ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ

Ο Μακρόν σε ρόλο σύγχρονου «Βοναπάρτη» ζητά άμεση συγκρότηση του με τις «ευλογίες» της ΕΕ

Οι σχεδιασμοί για την συγκρότηση ευρωστρατού επανέρχονται στο προσκήνιο. Βασικός προπαγανδιστής του εγχειρήματος, ανέλαβε ο Εμμανουέλ Μακρόν. Ο Γάλλος πρόεδρος πρότεινε τις προηγούμενες μέρες να σχηματιστεί  ένας «πραγματικός ευρωπαϊκός στρατός». Αρχικά με δηλώσεις του στη διάρκεια περιοδείας – προφανώς και για επικοινωνιακού λόγους – στα πεδία μάχης για τις εορταστικές εκδηλώσεις του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια με συνέντευξη του στο γαλλικό ραδιόφωνο «Europe 1».

Γιατί ανακινείται όμως το θέμα; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος, ο οποίος δήλωσε: «Η απόσυρση της Ουάσινγκτον από τη Συνθήκη INF (σ.σ Διεθνή Συνθήκη για τα Πυρηνικά Οπλα Μέσου Βεληνεκούς)  για τα πυρηνικά όπλα θα θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή ασφάλεια. (…) Δεν θα είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε τους Ευρωπαίους εάν δεν αποφασίσουμε να έχουμε έναν πραγματικό ευρωπαϊκό στρατό».

Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής. Η γενικότερη πολεμική ένταση που δημιουργείται σε διάφορα σημεία του πλανήτη, αποτελεί τη βασική αιτία για την πυροδότηση των σχεδιασμών. Τα μονοπώλια βγάζουν «μαχαίρια» και οι κυβερνήσεις καλούνται και στρατιωτικά να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους.

«Απέναντι στην Ρωσία που βρίσκεται στα σύνορά μας και η οποία έχει δείξει ότι μπορεί να γίνει απειλητική…οφείλουμε να έχουμε μία Ευρώπη που αμύνεται περισσότερο μόνη, χωρίς να εξαρτάται αποκλειστικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και κατά κυρίαρχο τρόπο», ανέφερε ο Γάλλος πρόεδρος. Δεν περιορίστηκε όμως εκεί.  Ο Εμανουέλ Μακρόν αναφέρθηκε, χωρίς να τις κατονομάζει, «σε αυταρχικές δυνάμεις που αναδύονται και πάλι και επανεξοπλίζονται στα όρια της Ευρώπης». «Ποιος είναι το βασικό θύμα;», αναρωτήθηκε ο Μακρόν και φροντίζοντας να καλλιεργήσει κλίμα τρόμου πρόσθεσε: «Η Ευρώπη και η ασφάλειά της»…

Οι εχθροί λοιπόν βρέθηκαν. Ρωσία, «δυνάμεις που αναδύονται» (βλέπε Κίνα, Ινδία κ.α) ακόμα και οι «σύμμαχος» ΗΠΑ που αφήνει απροστάτευτη την Ευρώπη.

Ο Μακρόν, με τις ευλογίες και του Βερολίνου, ανοίγει το θέμα. Ο Γάλλος πρόεδρος στη συνέχεια μπήκε και στο ζουμί και έκανε λόγο για την ανάγκη της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Αμυντικού Ταμείου που «θα πρέπει να συσταθεί το 2019 για να αναπτύξει τις στρατιωτικές ικανότητες των κρατών μελών και να προωθήσει την στρατηγική ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Μάλιστα ανακοίνωσε ότι το Παρίσι αναλαμβάνει την πρωτοβουλία μαζί με «οκτώ ευρωπαίους εταίρους της δημιουργίας μίας ευρωπαϊκής δύναμης ταχείας αντίδρασης, η οποία θα έχει την ικανότητα να πραγματοποιεί με ταχύτητα μία στρατιωτική επιχείρηση, μία εκκένωση περιοχής σε εμπόλεμη χώρα ή επιχειρήσεις αρωγής σε περίπτωση καταστροφής»!!!

Μια «φονική μηχανή» στην «καρδία» της Ευρώπης

Η δημιουργία μιας πολεμικής μηχανής στην «καρδιά» της Ευρώπη που θα λειτουργεί αυτόνομα ή σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ αποτελεί διαχρονικό, διακαή πόθο των Ευρωπαίων εταίρων. Μια στρατιωτική δύναμη ταχείας επέμβασης, ευέλικτη, άρτια εξοπλισμένη, εκπαιδευμένη και, το κυριότερο, «χτισμένη» πάνω στην ιμπεριαλιστική φιλοσοφία της … διαχείρισης κρίσεων, ουσιαστικά δηλαδή της ωμής επέμβασης σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε οποιοδήποτε μέρος διακυβεύονται τα συμφέροντα της, αποτελεί στρατηγική επιλογή της ΕΕ. Ο ευρωστρατός θα αποτελέσει το νέο «φονικό όπλο» στους «κόλπους» των ιμπεριαλιστών και θα κινείται εναντίον των λαών. Και κυρίως: Εντός και εκτός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Πριν το Μακρόν, το ζήτημα είχε επαναφέρει επιτακτικά και ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιουνκερ, από το 2016. Μάλιστα είχε τονίσει  την ανάγκη δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού, υποστηρίζοντας ότι η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το γεγονός πως «οι Αμερικανοί δεν είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν την Ευρώπη», επιταχύνουν τις εξελίξεις.

Οι τοποθετήσεις Μακρόν και Γιούνκερ δεν αποτελούν αόριστες αναφορές. Στις 13 Νοεμβρίου 2017, 23 κράτη – μέλη της ΕΕ, υπέγραψαν κοινή γνωστοποίηση σχετικά με τη μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία (PESCO) και την υπέβαλαν στην Ύπατη Εκπρόσωπο, Φεντερίκα Μογκερίνι και το Συμβούλιο, ολοκληρώνοντας τη δεύτερη φάση της διαδικασίας και ανοίγοντας πλέον το δρόμο για τη δημιουργία της δύναμης, του Ταμείου και της κοινής αρχιτεκτονικής για την συγκρότηση του Ευρωστρατού.

Όπως αναφέρεται στο κείμενο της απόφασης του Συμβουλίου, η δυνατότητα της μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας στον τομέα της αμυντικής ασφάλειας και της αμυντικής πολιτικής θεσπίστηκε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Συγκεκριμένα, προβλέπεται η δυνατότητα διαφόρων κρατών μελών της ΕΕ να συνεργαστούν στενότερα στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας. Αυτό το μόνιμο πλαίσιο αμυντικής συνεργασίας θα παρέχει σε όσα κράτη μέλη επιθυμούν και είναι σε θέση, τη δυνατότητα να αναπτύξουν από κοινού ικανότητες άμυνας, να επενδύσουν σε κοινά σχέδια ή να ενισχύσουν την επιχειρησιακή ετοιμότητα και συμβολή των ενόπλων δυνάμεών τους.

Τα κράτη μέλη που υπέγραψαν την κοινή γνωστοποίηση είναι τα εξής: Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχική Δημοκρατία, Κροατία, Κύπρος, Εσθονία, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες, Πολωνία, Ρουμανία, Σλοβενία, Σλοβακία, Ισπανία και Σουηδία. Άλλα κράτη μέλη μπορούν να συμμετάσχουν σε μεταγενέστερο στάδιο.

Προετοιμάζεται εδώ και χρόνια

Η ανάπτυξη αυτόνομων στρατιωτικών δυνατοτήτων της ΕΕ και η προοπτική της διαμόρφωσης ενός μόνιμου ευρωενωσιακού στρατού αποτε­λούν μια υπόθεση που εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, το Φλεβάρη του 1992, παράλληλα με το στόχο του ενιαίου νομίσματος, έθετε και το στόχο της Κοινής Πολιτικής Εξωτερικών και Ασφάλειας, γνωστή ως ΚΕΠΠΑ, που περιλάμβανε «μια κοινή αμυντική πολιτική ικανή να οδηγήσει, όταν έρθει η ώρα, σε μια κοινή άμυνα».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ευρωπαϊκή Ένωση, διευρυμένη και με 15 πλέον κράτη, έβαλε ως βασικό στόχο να… βελτιώσει την ΚΕΠΠΑ. Με πρωτοβουλία κυρίως του Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ έγιναν διαδοχικές συνεδριάσεις με πιο σημαντικές αυτές της Ρώμης 16 Νοέμβρη του 1998, της Τουλούζης 28-29 Μάη του 1999 και του Λονδίνου 19-20 Ιουλίου 1999.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κολονίας στις 4 και 5 Ιουνίου του 1999, οι «15» δήλωσαν αποφασισμένοι να «δουν την Ευρωπαϊκή Ενωση να παίζει πλήρως το ρόλο της στη διεθνή σκηνή» και αποφάσισαν να «βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα των ευρωπαϊκών στρατιωτικών μέσων βάσει των σημερινών δυνάμεων, είτε εθνικών είτε διμερών ή πολυμερών και να ενισχύσουν ο καθένας τις δικές τους δυνάμεις προς το σκοπό αυτό».

Η συγκρότηση του «ευρωστρατού» πήρε «σάρκα και οστά» τελικά από τους «Δεκαπέντε», στις 10 και 11 Δεκέμβρη του 1999, στη Σύνοδο του Ελσίνκι. Εκεί αποφασίστηκε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα συγκροτήσει ένα στρατιωτικό σώμα ταχείας επέμβασης, αποτελούμενο από 60.000 άνδρες, το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να αναπτύσσεται σε 60 μέρες, από όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ και το οποίο θα αναλαμβάνει αποστολές, κατά τα πρότυπα των ΝΑΤΟικών επιδρομών. Στις σχετικές αποφάσεις τονίζεται ότι ο «ευρωστρατός» για τις αποστολές του θα χρησιμοποιεί τις υποδομές και τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ.

Βέβαια, σε όλες αυτές τις εξελίξεις αφετηρία πρέπει να θεωρηθεί η υπογραφή της Διακήρυξης της Ουάσιγκτον τον Απρίλη του 1999 από τις χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ, που άλλαξε τη στρατηγική της δολοφονικής συμμαχίας. Το «νέο δόγμα», όπως έγινε ευρύτερα γνωστό, προβλέπει ότι τα κράτη – μέλη του θα έχουν δυνάμεις που θα αναπτύσσονται γρήγορα, θα είναι επιθετικές, θα διατηρούνται και θα επιβιώνουν στο πεδίο της μάχης για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Για την ώρα, το ΝΑΤΟ θα κρίνει πώς και πού θα χρησιμοποιούνται.

Στις 13 Δεκεμβρίου του 2007,  με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας (γνωστή και ως η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη), τροποποιήθηκαν οι ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με βάση τη συνθήκη της Λισαβόνας, στην κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και άμυνας, η ΕΕ έθεσε στόχο να επιταχύνει την συγκρότηση των στρατιωτικών σωμάτων της σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ και με στόχο την αλληλοσυμπλήρωσή τους.

Η καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε «πάγωσε» τα σχέδια της συγκρότησης του Ευρωστρατού, τα οποία όμως επανέρχονται στο προσκύνιο δριμύτερα,  αφού ακριβώς η κρίση του συστήματος, οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών και φέρνει ακόμα και τον πόλεμο.

Πλέον οι Ευρωπαίοι, όπως ξεκάθαρα τόνισε ο Μακρόν, θέλουν το δικό τους στρατό. Ενταγμένο στις δομές του ΝΑΤΟ, αλλά ικανό να δράσει και έξω από αυτές, αφού η ευρωατλαντική συμμαχία ελέγχεται από τις ΗΠΑ, οι οποίες κατά το Μακρόν άφησαν …«απροστάτευτη» την Ευρώπη! Εξάλλου στη κορυφής της Νίκαιας οι Ευρωπαίοι, συμφώνησαν σε περιφερειακές κρίσεις, τις οποίες δεν συμμετέχει το ΝΑΤΟ, θα αναλαμβάνει δράση η ΕΕ!

Κέρδη για το μονοπώλια – Μόνιμη απειλή για τον «εχθρό λαό»

Η επίκληση των ευρωπαϊκών αξιών και της «ευρωπαϊκής ασφάλειας» από τους Μακρόν και Γιούνκερ χρησιμοποιούνται ακριβώς για να επιταχύνουν τις διαδικασίες για τη δημιουργία «Ευρωστρατού».  Ο στρατός τους, πέρα από τα οικονομικά οφέλη που θα αποκομίσουν τα μονοπώλια παραγωγής όπλων, θα γίνει και ο «χωροφύλακας» για τον έλεγχο τον λαό της Ευρώπης, αφού η δράση του θα είναι διαφορετική από αυτή του ΝΑΤΟ.

Οι προτροπές Μακρόν, συνδέονται άρρηκτα και με τα συμφέροντα των Γαλλικών ενεργειακών μονοπωλίων, αφού ο στόλος και η δύναμη του ευρωστρατού θα χρησιμοποιηθεί για παράδειγμα στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας ή όπου αλλού μπουν τρυπάνια, προκειμένου να διασφαλίσει τις γεωτρήσεις, δημιουργώντας όμως κλίμα πολέμου.

Ταυτόχρονα για τις πολεμικές βιομηχανίες της Ευρώπης, η δημιουργία του ευρωστρατού θα σηματοδοτήσει την αύξηση της κερδοφορίας του, αφού θα δημιουργήσει νέες «ανάγκες» για την προμήθεια όπλων. Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία από το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για τη Ειρήνη της Στοκχόλμη (SIPRI), μέσα στην παγκόσμια δεκάδα με τους μεγαλύτερους εξαγωγείς όπλων βρίσκονται: Η Γαλλία (3η), η Γερμανία (4η), η Ισπανία (7η), η Ιταλία (8η) και η Ολλανδία (9η).  Οι συγκεκριμένες χώρες προσυπέγραψαν πρόθυμα τη δημιουργία της δύναμης, του Ταμείου και της κοινής αρχιτεκτονικής για την συγκρότηση του Ευρωστρατού! Βλέπετε τα λεφτά είναι πολλά!!!

Στην αντίπερα όχθη η δημιουργία του ευρωστρατού για τους λαούς θα σηματοδοτήσει μια νέα μόνιμη απειλή, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να στραφεί και εναντίον τους. Με απόφαση – νόμο των Βρυξελλών η Ε.Ε. έχει δικαίωμα εισβο­λής και καταστολής, εντός τω συνόρων της σε περίπτωση που διαπιστώσει η ίδια πως απει­λού­νται τα συμφέροντά της!!!

Ανάμεσα στους κινδύνους είναι και οι «ακραίες κινητοποιήσεις» των λαών εντός των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη ιμπεριαλιστικό εποικοδόμημα να έχει δικαίωμα επέμβαση ακόμα και χωρίς να αιτηθεί η κυβέρνηση της χώρας που …«αποσταθεροποιείται»!!!

Για μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους, πάνω από τους ανταγωνισμούς και το μοίρασμα του κόσμου, ο «εχθρός λαός» θα παραμένει πάντα ο πρώτος στόχος, όταν αμφισβητήσει τα θέσφατα της εξουσίας τους…

Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος
Πηγή: imerodromos.gr