Η Παράνομη επιχείρηση
Όσο μεγαλύτερη η ανεργία, τόσο θα πέφτουν τα μεροκάματα. Όσο μεγαλύτερη η
ανεργία, τόσο θα καταρρέουν τα ταμεία. Κι όσο καταρρέουν τα ταμεία,
τόσο θα παραλύει η οικονομία
Κι όλο αυτό μαζί, μεταφράζεται σε μείωση και έλεγχο πληθυσμού
Με καλό σχέδιο, προετοιμάζεται μεθοδικά ένας κοινωνικός και οικονομικός Αρμαγεδδών που θα ξεσηκώσει βία και κοινωνικές αναταραχές.
Το προφανές, είναι η τεχνηέντως οικονομική κρίση. Η κροκοδείλια παραδοχή περί κοινωνικών ανισοτήτων και πως η ελίτ φοροδιαφεύγει, έχοντας ωστόσο όσες φοροαπαλλαγές ζητήσει
προκειμένου να μην κλείσει τις εναπομείναντες επιχειρήσεις.
Από την άλλη, ενώ οι φόροι πέφτουν βροχή και αβάσταχτοι με κύριο στόχο τον κορμό μιας υγιούς οικονομίας, τη μεσαία τάξη, προωθούνται ιδέες και υποτιθέμενες “λύσεις”. Μια είναι το ηλεκτρονικό νόμισμα και η άλλη είναι η δουλειά με μαύρο χρήμα.
«Σιγά μην κάτσω και στο σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου». Θα τη βρω την άκρη και η άκρη είναι η μαύρη εργασία. Το κάτωθι άρθρο δημοσιεύτηκε στο πλέον συστημικό LIFO, ως δήθεν αντιγραφή από ένα ιστολόγιο στο οποίο όμως δεν υπάρχει:
Σιγά μην πάω να δουλέψω για δεκαπέντε ευρώ στο εννιάωρο
Η Παράνομη επιχείρηση
Σιγά μην πάω να δουλέψω για δεκαπέντε ευρώ στο εννιάωρο. Σιγά μην κάτσω και στο σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου. Πριν από μερικές μέρες ήρθε να με δει ένας από τους ελάχιστους λάιβ φίλους μου. Εννοώ από αυτούς που σου χτυπάνε την πόρτα, σε παίρνουν ένα τηλέφωνο κλπ. Έχω λίγους φίλους τέτοιους. Αλλά είναι σημαντικοί. Είναι τέτοιοι που δεν αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι περισσότερους. Και από τον κόσμο του Ίντερνετ, δυο τρεις μεγάλες καρδιές που πατάνε στη γη και δεν ξέρουν τι θα πει καλάμι. Αυτοί όλοι μου είναι αρκετοί. Για σας τα λέω Ελένη Σ και Ελένη Γ και Κωνσταντίνα και γιατρίνα που σου υποσχέθηκα ότι θα σου τηλεφωνήσω μόλις γυρίσω στην Αθήνα και ακόμα δεν το έκανα, συγχωράτε με, ακόμα βάφω, στοκάρω, και τραμπαλίζομαι πάνω στη σκάλα.
Σήμερα μιλάω για τον φίλο μου τον Ρένο, που ήρθε εδώ τις προάλλες. Καθίσαμε τα είπαμε, χάρηκα που διατηρεί τα κουράγια και τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες, χάρηκα που τον είδα αν και τον έβγαλα με ένα ξερό καφέ. Δεν τον έπεισα να πάρει πίσω το χαρτζιλικάκι που ήθελε ντε και καλά να μου αφήσει και όπως μου είπε το φύλαξα μέσα σε ένα κουτάκι να υπάρχει για όταν το χρειαστεί αυτός χεχε. Ωστόσο μου μπήκε ένας διάολος πάλι μέσα μου και άρχισα να το ξεροκοιτάζω. Όχι για να φάω κεικάκι όπως την άλλη φορά. Αλλά για μια ιδέα που μου μπήκε στο μυαλό.
Με είκοσι ευρώ μπορώ να ξεκινήσω επιχείρηση σκέφτηκα. Γουότ ιφ, φτιάξω ένα ταψί τυρόπιτα από την μοναδική μου και πάω να το πουλήσω στη λαϊκή την Τρίτη; Χάνω τίποτα; Αν δεν πουλήσει θα το φέρω πίσω να το φάω με τη Μαρίτσα και το Ρένο που θα καλέσω εδώ. Και φτιάχνω αγαπημένοι μου το ταψί την Τρίτη, και το πάω. Αλλά άργησα να πάω γιατί το έβγαλα από το φούρνο στις έντεκα κι αυτοί στους πάγκους τρώνε μεταξύ οκτώ και εννιά, ξυπνάνε βλέπετε από τα χαράματα. Όχι εδώ όχι εκεί, φώναζα εγώ, τυρόπιτα σπιτική με χειροποίητο φύλλο, άλφα άλφα ποιότητα. Μέχρι που ένας με φωνάζει. Κοπελιά, έφαγα αλλά για έλα εδώ, να δούμε τι έφτιαξες. Πάω εκεί, του δείχνω το ταψί, βάλε μου ένα κομμάτι λέει. Βάζω, δυο ευρώ το κομμάτι αλλά όχι κομματάκι για δυο άτομα είναι αυτό. Παίρνει δαγκώνει, φτηνά τη δίνεις μου λέει.
Κι αυτό ήταν. Φέρε ο ένας και φέρε ο άλλος, άδειασε το ταψί και έβγαλα είκοσι ευρώ. Είχα δώσει δέκα για υλικά. Την ώρα εκείνη περνάει και ο καφετζής δίπλα μου, τι κάνεις εδώ Ελένη; Πουλάω τυρόπιτα δικιά μου. Για φέρε ένα ταψί το πρωί από το καφενείο. Και τώρα ετοιμάζομαι να βγάλω από το φούρνο, έγινε δηλαδή να έχω το νου μου μη το κάψω, ένα ταψί για το καφενείο. Περιττό να σας πω άρχισα να κοιτάζω που υπάρχουν λαϊκές όλη την εβδομάδα κοντινές με την Καισαριανή. Χε χε. Ρε λες;
«Χε χε. Ρε λες;». Ναι. Χε χε χε, λέω ότι αυτό ήθελαν, αυτό θέλουν και αυτό έχουν πετύχει. Να ζει ο άνεργος με μαύρο χρήμα, όντας παράλληλα σε λίστες βοηθείας της ανθρωπιστικής κρίσης. Είτε η βοήθεια είναι κρατική, είτε των διαφόρων οργανώσεων σαν αυτές που στήνει απανταχού ο Σόρος, φυσικά ΚΑΙ στην Ελλάδα.
Φυσικά, επειδή όλο το πρότζεκτ έχει και μορφή «Καιαδισμού», υπολογίζουν ότι οι σκληροί και καπάτσοι θα τα βγάλουν πέρα, που θα σκαρφίζονται μαύρες τυρόπιτες, θα βρίσκουν ένα μήνα δω κι ένα εξάμηνο εκεί δουλειές του ποδαριού, κακοπληρωμένες μεν, αλλά μαύρες κι αφορολόγητες για να μην χάνονται τα προνόμια. Οι αδύναμοι, οι γέροι, οι κουρασμένοι – στον Καιάδα! Ή θα πεθάνουν από πείνα και κρύο ή θα είναι οι επόμενοι αυτόχειρες! Και είναι ακριβώς η ίδια λογική που χρησιμοποιείται για την συνεχή δηλητηρίαση των πληθυσμών από τα χημικά και την ηλεκτρομαγνητική μόλυνση, τις ασθένειες κι επιδημίες, τις κακουχίες που ζουν οι λαοί: Θα επιβιώσουν οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι – στον Καιάδα!
Και φυσικά τα ταμεία θα συνεχίσουν να καταρρέουν ολοένα και περισσότερο, οι ελάχιστοι εργαζόμενοι δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα ολοένα και θα σηκώνουν το βάρος εισφορών για όλους τους άλλους, μέχρι που θα κάτσει η βάρκα και σε λίγο η δήθεν “Ελένη”, θα αναρωτιέται γιατί δεν βρίσκει τυρί και γάλα και αλεύρι ώστε να φτιάξει την μαύρη τυρόπιτα. Ή γιατί θα είναι άκρως επικίνδυνο να κυκλοφορείς στους δρόμους με ένα τόσο πολύτιμο αντικείμενο στο χέρι. [Του έκλεψε την μπουκιά από το στόμα!]
Επίσης, με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται και η συνείδηση της «επιβίωσης» εποχής σπηλαίων. Βγαίνουμε το πρωί για κυνήγι. Κι ο καλύτερος θα πιάσει να φάει κάτι. Χωρίς συλλογική συνείδηση, χωρίς διάθεση για αγώνα, χωρίς σάλιο και κουράγιο για αντίσταση. Πλήρης εξαθλίωση και εξάρτηση από την φιλανθρωπία και τον οπορτουνισμό.
Μήπως τώρα εξηγείται γιατί αυτός ο όγκος ανέργων δεν ξεσηκώνεται; Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που ευκαιριακά βολεύεται έτσι προκειμένου να τα βγάλει πέρα, αλλά το να το κάνεις επιστήμη και παντιέρα, το να το προωθείς και να το προβάλεις ως μια “selfie” – λύση, δείχνει ολοφάνερη σκοπιμότητα. Ειδικά όταν η Ελένη ως περιγράφεται, δεν είναι ούτε αγωνίστρια, ούτε πολιτικοποιημένη, ούτε φανερώνει κάποια αντίσταση στο σύστημα που την οδήγησε ως εδώ. Μόνο ατομική λύση, ευκαιριακή και αδιάφορη για το σύνολο.
Αδύναμες αποσυντονισμένες κοινωνίες, που θα στηρίζονται σε συστήματα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, σε μαύρο χρήμα, σε ηλεκτρονικά νομίσματα, αυτό προωθούν οι γκλομπαλιστές και κάποιοι τα ασπάζονται ως “επαναστατική” μαγκιά.
Το σύστημα μας κλέβει με φόρους μη ανταποδοτικούς. Αλλά υπηρετώντας με πάθος τέτοιες λύσεις, αφήνοντας την ελίτ να φοροδιαφεύγει χοντρά, αυτή η μικρή φοροδιαφυγή είναι ένα ακόμα γλύψιμο από τα κόκαλα που έχει συνηθίσει να μας πετάει.
nea.allnewz.gr
Κι όλο αυτό μαζί, μεταφράζεται σε μείωση και έλεγχο πληθυσμού
Με καλό σχέδιο, προετοιμάζεται μεθοδικά ένας κοινωνικός και οικονομικός Αρμαγεδδών που θα ξεσηκώσει βία και κοινωνικές αναταραχές.
Το προφανές, είναι η τεχνηέντως οικονομική κρίση. Η κροκοδείλια παραδοχή περί κοινωνικών ανισοτήτων και πως η ελίτ φοροδιαφεύγει, έχοντας ωστόσο όσες φοροαπαλλαγές ζητήσει
προκειμένου να μην κλείσει τις εναπομείναντες επιχειρήσεις.
Από την άλλη, ενώ οι φόροι πέφτουν βροχή και αβάσταχτοι με κύριο στόχο τον κορμό μιας υγιούς οικονομίας, τη μεσαία τάξη, προωθούνται ιδέες και υποτιθέμενες “λύσεις”. Μια είναι το ηλεκτρονικό νόμισμα και η άλλη είναι η δουλειά με μαύρο χρήμα.
«Σιγά μην κάτσω και στο σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου». Θα τη βρω την άκρη και η άκρη είναι η μαύρη εργασία. Το κάτωθι άρθρο δημοσιεύτηκε στο πλέον συστημικό LIFO, ως δήθεν αντιγραφή από ένα ιστολόγιο στο οποίο όμως δεν υπάρχει:
Σιγά μην πάω να δουλέψω για δεκαπέντε ευρώ στο εννιάωρο
Η Παράνομη επιχείρηση
Σιγά μην πάω να δουλέψω για δεκαπέντε ευρώ στο εννιάωρο. Σιγά μην κάτσω και στο σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου. Πριν από μερικές μέρες ήρθε να με δει ένας από τους ελάχιστους λάιβ φίλους μου. Εννοώ από αυτούς που σου χτυπάνε την πόρτα, σε παίρνουν ένα τηλέφωνο κλπ. Έχω λίγους φίλους τέτοιους. Αλλά είναι σημαντικοί. Είναι τέτοιοι που δεν αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι περισσότερους. Και από τον κόσμο του Ίντερνετ, δυο τρεις μεγάλες καρδιές που πατάνε στη γη και δεν ξέρουν τι θα πει καλάμι. Αυτοί όλοι μου είναι αρκετοί. Για σας τα λέω Ελένη Σ και Ελένη Γ και Κωνσταντίνα και γιατρίνα που σου υποσχέθηκα ότι θα σου τηλεφωνήσω μόλις γυρίσω στην Αθήνα και ακόμα δεν το έκανα, συγχωράτε με, ακόμα βάφω, στοκάρω, και τραμπαλίζομαι πάνω στη σκάλα.
Σήμερα μιλάω για τον φίλο μου τον Ρένο, που ήρθε εδώ τις προάλλες. Καθίσαμε τα είπαμε, χάρηκα που διατηρεί τα κουράγια και τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες, χάρηκα που τον είδα αν και τον έβγαλα με ένα ξερό καφέ. Δεν τον έπεισα να πάρει πίσω το χαρτζιλικάκι που ήθελε ντε και καλά να μου αφήσει και όπως μου είπε το φύλαξα μέσα σε ένα κουτάκι να υπάρχει για όταν το χρειαστεί αυτός χεχε. Ωστόσο μου μπήκε ένας διάολος πάλι μέσα μου και άρχισα να το ξεροκοιτάζω. Όχι για να φάω κεικάκι όπως την άλλη φορά. Αλλά για μια ιδέα που μου μπήκε στο μυαλό.
Με είκοσι ευρώ μπορώ να ξεκινήσω επιχείρηση σκέφτηκα. Γουότ ιφ, φτιάξω ένα ταψί τυρόπιτα από την μοναδική μου και πάω να το πουλήσω στη λαϊκή την Τρίτη; Χάνω τίποτα; Αν δεν πουλήσει θα το φέρω πίσω να το φάω με τη Μαρίτσα και το Ρένο που θα καλέσω εδώ. Και φτιάχνω αγαπημένοι μου το ταψί την Τρίτη, και το πάω. Αλλά άργησα να πάω γιατί το έβγαλα από το φούρνο στις έντεκα κι αυτοί στους πάγκους τρώνε μεταξύ οκτώ και εννιά, ξυπνάνε βλέπετε από τα χαράματα. Όχι εδώ όχι εκεί, φώναζα εγώ, τυρόπιτα σπιτική με χειροποίητο φύλλο, άλφα άλφα ποιότητα. Μέχρι που ένας με φωνάζει. Κοπελιά, έφαγα αλλά για έλα εδώ, να δούμε τι έφτιαξες. Πάω εκεί, του δείχνω το ταψί, βάλε μου ένα κομμάτι λέει. Βάζω, δυο ευρώ το κομμάτι αλλά όχι κομματάκι για δυο άτομα είναι αυτό. Παίρνει δαγκώνει, φτηνά τη δίνεις μου λέει.
Κι αυτό ήταν. Φέρε ο ένας και φέρε ο άλλος, άδειασε το ταψί και έβγαλα είκοσι ευρώ. Είχα δώσει δέκα για υλικά. Την ώρα εκείνη περνάει και ο καφετζής δίπλα μου, τι κάνεις εδώ Ελένη; Πουλάω τυρόπιτα δικιά μου. Για φέρε ένα ταψί το πρωί από το καφενείο. Και τώρα ετοιμάζομαι να βγάλω από το φούρνο, έγινε δηλαδή να έχω το νου μου μη το κάψω, ένα ταψί για το καφενείο. Περιττό να σας πω άρχισα να κοιτάζω που υπάρχουν λαϊκές όλη την εβδομάδα κοντινές με την Καισαριανή. Χε χε. Ρε λες;
«Χε χε. Ρε λες;». Ναι. Χε χε χε, λέω ότι αυτό ήθελαν, αυτό θέλουν και αυτό έχουν πετύχει. Να ζει ο άνεργος με μαύρο χρήμα, όντας παράλληλα σε λίστες βοηθείας της ανθρωπιστικής κρίσης. Είτε η βοήθεια είναι κρατική, είτε των διαφόρων οργανώσεων σαν αυτές που στήνει απανταχού ο Σόρος, φυσικά ΚΑΙ στην Ελλάδα.
Φυσικά, επειδή όλο το πρότζεκτ έχει και μορφή «Καιαδισμού», υπολογίζουν ότι οι σκληροί και καπάτσοι θα τα βγάλουν πέρα, που θα σκαρφίζονται μαύρες τυρόπιτες, θα βρίσκουν ένα μήνα δω κι ένα εξάμηνο εκεί δουλειές του ποδαριού, κακοπληρωμένες μεν, αλλά μαύρες κι αφορολόγητες για να μην χάνονται τα προνόμια. Οι αδύναμοι, οι γέροι, οι κουρασμένοι – στον Καιάδα! Ή θα πεθάνουν από πείνα και κρύο ή θα είναι οι επόμενοι αυτόχειρες! Και είναι ακριβώς η ίδια λογική που χρησιμοποιείται για την συνεχή δηλητηρίαση των πληθυσμών από τα χημικά και την ηλεκτρομαγνητική μόλυνση, τις ασθένειες κι επιδημίες, τις κακουχίες που ζουν οι λαοί: Θα επιβιώσουν οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι – στον Καιάδα!
Και φυσικά τα ταμεία θα συνεχίσουν να καταρρέουν ολοένα και περισσότερο, οι ελάχιστοι εργαζόμενοι δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα ολοένα και θα σηκώνουν το βάρος εισφορών για όλους τους άλλους, μέχρι που θα κάτσει η βάρκα και σε λίγο η δήθεν “Ελένη”, θα αναρωτιέται γιατί δεν βρίσκει τυρί και γάλα και αλεύρι ώστε να φτιάξει την μαύρη τυρόπιτα. Ή γιατί θα είναι άκρως επικίνδυνο να κυκλοφορείς στους δρόμους με ένα τόσο πολύτιμο αντικείμενο στο χέρι. [Του έκλεψε την μπουκιά από το στόμα!]
Επίσης, με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται και η συνείδηση της «επιβίωσης» εποχής σπηλαίων. Βγαίνουμε το πρωί για κυνήγι. Κι ο καλύτερος θα πιάσει να φάει κάτι. Χωρίς συλλογική συνείδηση, χωρίς διάθεση για αγώνα, χωρίς σάλιο και κουράγιο για αντίσταση. Πλήρης εξαθλίωση και εξάρτηση από την φιλανθρωπία και τον οπορτουνισμό.
Μήπως τώρα εξηγείται γιατί αυτός ο όγκος ανέργων δεν ξεσηκώνεται; Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που ευκαιριακά βολεύεται έτσι προκειμένου να τα βγάλει πέρα, αλλά το να το κάνεις επιστήμη και παντιέρα, το να το προωθείς και να το προβάλεις ως μια “selfie” – λύση, δείχνει ολοφάνερη σκοπιμότητα. Ειδικά όταν η Ελένη ως περιγράφεται, δεν είναι ούτε αγωνίστρια, ούτε πολιτικοποιημένη, ούτε φανερώνει κάποια αντίσταση στο σύστημα που την οδήγησε ως εδώ. Μόνο ατομική λύση, ευκαιριακή και αδιάφορη για το σύνολο.
Αδύναμες αποσυντονισμένες κοινωνίες, που θα στηρίζονται σε συστήματα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, σε μαύρο χρήμα, σε ηλεκτρονικά νομίσματα, αυτό προωθούν οι γκλομπαλιστές και κάποιοι τα ασπάζονται ως “επαναστατική” μαγκιά.
Το σύστημα μας κλέβει με φόρους μη ανταποδοτικούς. Αλλά υπηρετώντας με πάθος τέτοιες λύσεις, αφήνοντας την ελίτ να φοροδιαφεύγει χοντρά, αυτή η μικρή φοροδιαφυγή είναι ένα ακόμα γλύψιμο από τα κόκαλα που έχει συνηθίσει να μας πετάει.
nea.allnewz.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου