ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΓΟΝΙ ΤΟΥ ΣΥΡΜΟΥ
Ήταν βαρύς και δύσθυμος, οι δουλειές του δεν πήγαν καλά στην πρωτεύουσα,
όπως προγραμμάτιζε, έλπιζε και ευχόταν. Έβαλε το κάθισμα σε θέση
ανάκλησης, προσπάθησε να χαλαρώσει, έκλεισε τα μάτια, προσμένοντας να
ταξιδέψει στη χώρα του Μορφέα.
Ανέκοψε την πορεία του προς τα εκεί, κλάμα μωρού. Έντονο, δυνατό, παρατεταμένο. Τι πόνο να είχε το βρέφος, που συνέχιζε το γοερό κλάμα του; Η μουσική πανδαισία του συνόδευε το ρυθμικό βόμβο, που ανέδιδαν οι ρόδες στις ράγες του τραίνου. Μια υπέροχη δοκιμασία, για τα έτσι και αλλιώς, τεντωμένα νεύρα του.
Σας παρακαλώ, κάντε κάτι, ηρεμήστε το μωρό σας, δώστε του την πιπίλα του, σκέφτηκε να πάει να πει στους γονείς του.
Δεν το έκανε. Σε κάποιο βάθος χρόνου, ανυπολόγιστου, αφού διαστέλλεται σε τέτοιες καταστάσεις, τον πήρε ο ύπνος. Χαλάρωσε, ταξίδευε διπλά, στο χώρο και στο χρόνο.
Τον ξύπνησε το γάργαρο γέλιο του μωρού. Έντονο, δυνατό, παρατεταμένο. Ένα γέλιο ιδιαίτερο, που μόνο αυτός μπορούσε να δώσει, όπως αυτός ήξερε, όπως όλα τα μωρά ξέρουν. Μια ευτυχία τον πλημύριζε. Υπήρχε πλέον, νέα μουσική συμφωνία, από το γέλιο του μωρού, ανακατεμένο με τον ήχο από τις ράγες του τραίνου. Μια παρατεταμένη ευτυχία, με μουσικές, χάδια, θροίσματα αγγέλων. Ανάσανε βαθιά, τόση χαρά, τέτοιος θησαυρός, κρυμμένος σε μια μικρή, τόση δα, ψυχούλα.
Σήκωσε ψηλά το κεφάλι, τέντωσε το λαιμό του, προσπάθησε να απολαύσει και οπτικά, το ευειδές γεγονός. Στάθηκε αδύνατο, πέντε σειρές καθισμάτων, τον χώριζαν από τον παράδεισο.
Άραγε τι χρώμα να είχαν τα μάτια του θειου βρέφους; Τι χρυσές αναλαμπές ακτινοβολούσαν, στο απόγειο του χαρμόσυνου γάργαρου γέλιου του; Τι χρώμα να είχαν τα μαλλιά του, πώς να ήταν το πρόσωπό του;
Έχετε ένα αγγελούδι μαζί σας, σκέφτηκε να πάει να τους πει.
Δεν το έκανε. Οι γονείς του γνώριζαν καλά, το θησαυρό που είχαν στην αγκαλιά τους.
Αλλά όμως, δεν θα μάθουν ποτέ, την ευτυχία που χάρισε, σε κάποιον άγνωστο άνθρωπο, κάποιο απομεσήμερο Τετάρτης, σε κάποιο βαγόνι του συρμού.
Ανέκοψε την πορεία του προς τα εκεί, κλάμα μωρού. Έντονο, δυνατό, παρατεταμένο. Τι πόνο να είχε το βρέφος, που συνέχιζε το γοερό κλάμα του; Η μουσική πανδαισία του συνόδευε το ρυθμικό βόμβο, που ανέδιδαν οι ρόδες στις ράγες του τραίνου. Μια υπέροχη δοκιμασία, για τα έτσι και αλλιώς, τεντωμένα νεύρα του.
Σας παρακαλώ, κάντε κάτι, ηρεμήστε το μωρό σας, δώστε του την πιπίλα του, σκέφτηκε να πάει να πει στους γονείς του.
Δεν το έκανε. Σε κάποιο βάθος χρόνου, ανυπολόγιστου, αφού διαστέλλεται σε τέτοιες καταστάσεις, τον πήρε ο ύπνος. Χαλάρωσε, ταξίδευε διπλά, στο χώρο και στο χρόνο.
Τον ξύπνησε το γάργαρο γέλιο του μωρού. Έντονο, δυνατό, παρατεταμένο. Ένα γέλιο ιδιαίτερο, που μόνο αυτός μπορούσε να δώσει, όπως αυτός ήξερε, όπως όλα τα μωρά ξέρουν. Μια ευτυχία τον πλημύριζε. Υπήρχε πλέον, νέα μουσική συμφωνία, από το γέλιο του μωρού, ανακατεμένο με τον ήχο από τις ράγες του τραίνου. Μια παρατεταμένη ευτυχία, με μουσικές, χάδια, θροίσματα αγγέλων. Ανάσανε βαθιά, τόση χαρά, τέτοιος θησαυρός, κρυμμένος σε μια μικρή, τόση δα, ψυχούλα.
Σήκωσε ψηλά το κεφάλι, τέντωσε το λαιμό του, προσπάθησε να απολαύσει και οπτικά, το ευειδές γεγονός. Στάθηκε αδύνατο, πέντε σειρές καθισμάτων, τον χώριζαν από τον παράδεισο.
Άραγε τι χρώμα να είχαν τα μάτια του θειου βρέφους; Τι χρυσές αναλαμπές ακτινοβολούσαν, στο απόγειο του χαρμόσυνου γάργαρου γέλιου του; Τι χρώμα να είχαν τα μαλλιά του, πώς να ήταν το πρόσωπό του;
Έχετε ένα αγγελούδι μαζί σας, σκέφτηκε να πάει να τους πει.
Δεν το έκανε. Οι γονείς του γνώριζαν καλά, το θησαυρό που είχαν στην αγκαλιά τους.
Αλλά όμως, δεν θα μάθουν ποτέ, την ευτυχία που χάρισε, σε κάποιον άγνωστο άνθρωπο, κάποιο απομεσήμερο Τετάρτης, σε κάποιο βαγόνι του συρμού.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου