“Είμαστε η ιστορία που λέμε στον εαυτό μας”

Πώς θα περιέγραφες την ιστορία της ζωής σου;

• “Είμαστε η ιστορία που λέμε στον εαυτό μας”. Αυτό ακριβώς είμαστε και εάν η ιστορία που λέμε στον εαυτό μας για εμάς, δεν είναι καλή τότε για ό,τι κακό μας συμβαίνει, δεν ευθύνεται η μοίρα. Εάν ο τρόπος που περιγράφουμε τη ζωή μας δεν μας αρέσει, μας δίνεται η ευκαιρία να “ξαναγράψουμε” το σενάριο της, καταλήγουν οι ψυχοθεραπευτές. Και αυτή η διαδικασία είναι πιο αποτελεσματική και από το καλύτερο φαρμάκο.

“Η ιστορία που λέμε στον εαυτό μας”, αυτό είμαστε. Παράξενη τοποθέτηση, αμήχανη συνειδητοποίηση. Η θέση των ψυχοθεραπευτών σύμφωνα με το περιοδικό Time αλλά και παλαιότερες μελέτες, αναμφίβολα ξαφνιάζει. Εάν η ανθρώπινη ψυχολογία επηρεάζεται από τον τρόπο που μιλάμε για τον εαυτό μας, τότε κάποιοι από εμάς πρέπει να “ξαναγράψουμε” το σενάριο, αυτό το οποίο αναμασάμε καθημερινά μπροστά στον καθρέφτη, ή κοιτάζοντας τους άλλους. Και αφού οι ειδικοί επιμένουν πως τα πάντα γύρω μας κρίνονται από το ποιοι πιστεύουμε ότι είμαστε, από την ιστορία που λέμε στον εαυτό μας για την ίδια μας τη ζωή, τότε πρέπει μάλλον, να επανεξετάσουμε προσεκτικά ο καθένας, την “ιστορία” του.
Για να γίνει πιο κατανοητή η άποψη, στην πραγματικότητα όταν η περιγραφή για τη ζωή μας είναι ανεπαρκής, μπορεί να έχει ως ένα πολύ πιθανό αποτέλεσμα την κατάθλιψη. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι ψυχοθεραπευτές είναι να ζητήσουν από τον ασθενή να “ξαναγράψει” την ιστορία του για να βελτιωθεί η κατάσταση. Η διαδικασία θεωρείται πιο θεραπευτική και από το αποτελεσματικότερο φάρμακο. Σύμφωνα με την ψυχολόγο, Michele Crossley, η κατάθλιψη συχνά, είναι αποτέλεσμα μιας “ασυνάρτητης και ασύνδετης ιστορίας”, ενός “ανεπαρκούς προσωπικού μυθιστορήματος”, ή μιας “ιστορίας ζωής που πήγε στραβά”.   

Εμείς χτίζουμε όσα μας συμβαίνουν

Η επιστήμη της ψυχολογίας ουσιαστικά οδηγεί τους ασθενείς στο να πλάσουν μια διαφορετική "ιστορία" όταν νιώθουν δυστυχισμένοι, προκειμένου να ζουν με αυτή. Και αυτό φαίνεται πως πράγματι λειτουργεί. Σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο του American Psychologist, επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η θεραπεία του να μιλάμε για εμάς είναι πολύ πιο ισχυρή από νέες αντικαταθλιπτικές θεραπείες που έχουν ως βάση τη γνωσιακή- συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία. Εκείνο που προτείνεται είναι όταν χρειαστεί, να αλλάξουμε το σενάριο της ιστορίας της ζωής μας. Να γίνουμε πρωταγωνιστές της ξανά αλλά, ακολουθώντας διαφορετική πλοκή. 
Να μην γίνουμε από εκείνους τους αδύναμους πρωταγωνιστές που υποφέρουν από τα δεινά της ζωής αλλά από τους άλλους που κατευθύνονται δυναμικά προς το φως. Αυτές οι νέες “ιστορίες” που μπορούμε να φτιάξουμε για εμάς, μπορούν να προσθέσουν νόημα στη ζωή μας. Αντανακλούν τους διαφορετικούς δρόμους που θα μπορούσε να έχει πάρει η ζωή μας στο παρελθόν ή μπορεί ακόμα να πάρει μελλοντικά. Όταν πιστεύουμε ότι “τα πράγματα ήταν γραφτό να γίνουν έτσι”, όταν αποδίδουμε μεγάλο ρόλο στη μοίρα, τότε αυτομάτως καλωσορίζουμε την “τραγωδία” στη ζωή μας. 
Και όταν παρακολουθούμε δραματικές ταινίες, εισάγουμε περισσότερο το τραγικό στοιχείο στη ζωή μας αλλά αυτή τη φορά νιώθουμε ευγνωμοσύνη, καθώς συγκριτικά με αυτό που βλέπουμε, η ζωή μας θεωρείται πολύ καλύτερη. Όταν τα σενάρια που φτιάχνουν την “ιστορία” της ζωής μας είναι αρνητικά, τότε ο δρόμος είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος. Όταν η οπτική με την οποία προσεγγίζουμε όσα βιώνουμε καθημερινά, είναι προβληματική τότε πρέπει να ξέρουμε ότι οι “λάθος ιστορίες έχουν και τις ανάλογες αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή μας”. 

Από το "καλό' ή "κακό" σενάριο της "ιστορίας" μας κρίνονται όλα

Το μυστικό της κάθε “ιστορίας” είναι ότι ξετυλίγει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ίδια την έννοια της ζωής, τον κόσμο γύρω μας. Και το εντυπωσιακό όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί, είναι ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει τη διαφορά μεταξύ της αλήθειας και αυτής της διαμορφωμένης από εμάς, “ιστορίας”. Εκλαμβάνει και τις δύο έννοιες, ως υπαρκτές και αληθινές. Αυτό σημαίνει πως μπορούμε να ενισχύσουμε την ενσυναίσθηση και να γίνουμε πιο καλοί και ευγενικοί ή μπορεί να οδηγηθούμε στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Ο συγγραφέας και ψυχολόγος, Timothy Wilson λέει πως όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να αφηγηθούμε τη ζωή μας με τον σωστό τρόπο, όχι μόνο αρχίζουμε να νιώθουμε καλύτερα αλλά έχουμε την ευκαιρία παράλληλα να επανεφεύρουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Όπως έγραφε ο Kurt Vonnegut, “είμαστε ακριβώς αυτό που προσποιούμαστε γι' αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τι επιλέγουμε να προσποιηθούμε”. 

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν ξεχωρίζει την αλήθεια από την "ιστορία" που αφηγούμαστε

Οι εθελοντές για παράδειγμα, όταν καλούνται να περιγράψουν τον εαυτό τους, συνήθως προσθέτουν στην “αφήγησή” τους, τα χαρακτηριστικά του χρήσιμου ατόμου, του ατόμου που νοιάζεται και προσφέρει. Μελέτες έχουν δείξει ότι όσα έφηβα κορίτσια συμμετέχουν σε προγράμματα κοινωνικής εργασίας, τα πηγαίνουν καλύτερα στο σχολείο και είναι λιγότερο πιθανό να μείνουν έγκυες. Και εδώ, βοηθά η “ιστορία” που χτίζουν και μοιράζονται για τον εαυτό τους. Το συμπέρασμα είναι πως όλοι πρέπει να έχουμε μια “ιστορία” να μοιραζόμαστε με τους άλλους για τον εαυτό μας και αυτή πρέπει να είναι καλή. 
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι “μηχανή ανατροφοδότησης” και ό,τι του δίνουμε, το παράγει πριν ακόμη γίνει στην πραγματικότητα. Ζει την κάθε σκέψη που κάνουμε σαν να είναι υπαρκτό γεγονός. Δεν ξεχωρίζει την “αλήθεια” από την “αφήγηση” με αποτέλεσμα να είμαστε τελικά “η ιστορία που λέμε στον εαυτό μας”. Ας βρούμε το ιδανικό σενάριο... για να το ζήσουμε!

 http://www.pathfinder.gr