ΑΠΑΘΕΙΑ.

Αθήναι. Κυριακή 17 Ιουνίου 1912. Στήλη: “Χρονογραφήματα”. Τίτλος: Απάθεια

Πρέπει να εμβολιάζεται κανείς κατά της ευλογίας; Η εμπειρία απήντησε ναι και δια τούτο λ. χ. εις τας γερμανικάς χώρας σχεδόν αδύνατον να ευρεθή κανείς ανεμβολίαστος. Ευκολώτερον να μην εφαφτίζετο παρά ν’ απέφευγε τον εμβολιασμόν, τον όποιον αι αρχαί έκαμαν υποχρεωτικόν.

Διά να εγγραφή ένα παιδί εις το σχολείον, όταν συμπληρώση τα εξ χρόνια, χρειάζεται ένα πιστοποιητικόν της βαπτίσεώς του΄ αν δεν το έχη τότε, της γεννήσεώς του, διότι η γραφειοκρατία οφείλει νά πεισθή πώς εγεννήθη ένα παιδί, δια να φοίτηση εις το σχολείον. Αλλά χωρίς πιστοποιητικόν ιατρού, ότι ενεβολιάσθη αδύνατον νά γίνη δεκτόν.

Αλλά δεν είνε μόνον το σχολείον, που απαιτεί τον εμβολιασμόν, και δια την επανάληψιν του οποίου μεριμνά κατά ωριαμένα χρονικά διαστήματα’ προ του σχολείου ακόμα φροντίζει η αστυνομία. Κάθε άτομον γεννώμενον εις αυτόν τον κόσμον έγγράφεται εις της φυλλάδες του δήμου, ο οποίος παρακολουθεί την εξέλιξίν του. Αυτός είνε; που θά ειδοποιήσει τους γονείς δύο μηνας προτού συμπληρώση ο απόγονός των τα 6 χρόνια του, ότι οφείλουν να τον στείλουν είς το δημιοτικόν σχολείον ή να δηλώσουν αν θα τόν εκπαιδεύσουν είς Ιδιωτικόν σχολείον ή σεις το σπίτι των.

Αλλ’ ο δήμος είνε εκείνος, ο οποίος πληροφορεί την αστυνομίαν, το υπουργείον, το γραφείον των φόρων κλπ. πόσους δημότας έχει, ποια η ηλικία των, ποια η θέσιν των. Δυνάμει των αντιγράφων του γραπώνεται ο καθείς από τον στρατόν, από τον φορατζή, από όλους τους γνωστούς όνυχας του κράτους.

Ειδική υπηρεσία εις την αστυνομίαν καταγίνεται κι αυτή είς την εξακρίβωση· αν κάθε νήπιον είνε εμβολιασμένον. Δια να πεισθή χρειάζεται πιστοποιητικόν·του δημοτικού ή ιδιωτικού ιατρού. Όταν το νήπιον γίνη δυο χρόνων η αστυνομία πηγαίνει εις το σπίτι και ζητεί τό πιστοποιητικόν’, αν δεν υπάρχη παρέχει προθεσμίαν και ξαναγυρίζει νά το πάρη. Τό κρατεί μίαν, δύο εβδομάδας, τό εξελέγχει και τό επιστρέφει ταχυδρομικώς. Έτσι ό υποχρεωτικός εμβολιασμός γενικεύεται καί τ αποτελέσματα του περιορίζουν τήν ευλογίαν είς τό μίνιμουμ.

Είς ημάς δεν έλειψαν αί προσπάθειαι των αρχών νά μας απαλλάξουν τουλάχιστον από την ευλογίαν, μ’ αυτήν την αμυχήν εις τον βραχίονα, αλλά κι αυταί αι προσπάθειαί των άκαρποι. Δια τους προχειρόλογούντας, ότι νοοούμεν από έλλειψίν μορφώσεως, δεν είνε υπερ αυτών και η περίπτωσις του εμβολιασμού, όπως όλαι δυστυχώς.

Ο ρωμηός δεν θέλει, να πληροφορηθή, πρό παντός δεν θέλει νά υποχρεωθή διά τίποτε. Ακόμη καί διά την υγείαν του, την ζωήν του, όπως δά καί διά την εργασίαν του. Δεν καταλαβαίνει ή προσποιείται πώς δεν εννοεί κι όμως θεωρεί τον εαυτόν του και τά διαβεβαιώνει αυτοϊκανοποιητικώς πως είνε έξυπνος, — αλλά τι να σου κάμη δεν τον «διδάσκουν οι αρμόδιοι», «δεν βρίσκεται κανείς να τον σώση».

Η μείωσις της συνειδήσεώς του ευρήκεν αυτήν την θαυμασίαν υπεκφυγήν, η οποία βέβαια είνε φοβερή ευφυΐα. Η περίπτωσις της ευλογίας εις τον Πειραιά καί όλην την Ελλάδα μας εξηγεί πληρέστατα τό πλάσμα ρωμηός.

Η αστυνομία εξήντλησε κάθε υπόδείξιν·, πρόσκλησιν, παράκλήσιν να εμβολιάση τον θεριζόμενον από την νόσον πληθυσμόν. Εστάλη δαμαλίς δωρεάν, οι ιατροί ειδοποιήθησαν και ειδοποίησαν τους πολίτας, τα αστυνομικά τμήματα έκαμαν ανακοινώσεις, τα φαρμακεία εκόλλησαν επιγραφάς, αι εφημερίδες παρεκιννησαν, οι παπάδες συνέστησαν — τίποτε δέν έγινε. Τώρα, λέει, η αστυνομία θά εμβολιάση εξαναγκαστικώς τους γείτονας συμπολίτας. Μάλιστα! Ούτε η αστυνομική βία δεν θά κατόρθωση τίποτε κ εδώ είμαστε.

Ο ρωμηός επείοθη, ότι δέν. τον διδάσκει κανείς «αρμόδιος δια νά τον φώτιση» καί ησυχάζει. Όταν τον διδάξη πείθεται πώς είνε «αναρμόδιος» ο κοπιάζων, κ“ ησυχάζει πάλιν, Όχι δεν θέλει τίποτε, απολύτως τίποτε, διότι η συνείδησίς του είνε τίποτε, επομένως δεν ισχύσουν δε αυτήν οι γενικοί κοινωνικοί νόμοι. Καρέκλα, νερό, εφημερίδα καί φτύσιμον κι ο άνω κι ο κάτω ρωμηός. Νά τον ξεκουνήσης δια της βίας; Θα σε δείρη ή θα σε μετάθεση εις τα Άγναντα. Μίαν ζωτικότητα έχει οπωσδήποτε.

Δ. X.

Φωτογραφίες  Κωνσταντίνος Μάνος & Φρεντ Μπουασονά
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com