Το εθνικό νόμισμα, δεν είναι εργαλείο παραγωγής υποχρεώσεων αλλά μέσο παραγωγής δυνατοτήτων

Το πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας, όπως και αυτό της συνεπούς πάλης για την εθνική ανεξαρτησία με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, είναι ένα πρόβλημα σύνθετο και πολυπαραγοντικό, και ως τέτοιο απαιτεί ενιαία και πολυεπίπεδη αντιμετώπιση…

Οι επιμέρους πλευρές που το διέπουν, εντάσσονται αντικειμενικά και με τον ίδιο ενιαίο τρόπο, στο πλαίσιο της πολιτικής πάλης του αντιεξαρτησιακού αγώνα, διότι σε διαφορετική περίπτωση, η ανταγωνιστική τους φυσιογνωμία, μόνο σε αλληλοαναιρέσεις και αυτοακύρωση της συνολικής πάλης μπορεί να οδηγήσει τελικά. Είναι προφανές πως αυτή η διαπίστωση, δεν συνιστά δογματική προσέγγιση μιας αντίληψης για την «αλήθεια». Συνιστά ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ… Την ίδια την αλήθεια… Την δικαιωμένη ιστορικά… Την πολλαπλά επιβεβαιωμένη, από τη Χιλή του Αλιέντε μέχρι την Αργεντινή του Ντελαρούα κοκ.
Οι απαντήσεις αναφορικά με το νόμισμα όπως κι εκείνες που σχετίζονται με τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι απαντήσεις που έχουν ταυτότητα. Και η ταυτότητά τουςδεν σχετίζεται με την επιστημοσύνη του κτήτορα, αλλά με την πολιτική του στράτευση στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης λογικής.
Διαφορετικές απαντήσεις επ αυτού θα δώσει ο οικονομολόγος Στουρνάρας και εντελώς διαφορετικές ο όποιος οικονομολόγος τοποθετείται υπέρ του εθνικού νομίσματος και το κάνει απολύτως αιτιολογημένα. Κανείς από τους δυο δεν κρίνεται από την επάρκεια του πτυχίου του. Κι αυτό διότι κρίνονται και οι δυο με βάση το...ποια πολιτική αντίληψη αποδέχονται και καλούνται να υπηρετήσουν.
Από αυτή την άποψη, δεν υπάρχει καλή και κακή απάντηση από άποψη οικονομοτεχνική.Πολιτική ταυτότητα έχουν οι απαντήσεις, στρατευμένες σε συγκεκριμένα ζητούμενα είναι αντικειμενικά, και στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης μόνο υπό αυτό το πρίσμα μπορούν να προσεγγίζονται. Και φυσικά μέτρο στάθμισης της φυσιογνωμίας των απαντήσεών τους, επειδή μοιραία παραπέμπουν σε εφαρμοζόμενη πολιτική, είναι οι επιπτώσεις στη χώρα, στην οικονομία και στη ζωή των ανθρώπων σε τελευταία ανάλυση.
Το νόμισμα επομένως, δεν είναι η υφή ή η μορφή του ως κέρμα ή ως χαρτονόμισμα. Είναι ο ρόλος του ως εργαλείο άσκησης της νομισματικής πολιτικής, είναι η ιδιότητά του σε σχέση με το αν συνιστά εργαλείο παραγωγής υποχρεώσεων ή μέσο παραγωγής δυνατοτήτων για τη χώρα,είναι η οργανική θέση του μέσα στο σύνολο της οικονομικής πολιτικής που θα της προσδώσει πρόσημο αναπτυξιακό ή όχι, είναι στοιχείο βιωσιμότητας μιας χώρας η οποία οφείλει να επιλέξει αν στη σχέση του μαζί του θα έχει την αρμοδιότητα του κτήτορα ή του χρήστη - δανειζόμενου.
Από αυτές του τις ιδιότητες προκύπτει πως η οποιαδήποτε συζήτηση για το νόμισμα, δεν είναι μονομερής, και προφανώς δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο μια «τεχνική» διαδικασία. Είναι μια συζήτηση ενταγμένη οργανικά σε μια συνολικότερη αντίληψη...
ΚΑΙ για την ταυτότητα του εκδότη,
ΚΑΙ για το τραπεζικό σύστημα, για το ρόλο και τη θέση του μέσα στη συνολική λειτουργία του κράτους,
ΚΑΙ για την κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής στο σύνολό της,
ΚΑΙ για το περιεχόμενο μιας σχεδιασμένης πολιτικής με αναπτυξιακό προσανατολισμό και πολύ συγκεκριμένα ζητούμενα αλλά...
