Η ιστορία του θρυλικού «Ρόδον»
Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από το λουκέτο της ιστορικής μουσικής σκηνής
Φώτα παρακαλώ! Mην κάνετε ησυχία. Εδώ δεν χωρούν οι ψίθυροι. Η αφειδής
καταπόνηση των φωνητικών σας χορδών και το ακατάπαυστο headbanging και
stagediving είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται! Χτυπηθείτε ελεύθερα,
εκτονώστε ότι σας πνίγει, ακολουθήστε τα κρεσέντο της μουσικής.
Αυτός θα μπορούσε να είναι -εάν υπήρχε- ο άγραφος καταστατικός χάρτης για τη διάσημη μουσική σκηνή της οδού Μάρνη. Όπως όλοι οι κανόνες, έτσι και όλοι οι προηγούμενοι παραβιάστηκαν στις 29 Μαΐου του 2005. Ο τελευταίος που πάτησε στη σκηνή του ιστορικού «Ρόδον» ήταν ο Steve Wynn με τη μπάντα του.
Το Ρόδον ξεκίνησε να αναπτύσσεται το Νοέμβριο του ‘87. Στα χρόνια που δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, κινητά τηλέφωνα, ίντερνετ ή facebook. Τότε τα «like» μετριούνταν με το κεφάλι. Ο κόσμος έκανε ουρές για να μπει στο μαγαζί και όταν τα εισιτήρια τελείωναν κάποιοι ξεροστάλιαζαν στη Μάρνη, περιμένοντας μήπως κάποιος ξεμείνει από παρέα και όρεξη, για να πουλήσει το εισιτήριό του όσο-όσο. Οι θεατές όταν δεν υπήρχε χώρος στην αρένα συνήθως στριμώχνονταν στα σκαλιά, φτάνοντας έως την είσοδο.
Tο underground στέκι του και η ίδρυση του Ρόδον από τον Φώτη Μπόμπολα
Όσοι τα έζησαν λένε ότι η ιστορία ξεκίνησε από χόμπι. Ο Φώτης Μπόμπολας, ο δεύτερος γιος του Γιώργου Μπόμπολα είχε μόλις γυρίσει από τις σπουδές του στο εξωτερικό. Αποφεύγοντας τις εμφανίσεις στα κοσμικά στέκια της εποχής, σύχναζε με τους κολλητούς του, Γιώργο Σταυράκη και Γιώργο Μπουρνάζο, στο underground στέκι των Εξαρχείων, τον Πήγασο. Έως τότε οι συναυλίες γίνονταν στα κλειστά γήπεδα του Σπόρτινγκ στα Πατήσια, της Λεωφόρου, του Μύλωνα. Τα καλοκαίρια στο γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη και της ΑΕΚ στη Φιλαδέλφεια.
Ο Μπόμπολας όμως επηρεασμένος από τα βιώματά του στο εξωτερικό συζητούσε τη δημιουργία ενός χώρου συναυλιών που έλειπε από την Αθήνα. Έτσι, στον παλιό κινηματογράφο «Ρόδον» της οδού Μάρνη κι μετέπειτα αποθήκη της εταιρείας ηλεκτρικών συσκευών της ΡΑΔΕΞ, στήθηκε το Ρόδον. Ο χώρος έμοιαζε κατάλληλος και το εγχείρημα προχώρησε, στεγάζοντας το εναλλακτικό πολιτιστικό καταφύγιο της Αθήνας.
«Regina Rosas Amat»
Το ξεκίνημα, όπως κάθε νέα αρχή, είχε κι αυτό το σύνθημά του: «Regina Rosas Amat». Αυτό ήταν το σλόγκαν του Ρόδον. «Η βασίλισσα αγαπάει τα ρόδα». Η λατινική φράση που συνόδευσε το «λαϊβάδικο» από τα πρώτα του βήματα, είχε λόγο ύπαρξης. Φώναζε ότι «η βασίλισσα Αθήνα, αγαπάει το Ρόδον».
Η συνέχεια γράφτηκε με ευμεγέθη και έντονα γράμματα στην πρωτεύουσα της δεκαετίας του ’80, όταν ο κόσμος διψούσε νέα πρόσωπα, καταστάσεις και ρεύματα. Παρόντες στην πρώτη συναυλία του Ρόδον ο Δημήτρης Πουλικάκος, οι Άλλα Μαντάντα και οι Yeah των Τάκη Γιαννούτσου, Γιάννη Ντρενογιάννη, Χρύσας Πανταζή στις 5 Νοεμβρίου του 1987. Κάτι σαν πρόβα τζενεράλε, μία άτυπη συναυλία εγκαινίων μόνο για φίλους, προετοιμάζοντας το έδαφος για τους Αυστραλούς Triffids που θα ανέβαιναν στη σκηνή μία ημέρα μετά.
«Δεν είναι τυχαίο ότι το Ρόδον βρίσκεται στο Top 3 των Ευρωπαϊκών κλαμπ»
«Δεν είναι τυχαίο ότι το Ρόδον βρίσκεται στο Τop 3 των ευρωπαϊκών κλαμπ, σύμφωνα με τους ευρωπαίους ατζέντηδες, αλλά και στη σελίδα 392 της αυτοβιογραφίας του Eric Burdon ως το καλύτερο κλαμπ στο οποίο έχει παίξει παγκοσμίως», είχε δηλώσει ο Νίκος Χασσίδ, διευθυντής της Άνωσης και του Ρόδον.
Το Ρόδον παρόλα αυτά δεν ήταν ροκάδικο, όπως θέλουν κάποιοι να το αποκαλούν. Ή τουλάχιστον δεν ήταν μόνο ροκάδικο. Μπορεί οι «ευγενείς εκπρόσωποι» της ροκ και μέταλ σκηνής να ήταν οι συχνότεροι επισκέπτες του, στην πραγματικότητα όμως ήταν «λαϊβάδικο». Και ακόμα περισσότερο ήταν στέκι. Πολλοί συνήθισαν να πηγαίνουν όχι μόνο για τους καλλιτέχνες που εμφανίζονταν, αλλά και για να πιούν το ποτό τους σε ένα περιβάλλον με το δικό του αμίμητο χαρακτήρα. Εκεί που το μαύρο κυριαρχούσε παντού.
Τοίχοι βαμμένοι μαύροι, οι σκάλες, η σκηνή. Στο Ρόδον όμως είχε θέση και η τζαζ. Στη σκηνή του εμφανίστηκε ο μεγάλος τρομπετίστας και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μπίμποπ, Dizzy Gillespie (να γιατί δεν ήταν μόνο ροκάδικο). Θαμώνες ρομαντικοί, που αγαπούσαν το βινύλιο, και δεν κατέβαζαν τραγούδια στο ίντερνετ ήταν οι πιο φανατικοί του επισκέπτες.
Οι επαγγελματίες σεκιουριτάδες
Στο «Ρόδον» έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους επαγγελματίες σεκιουριτάδες, οι οποίοι άφηναν τον κόσμο να φέρει μπύρα περιπτέρου κι ας μην αγόραζε ποτό από το μπαρ. Προϋπόθεση να την έπινε σε ποτήρι, αφήνοντας το κουτάκι έξω.
Κατά καιρούς ανάμεσα στους… επισκέπτες βρίσκονταν και απαιτητικοί αναρχοαυτόνομοι, επίδοξοι «ιδιοκτήτες» του μαγαζιού, οι οποίοι ήθελαν να μπουν τζάμπα, παρακάμπτοντας την καλτ φυσιογνωμία του θηλυκού, Alice Cooper, της Μαίρης, η οποία έκοβε τα εισιτήρια στο ταμείο.
Motorhead: Εάν κάποιος τολμήσει να ανέβει στη σκηνή, πρώτα θα του κόψουμε το κεφάλι και μετά θα διακόψουμε τη συναυλία
Το Ρόδον εκτός από πολλά άλλα έχει να καμαρώνει ότι εκεί καθιερώθηκε το stage diving στην Ελλάδα. Στο στέκι της οδού Μάρνη, μανιασμένοι θεατές σκαρφάλωναν υπό τους ήχους της μουσικής στη σκηνή για να βουτήξουν λίγο μετά στην αγκαλιά των υπολοίπων, πηδώντας από ηχεία ή απ’ όπου αλλού έβρισκαν , στην αρένα. Τα ατυχήματα δεν έλειπαν -συνήθως μικροατυχήματα- όταν ορισμένοι προσγειώνονταν άτσαλα στο έδαφος, «προδομένοι» από την αδυναμία των συνθεατών τους να τους κρατήσουν στα χέρια τους.
Γνωρίζοντας ίσως τι επικρατούσε σε προηγούμενες συναυλίες, οι Motorhead είχαν στείλει σημείωμα στους διοργανωτές πριν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «εάν κάποιος τολμήσει να ανέβει στη σκηνή, πρώτα θα του κόψουμε το κεφάλι και μετά θα διακόψουμε τη συναυλία».
Πρώτη φορά βρέθηκαν εκεί, ο Moby, ο P.J. Harvey, οι Ramones. Εκεί διοργανώνονταν παζάρια δίσκων τα απογεύματα, όπου τα 45άρια έφευγαν για να στολίσουν τη δισκοθήκη των μουσικόφιλων. Οι Iced Earth και ο Αγγελάκας ηχογράφησαν άλμπουμ που βγήκαν αργότερα στην κυκλοφορία.
Κάποιοι σχολιάζοντας το λουκέτο του Ρόδον μίλησαν για πολιτιστικό αδιέξοδο και πολιτιστική παρακμή της Αθήνας. Κάποιοι άλλοι όπως ο άλλοτε υπεύθυνος στο μπαρ του μαγαζιού και παλιός ιδιοκτήτης του εξαρχειώτικου «Πήγασου», Ντάνυ Κουλούρης, είπαν ότι το Ρόδον ήρθε την κατάλληλη στιγμή, φεύγοντας όταν ακριβώς έπρεπε, έχοντας προηγουμένως ολοκληρώσει τον κύκλο του.
Το Ρόδον είναι φορτωμένο με αναμνήσεις. Όσων το έζησαν και θα ήθελαν να το ζήσουν ξανά. Όσων βρέθηκαν μπροστά στην υπερυψωμένη μαύρη σκηνή του ή στο «άκομψο» καμαρίνι του, κρατώντας ένα φλιτζάνι γαλλικό καφέ στο χέρι, μια μπύρα ή ότι άλλο προσφερόταν ανάλογα τη στιγμή. Αναπολώντας τις στιγμές που θα έφτανε η απάντηση στο πολυπόθητο telex ή στο γράμμα που θα έφευγε από την Αθήνα για να φτάσει στην πόρτα του Cave, των Ramones, των Κreator, επικυρώνοντας το επόμενο live
Αυτός θα μπορούσε να είναι -εάν υπήρχε- ο άγραφος καταστατικός χάρτης για τη διάσημη μουσική σκηνή της οδού Μάρνη. Όπως όλοι οι κανόνες, έτσι και όλοι οι προηγούμενοι παραβιάστηκαν στις 29 Μαΐου του 2005. Ο τελευταίος που πάτησε στη σκηνή του ιστορικού «Ρόδον» ήταν ο Steve Wynn με τη μπάντα του.
Το Ρόδον ξεκίνησε να αναπτύσσεται το Νοέμβριο του ‘87. Στα χρόνια που δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, κινητά τηλέφωνα, ίντερνετ ή facebook. Τότε τα «like» μετριούνταν με το κεφάλι. Ο κόσμος έκανε ουρές για να μπει στο μαγαζί και όταν τα εισιτήρια τελείωναν κάποιοι ξεροστάλιαζαν στη Μάρνη, περιμένοντας μήπως κάποιος ξεμείνει από παρέα και όρεξη, για να πουλήσει το εισιτήριό του όσο-όσο. Οι θεατές όταν δεν υπήρχε χώρος στην αρένα συνήθως στριμώχνονταν στα σκαλιά, φτάνοντας έως την είσοδο.
Tο underground στέκι του και η ίδρυση του Ρόδον από τον Φώτη Μπόμπολα
Όσοι τα έζησαν λένε ότι η ιστορία ξεκίνησε από χόμπι. Ο Φώτης Μπόμπολας, ο δεύτερος γιος του Γιώργου Μπόμπολα είχε μόλις γυρίσει από τις σπουδές του στο εξωτερικό. Αποφεύγοντας τις εμφανίσεις στα κοσμικά στέκια της εποχής, σύχναζε με τους κολλητούς του, Γιώργο Σταυράκη και Γιώργο Μπουρνάζο, στο underground στέκι των Εξαρχείων, τον Πήγασο. Έως τότε οι συναυλίες γίνονταν στα κλειστά γήπεδα του Σπόρτινγκ στα Πατήσια, της Λεωφόρου, του Μύλωνα. Τα καλοκαίρια στο γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη και της ΑΕΚ στη Φιλαδέλφεια.
Ο Μπόμπολας όμως επηρεασμένος από τα βιώματά του στο εξωτερικό συζητούσε τη δημιουργία ενός χώρου συναυλιών που έλειπε από την Αθήνα. Έτσι, στον παλιό κινηματογράφο «Ρόδον» της οδού Μάρνη κι μετέπειτα αποθήκη της εταιρείας ηλεκτρικών συσκευών της ΡΑΔΕΞ, στήθηκε το Ρόδον. Ο χώρος έμοιαζε κατάλληλος και το εγχείρημα προχώρησε, στεγάζοντας το εναλλακτικό πολιτιστικό καταφύγιο της Αθήνας.
«Regina Rosas Amat»
Το ξεκίνημα, όπως κάθε νέα αρχή, είχε κι αυτό το σύνθημά του: «Regina Rosas Amat». Αυτό ήταν το σλόγκαν του Ρόδον. «Η βασίλισσα αγαπάει τα ρόδα». Η λατινική φράση που συνόδευσε το «λαϊβάδικο» από τα πρώτα του βήματα, είχε λόγο ύπαρξης. Φώναζε ότι «η βασίλισσα Αθήνα, αγαπάει το Ρόδον».
Η συνέχεια γράφτηκε με ευμεγέθη και έντονα γράμματα στην πρωτεύουσα της δεκαετίας του ’80, όταν ο κόσμος διψούσε νέα πρόσωπα, καταστάσεις και ρεύματα. Παρόντες στην πρώτη συναυλία του Ρόδον ο Δημήτρης Πουλικάκος, οι Άλλα Μαντάντα και οι Yeah των Τάκη Γιαννούτσου, Γιάννη Ντρενογιάννη, Χρύσας Πανταζή στις 5 Νοεμβρίου του 1987. Κάτι σαν πρόβα τζενεράλε, μία άτυπη συναυλία εγκαινίων μόνο για φίλους, προετοιμάζοντας το έδαφος για τους Αυστραλούς Triffids που θα ανέβαιναν στη σκηνή μία ημέρα μετά.
«Δεν είναι τυχαίο ότι το Ρόδον βρίσκεται στο Top 3 των Ευρωπαϊκών κλαμπ»
«Δεν είναι τυχαίο ότι το Ρόδον βρίσκεται στο Τop 3 των ευρωπαϊκών κλαμπ, σύμφωνα με τους ευρωπαίους ατζέντηδες, αλλά και στη σελίδα 392 της αυτοβιογραφίας του Eric Burdon ως το καλύτερο κλαμπ στο οποίο έχει παίξει παγκοσμίως», είχε δηλώσει ο Νίκος Χασσίδ, διευθυντής της Άνωσης και του Ρόδον.
Το Ρόδον παρόλα αυτά δεν ήταν ροκάδικο, όπως θέλουν κάποιοι να το αποκαλούν. Ή τουλάχιστον δεν ήταν μόνο ροκάδικο. Μπορεί οι «ευγενείς εκπρόσωποι» της ροκ και μέταλ σκηνής να ήταν οι συχνότεροι επισκέπτες του, στην πραγματικότητα όμως ήταν «λαϊβάδικο». Και ακόμα περισσότερο ήταν στέκι. Πολλοί συνήθισαν να πηγαίνουν όχι μόνο για τους καλλιτέχνες που εμφανίζονταν, αλλά και για να πιούν το ποτό τους σε ένα περιβάλλον με το δικό του αμίμητο χαρακτήρα. Εκεί που το μαύρο κυριαρχούσε παντού.
Τοίχοι βαμμένοι μαύροι, οι σκάλες, η σκηνή. Στο Ρόδον όμως είχε θέση και η τζαζ. Στη σκηνή του εμφανίστηκε ο μεγάλος τρομπετίστας και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μπίμποπ, Dizzy Gillespie (να γιατί δεν ήταν μόνο ροκάδικο). Θαμώνες ρομαντικοί, που αγαπούσαν το βινύλιο, και δεν κατέβαζαν τραγούδια στο ίντερνετ ήταν οι πιο φανατικοί του επισκέπτες.
Οι επαγγελματίες σεκιουριτάδες
Στο «Ρόδον» έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους επαγγελματίες σεκιουριτάδες, οι οποίοι άφηναν τον κόσμο να φέρει μπύρα περιπτέρου κι ας μην αγόραζε ποτό από το μπαρ. Προϋπόθεση να την έπινε σε ποτήρι, αφήνοντας το κουτάκι έξω.
Κατά καιρούς ανάμεσα στους… επισκέπτες βρίσκονταν και απαιτητικοί αναρχοαυτόνομοι, επίδοξοι «ιδιοκτήτες» του μαγαζιού, οι οποίοι ήθελαν να μπουν τζάμπα, παρακάμπτοντας την καλτ φυσιογνωμία του θηλυκού, Alice Cooper, της Μαίρης, η οποία έκοβε τα εισιτήρια στο ταμείο.
Motorhead: Εάν κάποιος τολμήσει να ανέβει στη σκηνή, πρώτα θα του κόψουμε το κεφάλι και μετά θα διακόψουμε τη συναυλία
Το Ρόδον εκτός από πολλά άλλα έχει να καμαρώνει ότι εκεί καθιερώθηκε το stage diving στην Ελλάδα. Στο στέκι της οδού Μάρνη, μανιασμένοι θεατές σκαρφάλωναν υπό τους ήχους της μουσικής στη σκηνή για να βουτήξουν λίγο μετά στην αγκαλιά των υπολοίπων, πηδώντας από ηχεία ή απ’ όπου αλλού έβρισκαν , στην αρένα. Τα ατυχήματα δεν έλειπαν -συνήθως μικροατυχήματα- όταν ορισμένοι προσγειώνονταν άτσαλα στο έδαφος, «προδομένοι» από την αδυναμία των συνθεατών τους να τους κρατήσουν στα χέρια τους.
Γνωρίζοντας ίσως τι επικρατούσε σε προηγούμενες συναυλίες, οι Motorhead είχαν στείλει σημείωμα στους διοργανωτές πριν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «εάν κάποιος τολμήσει να ανέβει στη σκηνή, πρώτα θα του κόψουμε το κεφάλι και μετά θα διακόψουμε τη συναυλία».
Πρώτη φορά βρέθηκαν εκεί, ο Moby, ο P.J. Harvey, οι Ramones. Εκεί διοργανώνονταν παζάρια δίσκων τα απογεύματα, όπου τα 45άρια έφευγαν για να στολίσουν τη δισκοθήκη των μουσικόφιλων. Οι Iced Earth και ο Αγγελάκας ηχογράφησαν άλμπουμ που βγήκαν αργότερα στην κυκλοφορία.
Κάποιοι σχολιάζοντας το λουκέτο του Ρόδον μίλησαν για πολιτιστικό αδιέξοδο και πολιτιστική παρακμή της Αθήνας. Κάποιοι άλλοι όπως ο άλλοτε υπεύθυνος στο μπαρ του μαγαζιού και παλιός ιδιοκτήτης του εξαρχειώτικου «Πήγασου», Ντάνυ Κουλούρης, είπαν ότι το Ρόδον ήρθε την κατάλληλη στιγμή, φεύγοντας όταν ακριβώς έπρεπε, έχοντας προηγουμένως ολοκληρώσει τον κύκλο του.
Το Ρόδον είναι φορτωμένο με αναμνήσεις. Όσων το έζησαν και θα ήθελαν να το ζήσουν ξανά. Όσων βρέθηκαν μπροστά στην υπερυψωμένη μαύρη σκηνή του ή στο «άκομψο» καμαρίνι του, κρατώντας ένα φλιτζάνι γαλλικό καφέ στο χέρι, μια μπύρα ή ότι άλλο προσφερόταν ανάλογα τη στιγμή. Αναπολώντας τις στιγμές που θα έφτανε η απάντηση στο πολυπόθητο telex ή στο γράμμα που θα έφευγε από την Αθήνα για να φτάσει στην πόρτα του Cave, των Ramones, των Κreator, επικυρώνοντας το επόμενο live
Στα 10 χρόνια που συμπληρώνει σήμερα το «αντίο» του Ρόδον Live δεν ταιριάζει επίλογος. Για κλείσιμο αρκούν τα ονόματα όσων ανέβηκαν στη σκηνή της Μάρνη. Ας μας συγχωρήσουν όσοι ξεχάσαμε να τους αναφέρουμε, όπως συνηθίζουν να λένε. Εμείς οι νεότεροι έχουμε την τάση να ξεχνάμε ευκολότερα. Μεγαλώσαμε με ταχύτητα, ροκάροντας μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή, κάνοντας like στη σελίδα ενός συγκροτήματος στο Facebook, αφιερώνοντας τραγούδια από το YouTube. Η ταχύτητα δεν μας άφησε πολύ χρόνο για αναμνήσεις.
Μόνο μερικά από τα ονόματα:
Screamin’ Jay Hawkins, Pixies, Dizzy Gillespie, Ramones, Nightstalker, Chris Isaak, Stereo Nova, James Taylor, Iggy Pop, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Kreator, Motorhead, Primal Scream, Franz Ferdinard, Faithless, Αctive Member, Moby, Nick Cave, Sepultura, Annihilator, Kreator, Αccept, ενώ οι Iced Earth επέλεξαν τον χώρο για να ηχογραφήσουν live το άλμπουμ τους.... Wayne Hussey (Mission), Paradise Lost, Dave Vanian (Damned), Pierce (Gun Club), Residents, Accept, Kreator, Sepultura, Blind Guardian και Sodom, Eric Burdon, Διάφανα Κρίνα, Δημήτρης Πουλικάκος, Τζίμης Πανούσης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Τρύπες, Ενδελέχεια…
Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης
http://www.newsbeast.gr/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου