Για ποια Ευρώπη;

Ένας Βέλγος υπουργός λέει «πνίξτε τους στη θάλασσα». Η Γερμανίδα του ακροδεξιού κόμματος AfD φωνάζει «πυροβολήστε τους». Οι Εγγλέζοι βάφουν κόκκινες τις πόρτες των μεταναστών για να ξεχωρίζουν τα άγρια από τα ήμερα. Οι Δανοί τούς παίρνουν τα τιμαλφή. Οι Σουηδοί βλέπουν στο Μετρό ορδές της άριας φυλής να κυνηγάνε και να δέρνουν σκούρους. Ο Φινλανδός πρωθυπουργός, που έλεγε ότι θα διαθέσει το εξοχικό του σε μετανάστες, τα παίρνει πίσω. Οι καινούργιοι της Ένωσης υψώνουν αγκαθωτά τείχη για να μην περάσουν οι πρόσφυγες... Και «καπάκι», που λένε οι πιτσιρικάδες, κάποιοι ασύστολοι, θρασύτατοι και αναιδείς Ευρωπαίοι απειλούν την Ελλάδα με έξοδο από τη Σένγκεν! Η Ευρώπη... της καρδιάς μας σε νέες, απάνθρωπες περιπέτειες.
Παλιά, μας έλεγαν ότι η Ευρώπη είναι η μεγάλη οικογένεια στην οποία έπρεπε πάση θυσία να ενταχθούμε. Είχε βάση το επιχείρημα: η ισχύς εν τη ενώσει. Άλλαζε ο κόσμος, έπεφταν σιγά σιγά τα σύνορα, δύσκολο να είσαι μόνος, όντας μάλιστα αδύναμος και μικρός. Μπήκαμε, νιώθαμε ένα με τους προηγμένους και άρχισε να πέφτει χρήμα (ΜΟΠ, επιδοτήσεις και τα συναφή). Δεν τρώγαμε, βέβαια, με χρυσά κουτάλια, αλλά προχωρούσε κάπως το πράγμα...
Ώσπου άρχισαν να κατεβαίνουν από Βρυξέλλες τα πρώτα συννεφάκια. Ξεριζώστε τα αμπέλια, τέρμα τα καΐκια, προβλήματα σε καλλιέργειες και αγροτικά προϊόντα, ψίθυροι για απασχολήσιμους και κραυγές για ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Κι εκεί που μας έζωναν τα φίδια, ήρθε αστραποβόλο το θαύμα της ΟΝΕ. Το όνειρο! Ο μεγάλος εθνικός στόχος! Η σίγουρη εξασφάλιση για την πατρίδα και την Οικονομία της. Φρενίτις ενθουσιασμού, φουσκωμένα τα πανιά της περηφάνιας και ιδού χειροπιαστή η «μεγάλη κατάκτηση»: μπήκαμε στην ΟΝΕ! Το ευρώ στα χέρια μας! Τέρμα η ψωρο-δραχμή, τέλος οι ανησυχίες, παρελθόν οι νομισματικές καταιγίδες και η οικονομική ανασφάλεια. Το σκάφος μας σίγουρο στο μεγάλο λιμάνι...
Τελικά, δεν ήταν όλα απλώς ένα ψέμα. Ήταν μιά μεγάλη απάτη. Στην ΟΝΕ μάς έβαλαν με ψέματα, γιατί τους βόλευε. Ήξεραν τις σημιτικές αλχημείες της λογιστικής, γνώριζαν ότι η Οικονομία μας ήταν άρρωστη, αλλά άρχισαν να λένε την αλήθεια πολύ αργότερα. Ο Ντ’Εσταίν, ο Σμιτ και λογής αξιωματούχοι έλεγαν ευθέως ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει γιατί δεν πληρούσε τους όρους. Όμως ήταν αργά. Η χώρα αγκομαχούσε από το ακριβό ευρώ που διέλυσε ό,τι υπήρχε από την Οικονομία της και σαν ήρθε η κρίση το έγκλημα ολοκληρώθηκε. Εμάς χτύπησε πρώτους. Και έκτοτε πληρώνουμε αδρά το μάρμαρο. Καμιά προστασία, καμία προοπτική. Άτσαλα, τιμωρητικά Μνημόνια μονάχα, και μιά Ελλάδα αγνώριστη, απελπισμένη, ημιθανής.
Και τώρα νέα καταιγίδα. Αφού έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της εναντίον του Τρίτου Κόσμου (αποικιοκρατία, ληστρική εκμετάλλευση, ωμές επεμβάσεις, πόλεμοι κ.λπ.) και αφού εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη φτηνή εργασία των μεταναστών, τώρα στήνει αμπάρες και εκβάλλει κραυγές άγριες, ρατσιστικές, ανθρωποβόρες. Ναι, η Ευρώπη του Διαφωτισμού και των ανοιχτών οριζόντων, η φωταγωγημένη Εσπερία του Πολιτισμού και των ιδεωδών, η Γηραιά που κατάντησε άσοφη και κλώθει φίδια φαιά στη φωλιά της. Κι έχει το θράσος η Ευρώπη αυτή, η σημερινή, η Ευρώπη του κυνισμού και της ιδιοτέλειας, η Ένωση των ισχυρών και των μεγάλων συμφερόντων, η μυθολογημένη Ευρώπη που ενθουσιάζει τους φανατικούς του συμπλεγματικού ευρωπαϊσμού, έχει λοιπόν το θράσος να μας ζητάει και τα ρέστα στο Προσφυγικό! Και να μας απειλεί κιόλας με έξωση από τη Σέγνκεν.
Τέτοια λέγαμε προχθές στο καφενείο, όταν ακούστηκε μιά φωνή από το βάθος: «Δεν πάνε στον διάολο κι αυτοί και η Ευρώπη τους»... Ήταν η φωνή ενός σεβάσμιου που άκουγε με προσοχή τις κουβέντες μας. Και ήταν σα να ’βλεπα μπροστά μου τον Νίκο Καρούζο να λέει όρθιος, ίδιος ο Χριστός σε ασέληνη νύχτα: «Ευρώπη, Ευρώπη δεν είσαι τίποτ’ άλλο / Είσαι μονάχα η συνέχεια του Βαραββά»... 

 ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ
 http://epikaira.gr