Ο διχασμός και το μίσος

Για πολύ καιρό τώρα με απασχολεί ένα θέμα που θεωρώ σημαντικό και ψάχνω την απάντηση.  Ποιο είναι αυτό το θέμα; Ο διχασμός και το μίσος που κυριαρχεί στην κοινωνία μας. Άραγε γιατί μισούμε τόσο ο ένας τον άλλο;

Από την συμμετοχή μου στο δρόμο του αγώνα, όλ’ αυτά τα χρόνια των μνημονίων και της σήψης, όχι μόνο της πολιτικής ζωής του τόπου μας αλλά και του κοινωνικού ιστού, έχω κάνει διάφορες παρατηρήσεις που θα ήθελα να σας καταθέσω και φυσικά, με σεβασμό στην άλλη άποψη πάντα.

Πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς αλλά θα ήθελα να αρχίσω με την βασική, κατά την γνώμη μου, αιτία που είναι η οικογένεια και το σχολείο. Εκεί που το νεαρό βλασταράκι διαμορφώνεται ως χαρακτήρας και πολίτης. Δυστυχώς, οι οικογενειακοί δεσμοί έχουν χαλαρώσει πάρα πολύ και σήμερα, με την αγωνία της επιβίωσης, πολλοί γονείς δεν έχουν ούτε το χρόνο αλλά ούτε και την διάθεση να ασχοληθούν πραγματικά με τα παιδιά τους. Έτσι καταλήγοντας σε διάφορα «τεχνάσματα»  θεωρούν ότι απασχολούν τα παιδιά τους σε βαθμό, μάλιστα, που δεν τους λείπει η φυσική παρουσία των γονέων.  Όμως, όλες οι εξωσχολικές δραστηριότητες, όλες οι παροχές «τεχνολογικής προόδου» δεν είναι δυνατόν να αντικαταστήσουν την αγκαλιά, την κουβέντα, την εξήγηση, την πνευματική επεξεργασία,  τον σεβασμό και την δημοκρατία που γεννιέται από την συμμετοχή του παιδιού στις αποφάσεις της οικογενειακής εστίας.

Στο σχολείο τώρα, έτσι όπως έχει καταντήσει η εκΠΑΙΔΕΥΣΗ των παιδιών μας, το παιδί διδάσκεται να ΜΗΝ σκέπτεται αλλά να παπαγαλίζει ότι του σερβίρεται αμάσητο και να μπορεί μέσω μνήμης να το αναπαράγει. Επιπροσθέτως, του απαγορεύεται να εκφράζεται και, κυρίως, να καταθέτει γνώμη και εναλλακτική λύση, γιατί η ελεύθερη έκφραση δεν χαίρει σεβασμού και ενθάρρυνσης οπότε μαθαίνει να σιωπά. Το χειρότερο είναι ότι το παιδί διδάσκεται να πάσχει –κυριολεκτικά- προκειμένου να έχει την καλύτερη δυνατή απόδοση, δηλαδή βαθμό, ακόμα και αν αυτό σημαίνει αντιγραφή από συμμαθητές ή την μεταμόρφωση του σε «φυτό» που στερείται την χαρά της ζωής για να είναι πάντα πρώτο. Εδώ θα ήθελα να σταθώ και λίγο στην υποβίβαση του σημαντικού μαθήματος της «Αγωγής του Πολίτη» που είναι η ώρα της παιδικής χαράς στα περισσότερα σχολεία.  Ένα μάθημα που διδάσκει τα συνταγματικά δικαιώματα ενός πολίτη υποβιβάζεται σε τέτοιο σημείο που ουδέποτε το παιδί παίρνει την απαραίτητη αυτή γνώση που θα βοηθούσε τη διαμόρφωσή του σε ενεργό πολίτη, γνώστη των δικαιωμάτων του ώστε να μάθει να τα διεκδικεί. Πόσο βολικό για το σύστημα!!!

Επίσης, οι διαδικασίες μάθησης στο σχολείο είναι καθαρά ατομικές χωρίς το παιδί να μαθαίνει να μοιράζεται, να συμμετέχει σε ομάδες όπου η διαφάνεια και η δημοκρατία θα κυριαρχεί και οι αποφάσεις θα παίρνονται συλλογικά.

Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν ανθρώπους μαθημένους ν’ ακολουθούν και να εκτελούν χωρίς δισταγμό, χωρίς επεξεργασία, όσα τους παρουσιάζονται ως αλήθειες ακόμη κι αν είναι τα μεγαλύτερα ψέματα. Και έτσι όταν χρειαστεί ν’ αντισταθούν -όπου απαιτείται- ή δεν το γνωρίζουν ή δεν γνωρίζουν πώς να το κάνουν. Πόσο μάλλον όταν χρειάζεται ν’ αντισταθούν σ’ ένα «κράτος» που -συστηματικά και με μεγάλη συνέπεια- κάνει ότι μπορεί για να αφαιρέσει απ’ την πίστη στην ιδία δύναμη του πολίτη και να προσθέσει στην αλλότρια δύναμη του αρχηγού.  Ένα μεγάλο όπλο της λειτουργίας αυτού του βολικού για την εξουσία συστήματος είναι ο φόβος, η τρομοκρατία και η διχόνοια που σπέρνει πολύ εύκολα με την βοήθεια των ΜΜΕ.  Ο σκοπός τους είναι ένας: Όλες οι κοινωνικές ομάδες να μη βρεθούν ποτέ στην ίδια πλευρά, ώστε μέσω της ενότητας να πετύχουν την λευτεριά από την κατοχή στην οποία βρισκόμαστε.  Πάντα να βρίσκονται απέναντι η μία στην άλλη, σε σύγκρουση μεταξύ τους και ο πραγματικός εχθρός στο απυρόβλητο!

Τώρα θα μου πείτε, αυτές είναι διαπιστώσεις… Επί της ουσίας, τι κάνουμε;

Η απάντηση είναι μία: ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.

Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι, το παράδειγμα για τα παιδιά μας, τους φίλους μας και τους συμπολίτες μας. Κορυφαία υποχρέωσή μας, ακόμα κι αν κάνουμε χιλιάδες άλλα λάθη, να δίνουμε το παράδειγμα της συμμετοχής, της ανάγκης για αγώνα και δικαίωση, της μη εγκατάλειψης και της δύναμης της συλλογικής δουλειάς μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Να διδάσκουμε με το προσωπικό παράδειγμά μας ότι κανείς δεν πρέπει να είναι δουλικό κανενός και κανείς δεν πρέπει να φοβάται να διαφέρει.

Της Ντίνας Κοέδρου - Χρυσικάκη
Πηγή: dromosanoixtos.gr