Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΣΗΜΕΡΑ

Οι άνθρωποι μεταναστεύουν από τις πατρίδες τους, αν εξαιρέσουμε πολεμικές αιτίες, γιατί τα κράτη τους προφανώς δεν μπορούν να επιτύχουν όρους πλήρους απασχόλησης, με αξιοπρεπείς αμοιβές, κοινωνική περίθαλψη και ασφάλεια.

Άρα, για να σταματήσει η μετανάστευση, θα πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης σε κάθε πατρίδα. Θα πρέπει με άλλα λόγια η κάθε κυβέρνηση να μπορεί να θέτει στόχους εσωτερικής οικονομικής πολιτικής πλήρους ανάπτυξης χωρίς αυτοί οι στόχοι να εξαρτώνται από οποιοδήποτε εξωτερικό οικονομικό περιβάλλον.

Για να γίνει αυτό απαιτείται να αναπτυχθούν πολιτικές ζήτησης που θα υποστηρίζονται από επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές και πολιτικές ελαχίστων επιτοκίων.

Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι οι Κεντρικές Τράπεζες να έχουν την δυνατότητα να θέτουν τα επιτόκια τους ανεξαρτήτως των διεθνών πιέσεων.

Άλλα για να επιτευχθεί αυτό, απαιτείται ο έλεγχος της ελεύθερης ροής κεφαλαίων. Με άλλα λόγια με τον έλεγχο της ροής κεφαλαίων, η Κεντρική Τράπεζα δεν έχει ανάγκη να χρησιμοποιεί μέσα για να ελκύει κεφάλαια στη χώρα ή να αποφεύγει την έξοδο κεφαλαίων από την χώρα. Η Κεντρική Τράπεζα θα μπορεί να θέτει τα επιτόκια της σε εκείνο το επίπεδο που θα καθιστά την ανάπτυξη απρόσκοπτη.

Αυτό πρακτικά σημαίνει, σε επίπεδο πολιτικής, ότι τα χαμηλά επιτόκια μεταφέρουν την πολιτική δύναμη από τους τραπεζίτες, που έχουν διαφθείρει τους πάντες, στους πολιτικούς, στους βιομηχανικούς καπιταλιστές και στους εργαζόμενους, πράγμα που θα οδηγήσει στην αύξηση της κατανάλωσης και των επενδύσεων.

Είναι αδύνατη η επίτευξη του στόχου της οικονομικής ανάπτυξης και της πλήρους απασχόλησης σε κάθε πατρίδα, αν η ροή των κεφαλαίων, υπό μορφή ακρίδας, δεν ελεγχτεί. Η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, που κατοχυρώνει την επικυριαρχία μιας χώρας πάει περίπατο.

Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων δεν έχει σχέση με την παραγωγή αλλά με την κερδοσκοπία. «Όταν η κερδοσκοπία είναι μια φυσαλίδα σε ένα κόσμο παραγωγικό δεν βλάπτει. Αλλά όταν η παραγωγή γίνεται φυσαλίδα σε ένα κόσμο κερδοσκοπικό τότε βλάπτει σοβαρά. Όταν η κεφαλαιακή ανάπτυξη μιας χώρας γίνεται υποπροϊόν ενός καζίνου αυτό είναι άρρωστο» (Κέινς, Γενική Θεωρία).

Η μετανάστευση λοιπόν, έχει αιτία την ελεύθερη διακίνηση του τραπεζικό κερδοσκοπικού κεφαλαίου, που δεν επιτρέπει σε κάθε πατρίδα να έχει την δυνατότητα να αναπτυχθεί σε ένα κόσμο ειρηνικό.

Ο ισχυρισμός των νεοφιλελεύθερων ότι κάθε έθνος πρέπει να παράγει αγαθά με χαμηλό κόστος, όπου έχει ένα σχετικό πλεονεκτήσαμε δεν ισχύει.

Είναι σαφώς πιο αποτελεσματικό να απασχολούνται οι άνθρωποι παράγοντας προϊόντα στη χώρα τους, έστω και πιο ακριβά, αν η εναλλακτική λύση είναι να μην εργάζονται καθόλου.

Ακριβώς από εδώ προκύπτει η ανάγκη για μετανάστευση που ως αποτέλεσμα την διανομή φτώχειας σε όλους τους εργαζόμενους σε όλες τι χώρες τελικά, με ένα θρίαμβο του τοξικού τραπεζικού κεφαλαίου εναντίον του κόσμου της παραγωγής και των εργαζομένων.

Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνουμε μια διεθνιστική μάζα που θα μας ενώνει η δουλική εργασία, μακριά από κάθε πολιτιστική αρχή που κάθε ανθρώπινο πλάσμα δικαιούται να διεκδικεί, να απολαμβάνει και με βάση αυτή να εξελίσσεται.

 

Του Σπύρου Στάλια

 http://sioualtec.blogspot.com/

Θα δώσω μόνο ένα παράδειγμα του ευγενούς τρόμου που μπορεί να εμπνεύσει η εικόνα της απόλυτης μοναξιάς παραθέτοντας μερικά αποσπάσματα από το ονειροπόλημα του Carazan* Ο φιλάργυρος αυτός όσο έβλεπε την περιουσία του να μεγαλώνει, τόσο γινόταν ανάλγητος απέναντι στον πλησίον του. Αλλά, ενώ έσβηνε η αγάπη του για τους ανθρώπους, ο θρησκευτικός του ζήλος δεν έπαυε να αυξάνει. Μετά από αυτήν την ομολογία, ο Carazan συνεχίζει: «Ένα βράδυ που έκανα τους λογαριασμούς μου και υπολόγιζα τα κέρδη μου, αποκοιμήθηκα κάτω από το φως της λάμπας. Και είδα τον άγγελο του θανάτου να χιμάει πάνω μου και μέσα στη στροφοδίνη του να μου καταφέρνει ένα τρομερό χτύπημα πριν να προλάβω να ζητήσω έλεος. Το αίμα μου πάγωσε όταν αντιλήφθηκα ότι η απόφαση είχε ληφθεί και ότι δεν μπορούσα να προσθέσω πλέον τίποτε στο καλό, ούτε να αφαιρέσω τίποτε από το κακό που είχα κάνει. Με οδήγησαν μπροστά στο θρόνο αυτού που ενοικεί στον τρίτο ουρανό. Λαμπερό άστρο μου απηύθυνε τούτο το λόγο: «Carazan, ο θεός απορρίπτει τη λατρεία που του απέδωσες. Σφάλισες την καρδιά σου στην αγάπη των ανθρώπων και με σιδερένιο χέρι διαφύλαξες τους θησαυρούς σου. Έζησες μόνο για σένα, θα ζήσεις μόνος αιωνίως, στερημένος κάθε κοινωνίας με την υπόλοιπη δημιουργία». Εκείνη τη στιγμή, παρασύρθηκα από μια αόρατη δύναμη διατρέχοντας το περίλαμπρο οικοδόμημα της δημιουργίας. Σύντομα, είχα αφήσει πίσω μου αναρίθμητους κόσμους. Καθώς πλησίαζα το πέρας της φύσης, παρατήρησα ότι οι σκιές του ατέρμονου κενού έπεφταν μπροστά μου μέσα στην άβυσσο. Ένα τρομακτικό βασίλειο σιωπής και μοναξιάς, μια αιώνια νύχτα! Κυριεύτηκα από έναν ανείπωτο τρόμο. Τα τελευταία άστρα φαίνονταν πλέον ανεπαίσθητα, ήμουν βυθισμένος στο έσχατο σκότος. Η αγωνία του θανάτου μεγάλωνε από στιγμή σε στιγμή, όσο απομακρυνόμουν από τον τελευταίο κατοικημένο κόσμο. Και σκέφτηκα, πλημμυρισμένος από μια απέραντη απελπισία, ότι, αγόμενος δέκα χιλιάδες φορές στη διάρκεια δέκα χιλιάδων χρόνων πέρα από τα σύνορα της δημιουργίας, θα συνέχιζα, χωρίς βοήθεια, ούτε ελπίδα επιστροφής, να βυθίζομαι σ' αυτή την ατέλειωτη νύχτα .... Μέσα στην σκοτοδίνη μου, έτεινα τα χέρια μου προς κάποιο αντικείμενο της πραγματικότητας τόσο ζωηρά που ξύπνησα. Έτσι έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους· γιατί, μέσα σ' αυτή την ερημία, και τον πιο ταπεινό απ' αυτούς, που μέσα στην αλαζονεία της ευτυχίας μου είχα απωθήσει, τον προτιμούσα απ' όλους τους θησαυρούς της Γολκόνδης" *(Brem. Magazin, τόμος IV, σελ. 539). *** Την πολύ ωραία ιστορία αυτή μπορείτε να τη βρείτε στις σημειώσεις του βιβλίου του Ιμμάνουελ Καντ "To αίσθημα του ωραίου και του υπέροχου"; Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Αντικλείδι, Ιμμάνουελ Καντ - Μια βαθιά μοναξιά είναι υπέροχη, αλλά εμπνέει τρόμο

Η αβεβαιότητα και η αναζήτηση για νόημα: Ο διάσημος ψυχίατρος Ίρβιν Γιάλομ γράφει για το πώς πρέπει να αναζητάμε το νόημα στη ζωή μας. Η αναζήτηση για νόημα, όπως και η αναζήτηση για την απόλαυση, πρέπει να γίνεται έμμεσα. Το νόημα προέρχεται από μια δραστηριότητα που έχει νόημα: όσο προσπαθούμε να το επιδιώξουμε με προμελετημένο τρόπο, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να το βρούμε. Ο μοναδικός σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης, έγραφε ο Carl Jung στα σημειωματάρια του, είναι να ανάψει ένα φως στο σκοτάδι της ίδιας της ύπαρξης. Σε ένα σύμπαν που δεν έχει σκοπό με την ανθρώπινη έννοια, όπου δεν είμαστε παρά ένα κοσμικό ατύχημα, το σκοτάδι της ίδιας της ύπαρξης, μπορεί εύκολα να μας κατακλύσει και όμως συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για νόημα. Όσο απέραντο και να είναι το σκοτάδι, συμπλήρωσε ο Στάνλεϋ Κιούμπρικ σε μια συνέντευξη του 1968, πρέπει να φέρουμε το δικό μας φως. Ο τρόπος με τον οποίο φέρνουμε στην επιφάνεια αυτό το φως, διερευνάται από τον μεγάλο υπαρξιακό ψυχίατρο Ίρβιν Γιάλομ στο απολύτως διαφωτιστικό κλασικό βιβλίο του 1989, «Ο Δήμιος του Έρωτα και άλλες Ψυχοθεραπευτικές Ιστορίες». Ο Γιάλομ έχει κάνει για την ψυχοθεραπεία ό,τι έκανε ο Oliver Sacks για τη νευρολογία, χρησιμοποιώντας αφηγήσεις από περιστατικά συνεδριών του, προκειμένου να εξετάσει μερικά από τα μεγαλύτερα και πολυετή ανθρώπινα ερωτήματα. Μέσα από τις ιστορίες δέκα θεραπευόμενων, εξετάζει ποιες είναι οι τέσσερις κύριες πτυχές της ψυχοθεραπείας - το αναπόφευκτο του θανάτου, η ελευθερία να διαμορφώσουμε τη ζωή μας, η απόλυτη μοναξιά μας και η απουσία οποιουδήποτε προφανούς νοήματος ή λογικής στη ζωή. Το τελευταίο από τα τέσσερα, το οποίο ο Γιάλομ θεωρεί το υπαρξιακό ανθρώπινο δίλημμα ενός όντος που ψάχνει για νόημα και βεβαιότητα σε ένα σύμπαν που δεν έχει κανένα από τα δύο, είναι ταυτόχρονα το πιο άπιαστο όσο και το πιο γόνιμο, γιατί ενσωματωμένα σε αυτό, βρίσκονται τα άλλα τρία. Ο Γιάλομ γράφει: Αν ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, αν όλα τα επιτεύγματά μας και ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα καταστραφούν μία ημέρα, αν ο κόσμος μας είναι σχετικός (δηλαδή, όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά), αν τα ανθρώπινα όντα πρέπει να κατασκευάσουν τον κόσμο και την ανθρώπινη πρόθεση μέσα σε αυτόν τον κόσμο, τότε ποιο διαρκές νόημα μπορεί να υπάρχει στη ζωή; Είμαστε πλάσματα που αναζητούν νόημα. Βιολογικά, τα νευρικά μας συστήματα είναι οργανωμένα με τέτοιο τρόπο ώστε ο εγκέφαλος να συγκεντρώνει αυτόματα τα εισερχόμενα ερεθίσματα σε παραμέτρους. Το νόημα παρέχει επίσης την αίσθηση της κυριαρχίας: αν νιώθουμε αβοήθητοι και μπερδεμένοι εν όψει τυχαίων, αδιευκρίνιστων γεγονότων, επιδιώκουμε να τα βάλουμε σε μία τάξη και, με τον τρόπο αυτό, να αποκτήσουμε μια αίσθηση ελέγχου πάνω τους. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι το νόημα γεννά αξίες και, ως εκ τούτου, τον κώδικα συμπεριφοράς: έτσι η απάντηση στις «ερωτήσεις του γιατί» (Γιατί ζω;) παρέχει μια απάντηση στις «ερωτήσεις του πώς» (Πώς μπορώ να ζήσω;). Πράγματι, ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας σχετικά με το πώς να ζήσει βασίζεται σε αυτήν την αναζήτηση του νοήματος. Και όμως ο Γιάλομ υποστηρίζει ότι μπορούμε να αναζητήσουμε το νόημα μόνο με έμμεσο τρόπο. Με μια αίσθηση που θυμίζει την Βιρτζίνια Γούλφ για το παράδοξο της γραφής για την ψυχή, ισχυρίζεται: Η αναζήτηση για νόημα, όπως και η αναζήτηση της ευχαρίστησης, πρέπει να γίνεται έμμεσα. Το νόημα προέρχεται από μια δραστηριότητα που μας κάνει νόημα: όσο περισσότερο σκοπεύουμε να το ακολουθήσουμε εσκεμμένα, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να το βρούμε. Τα ορθολογικά ερωτήματα που μπορεί κανείς να θέσει για το νόημα, ξεπερνούν τις απαντήσεις. Στη θεραπεία, όπως και στη ζωή, η ύπαρξη νοήματος είναι ένα υποπροϊόν της αφοσίωσης και της δέσμευσης και εκεί είναι όπου οι θεραπευτές πρέπει να κατευθύνουν τις προσπάθειές τους - όχι ότι η δέσμευση παρέχει την ορθολογική απάντηση στις ερωτήσεις για το νόημα, αλλά μετατρέπει αυτά τα ερωτήματα σε μη σημαντικά. Τόσο στη θεραπεία όσο και στη ζωή, αυτή η παράλληλη λάμψη του νοήματος, απαιτεί την καλλιέργεια ενός επιπέδου άνεσης με την αβεβαιότητα και να αναρωτιόμαστε συνεχώς αυτό που η Hannah Arendt όρισε τόσο αξιοσημείωτα: τα «αναπάντητα ερωτήματα» που μας κάνουν ανθρώπους. Στη συνέχεια ζητά, για να παραφράσουμε τα αθάνατα λόγια του Rilke, να βιώνουμε αυτά τα ερωτήματα. Ο Γιάλομ γράφει: Η ικανότητα να ανεχθούμε την αβεβαιότητα είναι προαπαιτούμενη... Ο ισχυρός πειρασμός να αποκτήσουμε την βεβαιότητα με την αποδοχή μίας ιδεολογικής σχολής και ενός αυστηρού θεραπευτικού συστήματος είναι επικίνδυνος: μια τέτοια πεποίθηση μπορεί να εμποδίσει την αβέβαιη και αυθόρμητη συνάντηση, που είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική θεραπεία. Πρέπει να υποθέσω ότι το να γνωρίζουμε, είναι καλύτερο από το να μην γνωρίζουμε, το να τολμούμε να εξερευνούμε από το να μην τολμούμε και ότι η μαγεία και η ψευδαίσθηση, όσο πλούσιες, όσο γοητευτικές και να είναι, αποδυναμώνουν τελικά το ανθρώπινο πνεύμα. _______________________ Πηγή: brainpickings.com , psychologynow.gr by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Αντικλείδι, Ίρβιν Γιάλομ: «Όσο αναζητούμε σκόπιμα το νόημα της ζωής, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να το βρούμε»