ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ.

Δεν θέλω να γράψω ένα ακόμα επικήδειο, ούτε να ανεβάσω κάποιο τραγούδι για το φευγιό του Τζιμάκου, δεν του ταιριάζουν αυτά, είναι σαν να φτιάχνεις σουβλάκι βάζοντας μέσα άγριο καπνιστό σολομό με σος γουακαμόλε, θα σηκωθεί η σουβλακόπιτα και θα σε κυνηγάει μέχρι τον Ισθμό.

Όσοι έχουμε μια ηλικία έχουμε προλάβει να ζήσουμε και τις δύο περιόδους του Τζίμη, η πρώτη ήταν αυτή της τρέλας και της ξεγνοιασιάς και του χορού στα αυθεντικά ροκοκλαμπάκια της Πλάκας και η δεύτερη η βιομηχανοποιημένη με συνεπιβάτες σημαιοστολισμένες κυρίες ΒΠ και ψιλοχεσμένους βουτυρομπεμπέδες του ήμουν και γω εκεί, με το μπουκάλι και τα παρελκόμενα στις φιγουράτες κεντρικές νεοπίστες.

Από την αρχή πού είδα αυτό το τύπο με εκείνο το μαύρο κολάν και τις τεράστιες μαύρες σταμπαρισμένες κοντομάνικες μπλούζες με το ατελείωτο χιούμορ, πού ήξερε να αυτοσαρκάζεται πρωτίστως, πού άνετα θα μπορούσε να είχε ξεπηδήσει από την παλέτα κάποιου ζωγράφου στην Μονμάρτ, ως καρικατούρα και να πρωταγωνιστούσε σε κάποιο κόμικ, τον λάτρεψα, γι' αυτό και δεν τον ακολούθησα ποτέ στην δεύτερη του περίοδο, τον άκουγα, είτε στο ραδιόφωνο ως παραγωγό, είτε τα τραγούδια του, είτε κάποια πράγματα μέσω ίντερνετ, είτε σχετικά πρόσφατα από τα δισκάκια του περιοδικού Μετρό με τα περίφημα ντουέτα με Αγγελάκα και Μάλαμα.

Πλημμύρισε το ίντερνετ όλο από Πανούση, από ανθρώπους πού δεν αγόρασαν ποτέ κάποιο του δίσκο, πού επί της ουσίας ποτέ δεν αντιλήφθηκαν το τεράστιο μουσικό του ταλέντο και την εξαιρετική καλοκουρδισμένη του φωνή, σίγουρα τον θεωρούσαν υπερβολικά αθυρόστομο για τα εκλεπτυσμένα γούστα τους, αλλά πού η μόδα του μπορεί να γίνω και γω <ακραίος>, τους το επέβαλε, έτσι και με το φευγιό του βγήκαν σύσσωμοι να Ripάρουν, να δείξουν ότι είναι μέσα στα πράγματα, ότι μπορεί να μην το δείχνουν αλλά κατά βάθος είναι και αυτοί αιρετικοί.

Πρωτοείδα το Τζίμη στη Πλάκα, αν θυμάμαι καλά στη Λήδρα και μετέπειτα στο Σκάιλαμπ να χοροπηδάει και να χτυπιέται ακατάπαυστα και όλοι μαζί να ροκάραμε στους ρυθμούς των Deep Purple, Led Zeppelin, Kansas, Steppenwolf, Doors, Uriah Heep, Janis Joplin και τόσων άλλων.

Ειδικά δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα βράδυ πεσμένος ανάσκελα δίπλα στα πόδια μου να σολάρει και πιο κει το Τζόνι Βαβούρα να παίζει τον εθνικό ύμνο ως άλλος Jimi Hentrix με τα δόντια, μια εποχή πού το Rock, δεν ήταν ένα απλό άκουσμα, ήταν ένας νέος τρόπος ζωής, ένα ιδιαίτερο βασίλειο με τους δικούς του πρίγκιπες, όχι αυτούς με τις πλουμιστές στολές, αλλά τους άλλους τους περίεργους τους ονειροπαρμένους, τους συνεπιβάτες μας στη γλυκιά μοναξιά του ασυμβίβαστου, μια φιλοσοφία πού κανένα άλλο είδος μουσικής δεν μπόρεσε να πετύχει.

Αυτή η έξοδος μου δείχνει ότι ένας κύκλος κλείνει σιγά-σιγά μιά εποχή πού δεν ήταν μόνο τα μπαράκια το ροκάρισμα και ο χορός, αλλά όλα αυτά πήγαιναν χέρι-χέρι με μιά γενικότερη αμφισβήτηση, μιά πολιτική ανυπακοή, πού ο επαναστάτης χωρίς αιτία άρχισε σιγά-σιγά να συγκεκριμενοποιεί τι είναι αυτό πού τον εξεγείρει, πού η ποίηση μπερδευότανε γλυκά με το ηλιοβασίλεμα και τη διαδήλωση ως αναπόσπαστα κομμάτια της ίδιας παράστασης και πού τα... κάγκελα άρχισαν να γίνονται ορατά από παντού και μιά γενιά, όχι όλη, αυτή πού δεν έσκυψε προσπάθησε να τα σπάσει κι αν δεν τα κατάφερε τουλάχιστον προσπάθησε να μην την καταπιεί το τέρας της... εξέλιξης και του πρέπει, καλή αστρόσκονη ρε φίλε!

 

 

Κώστας Γκιώνης

 http://sioualtec.blogspot.gr/