Πολεμώντας την Αλήθεια.
Χριστιανοί στις μέρες μας.
Μπροστά στα μάτια μας καθημερινά βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αδυσώπητος αγώνας. Ένας πόλεμος σε ένα πεδίο μάχης, κατάλληλα εκλεγμένο από αυτόν που κήρυξε τον πόλεμο αυτό. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ο εχθρός του Θεού και εχθρός του ανθρώπου, ο απαρχής ανθρωποκτόνος διάβολος, πλησίασε την Εύα και τον Αδάμ στον κήπο της Εδέμ με ένα μόνο σκοπό. Να τους σκοτώσει. Πολεμώντας την αλήθεια.
Ήταν η αμαρτία που έφερε το θάνατο, ως νέα τραγική πραγματικότητα στη ζωή του ανθρώπου, που μπήκε ανάμεσα και τον χώρισε, από τον Θεό Δημιουργό του. Η ανυπακοή στην εντολή Εκείνου που τον αγάπησε ήταν που στάθηκε εμπόδιο, χώρισμα και φραγμός σε οποιαδήποτε σχέση του πεσμένου ανθρώπου με τον Άγιο Θεό.
Όμως τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί, αν κάποιος δεν διαστρέβλωνε την αλήθεια, δεν την έκρυβε, και δεν την αλλοίωνε. "Στ’ αλήθεια, έτσι σας είπε ο Θεός"; Γένεση 3:1. Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε η εξαπάτηση του ανθρώπου, και ο πόλεμος ενάντια στον Θεό μεταφέρθηκε στην καρδιά του δημιουργήματός Του. Ένας πόλεμος που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα. Ένας πόλεμος που εξελίσσεται, και αλλάζει μορφή ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες. Ένας πόλεμος που θα συνεχίζεται μέχρι την οριστική και τελειωτική νίκη της Αλήθειας, του σπέρματος της γυναικός Γένεση 3:15, που μπορεί ο πατέρας του ψέματος Ιωάννης 8:44, να του κέντησε την πτέρνα, αλλά Αυτός θα του συντρίψει το κεφάλι Γένεση 3:15.
Σε αυτό τον πόλεμο ενάντια στην αλήθεια, ο εχθρός των ψυχών μας, έχει επιστρατεύσει διάφορες και διαφορετικές στρατηγικές. Είναι δε οι τεχνικές και οι τακτικές μελετημένες, και τα μέτωπα της επίθεσης πολλά, με μόνο στόχο το αποτέλεσμα να είναι εγγυημένο.
Στις μέρες μας, που είναι μέρες κακές και πονηρές, η πολεμική του εχθρού ενάντια στην Αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, έχει ξεδιπλωθεί ακόμα περισσότερο, με στόχο "να πλανήσει, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς" Ματθαίος 24:24. Μία νέα τέτοια επιθετική τακτική του εχθρού ενάντια σε αυτούς που επιζητούν και αγαπούν την αλήθεια, φανερώθηκε μπροστά στα μάτια μου, και κυριολεκτικά με ξάφνιασε. Δεν ισχυρίζομαι ότι τώρα για πρώτη φορά εκδηλώθηκε, όμως τώρα την αντιλήφθηκα, την είδα με τα μάτια μου, και πραγματικά απόρησα με τη λύσσα του εχθρού που "σαν λιοντάρι ωρυόμενο περιέρχεται, ζητώντας ποιον να καταπιεί", Α' Πέτρου 5:8.
Στη σκέψη αρκετών, ο εχθρός δουλεύει μέσα από τον κόσμο της άρνησης και της αμαρτίας. Σημείο όμως των καιρών του τέλους, είναι πως η επίθεση πια οργανώνεται και εκτελείται και εκ των έσω. Άνθρωποι που μιλούν ή θέλουν να μιλούν για την αλήθεια, άνθρωποι που φαίνεται να υπηρετούν την αλήθεια, στην πραγματικότητα όμως την πολεμούν και την αποδυναμώνουν.
Πολεμώντας την Αλήθεια ο διάβολος προσπάθησε αρχικά να την διακωμωδήσει, μετά να την αποσιωπήσει, αργότερα να την πνίξει στο αίμα των μαρτύρων του Ιησού Χριστού, να την αποκρύψει, να την διαστρεβλώσει, στη συνέχεια να την μολύνει με τη σάρκα και την αμαρτία. Προσπάθησε και προσπαθεί να πείσει τον άνθρωπο, ότι μπορεί να έχει και τα δύο, και τον Θεό και τον κόσμο της αμαρτίας.
Πολλές φορές ο εχθρός του Θεού και των ψυχών μας, χρησιμοποίησε τις παραπάνω μεθόδους και τις χρησιμοποιεί ακόμα. Τα δε αποτελέσματα, για αυτόν είναι ικανοποιητικά, αν όχι εξαιρετικά.
Και όμως η Αλήθεια επέζησε. Και όμως η Αλήθεια διατηρήθηκε. Αν ψάξει κάποιος μπορεί ακόμα να την δει, να την ακούσει, να την ανακαλύψει. Μπορεί να μην είναι με τους πολλούς, να μην είναι για τους πολλούς, μπορεί ακόμα να μην προβάλλεται, αντίθετα περιφρονείται, όμως αυτά ακριβώς είναι τα χαρακτηριστικά της. Εκείνος που είναι η Αλήθεια άλλωστε το είπε ξεκάθαρα. Ο δρόμος ο δικός Του είναι τεθλιμμένος και η πόρτα που οδηγεί σε αυτόν είναι στενή. Και λίγοι είναι "οι ευρίσκοντες αυτήν", Ματθαίος 7:14. Οι λίγοι. Οι πάντα λίγοι. Οι εκλεκτοί. Αυτοί που θέλησαν, αυτοί που ζήτησαν, που βρήκαν, που αγάπησαν, που έζησαν, που ζουν αυτό ακριβώς. Τη στενή πύλη και την τεθλιμμένη οδό, που είναι όμως ο δρόμος της Ζωής.
Ο εχθρός όμως είναι αδίστακτος. Το λιοντάρι που μας περιέρχεται, διψά για ακόμα περισσότερο αίμα, για ακόμα περισσότερες ψυχές, για τις ψυχές των εκλεκτών, αυτών που ξέφυγαν από τους πολλούς, που διαχώρισαν τη θέση τους από τους υπόλοιπους, και ρίχνει ένα δίχτυ ψέματος, που μοιάζει, που φαίνεται όμοιο με την αλήθεια, αλλά δεν είναι.
Στη φαρέτρα του ψέματος προστίθεται ένα ακόμη δηλητηριώδες βέλος. Ούτε ο διωγμός, ούτε η απόκρυψη, ούτε η αποκρουστική σύμμειξη με τον κόσμο της αμαρτίας, αλλά κάτι άλλο. Είναι ίσως το τελικό όπλο, το απόλυτο όπλο στα χέρια ενός αδίστακτου εχθρού, που το χρησιμοποιεί με την πρόθυμη συνεργασία των ίδιων των θυμάτων του.
Η αλήθεια που δεν είναι αλήθεια, καθώς μένει στα λόγια, στις προθέσεις, στις δογματικές θέσεις, και στα αποδυναμωμένα κηρύγματα. Αυτό είναι το νέο όπλο. Μία αλήθεια χωρίς αλήθεια, μία αλήθεια χωρίς δύναμη, που μένει εκεί, σε κενά λόγια, που μπορεί να είναι σωστά, όμως δεν επεκτείνονται, δεν αγκαλιάζουν την υπόλοιπη ζωή, και τις εκδηλώσεις της.
Μιλάμε για αλήθεια, και στη ζωή μας υπάρχει το ψέμα. Μιλάμε για άγια ζωή, ξεχωρισμένη από την αμαρτία, και όμως η ζωή μας ξεχειλίζει από παντού συμμόρφωση, και συμβιβασμό με το πνεύμα του κόσμου, και τις επιταγές του.
Μιλάμε για απόλυτη αφιέρωση, αφοσίωση, προσκόλληση στον Κύριο, και στην αμέσως επόμενη στροφή της ζωής μας, φανερώνεται η αγάπη για τον εαυτό μας, τη βολή μας, το συμφέρον μας. Λέμε πως θέλουμε να είναι ο Θεός στο κέντρο της καρδιάς μας, όμως η πραγματικότητα Τον αποκαλύπτει ως ένα παρακατιανό, ολιγαρκή αλλά οπωσδήποτε απαραίτητο, για την ικανοποίηση των επιθυμιών μας πάντα, δορυφόρο.
Μιλάμε για την αγάπη μας για τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα αγαπούμε τα δώρα Του, τις ευλογίες Του και τις χορηγίες Του. Μιλάμε για υπακοή στο νόμο και τις εντολές του Ιησού Χριστού, όμως αυτό που κάνουμε είναι να τις φέρνουμε στα δικά μας μέτρα, δικαιώνοντας τους εαυτούς μας και τα δικά μας, καταδικάζοντας παράλληλα τους υπόλοιπους.
Συζητάμε για την αμαρτία, την καθαρότητα, τον αγιασμό, και μένουμε στα έξω, σε αυτά που φαίνονται, ξεχνώντας το σημαντικότερο, το μόνο, τον καθαρισμό της καρδιάς μας, από όπου προέρχονται οι εκβάσεις, οι εκδηλώσεις δηλαδή της ζωής μας, Παροιμίες 4:23. Διακηρύττουμε ότι έχουμε Κύριο, και δεν είμαστε εμείς κύριοι του εαυτού μας, ακριβώς όμως δίπλα ρίχνουμε απρόθυμα σε Αυτόν, που ανερυθρίαστα καλούμε Κύριο, λίγα μόνο ψίχουλα από το χρόνο μας, τις δυνάμεις μας, τις προτεραιότητες και το πρόγραμμά μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά απαιτούμε και άμεση ανταπόδοση για τη "μεγάλη μας θυσία".
Μιλάμε για ταπείνωση και συντριβή μπροστά στον Θεό, για εκζήτηση του θελήματός Του, όμως αμέσως μετά απλώνουμε το χέρι μας να πάρουμε, να αρπάξουμε αυτό που από την αρχή μας είχε γυαλίσει. Πιστεύουμε σε έναν Θεό που βλέπει και ερευνά καρδιές, αλλά η ζωή μας φανερώνει πως μας αρκεί μόνο να τακτοποιήσουμε, κατά το αρεστό σε εμάς, τον τρόπο που φαινόμαστε στα μάτια των γύρω μας.
Μιλάμε για αγάπη, συγχώρεση και ειρήνη με τον Θεό, δυσκολευόμαστε όμως ακόμα και να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με κάποιον, που ενδεχομένως άδικα μας έβλαψε.
Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε…
Όμως αυτό δεν αρκεί. Όσο δυνατά και αν υψώσουμε τη φωνή μας, με όσους και αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Γιατί πάντα ακριβώς δίπλα θα υπάρχει η ζωή μας. Με τις επιλογές μας, με το περπάτημά μας, με την ασυνέπειά μας.
Και αν αυτές οι δύο φωνές δεν συμφωνούν, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μία παραφωνία, ένα ψέμα, ένα μεγάλο λάθος.
Η αληθινή ζωή του Ιησού Χριστού της Καινής Διαθήκης, είναι μια ζωή πλούσια και όμορφη. Είναι η ζωή του Χριστού οπωσδήποτε ελκυστική. Η ζωή αυτή έχει και θέσεις, όπως και αρχές, έχει νόμους και αξίες, θεμελιωμένες και κατοχυρωμένες στον Λόγο του Θεού. Δεν παύει όμως να είναι ζωή, ζωή που βιώνεται, ζωή που δεν αντιγράφεται, αλλά ζωή που συνεχώς δοκιμάζεται, που διαρκώς αξιολογείται Β' Κορινθίους 13:5. Γι’ αυτό και όποιος θέλει αυτή τη ζωή, δεν αρκεί μόνο να συμφωνήσει, να παραδεχτεί και να αναπαράγει τις αρχές και τις θέσεις της, γενόμενος "κενόδοξος" και οδηγούμενος σε επικίνδυνα μονοπάτια για την ίδια του την ψυχή Γαλάτας 5:26. Πρέπει οπωσδήποτε να τη ζήσει, ολόκληρη, από την αρχή ως το τέλος.
Όμορφη, πλούσια και ελκυστική είναι η ζωή του Χριστού, αλλά και ζωή που απαιτεί το υπέρτατο κόστος, τον πολυαγαπημένο μας εαυτό. Μόνο οι συσταυρωμένοι, και συναναστημένοι με τον Χριστό, μπορούν να ζουν και να απολαμβάνουν τη ζωή Του. Γαλάτας 2:20. Αν όχι, τότε απλά περιοριζόμαστε σε αυτό που επέλεξε η καρδιά μας, εξαπατώντας τους εαυτούς μας, αλλά και πολεμώντας την αλήθεια, πολεμώντας τον ίδιο τον Θεό.
Σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει πλήρως το ψέμα και η αμαρτία, ίσως φαντάζει αρκετό το να μιλάς έστω για την αλήθεια, το να υποστηρίζεις και να στοιχίζεσαι πίσω από σωστές αρχές και διατυπωμένες θέσεις. Μπροστά όμως σε έναν τέτοιο Θεό, έναν Θεό άπειρης αγάπης, ελέους και μακροθυμίας, που είναι όμως Θεός ζηλότυπος, οφείλουμε να φωνάξουμε, οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε, ότι όχι, δεν φτάνει αυτό. Δεν αρκεί να μιλάει κανείς, να γράφει, να κηρύττει, να παραδέχεται, να συμφωνεί, όταν η ζωή του λέει άλλα, όταν το περπάτημά του μαρτυρεί τα αντίθετα. Και η ζωή μας πάντα έχει δυνατότερη φωνή.
"Εσείς είστε το φως τού κόσμου. Πόλη που βρίσκεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί". Ματθαίος 5:14...
Μπροστά στα μάτια μας καθημερινά βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αδυσώπητος αγώνας. Ένας πόλεμος σε ένα πεδίο μάχης, κατάλληλα εκλεγμένο από αυτόν που κήρυξε τον πόλεμο αυτό. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ο εχθρός του Θεού και εχθρός του ανθρώπου, ο απαρχής ανθρωποκτόνος διάβολος, πλησίασε την Εύα και τον Αδάμ στον κήπο της Εδέμ με ένα μόνο σκοπό. Να τους σκοτώσει. Πολεμώντας την αλήθεια.
Ήταν η αμαρτία που έφερε το θάνατο, ως νέα τραγική πραγματικότητα στη ζωή του ανθρώπου, που μπήκε ανάμεσα και τον χώρισε, από τον Θεό Δημιουργό του. Η ανυπακοή στην εντολή Εκείνου που τον αγάπησε ήταν που στάθηκε εμπόδιο, χώρισμα και φραγμός σε οποιαδήποτε σχέση του πεσμένου ανθρώπου με τον Άγιο Θεό.
Όμως τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί, αν κάποιος δεν διαστρέβλωνε την αλήθεια, δεν την έκρυβε, και δεν την αλλοίωνε. "Στ’ αλήθεια, έτσι σας είπε ο Θεός"; Γένεση 3:1. Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε η εξαπάτηση του ανθρώπου, και ο πόλεμος ενάντια στον Θεό μεταφέρθηκε στην καρδιά του δημιουργήματός Του. Ένας πόλεμος που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα. Ένας πόλεμος που εξελίσσεται, και αλλάζει μορφή ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες. Ένας πόλεμος που θα συνεχίζεται μέχρι την οριστική και τελειωτική νίκη της Αλήθειας, του σπέρματος της γυναικός Γένεση 3:15, που μπορεί ο πατέρας του ψέματος Ιωάννης 8:44, να του κέντησε την πτέρνα, αλλά Αυτός θα του συντρίψει το κεφάλι Γένεση 3:15.
Σε αυτό τον πόλεμο ενάντια στην αλήθεια, ο εχθρός των ψυχών μας, έχει επιστρατεύσει διάφορες και διαφορετικές στρατηγικές. Είναι δε οι τεχνικές και οι τακτικές μελετημένες, και τα μέτωπα της επίθεσης πολλά, με μόνο στόχο το αποτέλεσμα να είναι εγγυημένο.
Στις μέρες μας, που είναι μέρες κακές και πονηρές, η πολεμική του εχθρού ενάντια στην Αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, έχει ξεδιπλωθεί ακόμα περισσότερο, με στόχο "να πλανήσει, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς" Ματθαίος 24:24. Μία νέα τέτοια επιθετική τακτική του εχθρού ενάντια σε αυτούς που επιζητούν και αγαπούν την αλήθεια, φανερώθηκε μπροστά στα μάτια μου, και κυριολεκτικά με ξάφνιασε. Δεν ισχυρίζομαι ότι τώρα για πρώτη φορά εκδηλώθηκε, όμως τώρα την αντιλήφθηκα, την είδα με τα μάτια μου, και πραγματικά απόρησα με τη λύσσα του εχθρού που "σαν λιοντάρι ωρυόμενο περιέρχεται, ζητώντας ποιον να καταπιεί", Α' Πέτρου 5:8.
Στη σκέψη αρκετών, ο εχθρός δουλεύει μέσα από τον κόσμο της άρνησης και της αμαρτίας. Σημείο όμως των καιρών του τέλους, είναι πως η επίθεση πια οργανώνεται και εκτελείται και εκ των έσω. Άνθρωποι που μιλούν ή θέλουν να μιλούν για την αλήθεια, άνθρωποι που φαίνεται να υπηρετούν την αλήθεια, στην πραγματικότητα όμως την πολεμούν και την αποδυναμώνουν.
Πολεμώντας την Αλήθεια ο διάβολος προσπάθησε αρχικά να την διακωμωδήσει, μετά να την αποσιωπήσει, αργότερα να την πνίξει στο αίμα των μαρτύρων του Ιησού Χριστού, να την αποκρύψει, να την διαστρεβλώσει, στη συνέχεια να την μολύνει με τη σάρκα και την αμαρτία. Προσπάθησε και προσπαθεί να πείσει τον άνθρωπο, ότι μπορεί να έχει και τα δύο, και τον Θεό και τον κόσμο της αμαρτίας.
Πολλές φορές ο εχθρός του Θεού και των ψυχών μας, χρησιμοποίησε τις παραπάνω μεθόδους και τις χρησιμοποιεί ακόμα. Τα δε αποτελέσματα, για αυτόν είναι ικανοποιητικά, αν όχι εξαιρετικά.
Και όμως η Αλήθεια επέζησε. Και όμως η Αλήθεια διατηρήθηκε. Αν ψάξει κάποιος μπορεί ακόμα να την δει, να την ακούσει, να την ανακαλύψει. Μπορεί να μην είναι με τους πολλούς, να μην είναι για τους πολλούς, μπορεί ακόμα να μην προβάλλεται, αντίθετα περιφρονείται, όμως αυτά ακριβώς είναι τα χαρακτηριστικά της. Εκείνος που είναι η Αλήθεια άλλωστε το είπε ξεκάθαρα. Ο δρόμος ο δικός Του είναι τεθλιμμένος και η πόρτα που οδηγεί σε αυτόν είναι στενή. Και λίγοι είναι "οι ευρίσκοντες αυτήν", Ματθαίος 7:14. Οι λίγοι. Οι πάντα λίγοι. Οι εκλεκτοί. Αυτοί που θέλησαν, αυτοί που ζήτησαν, που βρήκαν, που αγάπησαν, που έζησαν, που ζουν αυτό ακριβώς. Τη στενή πύλη και την τεθλιμμένη οδό, που είναι όμως ο δρόμος της Ζωής.
Ο εχθρός όμως είναι αδίστακτος. Το λιοντάρι που μας περιέρχεται, διψά για ακόμα περισσότερο αίμα, για ακόμα περισσότερες ψυχές, για τις ψυχές των εκλεκτών, αυτών που ξέφυγαν από τους πολλούς, που διαχώρισαν τη θέση τους από τους υπόλοιπους, και ρίχνει ένα δίχτυ ψέματος, που μοιάζει, που φαίνεται όμοιο με την αλήθεια, αλλά δεν είναι.
Στη φαρέτρα του ψέματος προστίθεται ένα ακόμη δηλητηριώδες βέλος. Ούτε ο διωγμός, ούτε η απόκρυψη, ούτε η αποκρουστική σύμμειξη με τον κόσμο της αμαρτίας, αλλά κάτι άλλο. Είναι ίσως το τελικό όπλο, το απόλυτο όπλο στα χέρια ενός αδίστακτου εχθρού, που το χρησιμοποιεί με την πρόθυμη συνεργασία των ίδιων των θυμάτων του.
Η αλήθεια που δεν είναι αλήθεια, καθώς μένει στα λόγια, στις προθέσεις, στις δογματικές θέσεις, και στα αποδυναμωμένα κηρύγματα. Αυτό είναι το νέο όπλο. Μία αλήθεια χωρίς αλήθεια, μία αλήθεια χωρίς δύναμη, που μένει εκεί, σε κενά λόγια, που μπορεί να είναι σωστά, όμως δεν επεκτείνονται, δεν αγκαλιάζουν την υπόλοιπη ζωή, και τις εκδηλώσεις της.
Μιλάμε για αλήθεια, και στη ζωή μας υπάρχει το ψέμα. Μιλάμε για άγια ζωή, ξεχωρισμένη από την αμαρτία, και όμως η ζωή μας ξεχειλίζει από παντού συμμόρφωση, και συμβιβασμό με το πνεύμα του κόσμου, και τις επιταγές του.
Μιλάμε για απόλυτη αφιέρωση, αφοσίωση, προσκόλληση στον Κύριο, και στην αμέσως επόμενη στροφή της ζωής μας, φανερώνεται η αγάπη για τον εαυτό μας, τη βολή μας, το συμφέρον μας. Λέμε πως θέλουμε να είναι ο Θεός στο κέντρο της καρδιάς μας, όμως η πραγματικότητα Τον αποκαλύπτει ως ένα παρακατιανό, ολιγαρκή αλλά οπωσδήποτε απαραίτητο, για την ικανοποίηση των επιθυμιών μας πάντα, δορυφόρο.
Μιλάμε για την αγάπη μας για τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα αγαπούμε τα δώρα Του, τις ευλογίες Του και τις χορηγίες Του. Μιλάμε για υπακοή στο νόμο και τις εντολές του Ιησού Χριστού, όμως αυτό που κάνουμε είναι να τις φέρνουμε στα δικά μας μέτρα, δικαιώνοντας τους εαυτούς μας και τα δικά μας, καταδικάζοντας παράλληλα τους υπόλοιπους.
Συζητάμε για την αμαρτία, την καθαρότητα, τον αγιασμό, και μένουμε στα έξω, σε αυτά που φαίνονται, ξεχνώντας το σημαντικότερο, το μόνο, τον καθαρισμό της καρδιάς μας, από όπου προέρχονται οι εκβάσεις, οι εκδηλώσεις δηλαδή της ζωής μας, Παροιμίες 4:23. Διακηρύττουμε ότι έχουμε Κύριο, και δεν είμαστε εμείς κύριοι του εαυτού μας, ακριβώς όμως δίπλα ρίχνουμε απρόθυμα σε Αυτόν, που ανερυθρίαστα καλούμε Κύριο, λίγα μόνο ψίχουλα από το χρόνο μας, τις δυνάμεις μας, τις προτεραιότητες και το πρόγραμμά μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά απαιτούμε και άμεση ανταπόδοση για τη "μεγάλη μας θυσία".
Μιλάμε για ταπείνωση και συντριβή μπροστά στον Θεό, για εκζήτηση του θελήματός Του, όμως αμέσως μετά απλώνουμε το χέρι μας να πάρουμε, να αρπάξουμε αυτό που από την αρχή μας είχε γυαλίσει. Πιστεύουμε σε έναν Θεό που βλέπει και ερευνά καρδιές, αλλά η ζωή μας φανερώνει πως μας αρκεί μόνο να τακτοποιήσουμε, κατά το αρεστό σε εμάς, τον τρόπο που φαινόμαστε στα μάτια των γύρω μας.
Μιλάμε για αγάπη, συγχώρεση και ειρήνη με τον Θεό, δυσκολευόμαστε όμως ακόμα και να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με κάποιον, που ενδεχομένως άδικα μας έβλαψε.
Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε…
Όμως αυτό δεν αρκεί. Όσο δυνατά και αν υψώσουμε τη φωνή μας, με όσους και αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Γιατί πάντα ακριβώς δίπλα θα υπάρχει η ζωή μας. Με τις επιλογές μας, με το περπάτημά μας, με την ασυνέπειά μας.
Και αν αυτές οι δύο φωνές δεν συμφωνούν, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μία παραφωνία, ένα ψέμα, ένα μεγάλο λάθος.
Η αληθινή ζωή του Ιησού Χριστού της Καινής Διαθήκης, είναι μια ζωή πλούσια και όμορφη. Είναι η ζωή του Χριστού οπωσδήποτε ελκυστική. Η ζωή αυτή έχει και θέσεις, όπως και αρχές, έχει νόμους και αξίες, θεμελιωμένες και κατοχυρωμένες στον Λόγο του Θεού. Δεν παύει όμως να είναι ζωή, ζωή που βιώνεται, ζωή που δεν αντιγράφεται, αλλά ζωή που συνεχώς δοκιμάζεται, που διαρκώς αξιολογείται Β' Κορινθίους 13:5. Γι’ αυτό και όποιος θέλει αυτή τη ζωή, δεν αρκεί μόνο να συμφωνήσει, να παραδεχτεί και να αναπαράγει τις αρχές και τις θέσεις της, γενόμενος "κενόδοξος" και οδηγούμενος σε επικίνδυνα μονοπάτια για την ίδια του την ψυχή Γαλάτας 5:26. Πρέπει οπωσδήποτε να τη ζήσει, ολόκληρη, από την αρχή ως το τέλος.
Όμορφη, πλούσια και ελκυστική είναι η ζωή του Χριστού, αλλά και ζωή που απαιτεί το υπέρτατο κόστος, τον πολυαγαπημένο μας εαυτό. Μόνο οι συσταυρωμένοι, και συναναστημένοι με τον Χριστό, μπορούν να ζουν και να απολαμβάνουν τη ζωή Του. Γαλάτας 2:20. Αν όχι, τότε απλά περιοριζόμαστε σε αυτό που επέλεξε η καρδιά μας, εξαπατώντας τους εαυτούς μας, αλλά και πολεμώντας την αλήθεια, πολεμώντας τον ίδιο τον Θεό.
Σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει πλήρως το ψέμα και η αμαρτία, ίσως φαντάζει αρκετό το να μιλάς έστω για την αλήθεια, το να υποστηρίζεις και να στοιχίζεσαι πίσω από σωστές αρχές και διατυπωμένες θέσεις. Μπροστά όμως σε έναν τέτοιο Θεό, έναν Θεό άπειρης αγάπης, ελέους και μακροθυμίας, που είναι όμως Θεός ζηλότυπος, οφείλουμε να φωνάξουμε, οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε, ότι όχι, δεν φτάνει αυτό. Δεν αρκεί να μιλάει κανείς, να γράφει, να κηρύττει, να παραδέχεται, να συμφωνεί, όταν η ζωή του λέει άλλα, όταν το περπάτημά του μαρτυρεί τα αντίθετα. Και η ζωή μας πάντα έχει δυνατότερη φωνή.
"Εσείς είστε το φως τού κόσμου. Πόλη που βρίσκεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί". Ματθαίος 5:14...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου