Και η ζωή συνεχίζεται...
Με τον Μήτσο να ελπίζει, τον Θανάση να περιμένει, τη Μαρία να αγωνιά...
Ο Μήτσος ήλπιζε στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, στο αφορολόγητο των 12.000 ευρώ. Ο Θανάσης περιμένει την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, την καθιέρωση του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ. Και η Μαρία αγωνιά! τι θα γίνει με το παιδί του χρόνου, με το σχολείο του, ούτε φέτος πήγε για μουσική. Η ζωή συνεχίζεται «δίχως τη δική τους μελαγχολία», με τον αστυνομικό (εν προκειμένω μπάτσο) να χώνει πρόστιμο 5.000 ευρώ στον 85χρονο κουλουρτζή άνευ άλλων πόρων ζωής, ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος που διαπιστώνει ότι η ζωή είναι σκρόφα, αν έχεις γεννηθεί προλετάριος κι έχεις γεράσει στην ψάθα.
Φεύγουν τα παιδιά απ’ τη χώρα και η αριστερή διακυβέρνηση αργεί να φανεί. Σε ποια δημοσιονομικά τείχη των δανειστών σκοντάφτουν και αργούν να φανούν (οι) αναπτυξιακοί νόμοι; Ή μη δεν ήταν κι αυτοί σαν έτοιμοι από καιρό για να σκάσουν εγκαίρως μύτη; Τι δημοσιονομικό κόστος έχει η κατάργηση του τυποκτόνου νόμου Βενιζέλου; Τι δημοσιονομικό κόστος έχει (ή μήπως, αντιθέτως, έχει δημοσιονομικό όφελος;) η σύγκρουση εδώ και χθες με τη διαπλοκή;
Τι δημοσιονομικό κόστος έχει η διαρκής, πλήρης και διαφανής ενημέρωση των Ελλήνων; Δεν είναι άραγε πολύτιμο το αγαθό της πληροφόρησης; Τότε προς τι η παραπληροφόρηση με τα non paper; Δεν είναι ο πληροφορημένος λαός η ισχύς μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης;
Ορισμένα πράγματα προχωρούν. Η εξέταση της υπόθεσης Ζήμενς, η εξέταση της υπόθεσης των Μνημονίων, η οργάνωση της διεκδίκησης των Γερμανικών Πολεμικών Επανορθώσεων. Ορισμένοι Υπουργοί το παλεύουν, ξενυχτούν και δουλεύουν κι άλλοι δίνουν συνεντεύξεις ή δημιουργούν επιτελεία ημετέρων.
Εις ό,τι αφορά αυτό το τελευταίο, η στήλη που διαβάζετε είχε την αφέλεια (μια αφέλεια που θα συνεχίσει να υπερασπίζεται έως θανάτου) να πιστεύει ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έκανε ένα προσκλητήριο στους άξιους και στους γνώστες, στους τίμιους και στους έχοντες την έξωθεν καλή μαρτυρία, ανεξαρτήτως κομμάτων, για να στελεχωθούν τα κρίσιμα πόστα. Δεν έγινε ή μισογίνεται. Διάφοροι φιρφιρίκοι, με επιτήδευμα τη διαχρονική αξιοσύνη τους να βολεύονται, ξανασκάνε μύτη στα πέριξ και μολεύουν το περιβάλλον.
Και ο Μήτσος αποξενώνεται, ο Θανάσης αποκαρδιώνεται, ο Λευτέρης (ο δεξιός) εκπλήσσεται και η Μαρία ψάχνει νέα κόλπα και στρατηγήματα για να τα φέρει βόλτα.
Φταίνε, λένε κάποιοι, οι διαπραγματεύσεις που πάει η διακυβέρνηση σαν τον κάβουρα. Λένε όμως και κάποιοι άλλοι ότι αν πήγαινε καλύτερα η διακυβέρνηση θα πήγαιναν καλύτερα και οι διαπραγματεύσεις. Συντάσσομαι με τους δεύτερους, αλλιώς θα πρέπει να δεχθούμε ότι, φέρ’ ειπείν, τα φαρμακεία θα αφεθούν να επιστρέψουν στον κίνδυνο που διέτρεχαν το 2012 όταν η κυβέρνηση των ανδρεικέλων υπέγραφε τη διασπορά φαρμάκων προς πώλησιν στα σουπερμάρκετ. Ή, όταν ο κ. Βρούτσης υπέγραφε, επίσης το 2012, την κατάργηση του ΕΚΑΣ - αποτελεί αυτό παρακαταθήκη για τον αντίστοιχο υπουργό της Αριστεράς; Οχι βεβαίως! Αποτελεί όμως επίδικο των διαπραγματεύσεων.
Διότι οι δανειστές-δυνάστες επιμένουν στην ολοκλήρωση της «πέμπτης αξιολόγησης». Σαν να μην έγιναν εκλογές, σαν να μην έλαβε η κυβέρνηση εντολή απ’ τον λαό να βγάλει τη χώρα απ’ την υποτέλεια των Μνημονίων. Ετσι αν ο κ. Σκουρλέτης, για παράδειγμα, φέρει στη Βουλή νομοσχέδιο για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του θεσμοθετημένου κατώτατου μισθού, καθώς και για την κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος (για τις επικουρικές), θα έχει (κατά τους «θεσμούς») προβεί σε «μονομερή ενέργεια».
Αν η κυβέρνηση είχε προχωρήσει σε δέκα-είκοσι τέτοιες μονομερείς ενέργειες την επαύριον των εκλογών, σήμερα οι δανειστές θα ήταν λιγότερο θρασείς (κι αποτελεσματικοί). Ομως με το «αν» δεν γράφεται Ιστορία, που για την ώρα γράφεται με το «αχ» του Μήτσου ή της Μαρίας. Ομως, όπως ήρθαν τα πράγματα και βάζοντας την παράμετρο του χρέους στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων, η κυβέρνηση πρέπει να έρθει σε μια συμφωνία που θα αποκλείει νέο Μνημόνιο (και ειδεχθοεπαχθείς εφαρμοστικούς νόμους) και θα δίνει στην ίδια τη δυνατότητα σε βάθος τετραετίας να ξηλώσει έναν-έναν τους κατοχικούς νόμους.
Αυτό που δεν γίνεται σήμερα πρέπει να γίνει αύριο (κι όχι μεθαύριο) στη βάση της παραγωγικής ανάταξης της χώρας με εθνική πρωτοβουλία, σχέδιο και στρατηγική. Γνωστή πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα στον λαό. Οταν ο λαός ξέρει τι συμβαίνει, ξέρει τι του γίνεται και ξέρει τι να κάνει.
Για την ώρα το μόνον που έχουμε «καθαρό» είναι το σχέδιο πορείας των δανειστών. Στο οποίο ίσως «ο τελευταίος ελιγμός να ’ναι η σύγκρουση»...
e-nikos
Ο Μήτσος ήλπιζε στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, στο αφορολόγητο των 12.000 ευρώ. Ο Θανάσης περιμένει την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, την καθιέρωση του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ. Και η Μαρία αγωνιά! τι θα γίνει με το παιδί του χρόνου, με το σχολείο του, ούτε φέτος πήγε για μουσική. Η ζωή συνεχίζεται «δίχως τη δική τους μελαγχολία», με τον αστυνομικό (εν προκειμένω μπάτσο) να χώνει πρόστιμο 5.000 ευρώ στον 85χρονο κουλουρτζή άνευ άλλων πόρων ζωής, ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος που διαπιστώνει ότι η ζωή είναι σκρόφα, αν έχεις γεννηθεί προλετάριος κι έχεις γεράσει στην ψάθα.
Φεύγουν τα παιδιά απ’ τη χώρα και η αριστερή διακυβέρνηση αργεί να φανεί. Σε ποια δημοσιονομικά τείχη των δανειστών σκοντάφτουν και αργούν να φανούν (οι) αναπτυξιακοί νόμοι; Ή μη δεν ήταν κι αυτοί σαν έτοιμοι από καιρό για να σκάσουν εγκαίρως μύτη; Τι δημοσιονομικό κόστος έχει η κατάργηση του τυποκτόνου νόμου Βενιζέλου; Τι δημοσιονομικό κόστος έχει (ή μήπως, αντιθέτως, έχει δημοσιονομικό όφελος;) η σύγκρουση εδώ και χθες με τη διαπλοκή;
Τι δημοσιονομικό κόστος έχει η διαρκής, πλήρης και διαφανής ενημέρωση των Ελλήνων; Δεν είναι άραγε πολύτιμο το αγαθό της πληροφόρησης; Τότε προς τι η παραπληροφόρηση με τα non paper; Δεν είναι ο πληροφορημένος λαός η ισχύς μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης;
Ορισμένα πράγματα προχωρούν. Η εξέταση της υπόθεσης Ζήμενς, η εξέταση της υπόθεσης των Μνημονίων, η οργάνωση της διεκδίκησης των Γερμανικών Πολεμικών Επανορθώσεων. Ορισμένοι Υπουργοί το παλεύουν, ξενυχτούν και δουλεύουν κι άλλοι δίνουν συνεντεύξεις ή δημιουργούν επιτελεία ημετέρων.
Εις ό,τι αφορά αυτό το τελευταίο, η στήλη που διαβάζετε είχε την αφέλεια (μια αφέλεια που θα συνεχίσει να υπερασπίζεται έως θανάτου) να πιστεύει ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έκανε ένα προσκλητήριο στους άξιους και στους γνώστες, στους τίμιους και στους έχοντες την έξωθεν καλή μαρτυρία, ανεξαρτήτως κομμάτων, για να στελεχωθούν τα κρίσιμα πόστα. Δεν έγινε ή μισογίνεται. Διάφοροι φιρφιρίκοι, με επιτήδευμα τη διαχρονική αξιοσύνη τους να βολεύονται, ξανασκάνε μύτη στα πέριξ και μολεύουν το περιβάλλον.
Και ο Μήτσος αποξενώνεται, ο Θανάσης αποκαρδιώνεται, ο Λευτέρης (ο δεξιός) εκπλήσσεται και η Μαρία ψάχνει νέα κόλπα και στρατηγήματα για να τα φέρει βόλτα.
Φταίνε, λένε κάποιοι, οι διαπραγματεύσεις που πάει η διακυβέρνηση σαν τον κάβουρα. Λένε όμως και κάποιοι άλλοι ότι αν πήγαινε καλύτερα η διακυβέρνηση θα πήγαιναν καλύτερα και οι διαπραγματεύσεις. Συντάσσομαι με τους δεύτερους, αλλιώς θα πρέπει να δεχθούμε ότι, φέρ’ ειπείν, τα φαρμακεία θα αφεθούν να επιστρέψουν στον κίνδυνο που διέτρεχαν το 2012 όταν η κυβέρνηση των ανδρεικέλων υπέγραφε τη διασπορά φαρμάκων προς πώλησιν στα σουπερμάρκετ. Ή, όταν ο κ. Βρούτσης υπέγραφε, επίσης το 2012, την κατάργηση του ΕΚΑΣ - αποτελεί αυτό παρακαταθήκη για τον αντίστοιχο υπουργό της Αριστεράς; Οχι βεβαίως! Αποτελεί όμως επίδικο των διαπραγματεύσεων.
Διότι οι δανειστές-δυνάστες επιμένουν στην ολοκλήρωση της «πέμπτης αξιολόγησης». Σαν να μην έγιναν εκλογές, σαν να μην έλαβε η κυβέρνηση εντολή απ’ τον λαό να βγάλει τη χώρα απ’ την υποτέλεια των Μνημονίων. Ετσι αν ο κ. Σκουρλέτης, για παράδειγμα, φέρει στη Βουλή νομοσχέδιο για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του θεσμοθετημένου κατώτατου μισθού, καθώς και για την κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος (για τις επικουρικές), θα έχει (κατά τους «θεσμούς») προβεί σε «μονομερή ενέργεια».
Αν η κυβέρνηση είχε προχωρήσει σε δέκα-είκοσι τέτοιες μονομερείς ενέργειες την επαύριον των εκλογών, σήμερα οι δανειστές θα ήταν λιγότερο θρασείς (κι αποτελεσματικοί). Ομως με το «αν» δεν γράφεται Ιστορία, που για την ώρα γράφεται με το «αχ» του Μήτσου ή της Μαρίας. Ομως, όπως ήρθαν τα πράγματα και βάζοντας την παράμετρο του χρέους στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων, η κυβέρνηση πρέπει να έρθει σε μια συμφωνία που θα αποκλείει νέο Μνημόνιο (και ειδεχθοεπαχθείς εφαρμοστικούς νόμους) και θα δίνει στην ίδια τη δυνατότητα σε βάθος τετραετίας να ξηλώσει έναν-έναν τους κατοχικούς νόμους.
Αυτό που δεν γίνεται σήμερα πρέπει να γίνει αύριο (κι όχι μεθαύριο) στη βάση της παραγωγικής ανάταξης της χώρας με εθνική πρωτοβουλία, σχέδιο και στρατηγική. Γνωστή πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα στον λαό. Οταν ο λαός ξέρει τι συμβαίνει, ξέρει τι του γίνεται και ξέρει τι να κάνει.
Για την ώρα το μόνον που έχουμε «καθαρό» είναι το σχέδιο πορείας των δανειστών. Στο οποίο ίσως «ο τελευταίος ελιγμός να ’ναι η σύγκρουση»...
e-nikos
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου