Το μεγάλο πόκερ

Η ΕΚΤ είναι η κεντρική τράπεζα όλων των κρατών της Ευρωζώνης, άρα και της Ελλάδας, με την ιδιότητα της ως ο δανειστής ύστατης ανάγκης – οπότε δεν είναι λογικό να πτωχεύσει τη χώρα μας ή τις τράπεζες της, όπως η Fed δεν χρεοκοπεί τις Η.Π.Α.

.

(α) «Η χώρα μας θεωρείται ως μία πιθανή σπίθα, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει μία τεράστια πυρκαγιά στο χρηματοπιστωτικό..... (και γεωπολιτικό) δυτικό σύστημα – με κριτήριο τη χρεοκοπία της LehmanBrothers, η οποία ήταν μεν της τάξης των 613 δις $...., αλλά προκάλεσε ζημίες ύψους 15 τρις $ στην παγκόσμια οικονομία, ενώ καταπολεμήθηκε μέσω της υπερχρέωσης ουσιαστικά των κεντρικών τραπεζών.

Με δεδομένο δε το ότι, οι κεντρικές τράπεζες έχουν καταναλώσει πλέον όλα τα όπλα τους, είναι πολύ δύσκολη η αντιμετώπιση ενός νέου «πιστωτικού γεγονότος», το οποίο θα υπερέβαινε τα 500 δις € – όπως το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, μαζί με τις τράπεζες (ELA,Target II).

Πόσο μάλλον όταν οι Η.Π.Α., αλλά και όλες σχεδόν οι χώρες της Δύσης, είναι σε υπερβολικό βαθμό χρεωμένες – αδυνατώντας να αμυνθούν απέναντι σε μία νέα κρίση, ειδικά εάν «προσβληθεί» ταυτόχρονα το ευρώ, στο οποίο είναι συνδεδεμένα παράγωγα προϊόντα άνω των 23 τρις $!» (ΒΒ).

(β) «Όλα όσα έχουμε μάθει τα τελευταία πέντε χρόνια είναι το ότι,αποτελεί μία απίστευτα άσχημη οικονομική πολιτική να επιβάλλεις σε μία χώρα που ευρίσκεται σε έναν αποπληθωριστικό καθοδικό κύκλο (στο σπιράλ του θανάτου), μία πολιτική λιτότητας.

Ειλικρινά έχω σοκαρισθεί, ακούγοντας πως κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται συζήτηση για έναν υψηλότερο ΦΠΑ. Πόσο μάλλον όταν έχουμε διαπιστώσει ότι, μία βιαστική αύξηση του ΦΠΑ, μπορεί να εκτροχιάσει ακόμη και μία χώρα με ισχυρή οικονομία, όπως η Ιαπωνία» (A. Mody, ΔΝΤ).

.

Άρθρο

Με βάση το πρώτο μέρος της εισαγωγής μας, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς πως η Ελλάδα θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία – χωρίς όμως να το αποκλείει, καθώς επίσης χωρίς να εννοεί ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί εκβιαστικά από την ελληνική κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο που ενέχει για τη διάλυση της Ευρωζώνης τυχόν άνοιγμα μίας «πόρτας εξόδου» στο οικοδόμημα της.

Όσον αφορά το δεύτερο, φαίνεται καθαρά πως τυχόν υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση, με το οποίο θα συνεχίζεται η πολιτική λιτότητας και θα αυξάνονται οι φόροι, ενώ θα δρομολογείται η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές, με την ιδιωτική να ακολουθεί (κατασχέσεις ακινήτων, πλειστηριασμοί, δήμευση καταθέσεων κλπ.), απλά θα επιβραδύνει τον «επιθανάτιο ρόγχο» της οικονομίας –επισφραγίζοντας την καταστροφή της.

Η μη υπογραφή μίας συμφωνίας βέβαια, η οποία (μη υπογραφή) είτε θα διαιώνιζε το μαρτύριο της σταγόνας, είτε θα οδηγούσε στη χρεοκοπία, δεν μπορεί να συστηθεί από κανέναν στον πρωθυπουργό – πόσο μάλλον η έξοδος από την Ευρωζώνη, υπό τις σημερινές καταστροφές που έχει προκαλέσει το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (ανάλυση).

Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για την κυβέρνηση, σε μεγάλο βαθμό με δική της ευθύνη, αφού αυτή προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές –πείθοντας τους Έλληνες πως μπορεί να διαπραγματευθεί πολύ καλύτερα με τους πιστωτές της χώρας (ανάλυση), έχοντας, ως όφειλε, τουλάχιστον μία βιώσιμη εναλλακτική λύση στο «συρτάρι» της.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως αιτιολογείται η στάση της σημερινής αντιπολίτευσης, όταν ως κυβέρνηση εφάρμοζε πιστά την πολιτική της υποτελείας και των υποκλίσεων, η οποία θα κατέληγε στην «εσαεί απώλεια» της εθνικής μας κυριαρχίας – ενδεχομένως δε στη μετατροπή της χώρας σε μία «στυμμένη λεμονόκουπα», με προορισμό τα σκουπίδια της ιστορίας.

Περαιτέρω, έχουμε την άποψη πως εάν στην Ελλάδα δεν αποκατασταθεί άμεσα η πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, μέσω της διαγραφής χρεών, έτσι ώστε

(α) το κράτος να μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, χωρίς να είναι υποχρεωμένο να παραμένει στον ορό της Ευρωζώνης και

(β) ο ιδιωτικός τομέας να έχει τη δυνατότητα να δανείζεται ξανά από τις τράπεζες, για τη διενέργεια επενδύσεων με στόχο την αναβίωση του παραγωγικού ιστού, προφανώς όχι για κατανάλωση,

δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον για τη χώρα μας – οπότε θα ήταν καλύτερα να προβεί η κυβέρνηση στην αναβολή της πληρωμής των εξωτερικών της υποχρεώσεων στο ΔΝΤ, στον EFSF, στα άλλα κράτη και στην ΕΚΤ (γράφημα), εξοφλώντας μόνο τα ομόλογα που έχει εκδώσει και κατέχουν οι επενδυτές.

.

.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε πως δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι, οι παραπάνω «κρατικοί» δανειστές της Ελλάδας θα την χρεοκοπούσαν - ενώ η πτώχευση εντός της Ευρωζώνης αποτελεί ένα αναφαίρετο δικαίωμα μας (ανάλυση).

Ειδικά όσον αφορά την ΕΚΤ, η οποία μας απειλεί με τη λήξη των δύο μεγάλων ομολόγων τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, ενώ προφανώς θα μπορούσε να τα ανταλλάξει με καινούργια, καθώς επίσης να εξαγοράσει τα ληξιπρόθεσμα δάνεια του ΔΝΤ, τα εξής:

(α)  Η ΕΚΤ είναι ουσιαστικά η κεντρική τράπεζα όλων των χωρών της Ευρωζώνης, άρα και της Ελλάδας, με την ιδιότητα της ως ο δανειστής ύστατης ανάγκης (Lender of last resort) – η βασική υποχρέωση του οποίου είναι η προστασία των ατόμων που έχουν καταθέσει χρήματα στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, σε περιπτώσεις τραπεζικών επιθέσεων (Bank runs). Επομένως, εγγυάται τις καταθέσεις των Ελλήνων, οπότε δεν μπορεί να απειλεί τη χώρα με σταμάτημα της έκτακτης παροχής ρευστότητας (ELA).

(β)  Επειδή το κράτος χρηματοδοτείται από τις τράπεζες (αντί από την κεντρική του, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες χώρες), οι οποίες αγοράζουν τα ομόλογα που εκδίδει με υψηλό κέρδος, δεν είναι έντιμο να απαγορεύει η ΕΚΤ εντελώς την αγορά εντόκων γραμματίων, στραγγαλίζοντας την κυβέρνηση.

(γ)  Δεν μπορούμε να φαντασθούμε πως η Fed, για παράδειγμα, θα χρεοκοπούσε τις Η.Π.Α. ή η Τράπεζα της Αγγλίας τη Μ. Βρετανία – οπότε λογικά δεν είναι δυνατόν να χρεοκοπήσει η ΕΚΤ, η κεντρική μας τράπεζα δηλαδή, την Ελλάδα.

Συνεχίζοντας, τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως η Ελλάδα δεν πρέπει να μεταρρυθμίσει την οικονομία της, είτε χρεοκοπήσει εντός της Ευρωζώνης, είτε όχι – όπου η έννοια «μεταρρυθμίσεις» δεν πρέπει να συγχέεται με τα μνημόνια ή με τις μειώσεις των μισθών, οι οποίοι είναι πλέον κάτω από το μέσον όρο της Ευρωζώνης (Γαλλία), σε όρους κατά κεφαλήν εργατικού κόστους ανά μονάδα προϊόντος (γράφημα).

.

.

Αντίθετα, εάν δρομολογούταν οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, η έλλειψη των οποίων επιβαρύνει, μεταξύ άλλων, τους μισθούς των εργαζομένων, αφού αυτοί πληρώνουν ουσιαστικά το κόστος της διαφθοράς, της διαπλοκής, της φοροδιαφυγής, της έλλειψης σταθερού φορολογικού πλαισίου που «διώχνει» τους επενδυτές, της γραφειοκρατίας κοκ. (ανάλυση), τότε η χώρα θα μπορούσε να ξεφύγει από την κρίση, χωρίς νέα μέτρα – κάτι που δυστυχώς δεν έχει αντιληφθεί η κυβέρνηση, η οποία καταναλώνει όλο της το χρόνο σε διαπραγματεύσεις που δεν οδηγούν πουθενά.

Ολοκληρώνοντας, ευχόμαστε και ελπίζουμε να συνειδητοποιήσουν όλοι οι συμμετέχοντες στο μεγάλο πόκερ της διαπραγμάτευσης τις ευθύνες, καθώς επίσης τις υποχρεώσεις τους – τόσο η ελληνική κυβέρνηση δηλαδή, όσο και οι δανειστές της.

Ειδικά ο Γερμανός υπουργός οικονομικών, ο οποίος πρέπει να πάψει να είναι εκδικητικός, επιμένοντας να τιμωρήσει τους Έλληνες για τα λάθη ή για τις παραλείψεις της πολιτικής ηγεσίας τους - τόσο της σημερινής, όσο και των παρελθόντων δεκαετιών.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να βρεθεί άμεσα μία βιώσιμη λύση για την Ελλάδα, η οποία να δίνει κάποια προοπτική στους Έλληνες – αφού χωρίς την επιστροφή της ελπίδας και της αισιοδοξίας, η χώρα μας δεν πρόκειται ποτέ να βγει από την κρίση, όσα χρήματα και αν της δοθούν.

.

ΥΓ: Δεν είναι ίσως απίθανο να μας ζητηθεί η τοποθέτηση εναντίον της Ρωσίας και του αγωγού που σχεδιάζεται μέσω της Τουρκίας (άρθρο) – ως αντάλλαγμα για τη συμφωνία, εκ μέρους της ΕΕ, στο πόκερ που διεξάγεται.

Φυσικά στα πλαίσια των νέων κυρώσεων που θέλει να επιβάλλει η Δύσηστον πρόεδρο Putin, κατ’ εντολή των Η.Π.Α. – προφανώς δε να μην ασκήσουμε το βέτο που δικαιούται η χώρα μας, όσον αφορά τις άλλες κυρώσεις.

Analyst Team

analyst.gr