«Ασυνέχεια»…

Οι λέξεις είναι ολόκληρος κόσμος. Απελευθερώνουν, ή και το αντίθετο. Μπορεί να κατασκευάζουν σύμπαντα ονειρικά, μπορεί και εφιάλτες. Μπορεί μάγισσες που κατοικούν σε απρόσιτους πύργους να επιβουλεύονται τους ανθρώπους, ανακατεύοντας όλη μέρα σε μια μεγάλη χύτρα φράσεις και έννοιες μαζί με πόδια νυχτερίδας, ρίζες μανδραγόρα, δόντια φιδιού και άλλα. Μπορεί να είναι μια πιο μαγική ασχολία ποιητών, που ψάχνουν ιδέες, εικόνες, ταιριάσματα κι ανατροπές.

Συνεπώς (οι λέξεις) δεν είναι αδιάφορες και, κυρίως, άνευ αισθήματος. Κι είναι δίκοπες. Όπως το μαθαίνουμε πολύ σκληρά στις μέρες μας. Κι όχι από τους ποιητές, δυστυχώς, αλλά από εκείνους τους γνωστούς-γνωστούς που μαγειρεύουν νέες χρήσεις, τις οποίες μετά πολλαπλασιάζουν μέσα «ενημέρωσης» κατά χιλιάδες.
Στις αρχές τις δεκαετίας του ’70, όταν άρχισε την επίθεσή του ο νεοφιλελευθερισμός, σε επιστημονικό συνέδριο στις ΗΠΑ αποφασίστηκε πως αφού θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο πρέπει ν’ αλλάξουν πρώτα τις λέξεις που ήσαν ευρέως σε χρήση και δημιουργούσαν ασύμφορες παραστάσεις: εργατική τάξη, εργασία, ταξική πάλη κλπ. Αυτό διαδόθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο, κι ήρθε και σε μας.
Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών, ας πούμε, χρόνια τώρα μας παρουσιάζει τη δηλητηριώδη ανάμειξη, και ανατροπή των λέξεων, ώστε το ξύδι ν’ ακούγεται γλυκάδι, προκειμένου να το τρώμε με τον ήχο κι όχι με τη γεύση του. Αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε εαυτόν και δασκάλους.
Στο εβδομαδιαίο δελτίο του, που δημοσιεύτηκε στις 14 Σεπτεμβρίου, μας εξηγεί πως χρειάζεται να συμπεριφερθούμε στο άμεσο μέλλον «λαμβάνοντας υπόψη ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις που έρχονται θα δημιουργήσουν ασυνέχειες στην αγορά εργασίας, καθώς και ανάγκες για διαφορετικό μείγμα εξειδικεύσεων των εργαζομένων». Που πάει να πει πως οι άνθρωποι οι οποίοι θα πεταχτούν έξω από τις δουλειές καθώς θα τους αντικαθιστούν «τεχνολογίες», δεν θα βγουν στην ανεργία, αλλά στην ασυνέχεια. Και δεν θα καταχωρίζονται σε λίστες ανέργων, αλλά ασυνεχών, κι έτσι θα «καταναλώνονται» από την κοινωνία με τον ήχο κι όχι με την πικρή τους γεύση.
Κατά την ίδια έννοια που οι εργαζόμενοι γίνονται απασχολούμενοι, προκειμένου να μην παραπέμπουν στην οχληρή έννοια εργατική τάξη και συνάμα να μετατρέπονται εύκολα σε απασχολήσιμους. Κι όταν απολύονται να είναι μη απασχολούμενοι ή, πλέον, ασυνεχείς. Καλή ασυνέχεια, σύντροφοι απασχολούμενοι, στο συνεχές μέλλον που μας ετοιμάζουν! Ίσως όμως και να είναι μια (ακόμα) πρόκληση για τη δική μας, πραγματική, ασυνέχεια!

 

 

του Θανάση Σκαμνάκη http://prin.gr