Αφοι Αντετοκούνμπο

‘Πρέπει να ανεβάσουμε τα αδέρφια Αντετοκούνμπο σε μια εξέδρα, στην πλατεία Συντάγματος και να περάσουμε από μπροστά τους ένας ένας, 11.000.000 Έλληνες και να τους φιλήσουμε τα χέρια”. Αυτή ήταν η κατακλείδα της συζήτησής μου με ένα φίλο σχετικά με την κουβέντα του Γιάννη και του Θανάση με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση, το Σάββατο, 26 Ιουνίου.

Όχι, γιατί αποτελούν ήδη, αλλά και θα συνεχίσουν για πάνω από μία δεκαετία να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Εθνικής Ελλάδας στο μπάσκετ. Ούτε γιατί, ο Γιάννης είναι θέμα χρόνου να γίνει MVP του NBA και να πάρει δαχτυλίδι. Ούτε γιατί ο Θανάσης αγωνίζεται στην ACB. Αλλά γιατί, όπως είπε η κα Παναγιωτάκου στο κλείσιμο της κουβέντας:

τα αδέρφια Αντετοκούνμπο μας έδωσαν πίσω το δικαίωμα να μιλάμε για εθνικό φρόνημα και να δηλώνουμε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες, χωρίς να είμαστε (τρελοί) εθνικιστές

Το video με τα όσα ειπώθηκαν στη Στέγη, θα πρέπει να προβληθεί σε όλα τα σχολεία της επικράτειας και να το κατεβάσουμε όλοι στο κινητό μας και να το βλέπουμε, κάθε φορά που θα μας πηγαίνει κάτι στραβά, αφού περιλαμβάνει μια σειρά από μεγάλα μαθήματα ζωής. Μπορεί ο Θανάσης (25) και ο Γιάννης (22) να είναι ακόμα ηλικιακά άγουροι, ωστόσο τα συγκεκριμένα μαθήματα ζωής όχι μόνο έχουν προλάβει να τα ζήσουν, αλλά έχουν αρχίσει να τα διδάσκουν κιόλας.

Πάρτε μολύβι και χαρτί και αρχίστε να σημειώνετε:

> Όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές, αλλά για να τις ξεπεράσουμε, στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.*

> Το σχέδιο Α ήταν να παίξω μπάσκετ. Το σχέδιο Β ήταν να κάνω τα πάντα για να δουλέψει το σχέδιο Α.

> Αν δεν γινόμουν μπασκετμπολίστας, το πιο σημαντικό θα ήταν να έκανα κάτι με το οποίο θα μπορούσα να βοηθήσω τους συνανθρώπους και την οικογένειά μου.

> Θέλω να είμαι το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για τα αδέρφια μου.

> Θέλω να γίνω για τα παιδιά σε Ελλάδα και Αφρική εκείνος ο Αμερικάνος που μου έδωσε την ευκαιρία να πάω στο NBA. Θέλω να βοηθήσω και να δώσω ευκαιρίες σε παιδιά, σαν αυτές που δόθηκαν σε εμένα.

> Θέλω στα 45 μου να μου σφίγγουν το χέρι, όχι γιατί ήμουν καλός στο μπάσκετ, αλλά επειδή θα έχω προσφέρει πολλά σαν άνθρωπος.

> Να μην είσαι εγωιστής. Να σκέφτεσαι τον συνάνθρωπό σου και να δουλεύεις σκληρά.

> Να σπρώχνεις τον εαυτό σου στα όρια του.

> Να μην νομίζεις ότι είσαι μέτριος, γιατί τότε θα γίνεις μέτριος.

> Μας λένε ότι έχουμε καταφέρει πολλά, αλλά δεν έχουμε καταφέρει ακόμα τίποτα.

> Στόχος μου είναι να γίνω πρωταθλητής, MVP, ένας από τους καλύτερους 50 παίκτες που έχουν πατήσει ποτέ γήπεδο μπάσκετ. Πιστεύω ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών και ξέρω ότι θα γίνω.

> Το πιο σημαντικό για να φτάσεις ψηλά είναι η δουλειά και όταν φτάνεις εκεί πρέπει να δουλέψεις ακόμα περισσότερο για να διατηρηθείς.

> Αν όχι εμείς τότε ποιος; Αν όχι τώρα τότε πότε;

> Υπάρχει ομορφιά στον μόχθο και ασχήμια στην επιτυχία.

> Όταν περνούσαμε δύσκολα, ήταν όμορφη η ζωή μας, γιατί ήταν ολόκληρη η οικογένειά μας μαζί. Τώρα κάνω 42 ταξίδια εκτός έδρας το χρόνο και είναι δύσκολο να βλέπω τα αδέρφια και τους γονείς μου.

> Έλληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

> Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρατάς κακία.

> Είμαστε τα παιδιά 11.000.000 Ελλήνων.

> Δεν θα πρέπει να είσαι Αντετοκούνμπο για να μπορείς να πάρεις ελληνική ιθαγένεια.

> Δεν μπορεί να μου πεις κάποιος πως δεν είμαι Έλληνας. Μα δεν ξέρω να είμαι κάτι άλλο. Είμαι 22 ετών και δεν έχω πάει ποτέ στη Νιγηρία, από όπου είναι η μητέρα μου.

> Τα σκληρά χρόνια δεν διαρκούν πολύ, οι σκληροί όμως άνθρωποι αντέχουν στον χρόνο.

> Χαμογελάω συχνά, γιατί μεγάλωσα στενοχωρημένος.

> Δεν υπάρχουν όνειρα που παραείναι μεγάλα.

Να σημειώσουμε ότι η στάση του σώματος και των δύο όσο έλεγαν τις παραπάνω ατάκες φανέρωνε το πόσο μετριόφρονες είναι και το πόσο σταθερά πατούν τα πόδια τους στη γη.

*Κάποιες φράσεις ανήκουν στον Θανάση και κάποιες στον Γιάννη, αλλά το ποιος είπε ποια δεν έχει καμία σημασία.

_______________________
   Πηγή: msn.com
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com