Αυτό θέλει το καλοκαίρι.

Ήλιος, ζέστη, πολλή ζέστη, αλμύρα, θάλασσα. Μαγιό, παραλίες, μαυρισμένα σώματα, μπάνια, μυρωδιά αντηλιακού. Κοκτέιλ, χαμόγελα, μουσική, φεγγαρόλουστα βράδια. Ανεβασμένη διάθεση, έρωτας, πάρτι. Τραπέζι με ούζο και θαλασσινά, φωνές, πειράγματα. Καλοκαίρι. Πλοίο, βαρκούλα, νησί, camping. Καλοκαίρι.

Δεν είναι και πολλά άλλα που μπορείς να πεις. Στο καλοκαίρι δεν ταιριάζουν οι περιττές λέξεις και τα ανούσια επίθετα. Το καλοκαίρι σε θέλει να γίνεις πιο άμεσος, πιο ευθύς. Να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις τώρα. Όχι αύριο. Να βάλεις τέλος στις σκέψεις για το μέλλον. Να ζήσεις μόνο το παρόν. Τώρα. Σου δίνει το σήμα, σου στήνει σκηνικό, και σε αφήνει να συμπληρώσεις τα κενά.
Κατά μία έννοια, είναι ο καλύτερος φίλος σου. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Έχει κάνει μία σιωπηλή συμφωνία με το σύμπαν κι έχει καταφέρει να υπάρχει και να μην υπάρχει ταυτόχρονα. Να είναι λες κι έχουν σταματήσει όλα, και λες και τρέχουν πιο γρήγορα από ποτέ, την ίδια στιγμή. Να πέφτεις στη δίνη του και να χάνεσαι, για να καταλάβεις ότι τελείωσε μόνο όταν σκεφτείς ότι ξεκίνησε.
Εκεί κρύβεται και η μαγεία. Σε αναγκάζει να ζήσεις όπως θα έπρεπε να ζεις. Σου διδάσκει πόσο σημαντικό είναι να ρουφάς κάθε στιγμή, χωρίς να συλλογίζεσαι ότι θα φύγει. Γιατί φεύγει μόνο όταν εσύ αρχίσεις να το σκέφτεσαι. Σε αφήνει να βουτήξεις σε μια μαύρη τρύπα. Μόνο που δεν είναι μαύρη. Είναι γαλάζια, χρυσή και γεμάτη φως.

Άσε τον κάθε θεότρελο επιστήμονα να δίνει ορισμούς στον χρόνο, και να προσπαθεί να τον παρακάμψει. Υπάρχει πιο εύκολος τρόπος. Εσύ, το αμόρε σου ή καλή παρέα, και μία παραλία. Ή ένα βουνό. Δεν κολλάμε στις προτιμήσεις. Αν και η θάλασσα προσφέρεται περισσότερο για βουτιές. Στα νερά της ή στη μαύρη τρύπα που λέγαμε.
Σκέψου. Δεν είναι ταξίδι στον χρόνο οι καλοκαιρινές διακοπές; Δεν γυρνάς σε άλλες εποχές; Όταν ήσουν παιδί, έφηβος, ανέμελος και χωρίς σκοτούρες; Στο φως του καλοκαιρινού ήλιου ή του καλοκαιρινού φεγγαριού είμαστε όλοι παιδιά. Ξεφεύγουμε από υποχρεώσεις, πρέπει και μη. Μια τρέλα γίνεται πιο εύκολα. Οι δεύτερες σκέψεις γίνονται κάτω από γκρίζους ουρανούς.

Λες να είναι τυχαίο ότι οι πιο πολλές και ωραίες αναμνήσεις είναι από “εκείνο το καλοκαίρι”; Σχεδόν, ποτέ από “εκείνον τον χειμώνα”. Πόσες φορές είπες “να 'τανε έτσι η ζωή μου όλη”, όταν καθόσουν γύρω από μια φωτιά, στην άμμο και έπινες μια γουλιά ακόμα από το ποτό σου; Και πόσες φορές δεν υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι θα επιστρέφεις πάντα σε κάποιο νησί;
Δεν είναι στο νησί που θέλουμε να επιστρέφουμε κάθε καλοκαίρι. Είναι στη ζωή. Την αληθινή ζωή. Εκείνη που είναι λίγο πιο ανέμελη. Που όταν τη ζεις, είναι λίγο πιο εύκολο να είσαι αγαπημένος με όλους. Εκείνη που δεν σε πιέζει. Που δεν σε αναγκάζει να γίνεσαι κακός. Που σε αφήνει να βάζεις το εμείς πάνω από το εγώ, αλλά σου δίνει και τις στιγμές που είναι ολόδικές σου.

Και μετά σκέφτεσαι. Κι όταν σκέφτεσαι, τελειώνουν όλα. Και κάθεσαι, περιμένοντας το επόμενο καλοκαίρι. Μα το καλοκαίρι δεν θέλει να το περιμένεις. Κι όλο έρχεται, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά, όταν φύγει, θα έχεις μάθει. Δεν είναι ο ήλιος, η θάλασσα, η αλμύρα, τα μπάνια, η μουσική. Καλοκαίρι πρέπει να είναι η ζωή. Κάθε μέρα. Να ζεις τώρα. Αυτό θέλει το καλοκαίρι. 
Κάθε χρόνο, έχεις τρεις μήνες να μάθεις το μάθημά σου... Πρόλαβες, φέτος;

http://www.pathfinder.gr