Νέα Τάξη Πραγμάτων και Κοσμοπολιτισμός...

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, όπως συνηθίζουμε να ονομάζουμε την επέλαση του διεθνούς οικονομικού κεφαλαίου που συνδυάζεται με την ταχύτατη επιβολή αξιών και θεσμών από ισχυρές κυβερνήσεις σε ανίκανα και αδύναμα κράτη, είναι ένας σύγχρονος ιμπεριαλισμός. Η παγκοσμιοποίηση αυτή καθ’ εαυτή δεν είναι υπεύθυνη για τον επιθετικό ιμπεριαλισμό που εφαρμόζουν συγκεκριμένοι κύκλοι συμφερόντων. Αυτοί οι κύκλοι ή κυκλώματα μπορεί να είναι κρατικές κυβερνήσεις , παγκόσμια ή ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διεθνείς οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, καθώς και πολυεθνικές εταιρείες. Η παγκόσμια ροή κεφαλαίων, η οικονομική αλληλεξάρτηση των αγορών μέσω του αυξανόμενου όγκου και της ποικιλίας των διεθνών συναλλαγών σε αγαθά και υπηρεσίες και η διάχυση της τεχνολογίας σε όλον τον κόσμο, κυρίως με τη μορφή του ίντερνετ και της πληροφορικής είναι οι βασικές πτυχές της παγκοσμιοποίησης.
Όμως, η χωρίς μέτρο και έλεγχο ενίσχυση ορισμένων οργανισμών και πολυεθνικών εταιρειών οδηγούν σε μια βιομηχανική και χρηματοπιστωτική δικτατορία, η οποία επιβάλλει τους δικούς της κανόνες ανά την υφήλιο. Η Οικονομική Σχολή του Σικάγου και ο γκουρού της Milton Friedman, ο οποίος μάλιστα τιμήθηκε και με Νόμπελ οικονομίας το 1976, εδραίωσαν τον «καπιταλισμό της ελευθερίας» ή όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Naomi Klein στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ», τον «καπιταλισμό της καταστροφής». Προφανώς οι ακαδημαϊκοί που επαίνεσαν την προσπάθεια της Σχολής του Σικάγου να υπερβεί τον «συντηρητισμό» του σπουδαίου οικονομολόγου Keynes , δεν αντιλήφθηκαν τη λαίλαπα των αντικοινωνικών μέτρων και την εξαθλίωση ολόκληρων λαών και εθνικών κοινοτήτων από τη στρατηγική της Νέας Οικονομικής Τάξης, δηλαδή τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη και υπηρεσιών κοινής ωφελείας, την αφαίμαξη της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών μέσω επαχθών φόρων, την κατάργηση της κοινωνικής πρόνοιας υπέρ των αδυνάτων και την αντικατάσταση της δημόσιας παιδείας και υγείας με ιδιωτικού τύπου «καταστήματα» που φυσικά μεροληπτούν και δεν εξυπηρετούν το δημόσιο καλό, το κοινό συμφέρον. Το χειρότερο από όλα είναι ότι τώρα πια όταν ένα κράτος, όπως η Ελλάδα , αφήνεται στα νύχια των άπληστων «κοράκων» , και από ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος μετατρέπεται σε «αποικία χρέους», τότε όλες οι κρατικές υπηρεσίες και ο πληθυσμός της με την ιδιοκτησία του, κινητή και ακίνητη, μπαίνουν στο στόχαστρο των επικυρίαρχων και ανά πάσα στιγμή δημεύονται στο βωμό της εξυπηρέτησης ενός τεχνητού, εν πολλοίς, χρέους. Ας θυμηθούμε μόνο ότι οι πολιτικές επέκτασης στην Αμερική εκτόπισαν τους γηγενείς της κατοίκους, οι αξιώσεις τους αγνοήθηκαν και τα εδάφη τους αντιμετωπίστηκαν ως terra nullius, γη που δεν ανήκει σε κανέναν(!)
Η Νέα Τάξη, το νέο Παγκόσμιο Καθεστώς, έχει να κάνει ακριβώς με αυτόν τον επιθετικό ιμπεριαλισμό που προέρχεται από συγκεκριμένα κέντρα συμφερόντων. Η κουλτούρα τους δεν είναι ούτε εκπολιτιστική ούτε σταθεροποιητική. Είναι ένα κράμα εκσυγχρονιστικών ή αναθεωρητικών τάσεων που και στην πολιτική σκηνή της χώρας μας εκφράζονται άλλοτε από δεξιές, άλλοτε από αριστερές πολιτικές παρατάξεις. Ο ιμπεριαλισμός γίνεται η κυρίαρχη πολιτική μορφή όταν ο καπιταλισμός μπαίνει στο μονοπωλιακό του στάδιο. Αυτό λίγο – πολύ διατεινόταν ο Francis Fucuyama στο έργο του «Το Τέλος της Ιστορίας», όταν μιλούσε για το τέλος των ιδεολογιών και την επικράτηση της μιάς: αυτής του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Έτσι λοιπόν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της «συναίνεσης» της Ουάσιγκτον και του Βερολίνου, που έχουν υιοθετήσει η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχουν αποδυναμώσει τελείως τους ηθικούς και πολιτικούς παράγοντες που μετριάζουν τη δριμύτητα του καπιταλισμού.
Ανάμεσα στη αυτοκρατορία της Γερμανίας, η οποία επιδιώκει και εν πολλοίς το έχει πετύχει, να είναι το ηγεμονικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και στον Ιμπεριαλισμό που κηδεμονεύει τα «αποτυχημένα» κράτη και προφασίζεται την «εθνική τους οικοδόμηση» υπάρχει ο Κοσμοπολιτισμός, δηλαδή η παγκοσμιοποίηση με ανθρώπινο πρόσωπο. Το κίνημα ή η πολιτική φιλοσοφία του Κοσμοπολιτισμού ταιριάζει στο ελληνικό έθνος λόγω της μακραίωνης πολιτικής και πολιτιστικής του παρουσίας και κυριαρχίας. Ήδη στην αρχαιότητα οι Στωικοί, οι Κυνικοί, οι εκπρόσωποι της Δεύτερης Σοφιστικής (1ος, 2ος,3ος αι. μ.Χ) μιλούσαν και υποστήριζαν μια παγκόσμια κοινωνία, την Κοσμόπολιν, η οποία ταιριάζει σε ανώτερους ανθρώπους που διέπονται από την ίδια λογική που διέπει τον θείο Λόγο που κυβερνά το σύμπαν. Πρόκειται για μια Πολιτεία που την εποχή της ελληνιστικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας μιλούσε την ελληνική γλώσσα (τη lingua franca της εποχής) και διατηρούσε κυρίαρχη την ελληνική παιδεία και τον ελληνικό πολιτισμό.
Κατά τη γνώμη μου, η μόνη ενδεδειγμένη διέξοδος της ελληνικής κοινωνίας από το βάλτο είναι η διατήρηση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και η επέκτασή της σε όλον τον κόσμο με τη μορφή ενός επικαιροποιημένου Κοσμοπολιτισμού.

 Δήμητρα Ν. Ρετσινά Φωτεινίδου
Φιλόλογος - Δημοσιογράφος