Έχω ένα όραμα!

Η περίοδος των Μνημονίων είναι ένας μονόδρομος που οδηγεί σε μία καθοδική πορεία αυτή την ελληνική πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία. Ζούμε μία εποχή της καταστροφικής συντέλειας στην νέα εποχή των Μνημονίων.

Συνεχώς μειώνονται οι κοινωνικές δαπάνες σε υγεία, παιδεία, επιδόματα στις αδύναμες και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες κλπ., με το παράλληλο πρόγραμμα των κυβερνήσεων να φέρνουν σε ρυθμό καταιγιστικό ολοένα και περισσότερα χαράτσια κάνοντας απόκληρη την κοινωνία από την περιουσία της, ένας έμμεσος μηχανισμός κατάσχεσης των περιουσιών μας. Πλέον η καθημερινή διαβίωση πολλών συνανθρώπων μας τίθεται σε αδυναμία και αμφιβολία για το αν είναι εφικτό να ανταπεξέλθουν σε αυτήν την πραγματικότητα.

Η σημερινή εικόνα της κοινωνίας μοιάζει σαν ένα πλήθος γεμάτο από εσταυρωμένους, όπου φέρουν στην πλάτη τον σταυρό των Μνημονιακών εντολών που καθημερινά τους βαραίνει και είναι σε μία πορεία ανόδου προς τον Γολγοθά όπου μετράνε δυνάμεις, αντοχές κι ανάσες με πόνο και αγωνία.

Ανάμεσα σε αυτούς τους εσταυρωμένους συνανθρώπους μας υπάρχουν διάσπαρτοι Ζορμπάδες, όπου αντιστέκονται στις Σειρήνες που φωνάζουν για συνεχή υποταγή και εγκλεισμό του νου, της ψυχής τους και συμμόρφωση ως προς τας υποδείξεις των επικυρίαρχων μας. Αυτοί οι Ζορμπάδες κουβαλούν κι αυτοί τον σταυρό τους ανηφορίζουν προς τον Γολγοθά αλλά με την εξής διαφορά, ότι αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι και είναι έτοιμοι να πληρώσουν για αυτή τους την στάση με κάθε κόστος, δεν είναι μοιραίοι και άβουλοι προσμένοντας προς κάποιο θαύμα.

Έχω ένα όραμα!
Έχω ένα όραμα!
Έχω ένα όραμα!

Έχω ένα όραμα να βρώ όλους αυτούς τους Ζορμπάδες της χώρας και να τους βάλλω πλάι πλάι, δεξιά και αριστερά ο ένας με τον άλλον, όλοι τους να κάνουν μία ευθεία. Να αφήσει ο κάθε ένας από αυτούς το βάρος του και να το μοιράσει στους διπλανούς τους, να αλαφρύνει τους ώμους του και να κοιταχτούν στα μάτια όλοι μαζί και στην συνέχεια να χορέψουν.

Ναι που να πάρει και να σηκώσει, να χορέψουν!

Στον σκοπό της ζωής που λέγεται συρτάκι αδελφωμένοι. Να κάνουν το πρώτο βήμα από κοινού σιγά σιγά μαζί, με αργό ρυθμό και το επόμενο δεύτερο βήμα. Βήμα το βήμα ανεβαίνει ο ρυθμός και συγχρονισμένα οι Ζορμπάδες χορεύουν τον σκοπό, σαν να είναι γέννημα της ίδιας μάνας και σαν να είναι ένα σώμα και μία κοινή ψυχή αυτοτελές και πλήρως ολοκληρωμένο. Αυτός ο χορός τους ζυμώνει και τους καθαγιάζει από τις αμαρτίες αυτού του κόσμου.

Το τραγούδι έχει δαιμονιώδη ρυθμό και όλοι αυτοί οι μικροί Διόνυσοι οδηγούνται σε έκσταση και η λύτρωση τους οδηγεί στον Θεό τον ίδιο, κοιτώντας στα μάτια αυτοί οι μέχρι χθες μικροί χαμένοι Ζορμπάδες.

Ξεπέρασαν καθετί γήινο, τους έντρομους και παραδομένους εσταυρωμένους έτοιμοι να κάνουν το ταξίδι της Ιθάκης και να αντιμετωπίσουν τις Σειρήνες, τον μονόφθαλμο παντεπόπτη Κύκλωπα, με τους Λωτοφάγους, τους Λαιστρυγόνες, την Σκύλλα και την Χάρυβδη. Αυτός είναι ο προορισμός τους να οδηγήσουν αυτόν τον κόσμο προς την λευτεριά του. Έχουν ορκίσει τον εαυτό τους, με τον βαρύτερο όρκο: Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μοναχός μου να σώσω της γής. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Τέλος θα κλείσω με την εξής φράση του Σεφέρη:

Η Ελλάδα είναι η χώρα των παράλληλων μονολόγων. Ελπίζω σε μία υπέρβαση του εγωισμού μας και να μην επιβεβαιωθεί ξανά ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής, για να καταλήξουμε σε ένα ασκέρι από αυτιστικούς, εγωπαθείς και Νάρκισσους.

Νικόλαος Μπαγιαρτάκης
http://sioualtec.blogspot.gr