Φοβάμαι...

Τι νόημα έχει να με κοιτάς όταν πια δεν με βλέπεις..... Τι νόημα έχει να είσαι παντού... χωρίς να μ' αγγίζεις ...Τι νόημα έχει να σου μιλώ κι η φωνή μου να μη σε φτάνει... Φοβάμαι... φοβάμαι χωρίς εσένα....το ξέρεις, δεν έπαψα λεπτό να φοβάμαι... Φοβάμαι, φοβάμαι το αύριο... το τώρα , τον δρόμο της φυγής....το αντίο... για πάντα.. Φοβάμαι τους χειμώνες, και τα καλοκαίρια που θα΄ρθουν χωρίς εσένα...φοβάμαι την παγερή παρουσία της απουσία σου... Τον πρώτο καιρό σ' έψαχνα, ναι, κάποτε σ' έψαχνα παντού...μέχρι να συνηθίσω αυτή τη καταραμένη σιωπή.... τη σιωπή σου....αυτή η σιωπή είναι που με φοβίζει περισσότερο και ξεπαγιάζει τη ψυχή μου....
 
Μαρίζα Τσιτμή