αδύναμοι για το «αδύνατον»,

Ας ρίξουμε μια ματιά στα δεδομένα. Το χρέος ήταν βιώσιμο; Οχι. Πρώτα απ’ όλα, κατά τη γνωμάτευση του ίδιου του ΔΝΤ. Το ήξερε η κυρία Μέρκελ; Το ήξερε. Γιατί έκανε ότι δεν το ήξερε; Διότι είχε κι έχει την ισχύ να κάνει το ψέμα της αλήθεια των άλλων. Κυβερνάται έτσι η Ενωση; Ναι, έτσι κυβερνάται.

Αν λοιπόν το χρέος δεν ήταν βιώσιμο όταν ήταν στο 180% του ΑΕΠ, πώς θα είναι βιώσιμο τώρα που το νέο Μνημόνιο θα το πάει στο 200% του ΑΕΠ; Απέσπασε επ’ αυτού η κυβέρνηση «κάτι» στις διαπραγματεύσεις; Βεβαίως! Υποσχέσεις! Ακριβώς ό,τι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με την ύφεση να βαθαίνει τα επόμενα χρόνια, ακόμα και η όποια διευθέτηση του χρέους (με όποιον απ’ τους τρόπος που ως τώρα προτείνονται) δεν θα το καταστήσει βιώσιμο, αλλά έτι περαιτέρω θανάσιμο (αν έχει λογική το παράλογο αυτής της διατύπωσης).

Συνεπώς, δεδομένο πρώτο: Το χρέος παραμένει σαν βόμβα νετρονίου πάνω απ’ το κεφάλι των Ελλήνων. Οπλο υποταγής και εργαλείο εκβιασμών (Πάντα με την υπόσχεση ότι θα διευθετηθεί από... αύριο, όπως έγραφε η γνωστή πινακίδα για τον βερεσέ στα παλιά μπακάλικα - πίστωσις από... αύριο!)

Απέναντι σε αυτό το Χρέος Φάουσα έθεσε η ελληνική κυβέρνηση στις συνομιλίες (κι όχι μόνον τις τελευταίες) θέμα νομιμότητας; Οχι. Υπενθύμισε τη σεισάχθεια υπέρ της Γερμανίας το 1953; Οχι. Αναφέρθηκε για την τιμή των όπλων έστω (διότι θέμα της διαπραγμάτευσης δεν ήταν) στις γερμανικές Πολεμικές Αποζημιώσεις; Οχι.

Εις όσα αφορούν τώρα τη συμφωνία (ας την ονομάσουμε έτσι συμβατικά) που έχει έρθει προς ψήφισιν στη Βουλή. Υπάρχει καμιά διασφάλιση ότι αφού υπερψηφισθεί δεν θα οδηγήσει σε μέτρα ακόμα χειρότερα από εκείνα που προβλέπει; Οχι.

Θα είναι κάτι τέτοιο στη διακριτική ευχέρεια της Τρόικας και όλων των κομισαρίων-επιτρόπων-ελεγκτών, που θα επιβλέπουν την πραγμάτωση της συμφωνίας; Ναι. Θα υπάρχει τρόπος να αντιλέξει κανείς ή να αντικρούσει τις αποφάσεις των Τροϊκανών; Οχι. Θα μπορεί η κυβέρνηση κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες να λάβει ισοδύναμα (ή έστω ασθενέστερα) φιλολαϊκά αντίμετρα; Οχι.

Τα μέτρα των προηγούμενων μνημονίων ήταν ηλίθια, ατελέσφορα και ανθρωποφάγα. Για κάποιους ελήφθησαν κατά «λάθος» και κατ’ άλλους δολίως, ώστε να γίνει η Ελλάδα προτεκτοράτο. Τα μέτρα που προβλέπει το νέο Μνημόνιο διαφέρουν απ’ τα μέτρα που επέβαλαν τα προηγούμενα; Βεβαίως! Είναι μέτρα ακόμα πιο ηλίθια, πιο ατελέσφορα, πιο ανθρωποφάγα, πιο «λάθος» και πιο δόλια. Αν τα προηγούμενα μνημόνια οδήγησαν την Ελλάδα στον τάφο της, πώς το νεότερο κι ακόμα χειρότερο Μνημόνιο θα την αναστήσει;

Ποιος μπορεί να αντέξει το νέο Μνημόνιο; Ο γεωργός; ναι! αν δεν καλλιεργήσει. Ο συνταξιούχος; ο μικροεπαγγελματίας; ο άνεργος; - ουδείς. Πλην Κλαζομενίων & Συβαριτών. Τι θα συμβεί αν εφαρμοσθεί η νέα συμφωνία; σε λίγους μήνες θα βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση. Διότι το νέο Μνημόνιο είναι: κοινωνικώς άδικο. Οικονομικώς μη βιώσιμο. Προσθέτει νέα βάρη σε εκείνους που έχουν ήδη συνθλιβεί από τα προηγούμενα. Συνεχίζει την πολιτική του «σοκ και του δέους» (κατάσταση στην οποίαν έχουν περιπέσει εμφανώς οι πολίτες), αυτήν τη φορά στα χέρια κι από τα χέρια της Αριστεράς.

Αλλά ο μεγαλύτερος απ’ όλους τους κινδύνους είναι αυτή τη φορά οι Ελληνες να ηττηθούμε μέσα μας (όπως το έπαθαν οι Σέρβοι). Υπάρχει ο κίνδυνος να «παραδεχθούμε» μια ήττα απ’ την οποίαν δεν θα σηκώσουμε κεφάλι. Οχι μόνον ηθικά και πολιτισμικά, αλλά εθνικά και πολιτικά, καθώς με αλυσοδεμένους τους πόρους μας, τις υποδομές μας, το δυναμικό μας και τον πλούτο που παράγουμε, θα καταστούμε αδύναμοι για το «αδύνατον», για τη δυνατότητα, δηλαδή, να σπάσουμε ακριβώς αυτές τις αλυσίδες μας.

Τα Μνημόνια έφαγαν ως τώρα κυβερνήσεις και κυβερνήσεις, πρωθυπουργούς και πρωθυπουργούς. Θα φάνε και την κυβέρνηση της Αριστεράς. Το νέο Μνημόνιο είναι που θα φάει την κυβέρνηση κι όχι η αριστερή κριτική που της γίνεται. Στη γωνία τον περιμένουν τον κ. Τσίπρα αυτοί που σήμερα υποστηρίζουν την «τελική λύση» (που άλλωστε η δική τους πολιτική ήταν και είναι).

Η συμφωνία αυτή δεν είναι συνθήκη ειρήνης (που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση της Αριστεράς να αποδυθεί σε έναν αγώνα ανάταξης της χώρας) αλλά συνέχιση του πολέμου. Με τα ίδια μέσα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η εγχώρια διαπλοκή τε και διαφορά θέλει μαζί με τη γερμανική επικυριαρχία την οικονομική ανάταξη της χώρας και την πολιτική της αυθυπαρξία. Οσοι διεφθαρμένοι κρατικοδίαιτοι κινδύνευσαν (αν κινδύνευσαν) απ’ την επικράτηση της Αριστεράς, δεν θα ησυχάσουν αν δεν δουν τον κ. Τσίπρα κρεμασμένον απ’ το τσιγκέλι.

[Η στήλη παρακολουθεί με ανησυχία διάφορες αλληλοκατηγορίες μεταξύ στελεχών της Αριστεράς. Είναι άλλο οι πολιτικές διαφορές κι άλλο οι επιθέσεις σε προσωπική και ηθική βάση. Προσωπικώς θα ήθελα ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει την ενότητά του, για μένα -επιτρέψτε μου- ο κ. Τσίπρας θα είναι πάντα ο σύντροφος Αλέξης. Αν όμως τα πράγματα δεν πάνε κατ’ ευχήν και η Αριστερά μοιράσει για μιαν ακόμα φορά τα ιμάτιά της, το πρόβλημα θα είναι πολιτικό κι όχι ηθικής ή όποιας άλλης αξίας των προσώπων της κάθε πλευράς.]

Ομως οι εξελίξεις τρέχουν. Οταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πολλά θα έχουν ήδη συμβεί κι άλλα θα αποτελούν το πρελούδιο των επερχομένων. Ακόμα και ανασχηματισμό θα μπορεί να έχει κάνει ο κ. Τσίπρας. Οχι, προς θεού, του «περιβάλλοντος», αλλά του Υπουργικού Συμβουλίου. Αλλωστε οι ηγέτες της Αριστεράς δεν έχουν «περιβάλλον» και μάλιστα ένα αυτονομημένο «περιβάλλον» που μπορεί να νομίζει ότι το κόμμα, τα όργανά του, τα συντροφάκια, οι ψηφοφόροι είναι βαρίδια.

Σε ορισμένα πράγματα χρειάζεται να αναστοχασθούμε. Μπορεί, για παράδειγμα, εσύ σ. Δραγασάκη να «ευχαριστείς τις ΗΠΑ και τον Ομπάμα για τη συμφωνία», αλλά δεν τον ευχαριστούν 4.000.000 φτωχοί Ελληνες, ούτε 1.500.000 άνεργοι, ούτε όσοι στέκουν στις ουρές για ένα πενηντάρι, ούτε εκείνοι που ψάχνουν τα βράδια τους σκουπιδοντενεκέδες. Μπορεί να με θεωρείς κι εσύ «λαϊκιστή», αγαπητέ μου σύντροφε, μπορεί ο κ. Σαγιάς να σνομπάρει τους αριστερούς ότι δεν καταλαβαίνουν από υψηλή πολιτική, αλλά με έναν ΦΠΑ συν μια εισφορά αλληλεγγύης (sic) συν έναν ΕΝΦΙΑ, το νοικοκυριό πάει καλιά του.

Τετέλεσται. Και στην πολιτική, αγαπητέ μου Νίκο Παππά, δεν εκλήθητε για να «μην μπορείτε να κάνετε αλλιώς», αλλά για να αλλάξετε τα στοιχειώδη. Δεν σας ζήτησε δα κανείς και τον σοσιαλισμό, την απελευθέρωση της χώρας απ’ τις βδέλλες σάς ζήτησαν. Κι εσείς τη φέρατε στο να «μην μπορούμε να κάνουμε αλλιώς»;! Γιατί; από απειρία; από ανικανότητα; Υπάρχουν ευθύνες για αυτό; Θα τις αναλάβει κανείς ή θα σας φταίνε αυτοί που δεν μπορούν να συμμερισθούν τον τραγέλαφο στον οποίον φθάσατε τα πράγματα;

Ελεγαν οι δεξιοί, όταν τους κατηγορούσε ο κόσμος για όσα έκαναν, ότι «δεν είναι λιγότερο πατριώτες». Λένε τώρα κι ορισμένοι αριστεροί που κατόρθωσαν τα ίδια με τους δεξιούς, ότι «δεν είναι λιγότερο αριστεροί» απ’ όσους αριστερούς δεν συμμερίζονται το έργο (όλων, εν τέλει). Φθηνό επιχείρημα και άγονο. Δεν είναι θέμα αριστερόμετρου. Μαύρη ή άσπρη η γάτα, δεν έπιασε ποντίκια.

Η αλήθεια υπάρχει διά της αποδείξεώς της, σύντροφοι. Και η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική...
 
Στάθης
e-nikos