ΤΟΞΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Laura Zalenga Photography

Ζουν και κινούνται ανάμεσα μας με μιαν αυξητική τάση, θα έλεγα τρομακτική.

Εκατοντάδες άρθρα κι ανάλογες αναλύσεις έχουν γραφτεί για την επικινδυνότητα τους, μα εξακολουθούν να πληθαίνουν. Εξακολουθούν να μεγαλώνουν τρεφόμενοι από την αποσύνθεση ψυχών.

Άοσμοι, άγευστοι, απαρατήρητοι, ξεγελούν τις περισσότερες φορές με την αβάσταχτη Ελαφρότητα Του είναι τους, τη στιγμή που σε προσεγγίζουν. Ελαφρότητα φτερού, ενός φτερού ύπουλου, με καλυμμένες τις αιχμηρές απολήξεις του για να μην δίνει στόχο. Χωρίς χρώμα, χωρίς βουή για να προκαλεί απορίες - υποψίες.

Θα τους συναντήσουμε σχεδόν παντού. Χαρακτηριστικό τους, η βουλιμία να κατασπαράξουν ψυχές, καλά κρυμμένη όμως πίσω από ένα βλέμμα άδειο, από ένα χαμόγελο ανεξιχνίαστο, από ένα στόμα φειδωλό σε λέξεις. Το γιατί, δεν είναι εύκολο να αναλυθεί, αν δεν είσαι ειδικός.

Συνήθως παριστούν το θύμα. Θύμα μιας κατάστασης, μιας συμπεριφοράς, θύμα εν γένει των πάντων συστήνεται ο τοξικός, που έχει όμως ‘’καλές’’ κι ‘’αγνές’’ προθέσεις για σένα, που θέλει το ‘’καλό’’ σου. Χωρίς να επεκτείνεται σε λεπτομέρειες, σου δίνει με κόπο την ιδρωμένη του παλάμη, σε καλωσορίζει άηχα στον ιστό του. Δεν θέλει πολλά νταραβέρια, δεν θέλει ξανοίγματα με το πρώτο. Βολιδοσκοπεί τον απέναντι, ανιχνεύοντας τις μυστικές φλέβες της ψυχής του με αδημονία Αν οι φλέβες είναι γερές και δυνατές, εκεί στέκεται με τα ρουθούνια διάπλατα και τα δόντια να τρίζουν λαίμαργα. Να απομυζήσει το αίμα των συναισθημάτων θέλει. Να τα αφήσει λεηλατημένα, ανάπηρα, νεκρά κάποιες φορές.

Τα σημάδια που αφήνουν στο πέρασμα τους, είτε ως συνάδερφοι, είτε ως περίγυρος μιας κλειστής κοινωνίας, είτε ως φίλοι, είτε ως σύντροφοι, είναι ίδια, μα πολλοί τα ερμηνεύουν ποικίλως. ‘’Ιδιόρρυθμος’’, ‘’παράξενος’’, ‘’κομπλεξικός’’, ‘’φορτωμένος απωθημένα’’, ‘’απαιτητικός’’, ‘’κτητικός’’, όπως και να τον χαρακτηρίσεις, όλα συγκλίνουν σε έναν άνθρωπο με συναισθηματικές και ψυχικές δυσλειτουργίες, που δεν μπορείς να βοηθήσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να κρατήσεις την δοτικότητα σου, την ακεραιότητα σου, τον πλούτο των συναισθημάτων σου για κάποιον/ους που θα τα δεχτούν σε ανοιχτές, καθαρές αγκαλιές.

Δεν ξέρω αλήθεια αν υπάρχει ο ορισμός που να εμπεριέχει όλες τις μορφές που εμφανίζει η τοξικότητα καθώς σε πλησιάζει. Δεν είμαι ειδικός επίσης για να αναζητήσω τα βαθύτερα αίτια που οδηγούν έναν άνθρωπο στο να εκτοξεύει αέρα μολυσμένο, ραδιενεργό αέρα προς όλους, όσοι βρίσκονται δίπλα του.

Αυτό που με ανησυχεί, αυτό που με ώθησε στο να καταθέσω τούτες τις σκέψεις μου, είναι η πληθώρα των τοξικών. Και στην πραγματική ζωή και στην εικονική, συνάντησα τοξικούς… Δεν γνώριζα τον όρο και τους παρατηρουσα στην αρχή αποστασιοποιημένα. Άλλοτε σάρκαζα και καυτηρίαζα τις δηλητηριώδεις εκλύσεις τους σαν ξόρκι, κάμποσες φορές θύμωνα, κι άλλες φορές πάλι επιχειρούσα να δράσω ως θεραπευτής (!), υπερεκτιμώντας τις αντοχές μου και υποτιμώντας την δύναμη της ασθένειας.

Μέχρι που μου αναγνώρισα την ανεπάρκεια στο θέμα και την θέληση για έναν αμόλυντο αέρα. Και είπα ‘’μακριά’’!

Μακριά από τα χωράφια της ψυχιατρικής αγαπητή μου Κωνσταντίνα, κάτσε να βάλεις τις λέξεις σου σε σειρά, ή να τις στραπατσάρεις... Τουλάχιστον δεν θα κάνεις κακό σε άνθρωπο...

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου 

http://sioualtec.blogspot.com/