Ο πραγματικός καλλιτέχνης πάει την κοινωνία μπροστά

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες που είχαν υψώσει τη φωνή τους κατά της ανάλγητης Δεξιάς των Μνημονίων.

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει τα Μνημόνια δυό-δυό, χάθηκαν αυτοί οι καλλιτέχνες. Σιωπή.

Τι έγινε, παιδιά; Όταν τρώμε, δεν μιλάμε;

Καλλιτέχνες και «πνευματικοί άνθρωποι» είχαν βγάλει τον σκασμό τα χρόνια της «ευμάρειας», που η Ελλάδα πήγαινε ντουγρού για την χρεοκοπία.

Δεν καταλάβαιναν τι πρόκειται να συμβεί;

Πολλοί από αυτούς ήξεραν τι πρόκειται να συμβεί -έξυπνοι άνθρωποι είναι- αλλά δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν ούτε το κοινό τους -που ζούσε μεγάλες αυταπάτες για την «πλούσια και ισχυρή Ελλάδα- αλλά ούτε τους πολιτικούς τους φίλους, με τους οποίους βρίσκονταν στα ίδια σαλόνια.

Όταν έσκασε η βομβα της χρεοκοπίας, κάποιοι καλλιτέχνες άρχισαν να μιλάνε.

Κάποιοι κατηγόρησαν τους πολιτικούς, αν και οι περισσότεροι κατηγόρησαν τους πολίτες, γιατί το σύνδρομο Μαρία Αντουανέτα -με μερικές δόσεις Μαντάμ Σουσού- παίζει πολύ στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας μας.

Βέβαια, πάρα πολλοί καλλιτέχνες και δημιουργοί είχαν καεί από τα πολλά πάρε-δώσε με την πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας.

Πραγματικά, κάποιοι καλλιτέχνες δεν άφησαν κυβέρνηση και πρωθυπουργό του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που να μην τους αποθεώσουν.

Δεν θέλω να γράψω ονόματα -η στοχοποίηση είναι συνήθεια της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και της εκάστοτε εξουσίας- αλλά, όταν έχεις γίνει παρεάκι με την κάθε κυβέρνηση που οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία, λογικό είναι μετά να μιλάς και να μη σε παίρνει κανείς στα σοβαρά.

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας είναι πως -επειδή η χώρα είναι μικρή και δεν υπάρχουν αποστάσεις- όλοι γίνονται κώλος και βρακί.

Όλοι γίνονται μια παρέα και ένα κρεβάτι, οπότε πώς να υπάρξει μετά κριτική σε οτιδήποτε;

Το πολύ-πολύ να στραφεί η μια παρέα κατά της άλλης. Δηλαδή σαν συμμορίες.

Δημόσια αυτοκριτική από καλλιτέχνες για την στάση τους τα προηγούμενα χρόνια δεν έπεσε στην αντίληψή μου.

«Είμαι καλλιτέχνης, είμαι αθώος. Να με αγαπάτε. Ό,τι κι αν λέω, ό,τι κι αν κάνω.»

Μέχρι το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού, κάποιοι καλλιτέχνες και δημιουργοί ακούγονταν.

Μετά την πολιτική απάτη του Αλέξη Τσίπρα, μούγκα.

Μετά το Μνημόνιο της Αριστεράς, μούγκα.

Τώρα περνάει το πολυνομοσχέδιο, η χώρα ξεπουλιέται κανονικά, η ρύθμιση χρέους -που θα είναι η αιώνια σκλαβιά- έρχεται, και οι καλλιτέχνες εξαφανίστηκαν.

Κάπου θα δημιουργούν τα μεγάλα έργα τους και δεν προλαβαίνουν να ασχολούνται με αυτά τα μπανάλ θέματα.

Οι καλλιτέχνες θα μιλήσουν μέσω της τέχνης τους. Στήστε αυτί.

Βέβαια, κάποιοι καλλιτέχνες συγκεντρώθηκαν την Πρωταπριλιά του 2016 -έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας-, για να ζητήσουν την παραίτηση του υπουργού Πολιτισμού και ενός κακού Βέλγου, που πήγε να τους στερήσει την επιχορήγηση.

Καλλιτέχνης με επιχορήγηση, σκλάβος με αλυσίδα.

Εγώ -με καλή πρόθεση και καλή καρδιά- θα καλέσω τους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς της χώρας να μιλήσουν έστω και τώρα.

Μπορεί οι πολίτες να έχουν βουβαθεί αλλά ο καλλιτέχνης δεν ακολουθεί τους πολίτες.

Αν είναι πραγματικός καλλιτέχνης, βγαίνει και μιλάει και δεν λογαριάζει τίποτα.

Ο καλλιτέχνης έχει τον δικό του δρόμο. Και είναι δρόμος αλήθειας.

(Ο Μπρους Σπρίνγκστιν -στην φωτογραφία- είναι ένας από τους καλλιτέχνες που ποτέ δεν κρύφτηκε. Ο Σπρίνγκστιν είναι ένας από τους καλλιτέχνες που πάνε την κοινωνία μπροστά. )

pitsirikos