να νιώσουν την αλλιώτικη χροιά του Οξυγόνου στην οσμή, και χρησιμοποιώ τον όρο χροιά για να δηλώσω τις διαφορετικές όψεις της αναπνοής. Όλοι οι «Θνητοί» προσλαμβάνουν οξυγόνο κι αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακα με την εκπνοή, διαδικασία στα όρια ανεκτής διαφωνίας, αλλά ελάχιστοι αντιλαμβάνονται τις νοηματικές - συναισθηματικές αποχρώσεις της. Για την ευθύνη δε απέναντι σ’ αυτή την αναπνοή ούτε λόγος!

Αρέσκονται οι άνθρωποι να μπήγουν τα δόντια τους στις σάρκες των σκανδάλων, σαν να επρόκειτο για λαθροκυνηγούς που σκοτώνουν θηράματα για να εμπορευτούν τα μέλη τους, κέρατα - δέρμα - δόντια. Συνακόλουθα η πληροφορία διατείνεται Λογική - εντρυφεί στο διάλογο-υποπίπτει σε σπατάλη…

Ο Ουρανός δεν είναι ποτέ τελευταία γαλανός…

Οι μέρες είναι τελευταία ψεύτικες…

Φίλοι και γνωστοί σε θυμούνται μόνο σε περίπτωση που θέλουν ν’ αρπάξουν κάτι από σένα…

Καθήμενοι οι λαοί στην αποχαύνωση της Συνδρομητικής Τηλεόρασης…

Γιατί και η επανάσταση, τι νόμιζες, μία μόδα της εφηβείας ήταν, το πολύ της φοιτητικής ζωής…

Κι η κρίση ταυτότητας, τι νόμιζες, μια δυνητική αποτίναξη του ζυγού του παρελθόντος ήταν, το πολύ μια μετατρεψιμότητα των ορίων της φαντασίας μας…

Κι ό,τι σπείραμε θέριεψε κι απειλεί να μας πνίξει όλους…

Να πάρουμε τους φανούς, να βγούμε στα ριζά της Νύχτας...

Όχι για να βρούμε τον Άνθρωπο, τη Δικαιοσύνη ή την Αγάπη…

Μήπως κι αδράξουμε ο ένας τις φωνές του άλλου κατευθείαν απ’ το ηχόχρωμα κι όχι απ’ της οθόνης τα καλώδια… 

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη 

 http://sioualtec.blogspot.gr/