«Σωτηρία». «Μεταρρυθμίσεις». «Ανάπτυξη».

«Σωτηρία». «Μεταρρυθμίσεις». «Ανάπτυξη». Και εσχάτως: «Επενδύσεις». Για χρόνια οι λέξεις αυτές κλίνονται καθημερινά σε όλες τις πτώσεις από τους επαΐοντες της «σωτηρίας» μας.
Μόνο που είναι προφανές ότι στο πλαίσιο της διαρκούς αποκολοκύνθωσης λέξεων και εννοιών, τα ίδια λόγια –για να παραφράσουμε τον ποιητή– δεν έχουν το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές και σ’ όλα τα χείλη.
Προδήλως η ακολουθούμενη πολιτική ήταν «σωτήρια». Αλλά για ποιόν; Για τις τράπεζες και όσους προκάλεσαν την κρίση, σίγουρα. Για τους μισθωτούς, όμως;
Όντως αυτά τα χρόνια έγιναν «μεταρρυθμίσεις». Προς όφελος ποιου, όμως; Του εργάτη που είδε τον βασικό του μισθό να κατρακυλάει στα 480 ευρώ και τον ΕΝΦΙΑ να τον πνίγει; Η’ προς όφελος της πολυεθνικής που απαλλάχτηκε από τα «περιττά» (για την ίδια) εργασιακά δικαιώματα και του fund που πλέον θα αρπάζει σπίτια και ηλεκτρονικώς από τον λεηλατημένο και τρισχαρατσωμένο;
Μιλούν για «ανάπτυξη» και για «επενδύσεις». Τι ωραία! Αλλά δεν μας λένε: «Επενδύσεις» προς όφελος ποιου; Και άρα «ανάπτυξη» για ποιόν;
Τι ακριβώς θα «αναπτύξουν» οι 125.000 νέοι με μηνιάτικο 100 ευρώ και οι άλλες 600.000 απασχολούμενοι με τα 380 ευρώ το μήνα;
Κι από πότε, αλήθεια, η εκποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών και η άσκηση της «τέχνης του επιχειρείν» με προϋπόθεση τον εργασιακό μεσαίωνα είναι «επένδυση» και όχι ξεπούλημα και ειλωτεία;
«Για ποιόν», λοιπόν. Αυτό είναι το ερώτημα. Και η απάντηση, μαζί. 


Νίκος Μπογιόπουλος
Πηγή: Εφημερίδα Real News - imerodromos.gr