Τα χειρότερα ήρθαν!

Εκτός όλων των άλλων, και μετά από δεκαετίες εξάσκησης στις ιδεολογικές  αερολογίες, έχουμε απωλέσει την επαφή με την πραγματικότητα.  Αυτό, σε συνδυασμό με τον ασυγκράτητο και άνευ αντικρίσματος ιδεολογικοπολιτικό λυρικό συναισθηματισμό  που κόβεται και πουλιέται τοις μετρητοίς καθημερινά σε …φέτες δακρύβρεχτων ιστοριών, μας εκτροχιάζει επικίνδυνα.
Να τα πάρουμε με τη σειρά. Υπάρχει κανονικός άνθρωπος που να χαίρεται ή να αδιαφορεί όταν πνίγονται κατά δεκάδες οι πρόσφυγες στη θάλασσα; Αν δεν έχουμε να κάνουμε με κλινική περίπτωση, είναι απίθανο. Το πρόβλημα αρχίζει με τα διαφημιστικά δάκρυα και τους ιδεολογικοπολιτικούς θρήνους οι οποίοι ωστόσο δεν μας δίνουν λύσεις παρά δηλώνουν εντέχνως καλές προθέσεις και εφησυχάζουν χαλαρές συνειδήσεις.
Όλοι επιθυμούμε παγκόσμια ειρήνη και δικαιοσύνη. Και λοιπόν; Λύσαμε το πρόβλημα; Κανείς δεν επιθυμεί τον απάνθρωπο ξεριζωμό και τον χαμό όλων αυτών των ανθρώπων. Όμως, τους βοηθάει αυτό ή απλά δημιουργεί μια θρησκευτικοπολιτική ενοχή που μας εμπλέκει όλους δίχως να προσφέρει κάποια δυνατότητα λύσης  παρά μόνο ένα πρόσκαιρο ευτελές κομματικό όφελος;
Οι πρόσφυγες που «λιάζονται», τα ανοιχτά σύνορα, η «αλληλεγγύη», τα καλέσματα και οι φιλικές παραινέσεις  προς όλους τους κατατρεγμένους  ότι η χώρα μας αποτελεί τον παράδεισο για …«της γης τους κολασμένους», είχε σαν αποτέλεσμα  να δημιουργηθεί μια άνευ προηγουμένης μεταναστευτική ροή που ρημάζει την χώρα μέρα με τη μέρα – μέχρι να την τινάξει στο αέρα!
Αυτή η… ιδεολογική ανωτερότητα που μας διακρίνει,  έδωσε και την ευκαιρία στους Βαλκάνιους αδελφούς μας να αναβαθμιστούν γεωπολιτικά  και να παίξουν καθοριστικό ρόλο με την άνεση που τους προσφέρει η φιλόξενη κουλτούρα μας! Έτσι επωμιζόμαστε  εμείς το βάρος των προσφύγων και οι γείτονές μας τα οφέλη!  Διότι  εμείς ως έξυπνος λαός που γνωρίζει τα δεινά που προέρχονται απ’ τις συνεχείς επιδοτήσεις των «κακών ξένων», θέλουμε να επιστρέψουμε στην «ζεστή και ανθρώπινη» βαλκανική μας πραγματικότητα και οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι να την… πατήσουν και να γίνουν Ευρωπαίοι!
Στη χώρα μας αδυνατούμε να προβλέψουμε, να συνθέσουμε, να προνοήσουμε. Απλά κλαψουρίζουμε (γιατί η κλάψα είναι δημοφιλής κι έχει σουξέ στη νεοελληνική κουλτούρα)  και καταγγέλλουμε…

 ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