Όπου κι αν γυρίσω το βλέμμα μου, αισθάνομαι απελπισία, μια απελπισία, που, πλέον, όχι μόνο την αισθάνεσαι, μα και την βλέπεις κι όλας. Μια μιζέρια που φαίνεται, που μπορείς ακόμη και να την αγγίξεις....

Όπου κι αν γυρίσω το βλέμμα μου, αισθάνομαι απελπισία, μια απελπισία, που, πλέον, όχι μόνο την αισθάνεσαι, μα και την βλέπεις κι όλας. Μια μιζέρια που φαίνεται, που μπορείς ακόμη και να την αγγίξεις....

 

Θέλω να καθίσω να γράψω.

 

Το αισθάνομαι πιότερο σαν εσωτερική ανάγκη, παρά σαν "πρέπει".

Πάντοτε έγραφα, μου άρεσε πιο πολύ να εξωτερικεύομαι με τον γραπτό λόγο, παρά με τον προφορικό. Όταν μιλάς, δεν υπάρχουν διορθώσεις και σβησίματα. Ότι είπες, είπες..! πάει και δεν γυρίζει.

Κι όμως, αισθάνομαι άδειος. Νοιώθω ένα απέραντο κενό. Το κεφάλι μου άδειο από ιδέες, συναίσθημα μηδέν, διάθεση ..υπό του μηδενός.. πραγματικά αισθάνομαι πως στέρεψα.
Ανοίγω την τηλεόραση στα ελληνικά κανάλια και σιχαίνομαι να ακούω και να βλέπω, τα χρυσοπληρωμένα ανδρείκελα των καναλιών, να προσπαθούν "φιλότιμα" και με πάθος, να αποπροσανατολίζουν και να πανικοβάλλουν τον κοσμάκη.
Σιχαίνομαι να βλέπω ατελείωτες σειρές του κώλου, που έχουν καθηλώσει χιλιάδες χιλιάδων λαού στους καναπέδες του, αποχαυνώνοντάς τον παντελώς, κρατώντας για χρόνια ολάκερα, και που τελειωμό δεν έχουν.
Κουράστηκα μα το Θεό, να είμαι ο κανένας στη ζωή μου. Κάποιος, δίχως ταυτότητα, δίχως πατρίδα, δίχως προορισμό. Κάτι όπως στο έργο "ο άνθρωπος με τη βαλίτσα" ένα πράγμα.
Αισθάνομαι να γερνάει η ψυχή μου, και με τρομάζει. Με τρομάζει το ίδιο πολύ, το ότι αισθάνομαι να ξεθωριάζουν τα όνειρά μου. Να με ξεχνάνε κάποιοι, που δεν ήθελα ποτέ μου να χάσω από τη ζωή μου..
Κοιτάζω γύρω, και βλέπω μια παράξενη σήψη.
Βλέπω ανθρώπους ξεκομμένους από όλα, κι από όλους. Ανθρώπους που έχουν κολλήσει σε άψυχα πράγματα, σε εικονικές καταστάσεις, αποφεύγοντας κάθε τι αληθινό, κρυμμένοι από τον ήλιο και την σκιά τους ακόμη.
Αβέβαιοι για το αύριο, ράθυμοι και μεμψίμοιροι, παραδομένοι στις καταστάσεις, δίχως σθένος και όρεξη πλέον για να παλέψουν, δίχως πίστη πως μπορούν να νικήσουν.
Βλέπω ανθρώπους, που περιμένουν κάποιον άλλο να κάνει κάτι.. Χωρίς να γνωρίζουν τι είναι αυτό το κάτι, απλά, ότι κι αν είναι, ας το κάνουν άλλοι.
Βλέπω παγκόσμιες συνωμοσίες, και εγχώριες, μα κάθε φορά που εξωτερικεύω τις σκέψεις μου, γελάνε μαζί μου κάποιοι "που τα ξέρουν όλα..".
Όπου κι αν γυρίσω το βλέμμα μου, αισθάνομαι απελπισία, μια απελπισία, που, πλέον, όχι μόνο την αισθάνεσαι, μα και την βλέπεις κι όλας. Μια μιζέρια που φαίνεται, που μπορείς ακόμη και να την αγγίξεις.
Τι να καθίσω να γράψω.. πες μου.. σου λέω, στέρεψα..

Νίκος Ράμμος (ΑΑΤΟΝ), blog Admin.

http://nikos63.blogspot.com