ΚΑΙ για τον ίδιο τον κοινωνικό ή μη χαρακτήρα του κράτους σε τελευταία ανάλυση.
Επομένως, η θέση του νομίσματος μέσα στη διαδικασία λειτουργίας του κράτους, και πιο ιδιαίτερα του δικού μας του κράτους, οφείλει να είναι τέτοια που να απαντά με συγκεκριμένο τρόπο σε ερωτήματα όπως τα παρακάτω ενδεικτικά:
Είναι διαθέσιμο εργαλείο στο πλαίσιο μιας δυναμικής πολιτικής τόνωσης της εσωτερικής αγοράς μέσα από την τόνωση της αγοραστικής δυνατότητας του πολίτη ως πρωτεύον πρόβλημα της πολιτικής για την αμέσως επόμενη μέρα;;;
Είναι διαθέσιμο εργαλείο για την άσκηση μιας πολιτικής ικανής να θέσει σε κίνηση την εθνική παραγωγή και την εθνική οικονομία γενικότερα στη βάση μιας επεξεργασμένης και επιθετικά σχεδιασμένης αντίληψης με προοπτική ή συνιστά έναν ιδιότυπο χαλκά με τον οποίο μπορεί κανείς να κάνει διαχείριση αποκλειστικά και μόνο της μιζέριας που του μεταβιβάζουν;;;
Έχει το κλειδί της χρήσης του ένα προσωπικό που αποφασίζει να ασκήσει εθνική πολιτική, ή διαθέτει κάποιος τρίτος τον έλεγχο της κάνουλας και εν τέλει της ίδιας της βιωσιμότητας της χώρας;;;
Μπορεί να καταστεί αιμοδότης ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων ικανού να ανατάξει συνολικά την κοινωνία και τη χώρα, ή η ίδια του η φυσιογνωμία θα λειτουργεί εν τέλει απαγορευτικά για τον όποιο εθνικό σχεδιασμό και σε όλα τα επίπεδα;;;
Ορισμένοι κανόνες…
«Παραγωγή» εθνικού νομίσματος, σημαίνει διασφάλιση του ελέγχου στην ταυτότητα της οικονομίας, στη φυσιογνωμία της παραγωγής, στην αποτελεσματικότητα του κοινωνικού κράτους κλπ κλπ κλπ.
«Δανεισμός» όποιου νομίσματος, σημαίνει ενοικιοστάσιο στο

λειδί της λειτουργίας του κράτους, με τον έλεγχο των κωδικών χρήσης να βρίσκεται πάντα στα χέρια των υπέρτατων αφεντικών.
«Παραγωγή» εθνικού νομίσματος, σημαίνει εθνική ταυτότητα στην αλυσίδα «Νόμισμα – τράπεζα – οικονομία».
«Δανεισμός» όποιου νομίσματος, σημαίνει κατάλυση της εξίσωσης και τελικά μετατροπή της σε: «ΟΥΤΕ νόμισμα – ΟΥΤΕ τράπεζα – ΟΥΤΕ οικονομία».
Νόμισμα + Τράπεζα + Οικονομία σημαίνει: Δυνατότητα εθνικού σχεδιασμού… Δυνατότητα χρηματοδότησης του εθνικού σχεδιασμού… Δυνατότητα οχύρωσης ενός εθνικά χρηματοδοτούμενου εθνικού σχεδιασμού.
Και επειδή όλα τα παραπάνω δε συνιστούν ούτε αυθαίρετες, ούτε βιαστικές διαπιστώσεις αλλά…
Στο επίπεδο της χώρας μας, μέσα σ αυτές συμπυκνώνεται η ιστορική της διαδρομή, που είναι διαδρομή γεωπολιτικής εξάρτησης και πλήρους αποδόμησης της βιωσιμότητάς της.
Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής διεργασίας, αυτές οι διαπιστώσεις τροφοδοτούν, στοιχειοθετούνκαι ενδυναμώνουν το κίνημα του Ευρωσκεπτικισμού και μιας δυναμικής αποσυνθετικής στο χώρο της Ευρώπης, ακόμη και εκεί που δεν εκφράζεται με πλήρεις και ολοκληρωμένες πολιτικές προτάσεις.
Στο επίπεδο της χώρας μας, και στην πορεία του χρόνου κατά την τελευταία 40ετία, η βιομηχανικής της αποσάθρωση, η σταδιακή… αθόρυβη… και υποβολιμαία θεσμική της αιχμαλωσία, και η καθολική της άλωση με εργαλείο το δημόσιο χρέος, δεν ήταν μια διαδικασία αναπόφευκτη, αλλά υπήρξε η συνισταμένη τριών παραγόντων:
Της θεσμικής της εξάρτησης
Της παραγωγικής της αιχμαλωσίας. Και…
Της νομισματικής της ομηρείας...
...Που οδηγούν τελικά στην κατάλυση της ίδιας της της υπόστασης.
Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής διεργασίας, η δομική ενδυνάμωση της χρηματοπιστωτικής συμμορίας, η θεσμική της οχύρωση και εν τέλει η πρωταγωνιστική της ενσωμάτωση στην πολιτική διεργασία, και η τερατογένεση ενός ιδιότυπου συστήματος τραπεζικής υπερεξουσίας σε βάρος των λαών, υπήρξε αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών και πολιτικών εκβιασμών που δημιουργήθηκαν, ενσωματώθηκαν και γιγαντώθηκαν μέσα σε ένα περιβάλλον υπερεθνικής, πολιτικής και νομισματικής ενοποίησης.
Εν κατακλείδι…
Εάν όλα τα παραπάνω, για να αποτυπωθούν τις προηγούμενες δεκαετίες, απαιτούσαν στοιχειώδεις δυνατότητες πολιτικής προβλεψιμότητας, προκειμένου να μπορέσει κανείς να κατανοήσει πως το εγχείρημα της ευρωπαϊκής και νομισματικής ενοποίησης, δεν ήταν και τόσο καθαγιασμένο στα μυαλά αυτών που το σχεδίασαν και χορογράφησαν την υλοποίησή του…
Σήμερα… στην πατρίδα μας που έχει πληρώσει βαρύτατο τίμημα με τερατώδεις αποπληρωμές λόγω της ενορχηστρωμένης υπερχρέωσης, με δημόσιο και ιδιωτικό δανεισμό να ξεπερνά το 1,5 τρις αν συνυπολογίσει κανείς και την απαξία της περιουσίας, με εκχωρημένη την στρατηγική υποδομή στο σύνολό της, με ΤΑΙΠΕΔ, με δικαιώματα επιφανειούχου, με εκχώρηση των κλειδιών του αναπνευστήρα για 99 χρόνια. Με… με… με… δεν τίθεται θέμα προβλεψιμότητας, αλλά απλής επίγνωσης αυτού που πραγματικά συμβαίνει γύρω μας μέσα σε ένα καθεστώς ανελέητων εκβιασμών και διαρκούς όσο και κλιμακούμενης εποπτείας.
Όλα τα παραπάνω, μετά από οκτώ χρόνια κατοχής και με 97 εναπομείναντα χρόνια μιας απολύτως γονατισμένης πατρίδας, δεν έχουμε δικαίωμα να συνεχίσουμε να μη τα βλέπουμε,να μη τα αποτιμούμε, και να διατηρούμε αμφιβολίες για το που πηγαίνει η χώρα.
Για όλα τα παραπάνω, λέμε ότι η κοινωνία μας σήμερα, θέλει απαντήσεις και προτάσεις που να την εμπνεύσουν, και όχι μισόλογα και ασάφεια στις προσεγγίσεις.
Χωρίς ρήξη και μάλιστα αποφασιστική με όλα τα παραπάνω, συνεπής πάλη ενάντια στην εξάρτηση και την ξένη κατοχή, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ. Αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, και ισχύει ανεξάρτητα από την καλή θέληση των πρωταγωνιστών.
Αν πούμε ότι χωρίς ρήξη με όλα αυτά, ενδέχεται να μπορεί να υπάρξει διέξοδος, είναι σαν να διολισθαίνουμε στη ρητορική Σαμαρά, δηλαδή στη ρητορική του «άλλου μείγματος πολιτικής»με τα ίδια υλικά ωστόσο που καταστρέφουν τη χώρα.
Η σαφής επίγνωση και η κατηγορηματικότητα στις απαντήσεις επί όλων αυτών, είναι ιστορική αναγκαιότητα, απολύτως επιβεβλημένη για όποιον φιλοδοξεί να κινηθεί στον αντίποδα τη εφαρμοζόμενης πολιτικής. Σήμερα πλέον υπάρχουν όλα τα δεδομένα για όποιον θέλει να δραπετεύσει από τις ατέρμονες συζητήσεις πριν τον καταπιούν ΚΑΙ αυτές ΚΑΙ ο χρόνος.
Συνεπής πάλη ενάντια στην Κατοχή με προτάσεις ημιτελείς και με πολιτικά μισόλογα, δεν μπορεί να υπάρξει.
Ενδιαφέρουσες συζητήσεις με εγκυκλοπαιδική αξία προφανώς και μπορούν να υπάρξουν, αλλά αυτό είναι κάτι διαφορετικό και οφείλουμε να έχουμε επίγνωση της διαφορετικότητάς του.
Είναι προφανές ότι αυτή η διαδικασία δεν είναι περίπατος. Είναι πολιτική σύγκρουση που κάποια στιγμή μοιραία θα καταστεί και ανελέητη. Αλλά μήπως δεν είναι ανελέητο αυτό που ζούμε;;;
Γι αυτό και θεωρούμε ότι η αποφασιστικότητα των πρωταγωνιστών, δεν πρέπει να τίθεται υπό την ομηρεία των φόβων:
Τι θα κάνουμε αν αντιδράσουν;;;
Τι θα κάνουμε αν βάλουν τους Τούρκους να μας την πέσουν;;;
Τι θα κάνουμε αν μας εκβιάσουν;;; κλπ κλπ κλπ
Αυτοί θα κάνουν τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας. Τόσο απλά. Και το πρώτο καθήκον αυτών για να κάνουν τη δουλειά τους, είναι να επενδύσουν στο φόβο και στην ανασφάλεια τη δική μας.
Αυτό δεν έκαναν με την Κύπρο στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, και δεν βγήκε τελικά ο Ήλιος από τη Δύση;;;
Αυτό δεν έκαναν με την Ισλανδία και τελικά δεν έκαναν απόβαση οι εξωγήινοι;;;
Αυτό δεν έκαναν με το BREXIT και δεν είδαμε να κάνουν παρέλαση οι Νεφελίμ;;;
Αυτό δεν έκαναν με το δικό μας το δημοψήφισμα το 2015;;;
Η διαφορά είναι ότι στην Κύπρο, βρήκαν τον αείμνηστο Τάσο Παπαδόπουλο και δεν τους πέρασε ο εκβιασμός….
Στην Ελλάδα όμως, είχαν προσκυνημένο ανδρείκελο και τροποποίησε τη λαϊκή ετυμηγορία.Όπως και να έχει πάντως...
Δεν έφτασαν οι κανονιοφόροι το Φάληρο για να αφήνουμε το λαό να παραμένει ευάλωτος σε διλήμματα εκβιαστικά.
Δεν πληρώσαμε κανενός είδους περήφανη στάση, ούτε στα Ιμια το 1996, ούτε στην Κύπρο το 1974. Το τίμημα της προδοσίας και της σκυμμένης σβερκάδας πληρώσαμε.
Το να είμαστε λοιπόν κατηγορηματικοί απέναντι σε όλα αυτά, είναι κατηγορηματική πολιτική στάση που υπαγορεύει πως πρέπει να δραπετεύσουμε οριστικά από τον αστερισμό της αυταπάτης, της αναποφασιστικότητας και της ηττοπάθειας.
Αφεντικό στην πατρίδα δεν μπορεί να είναι ο ίδιος ο λαός της, αν δεν είναι αυτός που θα διαφεντεύει την οικονομία της.
Αφεντικό σε μια πραγματικά εθνική οικονομία, δεν μπορεί να είναι η κοινωνία αν δεν καταστεί η ίδια αφεντικό στο νόμισμα που θα την θέσει σε κίνηση.
Αφεντικό στο εθνικό νόμισμα δεν μπορεί να καταστεί ο Έλληνας πολίτης, αν το δικό του το κράτος δεν καταστεί κτήτορας στο δικό του το νόμισμα και στη δική του την τράπεζα που μόνο κατ εντολή του θα έχει το αποκλειστικό προνόμιο να το εκδώσει.Και εν τέλει...
Αφεντικά στη ζωή μας, δεν μπορούμε να γίνουμε με θεσμούς και δικαιώματα παραδομένα σε εξωθεσμικούς οργανισμούς που διέλυσαν την πατρίδα μας, παραμυθιάζοντας με «χρυσά κουτάλια» το λαό της. Τελεία και παύλα…

 

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΗΓΗ