"Εκλογές πάλι"!

Εκλογές πάλι, με τις εκλογές οι τύραννοι της Ελλάδος προσπαθούν να επιβάλουν τα νέα ανδράποδα που θα κυβερνήσουν για λίγο την Ελλάδα και θα προωθήσουν τα σατανικά τους σχεδία, όλα να γίνουν δηλαδή με τάχα  δημοκρατικές διαδικασίες, να φαίνονται νομότυποι, που να μην μπορεί κανείς να τους πει τίποτα. Ελέγχουν όλα τα μεγάλα Μ.Μ.Ε Και οποιαδήποτε σοβαρή και υπεύθυνη φωνή πνίγετε.

Δεν μα ξεγελούν όμως, όλα τα έχουν από πριν κανονισμένα, όχι μόνο τώρα, αλλά και από  όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ο λαός είναι καταδικασμένος να επιλέγει το ίδιο ξαναζεσταμένο φαγητό, που απλά αλλάζει όνομα.

Όλοι έχουμε καταλάβει τι ρόλο παίζουν οι πολιτικοί, αυτοί που λένε ότι ασχολούνται με την πολιτική, που μόνο αυτό δεν κάνουν, με τις καρέκλες τους ασχολούνται, και την τσέπη τους, καταλάβαμε ότι αυτοί που μπορούν να κυβερνήσουν αυτήν την ευλογημένη χώρα βρίσκονται εκτός πολιτικής, και δεν καταδέχονται να κατέβουν στο στίβο, η στο βούρκο είναι το πιο σωστό,  της βρομιάς, του ψεύδους, της υποκρισίας, του φαρισαϊσμού, της συκοφαντίας. Προτιμούν να ιδιωτεύουν.

Ο Αριστοτέλης πριν 2500 περίπου χρόνια στο βιβλίο του ΗΘΙΚΑ ΕΥΔΗΜΕΙΑ, είχε περιγράψει τους πολιτικούς λέγοντας ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν αξίζουν στα αλήθεια την ονομασία αυτή, διότι δεν είναι πραγματικά πολιτικοί, καθόσον ο πολιτικός επιδιώκει τις καλές πράξεις χάριν αυτών και μόνον, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς ασπάζονται το είδος αυτό της ζωής, αποβλέποντας στον πλουτισμό και άλλα ωφελήματα.

Το κατάλαβε  άλλωστε και ο Καρλ Μαρξ, λέγοντας : αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, να είστε βέβαιοι, ότι θα είχαν κριθεί παράνομες.

Ο Πλάτωνας σε μια μεγάλη του στιγμή έκανε την πρόβλεψη στην 7η επιστολή του, ότι για να σταματήσουν τα δεινά της ανθρωπότητας τρόπος άλλος δεν υπάρχει, παρά να δοθεί η εξουσία στους καλυτέρους, μας λέγει επί λέξη ο Πλάτωνας :  Καθώς λοιπόν έβλεπα αυτά και τους ανθρώπους που ασχολούνταν με την πολιτική και τους νόμους και τον τρόπο της ζωής, όσο περισσότερο τα συλλογιζόμουνα κι όσο προχωρούσα στην ηλικία, τόσο δυσκολώτερο μου φαινόταν, να διαχειρίζεται κανείς σωστά την πολιτική εξουσία. Γιατί ούτε χωρίς προσωπικούς και πολιτικούς φίλους πιστούς είναι δυνατόν να ενεργήσεις ―κι αυτούς, ούτε αν υποθέσομε πως υπήρχαν ήταν εύκολο να τους βρεις, γιατί η χώρα μας δε ζούσε πια με τα ήθη και τις ασχολίες των πατέρων μας, ούτε άλλους καινούργιους ήταν δυνατόν με κάποια ευκολία να κάνεις―, κι απ’ το άλλο μέρος οι διατάξεις των νόμων και τα ήθη διαφθείρονταν και η διαφθορά αυτή προχωρούσε καταπληκτικά. Έτσι, ενώ στην αρχή ήμουν γεμάτος ορμή για πολιτική δράση, καθώς κοίταζα όλα αυτά και τα έβλεπα να γίνονται άνω κάτω, στο τέλος μ’ έπιασε ίλιγγος. Και να ερευνώ βέβαια δεν έπαψα, με ποιον άραγε τρόπο θα ήταν δυνατόν να διορθωθούν και όλ’ αυτά πού ανέφερα και ―προπάντων― η πολιτεία γενικά, για τη δράση όμως περίμενα πάντοτε την κατάλληλη ώρα· και στο τέλος κατάλαβα, ότι κανένα απολύτως από τα σύγχρονά μας κράτη δεν κυβερνάται σωστά ―αφού η νομοθεσία τους βρίσκεται, μπορεί κανείς να πει, σε μια κατάσταση, που δεν επιδέχεται καν θεραπεία χωρίς σοβαρή προετοιμασία μαζί με τη βοήθεια κάποιας καταπληκτικής τύχης―, κι έτσι αναγκάσθηκα να κάνω το εγκώμιο της αληθινής φιλοσοφίας και να λέω ότι μέσ’ απ’ αυτήν είναι δυνατόν να δει κανείς το δίκαιο παντού, και στης πολιτείας και στων ατόμων τη ζωή, και ότι επομένως οι γενεές των ανθρώπων δεν θα πάψουν να υποφέρουν, παρά όταν, ή εκείνοι που σωστά και γνήσια φιλοσοφούν, πάρουν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία, ή οι πολιτικοί ηγέτες, από μια θεία βουλή, φιλοσοφήσουν αληθινά.

Μια τέτοια μεγάλη μεγάλη στιγμή έζησε η Ελλαδα, όταν κατά το 1827.  Στις 30 Μαρτίου 1827 η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας εξέλεξε Κυβερνήτη του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους τον Ιωάννη Καποδίστρια , ( του παρέδωσε την εξουσία )  σε μία περίοδο που η Επανάσταση καρκινοβατούσε. Έπειτα από επίπονες διαβουλεύσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την εξασφάλιση της απαραίτητης υποστήριξης για το ελληνικό κράτος, έφτασε στο Ναύπλιο στις 7 Ιανουαρίου 1828, γενόμενος δεκτός με ζητωκραυγές και ενθουσιώδεις εκδηλώσεις από τον λαό. Δύο ημέρες αργότερα μετέβη στην Αίγινα, η οποία είχε κριθεί καταλληλοτέρα από το Ναύπλιο ως προσωρινή έδρα της Κυβέρνησης.

Η πρώτη επαφή του με την ηπειρωτική Ελλάδα υπήρξε αποκαρδιωτική, λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στο πολιτικό σκηνικό. Οι αντιπαλότητες που είχαν προκύψει μεταξύ των φατριών κατά τη διάρκεια της επανάστασης δεν είχαν κοπάσει, ενώ η χώρα είχε καταστραφεί και η οικονομία της τελούσε υπό πτώχευση.

Οι Μαυρομιχαλιδες όμως παρασυρόμενοι από υποσχέσεις των συμμάχων Γάλλων και Άγγλων, δολοφόνησαν  τον κυβερνήτη, και μαζί την ελπίδα του έθνους.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν τελικά οι Μαυρομιχάληδες σκότωσαν τον Καποδίστρια – οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας σίγουρα δεν ήταν Έλληνες. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη : «Ανάθεμα τους Άγγλο – Γάλλους που ήταν η αιτία και εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και το Έθνος να χάσει έναν κυβερνήτη που δεν θα ματαβρεί. Το αίμα του με παιδεύει έως σήμερα».

Εκτοτε χάλια, μαύρα χάλια, που περιγράφει γλαφυρά ο Άγιος των Ελληνικών γραμμάτων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης :

ΤΙΣ ΗΜΥΝΘΗ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ

Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Είς οιωνός άριστος!… Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;

Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους;

Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά.( βλέπε υποβρύχια  που γέρνουν )

Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατέστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ’ εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι «γυφτοχατζήδες», τώρα σε «αθεώνουν» οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι… Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθερίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…. Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον. Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

Και συνεχιζει ο Παπαδιαντης, κανοντας διαγνωση, από πού ξεκινησε το τερας  της πολιτικης :

«Η αργία εγέννησε την πενίαν.

Η πενία έτεκεν την πείναν.

Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.

Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.

Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.

Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.

Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου».

Και συνεχίζει ο Παπαδιαμάντης διαπιστώνοντας, ότι είναι αδύνατο να πολιτευτεί κάποιος ηθικός άνθρωπος:

Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθει, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος. Όστις πράγματι φιλοσοφεί και αληθώς πονεί τον τόπον του και έχει την ηθικήν, όχι εις την άκραν της γλώσσης ή εις την ακωκήν της γραφίδος, αλλ’ εις τα ενδόμυχα αυτά της ψυχής, βλέπει πολύ καλά ότι είναι αδύνατον να πολιτευθεί. «Κυάμων απέχεσθε!»

Αυτά στα 1910 περιπου.

Πιο πρόσφατα, το 1945  ο Γεώργιος Σεφέρης περιγράφει στο ημερολόγιο του  την κατάσταση ως εξής :

«…η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις, είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν, αλλά που αξίζουν…».

Λόγια που πιθανόν να θυμίζουν και το σήμερα. Η έγνοια του Σεφέρη για το μέλλον αυτού του τόπου μεταφερόταν και στην ποίησή του, που άλλωστε κέρδισε και το βραβείο Νόμπελ το 1963: «Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει/παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες/το καράβι που ταξιδεύει το λένε Αγωνία 937». Και το καράβι «Αγωνία 937» δεν έχει απαγκιάσει ακόμα σ’ ένα λιμάνι.

Παραθέτω σε αυτό το σημείο το πώς πρέπει να λειτούργει μια δημοκρατία, κατά του σοφούς του αρχαίου κόσμου :

ο Σόλων είπε: μου φαίνεται ότι εκείνη η πόλις είναι παρά πολύ ευτυχής και διαφυλάττει προ πάντων την δημοκρατία, όπου, και όσοι δεν αδικούνται, καταγγέλλουν και τιμωρούν τους αδικήσαντας όχι ολιγώτερον παρά οι αδικηθέντες”.

Δεύτερος ο Βίας είπε ότι αρίστη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου όλοι φοβούνται τον νόμο όπως τον τύραννο.

Μετά τούτον ο Θαλής: εκείνη πού δεν έχει ούτε υπερβολικά πλουσίους ούτε υπερβολικά πτωχούς πολίτας.

Μετά τούτον ο Ανάχαρσις: εκείνη όπου, ενώ όλα τ’ άλλα κρίνονται με ισότητα, η υπεροχή ορίζεται επί τη βάσει της αρετής και η κατωτερότης επί τη βάσει της κακίας.

Πέμπτος ο Κλεόβουλος είπεν, ότι την μεγαλύτερον σωφροσύνην παρουσιάζει εκείνο το δημοκρατικόν καθεστώς, οπού οι πολιτικοί φοβούνται περισσότερον τον ψόγον (κατηγορία )  παρά τον νόμο.

Έκτος ο Πιττακός, όπου δεν επιτρέπεται εις τους κακούς να άρχουν και εις τους καλούς να μη άρχουν.

Μετά τούτους ο Χίλων είπεν, ότι αρίστη δημοκρατία είναι εκείνη, που εισακούει πάρα πολύ τους νόμους, πολύ δε ολίγον τους ρήτορας.

Τελευταίος πάλιν ο Περίανδρος κρίνων τα λεχθέντα παρετήρησε, ότι του φαίνεται πως όλοι επαινούν την δημοκρατία εκείνην, που ομοιάζει πάρα πολύ με αριστοκρατίαν.( oι καλύτεροι σε ήθος, και  γνώσεις, δηλ. οι φιλόσοφοι )

Από το συμπόσιο των 7 σοφών του Πλούταρχου

Ο Περικλής Γιαννόπουλος, ένας ακόμα σημαντικός, άλλα ξεχασμένος νεοέλληνας, που με την Ελλάδα ανέπνεε και με αυτήν κοιμόταν και ξυπνούσε,  περιγράφει και αυτός τους πολιτικούς του καιρού του γλαφυρά:

Οι καλλιτέχναι όλων των κλάδων – όπως και όλοι οι άλλοι ‘Έλληνες – αναμένουν από τάς Κυβερνήσεις την διόρθωσιν των πραγμάτων. Αυτό είναι η εσχάτη βλακεία. Και δυστυχώς είναι βαθύτατα ριζωμένη εις όλα τα τωρινά κεφάλια. Και είναι ακατανόητον, πώς άνθρωποι με κοινόν νουν, κυττάζοντες έναν έναν τους ανθρώπους της πολιτικής, είναι δυνατόν να περιμένουν το παραμικρότερον πράγμα από αυτούς. Καιρός να κοπή σύριζα  η ελπίς αυτή.

Τίποτα δεν θα κάμουν ποτέ των οι πολιτικοί, και θα είναι οι τελευταίοι που θα ανθρωπισθοϋν, θά μεταβληθοϋν αυτοί, δια να μεταβάλλουν τα πράγματα. Και καιρός να ξερριζωθή και η Συβαριτική, η Βραχμανική σταυροχερηδόν και σταυροποδηδόν, αναμονή των καλλιτεχνών από τον ουρανόν ανθρώπων αναμορφωτών. Καιρός να παύσουν τα απελπίσματα και τα αναστενάγματα: «ή εποχή, ή κοινωνία, ή πολιτική, η κατάστασις», και να αρχίση ο άγών. Οι άνδρες ποτέ δεν κλαίουν αλλ’ αγωνίζονται. Αγωνίζονται με αίμα και με πυρ. Και αγωνίζονται πρώτοι πρώτοι, και πρώτοι είναι οι άνθρωποι των Ιδεών και των Τεχνών.

Ξεφυλλίζοντας τους «Νόμους» του Πλάτωνα, έπεσα επάνω στο ακόλουθο απόσπασμα που είναι σαν να γράφτηκε σήμερα. Το παραθέτω:

«Ακόμα κι όταν η πατρίδα κινδυνεύει να σκλαβωθεί ή να πέσει στα χέρια ανάξιων κυβερνητών, είναι προτιμότερο να επαναστατήσεις παρά να την εγκαταλείψεις και να καταφύγεις στην εξορία.

«Να ενοχλείτε. Στα γρανάζια του κόσμου να είστε η άμμος και όχι το λάδι.»

Οδυσσέας Ελύτης

Είμαστε πολύ παραπάνω από μια ψήφος, και τα δικαιώματα μας δεν εξαντλούνται σε αυτήν, μπορούμε να την αρνηθούμε κιόλας, και να διεκδικήσουμε να ακουστεί η φωνή μας,

Αρνηθείτε να διαλέξετε ανάμεσα στα κακά, τα χάλια και τα άσχημα, η δύναμη μας δεν είναι μια ψήφος, (ανά 4, ή 2 χρόνια, ή 6 μήνες ανά που τους βολεύει)  είναι η καρδία μας. Ένας ένας , χέρι χέρι ας κάνουμε μια ασπίδα προστασίας του διπλανού μας, μην αποκαρδιώνεστε αδέρφισα, μην χτυπάτε τον εαυτό σας, χτυπήστε το κακό όπου το βρίσκετε..

 ΤΥΡΤΑΙΟΣ

http://www.athensmagazine.gr