Οι μεγαλύτερες φωτιές της Ιστορίας
Η φωτιά είναι μια τρομακτική δύναμη που σε πολλούς μοιάζει ακατανόητη.
Ακόμα και στις μικρότερες δυνατές διαστάσεις της, παραμένει ένα φαινόμενο που μπορεί να προκαλέσει ρίγη ανατριχίλας.
Πόσο μάλλον όταν ξεφεύγει από τον έλεγχο και καταπίνει δάση και πόλεις, αφήνοντας όλεθρο και καταστροφή στο πέρασμά της.
Συχνά βέβαια μέσα στην τραγωδία γεννιούνται ήρωες που έχουν δυνατές ιστορίες να μοιραστούν, αψηφώντας λες τη δολοφονική δύναμη της Φύσης…
Όπως μας παραδίδεται, ήταν Ιανουάριος του 1657 όταν το Έντο (σημερινό Τόκιο) της Ιαπωνίας μαστίστηκε από επιδημία φυματίωσης. Σύντομα έγινε αντιληπτό ότι ήταν ένα κιμονό ο Νο 1 ένοχος για την εξάπλωση της πανδημίας, καθώς τρεις διαδοχικοί άνθρωποι που το φόρεσαν πέθαναν όλοι από φυματίωση.
Κι έτσι στις 18 Ιανουαρίου ένας βουδιστής μοναχός βρήκε τη λύση: είπε να κάψει το κιμονό για να απαλλαγεί η πόλη από τα δεινά. Δεν υπολόγισε όμως τον δυνατό άνεμο, που σήκωσε το φλεγόμενο κιμονό στον αέρα και εκείνο έκαψε τη στέγη του ναού. Από δω ξεκίνησε η απίστευτη σε διαστάσεις πυρκαγιά που πήρε το όνομά της από το «καιόμενο κιμονό».
Όταν κατάφεραν τελικά να τη σβήσουν δύο μέρες αργότερα, η καταστροφή ήταν ανυπολόγιστη. Το 60% της πόλης είχε χαθεί, όπως και το 1/3 του πληθυσμού της, περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι δηλαδή. Το Έντο μεταμορφώθηκε δραστικά μετά την κολοσσιαία λαίλαπα, όταν υιοθετήθηκαν κανονισμοί δόμησης και μέτρα προστασίας για την αποτροπή αντίστοιχων τραγωδιών στο μέλλον…
Οι δασικές φωτιές δεν είναι καθόλου σπάνιες στην Αυστραλία, αν και το 1851 μια τραγική σειρά από παράγοντες έκαναν το Άουτμπακ να μοιάζει με πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί. Και εξερράγη την Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου, όταν πυκνοί καπνοί τύλιξαν τη γη και έκρυψαν τον ουρανό.
Ο Τύπος ανέφερε μετά ότι δεν ήταν μόνο οι φωτιές που έφαγαν ένα καλό μέρος της πολιτείας Βικτόρια(!), αλλά και τα τοξικά νέφη γεμάτα καπνιά, ζέστη και άμμο. Άντρες και γυναικόπαιδα καβάλα σε άλογα και άμαξες προσπαθούσαν να γλιτώσουν, αν και η πύρινη κόλαση τούς προλάβαινε στον δρόμο.
Ακόμα και περιοχές που δεν πλήχθηκαν ευθέως από τη φωτιά (κάηκε το 1/4 της περιοχής), μαστίστηκαν από τον καπνό και τις αποπνικτικές θερμοκρασίες. Αναρίθμητοι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους προσευχόμενοι να μην αλλάξει η διεύθυνση του αέρα. Ακόμα και ρυάκια και ποταμάκια εξαφανίστηκαν από τη ζέστη.
Κάπου 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη γιγαντιαία φωτιά της υπαίθρου, η περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή ήταν ωστόσο ανείπωτη: περισσότερα από 1 εκατ. πρόβατα νεκρά και εκατοντάδες χιλιάδες ζώα κτηνοτροφίας και είδη άγριας ζωής. Τίποτα ζωντανό δεν επιβίωσε σε μια ακτίνα 80 χιλιομέτρων…
Στις 12 Οκτωβρίου 1654 ένας κρατικός επιθεωρητής μπήκε σε μια πυριτιδαποθήκη στο κέντρο της πανέμορφης ολλανδικής πόλης. Λίγες στιγμές αργότερα, κάπου 40 τόνοι μπαρουτιού τυλίχθηκαν στις φλόγες. Κανείς δεν ξέρει τι συνέβη εκεί μέσα, ο ολλανδικός Τύπος υπαινίχθηκε πάντως ότι ο κρατικός αξιωματούχος έκανε το μοιραίο λάθος να μπει στην πυριτιδαποθήκη με φανό στα χέρια!
Η γιγαντιαία έκρηξη και η πυρκαγιά που προκλήθηκε έκαψε το 1/4 της πόλης. Χιλιάδες τραυματίες, άγνωστος αριθμός νεκρών (για 100 μίλησαν οι Αρχές, αν και ιστορική συναίνεση δεν υπάρχει), χιλιάδες σπίτια και μαγαζιά έγιναν στάχτη και η πόλη δεν θύμιζε σε τίποτα την αλλοτινή «Πόλη των Πριγκίπων».
Οι προτεστάντες πάστορες είδαν μάλιστα την ανείπωτη καταστροφή ως σημείο των καιρών και τη θεώρησαν ως προάγγελο της Μέρας της Κρίσης, η οποία ερχόταν ολοταχώς από την αύξηση του καθολικού στοιχείου στο Ντελφτ! Πολλοί έχασαν τη ζωή τους στην πελώρια λαίλαπα του Ντελφτ, μεταξύ αυτών και ο καλύτερος μαθητής του Ρέμπραντ…
Η Μεγάλη Φωτιά του Πορκιουπάιν σάρωσε το βορειοανατολικό Οντάριο του Καναδά τον Ιούλιο του 1911, στον κολοφώνα του τοπικού «κίτρινου πυρετού». Πήρε μάλιστα το όνομά της από τους χιλιάδες χρυσοθήρες και τις φαμίλιες τους που έψαξαν καταφύγιο από την πύρινη λαίλαπα στη Λίμνη Πορκιουπάιν, όταν ανέβηκαν στις βάρκες για να απομακρυνθούν από την κόλαση.
Η φωτιά κατέκαψε 500.000 στρέμματα δασικής έκτασης, αλλά και αναρίθμητους καταυλισμούς ανθρακωρύχων και εξίσου πολλά χρυσωρυχεία. Ο φόρος ανθρώπινων ζωών παραμένει άγνωστος. Δύο επιζήσαντες που κατέφυγαν κι αυτοί στη λίμνη διηγούνταν κατόπιν απίστευτες ιστορίες φρίκης, ειδικά όταν τα βαγόνια με τον δυναμίτη τυλίχθηκαν στις φλόγες και από την έκρηξη προκλήθηκαν τέτοια κύματα στη λίμνη που έπνιγαν πια κατά εκατοντάδες όσους είχαν καταφύγει στις βάρκες.
Αφεντικό πήρε την οικογένειά του και τους 22 εργάτες του και κατέφυγαν στο εσωτερικό του χρυσωρυχείου για να γλιτώσουν από την πύρινη μανία, βρίσκοντας ωστόσο τραγικό θάνατο από ασφυξία όταν οι φλόγες περικύκλωσαν την είσοδο.
Όχι μία, όχι δύο, αλλά πέντε τεράστιες πυρκαγιές ξέσπασαν στις Μεγάλες Λίμνες των ΗΠΑ την αποφράδα μέρα της 8ης Οκτωβρίου 1871. Και παρά το γεγονός ότι η Φωτιά του Σικάγου παραμένει η πλέον διαβόητη, η φονικότερη ήταν ωστόσο η πυρκαγιά που τύλιξε το Πέστιγκο, όταν 1,5 εκατομμύριο στρέμματα μετατράπηκαν σε στάχτη και κάπου 2.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Το ίδιο το Πέστιγκο καταστράφηκε ολοσχερώς σε μία μόλις ώρα, ενώ οι καπνοί φαίνονταν ακόμα και από τη Βαλτιμόρη. Όσοι επιβίωσαν, περιέγραψαν τη φωτιά σαν πύρινο τυφώνα, ο οποίος προλάβαινε στον δρόμο τους αλλόφρονες κατοίκους και τους κατάπινε στο κολασμένο εσωτερικό του. Όσοι κατέφυγαν στο νερό για να γλιτώσουν, πέθαναν από υποθερμία.
Άλλοι πάλι πίστεψαν πως επρόκειτο για πραγματικό κυκλώνα, γι’ αυτό και αναζήτησαν καταφύγιο στα υπόγεια των σπιτιών τους και τα κελάρια, όπου τους βρήκε η φωτιά. Απανθρακωμένα πτώματα εντοπίζονταν στο Πέστιγκο ακόμα και χρόνια μετά. Η πιο ακραία ιστορία επιβίωσης που ξεπήδησε από την καταστροφή του Πέστιγκο ήταν ενός 21χρονου νεαρού, ο οποίος πιστεύοντας στον βέβαιο χαμό του θέλησε να αυτοκτονήσει μπήγοντας ένα μαχαίρι στο σώμα του.
Το μαχαίρι αποδείχτηκε ωστόσο πολύ κοντό για να τον σκοτώσει και η φωτιά άλλαξε την τελευταία στιγμή κατεύθυνση…
http://www.newsbeast.grΑκόμα και στις μικρότερες δυνατές διαστάσεις της, παραμένει ένα φαινόμενο που μπορεί να προκαλέσει ρίγη ανατριχίλας.
Πόσο μάλλον όταν ξεφεύγει από τον έλεγχο και καταπίνει δάση και πόλεις, αφήνοντας όλεθρο και καταστροφή στο πέρασμά της.
Συχνά βέβαια μέσα στην τραγωδία γεννιούνται ήρωες που έχουν δυνατές ιστορίες να μοιραστούν, αψηφώντας λες τη δολοφονική δύναμη της Φύσης…
Το κιμονό που έκαψε το Έντο
Όπως μας παραδίδεται, ήταν Ιανουάριος του 1657 όταν το Έντο (σημερινό Τόκιο) της Ιαπωνίας μαστίστηκε από επιδημία φυματίωσης. Σύντομα έγινε αντιληπτό ότι ήταν ένα κιμονό ο Νο 1 ένοχος για την εξάπλωση της πανδημίας, καθώς τρεις διαδοχικοί άνθρωποι που το φόρεσαν πέθαναν όλοι από φυματίωση.
Κι έτσι στις 18 Ιανουαρίου ένας βουδιστής μοναχός βρήκε τη λύση: είπε να κάψει το κιμονό για να απαλλαγεί η πόλη από τα δεινά. Δεν υπολόγισε όμως τον δυνατό άνεμο, που σήκωσε το φλεγόμενο κιμονό στον αέρα και εκείνο έκαψε τη στέγη του ναού. Από δω ξεκίνησε η απίστευτη σε διαστάσεις πυρκαγιά που πήρε το όνομά της από το «καιόμενο κιμονό».
Όταν κατάφεραν τελικά να τη σβήσουν δύο μέρες αργότερα, η καταστροφή ήταν ανυπολόγιστη. Το 60% της πόλης είχε χαθεί, όπως και το 1/3 του πληθυσμού της, περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι δηλαδή. Το Έντο μεταμορφώθηκε δραστικά μετά την κολοσσιαία λαίλαπα, όταν υιοθετήθηκαν κανονισμοί δόμησης και μέτρα προστασίας για την αποτροπή αντίστοιχων τραγωδιών στο μέλλον…
Η «Μαύρη Πέμπτη» της Αυστραλίας
Οι δασικές φωτιές δεν είναι καθόλου σπάνιες στην Αυστραλία, αν και το 1851 μια τραγική σειρά από παράγοντες έκαναν το Άουτμπακ να μοιάζει με πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί. Και εξερράγη την Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου, όταν πυκνοί καπνοί τύλιξαν τη γη και έκρυψαν τον ουρανό.
Ο Τύπος ανέφερε μετά ότι δεν ήταν μόνο οι φωτιές που έφαγαν ένα καλό μέρος της πολιτείας Βικτόρια(!), αλλά και τα τοξικά νέφη γεμάτα καπνιά, ζέστη και άμμο. Άντρες και γυναικόπαιδα καβάλα σε άλογα και άμαξες προσπαθούσαν να γλιτώσουν, αν και η πύρινη κόλαση τούς προλάβαινε στον δρόμο.
Ακόμα και περιοχές που δεν πλήχθηκαν ευθέως από τη φωτιά (κάηκε το 1/4 της περιοχής), μαστίστηκαν από τον καπνό και τις αποπνικτικές θερμοκρασίες. Αναρίθμητοι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους προσευχόμενοι να μην αλλάξει η διεύθυνση του αέρα. Ακόμα και ρυάκια και ποταμάκια εξαφανίστηκαν από τη ζέστη.
Κάπου 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη γιγαντιαία φωτιά της υπαίθρου, η περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή ήταν ωστόσο ανείπωτη: περισσότερα από 1 εκατ. πρόβατα νεκρά και εκατοντάδες χιλιάδες ζώα κτηνοτροφίας και είδη άγριας ζωής. Τίποτα ζωντανό δεν επιβίωσε σε μια ακτίνα 80 χιλιομέτρων…
Η Βροντή του Ντελφτ
Στις 12 Οκτωβρίου 1654 ένας κρατικός επιθεωρητής μπήκε σε μια πυριτιδαποθήκη στο κέντρο της πανέμορφης ολλανδικής πόλης. Λίγες στιγμές αργότερα, κάπου 40 τόνοι μπαρουτιού τυλίχθηκαν στις φλόγες. Κανείς δεν ξέρει τι συνέβη εκεί μέσα, ο ολλανδικός Τύπος υπαινίχθηκε πάντως ότι ο κρατικός αξιωματούχος έκανε το μοιραίο λάθος να μπει στην πυριτιδαποθήκη με φανό στα χέρια!
Η γιγαντιαία έκρηξη και η πυρκαγιά που προκλήθηκε έκαψε το 1/4 της πόλης. Χιλιάδες τραυματίες, άγνωστος αριθμός νεκρών (για 100 μίλησαν οι Αρχές, αν και ιστορική συναίνεση δεν υπάρχει), χιλιάδες σπίτια και μαγαζιά έγιναν στάχτη και η πόλη δεν θύμιζε σε τίποτα την αλλοτινή «Πόλη των Πριγκίπων».
Οι προτεστάντες πάστορες είδαν μάλιστα την ανείπωτη καταστροφή ως σημείο των καιρών και τη θεώρησαν ως προάγγελο της Μέρας της Κρίσης, η οποία ερχόταν ολοταχώς από την αύξηση του καθολικού στοιχείου στο Ντελφτ! Πολλοί έχασαν τη ζωή τους στην πελώρια λαίλαπα του Ντελφτ, μεταξύ αυτών και ο καλύτερος μαθητής του Ρέμπραντ…
H Μεγάλη Φωτιά της Λίμνης
Η Μεγάλη Φωτιά του Πορκιουπάιν σάρωσε το βορειοανατολικό Οντάριο του Καναδά τον Ιούλιο του 1911, στον κολοφώνα του τοπικού «κίτρινου πυρετού». Πήρε μάλιστα το όνομά της από τους χιλιάδες χρυσοθήρες και τις φαμίλιες τους που έψαξαν καταφύγιο από την πύρινη λαίλαπα στη Λίμνη Πορκιουπάιν, όταν ανέβηκαν στις βάρκες για να απομακρυνθούν από την κόλαση.
Η φωτιά κατέκαψε 500.000 στρέμματα δασικής έκτασης, αλλά και αναρίθμητους καταυλισμούς ανθρακωρύχων και εξίσου πολλά χρυσωρυχεία. Ο φόρος ανθρώπινων ζωών παραμένει άγνωστος. Δύο επιζήσαντες που κατέφυγαν κι αυτοί στη λίμνη διηγούνταν κατόπιν απίστευτες ιστορίες φρίκης, ειδικά όταν τα βαγόνια με τον δυναμίτη τυλίχθηκαν στις φλόγες και από την έκρηξη προκλήθηκαν τέτοια κύματα στη λίμνη που έπνιγαν πια κατά εκατοντάδες όσους είχαν καταφύγει στις βάρκες.
Αφεντικό πήρε την οικογένειά του και τους 22 εργάτες του και κατέφυγαν στο εσωτερικό του χρυσωρυχείου για να γλιτώσουν από την πύρινη μανία, βρίσκοντας ωστόσο τραγικό θάνατο από ασφυξία όταν οι φλόγες περικύκλωσαν την είσοδο.
Ποια Φωτιά του Σικάγου;
Όχι μία, όχι δύο, αλλά πέντε τεράστιες πυρκαγιές ξέσπασαν στις Μεγάλες Λίμνες των ΗΠΑ την αποφράδα μέρα της 8ης Οκτωβρίου 1871. Και παρά το γεγονός ότι η Φωτιά του Σικάγου παραμένει η πλέον διαβόητη, η φονικότερη ήταν ωστόσο η πυρκαγιά που τύλιξε το Πέστιγκο, όταν 1,5 εκατομμύριο στρέμματα μετατράπηκαν σε στάχτη και κάπου 2.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Το ίδιο το Πέστιγκο καταστράφηκε ολοσχερώς σε μία μόλις ώρα, ενώ οι καπνοί φαίνονταν ακόμα και από τη Βαλτιμόρη. Όσοι επιβίωσαν, περιέγραψαν τη φωτιά σαν πύρινο τυφώνα, ο οποίος προλάβαινε στον δρόμο τους αλλόφρονες κατοίκους και τους κατάπινε στο κολασμένο εσωτερικό του. Όσοι κατέφυγαν στο νερό για να γλιτώσουν, πέθαναν από υποθερμία.
Άλλοι πάλι πίστεψαν πως επρόκειτο για πραγματικό κυκλώνα, γι’ αυτό και αναζήτησαν καταφύγιο στα υπόγεια των σπιτιών τους και τα κελάρια, όπου τους βρήκε η φωτιά. Απανθρακωμένα πτώματα εντοπίζονταν στο Πέστιγκο ακόμα και χρόνια μετά. Η πιο ακραία ιστορία επιβίωσης που ξεπήδησε από την καταστροφή του Πέστιγκο ήταν ενός 21χρονου νεαρού, ο οποίος πιστεύοντας στον βέβαιο χαμό του θέλησε να αυτοκτονήσει μπήγοντας ένα μαχαίρι στο σώμα του.
Το μαχαίρι αποδείχτηκε ωστόσο πολύ κοντό για να τον σκοτώσει και η φωτιά άλλαξε την τελευταία στιγμή κατεύθυνση…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου