το ελληνικό χρέος πρέπει να«ξανασχεδιαστεί
Πως ένα χρηματοοικονομικό ...θαύμα μπορεί να μας απαλλάξει από το χρέος που κατέχει η ΕΚΤ.
Οι διαπραγματεύσεις έχουν εισέλθει στην τελική ευθεία προς τη συμφωνία του Ιουνίου. Η ακαμψία των δανειστών και οι μη ρεαλιστικές απαιτήσεις τους για «μεταρρυθμίσεις» που περιλαμβάνουν υφεσιακά δημοσιονομικά μέτρα και μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, παραμένουν ακλόνητες.... Η θηλιά της ρευστότητας εξακολουθεί να είναι το βασικό εργαλείο πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να υποχωρήσει από τις «κόκκινες γραμμές» της. Η αντιπολίτευση ζητά κλείσιμο της διαπραγμάτευσης όπως-όπως. Οδηγεί άραγε τό όπως-όπως σε αμοιβαία επωφελή λύση ?
Οπως είναι γνωστό, η Ελλάδα προέβη σε μια μερική αναδιάρθρωση χρέους με τοPSI το 2012. Ωριμάνσεις επιμηκύνθηκαν και επιτόκια μειώθηκαν. Σύμφωνα με αναλύσεις της «δεξαμενής σκέψης» των Βρυξελλών Bruegel, το εναπομείναν πραγματικό χρέος, απαλλαγμένο απο τις επιβαρύνσεις τοκοφορίας κλπ, είναι 60% του ΑΕΠ. Αυτό είναι «βιώσιμο» υπο την προϋπόθεση ότι εξωτερική χρηματοδότηση βοηθά αρχικά στην εξυπηρέτησή του, αφού η ελληνική οικονομία έχει πληγεί βαρύτατα απο τα πέντε μνημονιακά χρόνια. Δηλαδή υπό συγκεκριμένες χρηματοοικονομικές και δημοσιονομικές προϋποθέσεις, η ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί φερέγγυα αλλά στερείται ρευστότητας. Αυτό εξάλλου σημαίνει η περίφημη φράση πως «αρκεί η εξυπηρέτηση του χρέους και είναι λιγότερο σημαντικό το μέγεθός του». Αυτό άλλωστε είναι το επιχείρημα των δανειστών, για να αρνηθούν την διαγραφή μέρους του.
Και όμως οι δανειστές κρατούν την στρόφιγγα της ΕΚΤ κλειστή, με αποτέλεσμα στις διεθνείς χρηματοικονομικές αγορές να οργιάζει η κερδοσκοπία σχετικά με την αδυναμία της χώρας να ανταποκριθεί στις αποπληρωμές δανειακών υποχρεώσεων, αυξάνοντας φυσικά τα επιτόκια δανεισμού για την Ελλάδα,καθιστώντας την έξοδο στις αγορές αδύνατη, παρά το γεγονός της ποσοτικής χαλάρωσης που μπορεί να βοηθήσει στην εξυπηρέτηση του χρέους. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται σαν μοχλός πίεσης, για να γίνουν δεκτές κάποιες μεταρρυθμίσεις, που απο την σκοπιά ενδογενους παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, υποθηκεύουν την ασκηση μελλοντικής αναπτυξιακής πολιτικής. Η ΕΚΤ έχει μεγάλη ευθύνη για την τροπή των διαπραγματεύσεων, καθώς ειναι σαν να σπρώχνει τη χωρα σε αθέτηση πληρωμών.
Εαν θυμηθούμε ότι το βασικό “λάθος” της Τρόικα, ήταν η πολύ γρήγορη εφαρμογη της προσαρμογής, που φυσικά αύξησε τα δημοσιονομικά ελλείμματα και οδήγησε σε δραματική συρρίκνωση της οικονομίας (-25%), δεν πρέπει να επαναληφθεί το ίδιο λάθος. Η προσαρμογή της ανταγωνιστικότητας μπορούσε να επιτευχθεί, με πιο αποδοτικό τρόπο, μέσω μιας βαθμιαίας πτώσης του ΑΕΠ δηλαδή όχι με την «ψυχρολουσία» της δραστικής υφεσιακής πολιτικής, Το πρόγραμμα προσαρμογής που επιβλήθηκε, ήταν σε λανθασμένη βάση, πολύ αισιόδοξο ως προς την αποτελεσματικότητά του και έβλαψε την ελληνική οικονομία, καθιστώντας την πιο αδύναμη να εξυπηρετήσει το χρέος, όπως αναγνώρισε και το ΔΝΤ.
Ενώ λοιπόν μια περίοδος μείωσης του ΑΕΠ ηταν αναπόφευκτη για την ανάκτηση ανταγωνιστικότητας που χάθηκε την περίοδο μετά την ένταξη στο ευρώ, η Ελλάδα μετά την δραστική εσωτερική υποτίμηση χρειάζεται μια ήπια προσαρμογή. Αυτή απαιτεί δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η παροχή χρηματοδότησης απο τους εταίρους (ΕΚΤ) για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Η δεύτερη είναι η ΠΑΡΑΔΟΧΉ ότι βαθμιαία μείωση του αναπτυξιακού ελλείμματος, είναι καλύτερη από μια δραστική μείωση, την οποία απαιτούν τα μεγάλα ΠΡΩΤΟΓΕΝΉ ΠΛΕΟΝΆΣΜΑΤΑ.
«Aυτό που προέχει αυτήν τη στιγμή δεν είναι η επόμενη δόση», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης από το βήμα του συνεδρίου του Economist, συμπληρώνοντας ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να καταλήξει σε συμφωνία με κόψιμο κάποιων επικουρικών συντάξεων και αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά «μόνο για να πάρουμε τα 7 δισ. της τελευταίας δόσης και σε λίγους μήνες να είμαστε στην ίδια κατάσταση». Μεταξύ άλλων, σημείωσε ότι το υπόδειγμα της εσωτερικής υποτίμησης έχει αποτύχει και πως το ελληνικό χρέος πρέπει να«ξανασχεδιαστεί».
Η στάση της κυβέρνησης επομένως ερμηνεύεται ως προσπάθεια συμπερίληψης της διευθέτησης του χρέους στο πακέτο της διαπραγμάτευσης. Αυτή είναι και η μόνη στάση που μπορεί να οδηγήσει σε βιώσιμη λύση του ελληνικού προβλήματος. Οι τεχνικές λεπτομέρειες μπορούν να αντιμετωπισθούν χρηματοοικονομικά, αναλύοντας την «καμπύλη βιωσιμότητας του χρέους» και χρησιμοποιώντας το Ευρωπαικό Νομισματικό Ταμείο (ESM).
Και αν ο μαθηματικός λογισμός δείξει ότι η καμπύλη βιωσιμότητας του χρέους δεν γινεται ποτέ «καμπάνα Gauss», θα χρειασθεί να διορθωθεί ένα άλλο λάθος. Αντί της ..αγίας Βαρβάρας, θα πρέπει να μετακληθεί η ..αγία Περπέτουα, που ειδικεύεται στα περίφημα perpetuals. Ετσι θα ηρεμήσει και ο «καθολικός» κ. Ντράγκι που πήγε για προσκύνημα στο «προτεσταντικό» ΔΝΤ προκειμένου να συμφωνηθούν εσωτερικές συμφωνίες μελλοντικής εκπλήρωσης..
Οι διαπραγματεύσεις έχουν εισέλθει στην τελική ευθεία προς τη συμφωνία του Ιουνίου. Η ακαμψία των δανειστών και οι μη ρεαλιστικές απαιτήσεις τους για «μεταρρυθμίσεις» που περιλαμβάνουν υφεσιακά δημοσιονομικά μέτρα και μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, παραμένουν ακλόνητες.... Η θηλιά της ρευστότητας εξακολουθεί να είναι το βασικό εργαλείο πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να υποχωρήσει από τις «κόκκινες γραμμές» της. Η αντιπολίτευση ζητά κλείσιμο της διαπραγμάτευσης όπως-όπως. Οδηγεί άραγε τό όπως-όπως σε αμοιβαία επωφελή λύση ?
Οπως είναι γνωστό, η Ελλάδα προέβη σε μια μερική αναδιάρθρωση χρέους με τοPSI το 2012. Ωριμάνσεις επιμηκύνθηκαν και επιτόκια μειώθηκαν. Σύμφωνα με αναλύσεις της «δεξαμενής σκέψης» των Βρυξελλών Bruegel, το εναπομείναν πραγματικό χρέος, απαλλαγμένο απο τις επιβαρύνσεις τοκοφορίας κλπ, είναι 60% του ΑΕΠ. Αυτό είναι «βιώσιμο» υπο την προϋπόθεση ότι εξωτερική χρηματοδότηση βοηθά αρχικά στην εξυπηρέτησή του, αφού η ελληνική οικονομία έχει πληγεί βαρύτατα απο τα πέντε μνημονιακά χρόνια. Δηλαδή υπό συγκεκριμένες χρηματοοικονομικές και δημοσιονομικές προϋποθέσεις, η ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί φερέγγυα αλλά στερείται ρευστότητας. Αυτό εξάλλου σημαίνει η περίφημη φράση πως «αρκεί η εξυπηρέτηση του χρέους και είναι λιγότερο σημαντικό το μέγεθός του». Αυτό άλλωστε είναι το επιχείρημα των δανειστών, για να αρνηθούν την διαγραφή μέρους του.
Και όμως οι δανειστές κρατούν την στρόφιγγα της ΕΚΤ κλειστή, με αποτέλεσμα στις διεθνείς χρηματοικονομικές αγορές να οργιάζει η κερδοσκοπία σχετικά με την αδυναμία της χώρας να ανταποκριθεί στις αποπληρωμές δανειακών υποχρεώσεων, αυξάνοντας φυσικά τα επιτόκια δανεισμού για την Ελλάδα,καθιστώντας την έξοδο στις αγορές αδύνατη, παρά το γεγονός της ποσοτικής χαλάρωσης που μπορεί να βοηθήσει στην εξυπηρέτηση του χρέους. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται σαν μοχλός πίεσης, για να γίνουν δεκτές κάποιες μεταρρυθμίσεις, που απο την σκοπιά ενδογενους παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, υποθηκεύουν την ασκηση μελλοντικής αναπτυξιακής πολιτικής. Η ΕΚΤ έχει μεγάλη ευθύνη για την τροπή των διαπραγματεύσεων, καθώς ειναι σαν να σπρώχνει τη χωρα σε αθέτηση πληρωμών.
Εαν θυμηθούμε ότι το βασικό “λάθος” της Τρόικα, ήταν η πολύ γρήγορη εφαρμογη της προσαρμογής, που φυσικά αύξησε τα δημοσιονομικά ελλείμματα και οδήγησε σε δραματική συρρίκνωση της οικονομίας (-25%), δεν πρέπει να επαναληφθεί το ίδιο λάθος. Η προσαρμογή της ανταγωνιστικότητας μπορούσε να επιτευχθεί, με πιο αποδοτικό τρόπο, μέσω μιας βαθμιαίας πτώσης του ΑΕΠ δηλαδή όχι με την «ψυχρολουσία» της δραστικής υφεσιακής πολιτικής, Το πρόγραμμα προσαρμογής που επιβλήθηκε, ήταν σε λανθασμένη βάση, πολύ αισιόδοξο ως προς την αποτελεσματικότητά του και έβλαψε την ελληνική οικονομία, καθιστώντας την πιο αδύναμη να εξυπηρετήσει το χρέος, όπως αναγνώρισε και το ΔΝΤ.
Ενώ λοιπόν μια περίοδος μείωσης του ΑΕΠ ηταν αναπόφευκτη για την ανάκτηση ανταγωνιστικότητας που χάθηκε την περίοδο μετά την ένταξη στο ευρώ, η Ελλάδα μετά την δραστική εσωτερική υποτίμηση χρειάζεται μια ήπια προσαρμογή. Αυτή απαιτεί δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η παροχή χρηματοδότησης απο τους εταίρους (ΕΚΤ) για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Η δεύτερη είναι η ΠΑΡΑΔΟΧΉ ότι βαθμιαία μείωση του αναπτυξιακού ελλείμματος, είναι καλύτερη από μια δραστική μείωση, την οποία απαιτούν τα μεγάλα ΠΡΩΤΟΓΕΝΉ ΠΛΕΟΝΆΣΜΑΤΑ.
«Aυτό που προέχει αυτήν τη στιγμή δεν είναι η επόμενη δόση», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης από το βήμα του συνεδρίου του Economist, συμπληρώνοντας ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να καταλήξει σε συμφωνία με κόψιμο κάποιων επικουρικών συντάξεων και αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά «μόνο για να πάρουμε τα 7 δισ. της τελευταίας δόσης και σε λίγους μήνες να είμαστε στην ίδια κατάσταση». Μεταξύ άλλων, σημείωσε ότι το υπόδειγμα της εσωτερικής υποτίμησης έχει αποτύχει και πως το ελληνικό χρέος πρέπει να«ξανασχεδιαστεί».
Η στάση της κυβέρνησης επομένως ερμηνεύεται ως προσπάθεια συμπερίληψης της διευθέτησης του χρέους στο πακέτο της διαπραγμάτευσης. Αυτή είναι και η μόνη στάση που μπορεί να οδηγήσει σε βιώσιμη λύση του ελληνικού προβλήματος. Οι τεχνικές λεπτομέρειες μπορούν να αντιμετωπισθούν χρηματοοικονομικά, αναλύοντας την «καμπύλη βιωσιμότητας του χρέους» και χρησιμοποιώντας το Ευρωπαικό Νομισματικό Ταμείο (ESM).
Και αν ο μαθηματικός λογισμός δείξει ότι η καμπύλη βιωσιμότητας του χρέους δεν γινεται ποτέ «καμπάνα Gauss», θα χρειασθεί να διορθωθεί ένα άλλο λάθος. Αντί της ..αγίας Βαρβάρας, θα πρέπει να μετακληθεί η ..αγία Περπέτουα, που ειδικεύεται στα περίφημα perpetuals. Ετσι θα ηρεμήσει και ο «καθολικός» κ. Ντράγκι που πήγε για προσκύνημα στο «προτεσταντικό» ΔΝΤ προκειμένου να συμφωνηθούν εσωτερικές συμφωνίες μελλοντικής εκπλήρωσης..
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου