Τα όνειρα που αφήσαμε να τα κάνουν εφιάλτες

Θυμάμαι μια Ελλάδα που ο κόσμος χαμογελούσε πιο πολύ, είχαμε ζωντανές παρέες και όχι ψηφιακές. Ήμασταν γενικά πιο δυνατοί, γιατί δεν είχαμε πολλές ανέσεις.
Ζούσαμε πολλά κι ας είχαμε λίγα.
Κάποτε κάναμε όνειρα και αρκετά από αυτά πήραν μορφή, σήμερα… σήμερα ούτε όνειρα δεν μπορείς -δε σου επιτρέπουν- να κάνεις.
Οι περισσότεροι άνθρωποι μόχθησαν χρόνια για να αποκτήσουν και να συντηρήσουν ένα σπίτι, μία οικογένεια και ένα αυτοκίνητο. Δόθηκαν αγώνες για να υπάρχουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και υγείας. Πλήρωσε αρκετά χρήματα ο Έλληνας εργαζόμενος για να μπορεί να έχει καλύτερα γεράματα με μία αξιοπρεπή σύνταξη.
Σήμερα όμως θέλουν να μας τα πάρουν όλα αυτά ή να μας τα μειώσουν πολύ, ώστε να συνεχίσουμε απλά να υπάρχουμε. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά το να ζεις, να δουλεύεις -αν μπορέσεις- και απλά να καταναλώνεις, τους αρκεί.
Παρ’ όλα αυτά, το σκεπτικό ενός 30% περίπου των Ελλήνων παραμένει το ίδιο. Νομίζει ή θέλει να πιστεύει ότι αυτοί που τον κορόιδεψαν, τον πούλησαν και του κατέστρεψαν ή υποβίβασαν τη ζωή του, θα έρθουν τώρα να του αλλάξουν τη ζωή προς το καλύτερο.
Ψεύτικες ελπίδες μας έδιναν και θα αυτές θα συνεχίσουν να μας δίνουν, σε αυτό είναι καλοί.
Τα όνειρα του χθες, τα έκαναν εφιάλτες σήμερα. Αν καταφέρεις να ελέγχεις τα όνειρα των άλλων, τότε μπορείς να τους κάνεις “ότι” θες. Ζωή χωρίς όνειρα, είναι ζωή χωρίς αύριο.

Σε όσους όμως αρέσουν η ελευθερία και οι ομορφιές της ζωής που θέλουν να μας κλέψουν, μπορούν άφοβα να κάνουν όνειρα. Κοντά είναι ο καιρός που τα όνειρα θα γίνουν φωνές και οι φωνές… θα τους “πνίξουν”!
ΠΗΓΗ