ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Με τέτοια άσχημα οικονομικά μεγέθη, καθώς επίσης με τόσο τρομακτικές δημογραφικές προβλέψεις, είναι αδιανόητο να παραμένουμε διαιρεμένοι και βυθισμένοι στην εμφύλια σκανδαλολογία – πόσο μάλλον όταν ως Έθνος κινδυνεύουμε κυριολεκτικά να χαθούμε, καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας.

«Όσο υπάρχει ακόμη καιρός πρέπει να παραδεχθούμε τα αυτονόητα: το ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στην παγίδα της Τρόικας από έναν Εφιάλτη, πως εκβιάσθηκαν οι πολιτικοί της να υπογράψουν τη θανατική μας καταδίκη ως Έθνος, τα μνημόνια και το PSI, ότι δρομολογείται η σταδιακή αλλαγή της ιδιοκτησίας της με την αντικατάσταση των Ελλήνων που την εγκαταλείπουν μαζικά από φθηνούς, πειθήνιους μετανάστες, πως είναι χρεοκοπημένοι οι πάντες, ότι η ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας ήταν προϊόν στυγνού εκβιασμού και μόνο η αρχή, καθώς επίσης πως τα δύο κυρίαρχα κόμματα είναι πιστά υποχείρια των δυνάμεων κατοχής. Μόνο τότε θα πάψουμε να ασχολούμαστε ανόητα με το παρελθόν και θα αναζητήσουμε ρεαλιστικές λύσεις για το μέλλον – οι οποίες πάντοτε υπάρχουν, ακόμη και όταν βρίσκεται κανείς στην άκρη του γκρεμού».

Επικαιρότητα

Η κυβέρνηση λέγεται πως ανησυχεί για τη μείωση του ρυθμού ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο 1,8% το δεύτερο τρίμηνο, από 2,5% το πρώτο – καθώς επίσης για την άνοδο των επιτοκίων των δεκαετών ομολόγων στο 4,35% (πηγή) από αρκετά κάτω του 4% λίγες εβδομάδες πριν. Αντίθετα, εμείς εκπλησσόμαστε τόσο για την αύξηση του ΑΕΠ όταν όλοι οι συντελεστές του (ΑΕΠ = κατανάλωση + ιδιωτικές επενδύσεις + δημόσιες δαπάνες + εμπορικό ισοζύγιο) υποφέρουν με μοναδική εξαίρεση τις εξαγωγές, όσο και για το επιτόκιο του δεκαετούς – το οποίο είναι σχετικά χαμηλό για μία χώρα που έχει πλέον χρεοκοπήσει το δημόσιο, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, τα νοικοκυριά και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ τπ πελατειακό κράτος, η κομματική διαφθορά, η γραφειοκρατία κοκ. ζουν και βασιλεύουν.

Η κυβέρνηση λέγεται ότι προβληματίζεται με την άνοδο των εισαγωγών κατά 4,3% το δεύτερο τρίμηνο, η οποία μειώνει τα οφέλη της αύξησης των εξαγωγών κατά 9,4% – σαν να μην γνωρίζει πως ο παραγωγικός ιστός της πατρίδας μας πνέει τα λοίσθια, ότι οι πρώτες ύλες για τα περισσότερα εξαγόμενα προϊόντα εισάγονται ακόμη και στον πρωτογενή τομέα (ανάλυση), πως η οικονομία είναι καταδικασμένη στη στασιμότητα αφού η οποιαδήποτε άνοδος του ΑΕΠ αυξάνει τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, οπότε τα εξωτερικά χρέη κλπ.

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να εκπλήσσεται λιγότερο για τα παραπάνω και να ανησυχεί περισσότερο για το συνεχιζόμενο περιορισμό του ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου στο δεύτερο τρίμηνο κατά 5,4% – παρά το ότι έχει καταρρεύσει από το 2008 έως το 2014, αποτελώντας έναν από τους χαμηλότερους στον πλανήτη και τον χαμηλότερο στην ΕΕ (πηγή). Πόσο μάλλον όταν σηματοδοτεί το ξεκίνημα μίας σειράς δυστυχημάτων που θα προκύψουν από τη μη ανανέωση ή τη μη συντήρηση των έργων υποδομής, των μηχανημάτων, των πάσης φύσεως εγκαταστάσεων κοκ. – ενώ φυσικά εξουδετερώνει την ανταγωνιστικότητα της χώρας που κερδήθηκε με αίμα, δηλαδή με την κατακρεούργηση των μισθών.

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να προβληματίζεται για την οικονομία Potemkin, στην οποία μετατρέπεται η Ελλάδα, ξεπουλώντας τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές (οπότε αλλάζοντας σταδιακά ιδιοκτησιακό καθεστώς), καθώς επίσης στηριζόμενη όλο και πιο πολύ στον φθηνό τουρισμό – με κίνδυνο να καταρρεύσει ξαφνικά το ΑΕΠ όταν ξεσπάσει η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ ήδη τα αποτελέσματα από την υποτίμηση της τουρκικής λίρας γίνονται αισθητά.

Θα έπρεπε δε να πάψει να κυκλοφορεί το μύθο περί της προσέλκυσης επενδύσεων, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι κανένας δεν τοποθετεί τα χρήματα του σε μία εντελώς χρεοκοπημένη χώρα, έως ότου αλλάξει ιδιοκτησία και τρόπο διακυβέρνησης – πόσο μάλλον με τόσο ληστρικούς φορολογικούς συντελεστές και με ένα καθαρά εισπρακτικό φορολογικό σύστημα (μέσω του οποίου τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων μεταφέρονται στο κράτος και από εκεί στους πιστωτές – χωρίς όμως να μειώνεται καθόλου το δημόσιο χρέος).

Ακόμη περισσότερο θα έπρεπε να ανησυχεί για το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, το οποίο από μόνο του μειώνει σημαντικά τις προοπτικές αύξησης του ΑΕΠ – ενώ οι 500.000 Έλληνες που εγκατέλειψαν την Ελλάδα έχουν κοστίσει περί τα 100 δις € έως ότου εκπαιδευθούν που τα δωρίσαμε σε άλλα κράτη, όταν θα μπορούσαν να παράγουν περί τα 25 δις € ετήσιο ΑΕΠ, με τη μέση παραγωγικότητα των 50.000 € ανά έτος που έχει η Ελλάδα.

Πολύ χειρότερα όταν οι προβλέψεις έχουν επιδεινωθεί κατά πολύ το 2018 σε σχέση με το 2011, όπως φαίνεται από το γράφημα – όπου αριστερά απεικονίζεται η κατακόρυφη πτώση του πληθυσμού μετά το ξέσπασμα της κρίσης (με την επιδείνωση των προβλέψεων για τα επόμενα χρόνια το 2018 συγκριτικά με το 2011), και δεξιά τα αντίστοιχα μεγέθη για τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό.

Κατά την άποψη μας πρόκειται για τρομακτικά νούμερα, για τα οποία δεν θα έπρεπε να ανησυχεί μόνο η κυβέρνηση, αλλά όλοι εμείς – οι οποίοι, ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, με το ένα πόδι στο χάος, παραμένουμε διαιρεμένοι σε αντίπαλα στρατόπεδα. Όσο για τα πολιτικά κόμματα, ασχολούνται με μία επαίσχυντη σκανδαλολογία του ενός εναντίον του άλλου, χωρίς να δίνουν σημασία στο ότι η πατρίδα μας αλλάζει σταδιακά ιδιοκτησιακό καθεστώς – ενώ ως Έθνος εμείς οι Έλληνες κινδυνεύουμε να χαθούμε, καταλήγοντας όπως τόσοι άλλοι λαοί στο παρελθόν στα σκουπίδια της ιστορίας.

Ολοκληρώνοντας, ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας για να αποφύγουμε το μοιραίο είναι πλέον ελάχιστος – ενώ αυτό που προβλέπεται κατ’ επιταγή της Γερμανίας είναι η συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων εξουσίας, ενδεχομένως μέσω του ότι δεν θα αποκτήσει κανένα πλειοψηφία, έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία δυνατότητα αντίδρασης εκ μέρους των Πολιτών. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι συνώνυμο με το οριστικό τέλος της πατρίδας μας, έτσι όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα – ενώ θα ήταν τότε ανόητο να ισχυριζόμαστε ξανά ότι δεν υπάρχουν λύσεις και πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Του Βασίλη Βιλιάρδου
Πηγή: Analyst